Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 maja 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Emilia Racięcka

Protokolant: stażysta Agnieszka Kostrzewa

po rozpoznaniu w dniu 10 maja 2017 roku w Łodzi

sprawy z powództwa D. P. (1)

przeciwko Towarzystwu (...) S.A.

o zapłatę :

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 5.000 złotych (pięć tysięcy) tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami od 15 maja 2015 roku do 31 grudnia 2015 roku i z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  umarza powództwo ponad kwotę 40.000 złotych (czterdzieści tysięcy);

4.  nie obciąża powoda obowiązkiem zwrotu pozwanemu kosztów procesu;

5.  obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi Widzewa w Łodzi kwoty 313 (trzysta trzynaście) złotych tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych od uwzględnionej części powództwa;

Sygn. akt I C 521/15

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 3 lipca 2015 roku D. P. (1) reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 75.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 maja 2015 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, ,w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych. Nadto wniósł o zwolnienie od kosztów sądowych w całości. W uzasadnieniu podano, że w dniu 14 października 2014 roku w Ł. miał miejsce wypadek drogowy, w wyniku którego powód doznał obrażeń ciała, a także licznych cierpień fizycznych i psychicznych. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność co do zasady i przyznał na rzecz powoda odszkodowanie z tytułu szkody rzeczowej polegającej na uszkodzeniu pojazdu którym poruszał się powód. Skutki wypadku powód odczuwa do chwili obecnej.

/pozew k. 2-4, 4 odwrót/

Postanowieniem z dnia 24 listopada 2015 roku Sąd Okręgowy w Łodzi Wydział III Cywilny Odwoławczy w punkcie 1 zmienił postanowienie Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny w przedmiocie oddalenia wniosku powoda o zwolnienie od kosztów sądowych w całości i zwolnił powoda od kosztów sądowych w zakresie opłaty sądowej od pozwu.

/postanowienie k. 52, 52 odwrót/

W odpowiedzi na pozew Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pisma podniesiono, iż poszkodowany nie udowodnił istnienia związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem z dnia 14 października 2014 roku, a doznanym rozstrojem zdrowia, stąd brak jest podstaw do przyjęcia przez pozwanego odpowiedzialności za skutki przedmiotowego wypadku. Nadto w ocenie pozwanego, kwota żądanego zadośćuczynienia jest nieadekwatna do urazów zgłaszanych przez powoda.

Pozwany zakwestionował też roszczenie w zakresie odsetek podnosząc, że odszkodowanie należne tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę jest wymagalne dopiero z datą wyrokowania.

/odpowiedź na pozew k. 60-63/

Na rozprawie w dniu 10 maja 2017 roku pełnomocnik powoda zmodyfikował powództwo w ten sposób, że cofnął powództwo o kwotę 35.000 zł wraz z odsetkami, ze zrzeczeniem się roszczenia w tym zakresie, i wnosił o zasądzenie na rzecz powoda kwoty 40.000 zł wraz z ustawowymi odsetkami od 15 maja 2015 roku. Pełnomocnik pozwanego wnosił o oddalenie powództwa.

/elektroniczny protokół rozprawy z dnia 10 maja 2017 roku – płyta CD k. 153/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 14 października 2014 roku w Ł. przy ulicy (...) miało miejsce zdarzenie drogowe. Kierujący samochodem marki M. o numerze rejestracyjnym (...) P. S. nie zachował szczególnej ostrożności podczas zamiany kierunku jazdy i doprowadził do zderzenia z samochodem marki S. o numerze rejestracyjnym (...) kierowanym przez powoda.

W chwili zdarzenia jego sprawca objęty był obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego udzielonym przez pozwane w sprawie Towarzystwo (...).

/bezsporne/

Powód bezpośrednio po zdarzeniu nie korzystał z porady lekarskiej, nie był hospitalizowany. Dopiero w dniu 24 października 2014 roku zgłosił się do lekarza pierwszego kontaktu z powodu narastających bóli głowy, zawrotów głowy i bóli karku. Powód otrzymał receptę na leki przeciwbólowe. W czasie kolejnej wizyty w dniu 5 listopada 2014 roku powód skarżył się na bóle głowy i kręgosłupa szyjnego oraz stawu barkowego. Powód otrzymał receptę m.in. na lek Ketonal.

/dokumentacja medyczna k. 7-8, k. 98 w związku z opinią biegłego z zakresu ortopedii J. F. k. 136-138, zeznania powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - elektroniczne protokoły rozpraw z dnia 11 kwietnia 2016 roku i z dnia 10 maja 2017 roku – k. CD odpowiednio 109 i 153).

Po wypadku zdarzały się sytuacje, że powód nie mógł założyć butów czy skarpetek, bo kręciło mu się w głowie. Powód zażywał leki przeciwbólowe. Powód starał się być samodzielny, choć od czasu do czasu pomagała mu żona, co było dla powoda ujmą. Po wypadku powód stał się nerwowy, nadpobudliwy, wulgarny w stosunku do żony i domowników, miał problemy ze snem. Przez okres 2 – 3 miesięcy nie prowadził auta, a widok dużego ciężarowego samochodu paraliżował go. W chwili obecnej powód jeździ samochodem, ale nadal się tego obawia, a będąc na drodze w samochodzie odczuwa lęk jak widzi duży samochód. Powód po wypadku podjął leczenie psychiatryczne. Powód chciał się leczyć, bo stał się nerwowy, a wcześniej taki nie był. Powód zażywał tabletki nasenne. Do chwili obecnej powodowi zdarzają się bóle głowy i bóle kręgosłupa szyjnego.

/zeznania powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - elektroniczne protokoły rozpraw z dnia 11 kwietnia 2016 roku i z dnia 10 maja 2017 roku – k. CD odpowiednio 109 i 153, zeznania świadka D. P. (2) – elektroniczny protokół rozprawy z dnia 11 kwietnia 2016 roku, płyta CD k. 109, dokumentacja medyczna k. 9-10/

Do chwili obecnej powód odczuwa bóle lewej ręki, która mu drętwieje i której ruchomość jest ograniczona. Nie może szybko chodzić. Obecne dolegliwości powoda w zakresie narządów ruchu wynikają z obecności zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa niezależnych od przedmiotowego wypadku.

/zeznania powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - elektroniczne protokoły rozpraw z dnia 11 kwietnia 2016 roku i z dnia 10 maja 2017 roku – k. CD odpowiednio 109 i 153, opinia biegłego z zakresu ortopedii J. F. k. 136-138/

W chwili obecnej powód leczy się kardiologicznie i jest na rencie z powodów kardiologicznych.

/zeznania powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - elektroniczne protokoły rozpraw z dnia 11 kwietnia 2016 roku i z dnia 10 maja 2017 roku – k. CD odpowiednio 109 i 153,

Powód od kilku lat przed wypadkiem z dnia 14 października 2014 roku leczył się u lekarza pierwszego kontaktu w (...) Centrum (...) w Ł. m.in. z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i piersiowo – lędźwiowego. W dniu 2 stycznia 2010 roku konsultowany był przez neurochirurga. W wywiadzie zapisano, że powód w dniu 29 grudnia 2010 roku przebył uraz typu „biczowego" kręgosłupa szyjnego w wyniku wypadku komunikacyjnego. W badaniu klinicznym odnotowano ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego. W badaniu NMR kręgosłupa szyjnego z dnia 6 lutego 2011 roku opisano obecność wypuklin krążka międzykręgowego na poziomie odC3-C5i C6-C7z modelowaniem worka oponowego, przepukliny jadra miażdżystego na poziomie Th 4 - Th 6. W dniu 31 maja 2011 roku udzielono powodowi pomocy w Wojewódzkiej (...) w Ł. z powodu urazu kręgosłupa szyjnego z mechanizmu „biczowego". Zalecono noszenie kołnierza ortopedycznego, wystawiono recepty na leki Mydocalm, i Olfen. Zalecono powodowi dalszą kontrolę ortopedyczną. W okresie od 21 do 25 października 2013 roku powód korzystał z zabiegów fizjoterapeutycznych w Ośrodku (...) w Ł. z rozpoznaniem wielopoziomowej dyskopatii szyjnej i lędźwiowej. W epikryzie zapisano zgłaszane przez powoda silne dolegliwości bólowe kręgosłupa szyjno - piersiowego z promieniowaniem bólu do kończyn górnych. Dolegliwości te występują od czasu wypadku komunikacyjnego w 2010 roku i stopniowo się nasilają. W dniu 19 kwietnia 2013 roku powód miał wykonane kolejne badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego, które ujawniło postępujący proces zwyrodnieniowy od C2 do C 7. Badanie NMR kręgosłupa piersiowego z dnia 23 maja 2013 roku wykazało przepukliny jądra miażdżystego z poziomu Th 4 - Th 5 Th 5 - Th 6 i od Th 6 do Th 8 z cechami modelowania worka oponowego. Kolejne badanie rezonansu magnetycznego kręgosłupa szyjnego i piersiowego wykonane w dniu 8 stycznia 2014 roku potwierdziło obecność przepuklin jądra miażdżystego od C 3 do C 7 ze zmianami zwyrodnieniowymi trzonów kręgowych. W dniu 31 lipca wykonano u powoda badanie Emg, które wykazało średniego stopnia zmiany o charakterze zespołu rowka nerwu łokciowego lewego na poziomie łokcia. Kolejny nawrót dolegliwości ze strony kręgosłupa szyjnego z drętwieniem rąk miał miejsce w dacie badania z dnia 13 lutego 2014 roku, kiedy powód otrzymał receptę m.in. na Dicloreum. W okresie od 30 czerwca do 3 września 2015 roku powód korzystał rehabilitacji w ramach prewencji rentowej ZUS m.in. z powodu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa.

/dokumentacja medyczna k. 98 w związku z opinią biegłego z zakresu ortopedii J. F. k. 136-138, zeznania powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - elektroniczne protokoły rozpraw z dnia 11 kwietnia 2016 roku i z dnia 10 maja 2017 roku – k. CD odpowiednio 109 i 153/

Przed wypadkiem powód konsultował się też u lekarza psychiatry, do którego udał się ze skierowaniem wystawionym przez lekarza kardiologa.

/dokumentacja medyczna k. 9-10, zeznania powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami - elektroniczne protokoły rozpraw z dnia 11 kwietnia 2016 roku i z dnia 10 maja 2017 roku – k. CD odpowiednio 109 i 153/.

Przed wypadkiem powód leczył się także z powodów kardiologicznych w Wojewódzkim Szpitalu (...) w Ł. na Oddziale Kardiologicznym oraz (...). – PRO Klinice (...) w Z..

/dokumentacja medyczna k. 85, 86, 87, 97/

W wyniku wypadku z dnia 14 października 2014 roku z ortopedycznego punktu widzenia powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Wypadek ten nałożył się na współistniejące długotrwałe dolegliwości bólowe karku w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa szyjnego. Już przed wypadkiem z dnia 14 października 2014 roku u powoda występowały objawy ze strony lewej kończyny górnej. Brak jest natomiast danych z dokumentacji lekarskiej świadczących o intensywnym leczeniu skutków urazu biczowego w wyniku przedmiotowego zdarzenia. W dokumentacji istnieją jedynie zapisy z kilku wizyt u lekarza pierwszego kontaktu po dacie 14 października 2014 roku dotyczące objawów ze strony kręgosłupa szyjnego. Powód nie był kierowany do specjalistów co świadczy o braku wskazać do leczenia specjalistycznego.

W ocenie ortopedycznej powód w wyniku wypadku z dnia 14 października 2014 roku nie doznał trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Obecnie zgłaszane przez powoda dolegliwości w zakresie narządu ruchu wynikając z obecności zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa niezależnych od przedmiotowego wypadku.

/opinia pisemna biegłego z zakresu ortopedii J. F. k. 136-138/

Z psychiatrycznego punktu widzenia u powoda w następstwie wypadku z dnia 14 października 2014 roku wystąpiły zaburzenia adaptacyjne o obrazie lękowo – depresyjnym o umiarkowanym nasileniu które ustąpiły. Stan psychiczny D. P. (1) aktualnie jest względnie dobry, a zgłaszane skargi mają charakter neurasteniczny i związane są z uprzednio występującymi objawami zaburzenia nastroju poprzedzającymi wypadek z dnia 14 października 2014 roku.

/opinia biegłego z zakresu psychiatrii I. B. . 119-127/

Orzeczeniem lekarza orzecznika ZUS z dnia 22 maja 2015 roku powód został uznany za częściowo niezdolnego do pracy do dnia 30 listopada 2015 roku.

/orzeczenie lekarza orzecznika ZUS z dnia 22 maja 2015 roku k. 11-12/

Pismem wysłanym listem poleconym w dniu 14 kwietnia 2015 roku powód reprezentowany przez adwokata B. O. zgłosił szkodę pozwanemu i wezwał go do zapłaty na swoją rzecz tytułem zadośćuczynienia kwoty 50.000 zł w terminie 30 dni od doręczenia wezwania.

/zgłoszenie szkody k. 13,13 odwrót/

Decyzją z dnia 21 maja 2015 roku pozwany odmówił przyjęcia odpowiedzialności za skutki przedmiotowego wypadku uzasadniając to brakiem danych dostatecznie uzasadniających podejrzenie wyrządzenia krzywdy w związku ze zdarzeniem. Pozwany stał na stanowisku , iż powód nie udowodnił istnienia związku przyczynowego pomiędzy zaistniałym wypadkiem a rozstrojem zdrowia.

/decyzja pozwanego z dnia 21 maja 2015 roku – akta szkody, płyta CD k. 59, plik pdf „65_decyzja_odmowna”/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dokumentów znajdujących się w aktach sprawy – tj. dokumentacji medycznej powoda, dokumentów zgromadzonych w aktach szkody, jak również w oparciu dowód z przesłuchania powoda i świadka D. P. (2). Dokumenty złożone do akt nie były kwestionowane przez żadną ze stron, a w ocenie Sądu nie było podstaw, by poddawać w wątpliwość okoliczności faktyczne wynikające z ich treści. Z uwagi na powyższe Sąd uznał, że dowody z tych dokumentów tworzą spójny, nie budzący wątpliwości w świetle wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, a przez to w pełni zasługujący na wiarę, materiał dowodowy.

W zakresie ustaleń faktycznych odnośnie skutków zdarzenia z dnia 14 października 2014 roku dla zdrowia powoda, w szczególności rodzaju doznanego urazu i rozmiaru uszczerbku na zdrowiu Sąd w głównej mierze oparł się na pisemnych opiniach biegłych z zakresu psychiatrii I. B. i ortopedii J. F..

Wnioski biegłych zostały należycie uzasadnione z punktu widzenia argumentacji medycznej, poprzedzonej dokładnym badaniem przedmiotowym powoda. Ponadto opinie te nie były kwestionowane przez żadną ze stron. Uwzględniając powyższe Sąd uznał opinie biegłego psychiatry I. B. i ortopedy J. F. za pełnowartościowe źródło informacji specjalnych.

Sąd oddalił wniosek pełnomocnika powoda o dopuszczenie dowodu z dalszej dokumentacji medycznej powoda dotyczącej leczenia psychiatrycznego bowiem dokumentacja ta stanowiła jedynie niepoświadczoną za zgodność kopię oryginału i nie zawierała pieczątki placówki od której pochodziła. Pełnomocnik powoda nie był w stanie okazać oryginału dokumentu.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie powód D. P. (1) dochodził ostatecznie od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. zasądzenia na swoją rzecz tytułem zadośćuczynienia kwoty 40.000 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 15 maja 2015 roku do dnia zapłaty i kosztami procesu. Dochodzone roszczenie miało pozostawać w związku ze szkodą na osobie jakiej powód doznał w wypadku komunikacyjnym z dnia 14 października 2014 roku.

Pozwane Towarzystwo (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. odmówiło przyjęcia na siebie odpowiedzialności za skutki przedmiotowego wypadku podnosząc, że powód nie udowodnił istnienia związku przyczynowego pomiędzy wypadkiem z dnia 14 października 2014 roku a doznanym rozstrojem zdrowia. Nadto kwestionował żądanie co do wysokości. Pozwany zakwestionował też roszczenie w zakresie odsetek.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do faktu, iż na rozprawie w dniu 10 maja 2017 roku pełnomocnik powoda cofnął pozew w zakresie kwoty 35.000 zł z odsetkami wraz ze zrzeczeniem się roszczenia, Sąd uznając że nie zachodzą przeszkody przewidziane dyspozycją art. 203 § 4 k.p.c., na podstawie art. 355 § 1 k.p.c., Sąd umorzył postępowanie w tym zakresie. (pkt 3 sentencji wyroku)

Odnosząc się merytorycznie do sprawy podnieść należy co następuje:

Zgodnie z normą art. 822 k.c. § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Suma ubezpieczenia ustalona w umowie stanowi górną granicę odpowiedzialności ubezpieczyciela, chyba, że umówiono się inaczej (art. 824 § 1 k.c.). Stosownie do treści art. 824 ¹ § 1 k.c., o ile nie umówiono się inaczej, suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela z tytułu ubezpieczenia nie może być wyższa od poniesionej szkody, a zatem wysokość odszkodowania powinna jednocześnie odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym skutkom zdarzenia, z którego wyniknęła szkoda.

Podstawą odpowiedzialności ubezpieczonego jest art. 436 § 2 k.c., który statuuje odpowiedzialność sprawcy szkody na zasadzie winy, poprzez odesłanie do ogólnych zasad prawa cywilnego. Przesłankami pozwalającymi na przyjęcie powyższej odpowiedzialności są: powstanie szkody, zdarzenie, z którym ustawa wiąże obowiązek odszkodowawczy (czyn niedozwolony) oraz związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą, to jest szkoda ma być zwykłym następstwem takiego zdarzenia.

W ocenie Sądu zarzut pozwanego co do braku istnienia związku przyczynowego między szkodą, a wypadkiem z dnia 14 października 2014 roku, jest chybiony.

Z zebranego w sprawie materiału dowodowego w postaci opinii biegłego z zakresu ortopedii J. F. wynika, iż w wyniku wypadku z dnia 14 października 2014 roku powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego. Nadto z opinii biegłego z zakresu psychiatrii wynika, że psychiatrycznym następstwem zdarzenia było wystąpienie u powoda zaburzeń adaptacyjnych o obrazie lekowo - depresyjnym. Tym samym powód wykazał powyższym dowodem zarówno swoją szkodę jak i związek przyczynowy pomiędzy szkodą a zdarzeniem z dnia 14 października 2014 roku.

Odnośnie wynagrodzenia szkody niemajątkowej (krzywdy), w myśl przepisu art. 445 § 1 k.c. w związku z art. 444 § 1 zd.1 k.c. w razie uszkodzenia ciała poszkodowanemu można przyznać odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Zgodnie z treścią przepisu art. 444 § 1 k.c. w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Przepis art. 445 k.c. stanowi z kolei, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 k.c., Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych.

Sąd zawsze jest zobligowany badać okoliczności każdej konkretnej sprawy, a w szczególności cierpienia fizyczne i psychiczne poszkodowanego, ich intensywność, czas trwania, nieodwracalność następstw wypadku, ale także trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (por. wyrok SN z dnia 9.11.2007 r., V CSK 245/07 i orzeczenia tam przywołane, wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 21.02.2007 r., I ACa 1146/06). Charakter krzywdy co do zasady jest niemierzalny, zatem ścisłe określenie jej rozmiaru, a tym samym wysokości zadośćuczynienia, pozostawione zostało ocenie Sądu. Jedyną dyrektywą wprowadzoną przez ustawodawcę jest wymóg zasądzenia „sumy odpowiedniej”. Podkreślenia wymaga, iż owa zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia, czy też utrzymania go w rozsądnych granicach, ma charakter uzupełniający w stosunku do kwestii zasadniczej, jaką jest rozmiar szkody niemajątkowej. Wysokość zadośćuczynienia winna zatem uwzględniać rozmiar cierpień fizycznych w postaci bólu i innych dolegliwości oraz rozmiar cierpień psychicznych polegających na ujemnych, subiektywnych uczuciach przeżywanych, bądź w związku z cierpieniami fizycznymi, bądź w związku z następstwami uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia, zwłaszcza trwałymi lub nieodwracalnymi. Podstawową funkcją zadośćuczynienia jest funkcja kompensacyjna. W judykaturze podkreśla się, iż zadośćuczynienie nie może stanowić wyłącznie wartości symbolicznej, ale winno stanowić odczuwalną wartość ekonomiczną niwelującą przynajmniej w części niekorzystne skutki zdarzenia, któremu uległ poszkodowany. W szczególności zasada umiarkowanej wysokości zadośćuczynienia nie może oznaczać przyzwolenia na lekceważenie takich bezcennych wartości, jak zdrowie, czy integralność cielesna, a okoliczności wpływające na określenie tej wysokości oraz kryteria ich oceny muszą być zawsze rozważane indywidualnie (por. wyrok SN z dnia 13.12.2007 r., I CSK 384/07; wyrok SN z dnia 2.02.2008 r., III KK 349/07; wyrok SN z dnia 29.05.2008 r., II CSK 78/08). W wyroku z dnia 28 czerwca 2005 roku (I CK 7/05, publ. LEX nr 153254), Sąd Najwyższy wskazał, iż „na rozmiar krzywdy, a w konsekwencji wysokość zadośćuczynienia, składają się cierpienia fizyczne i psychiczne, których rodzaj, natężenie i czas trwania należy każdorazowo określić w okolicznościach konkretnej sprawy. Mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nie znajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Nadmienić też trzeba, że kwoty zadośćuczynienia zasądzane w innych sprawach mogą stanowić jedynie wskazówkę dla sądu rozpoznającego daną sprawę, natomiast w żadnym stopniu sadu tego nie wiążą.”. Podobne stanowisko wyraził Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29.09.2004 r. (sygn. I CK 531/03, publ. LEX nr 137577), zgodnie z którym „zadośćuczynienie należne osobie pokrzywdzonej deliktem ma na celu złagodzenie doznanych cierpień fizycznych i moralnych. Wysokość zadośćuczynienia musi zatem pozostawać w zależności od intensywności tych cierpień, czasu ich trwania, ujemnych skutków zdrowotnych, jakie osoba poszkodowana będzie zmuszona znosić w przyszłości.”

Ustalając wysokość adekwatnego zadośćuczynienia, Sąd kierował się powyższymi kryteriami. Sąd wziął pod uwagę, iż w wyniku wypadku powód doznał urazu skrętnego kręgosłupa szyjnego oraz zaburzeń adaptacyjnych i stopień ich nasilenia, dolegliwości związane z doznanym urazem kręgosłupa, potrzebę stosowania leków, występujące lęki przed jazdą samochodem oraz dolegliwości pozostające w związku wypadkiem, a występujące do chwili obecnej . Sąd miał również na uwadze fakt, iż powód w wyniku wypadu nie doznał z ortopedycznego punktu widzenia ani trwałego ani długotrwałego uszczerbku na zdrowiu, fakt że w związku z doznanym urazem nie był hospitalizowany ani nie musiał nosić kołnierza ortopedycznego, że rozmiar doznanego urazu nie kwalifikował go do leczenia specjalistycznego, fakt iż do lekarza pierwszego kontaktu zgłosił się dopiero po 10 dniach od zdarzenia, okoliczność iż zaburzenia adaptacyjne będące następstwem wypadku ustąpiły, a obecny stan zdrowia powoda jest względnie dobry. Sąd miał również na uwadze fakt, iż obecnie zgłaszane przez powoda dolegliwości ze strony narządów ruchu wynikają z obecności zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa niezależnych od przedmiotowego wypadku, a także fakt iż powód przed wypadkiem z dnia 14 października 2014 roku leczył się już m.in. z powodu zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa szyjnego i piersiowo – lędźwiowego a wypadek z dnia 14 października 2014 roku nałożył się na dolegliwości bólowe karku w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa.

Przy uwzględnieniu wszystkich powyższych okoliczności Sąd doszedł do przekonania, iż adekwatnym do doznanej przez powoda w wyniku wypadku z dnia 14 października 2014 roku krzywdy będzie zadośćuczynienie w wysokości 5.000 zł. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, iż w toku postępowania likwidacyjnego pozwany nie wypłacił na rzecz powoda z tego tytułu żadnej kwoty Sąd zasądził na rzecz powoda powyższą kwotę oddalając powództwo w pozostałym zakresie. (punkt 1 i 2 sentencji wyroku)

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c. w związku z art. 455 k.c. i zasądził je zgodnie z żądaniem pozwu od dnia 15 maja 2015 roku do dnia zapłaty zastrzegając, że od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.(punkt 1 sentencji wyroku). Zgłoszenie szkody i żądanie zapłaty 50.000 złotych wysłane zostało stronie pozwanej w dniu 14 kwietnia 2015 roku z terminem zapłaty 30 dni.

O kosztach w punkcie 4 sentencji wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. Jakkolwiek powód był reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, to jednak mógł pozostawać w subiektywnym przeświadczeniu o słuszności dochodzonego roszczenia, zaś określenie należnego mu zadośćuczynienia stało się możliwe na skutek opinii biegłych specjalistów. Sąd miał również na uwadze sytuacje osobistą i majątkową powoda oraz istotną dysproporcję w sytuacji ekonomicznej stron. Nie bez znaczenia pozostaje również okoliczność, iż strona pozwana korzysta ze stałej obsługi prawnej i w związku z tym nie poniósł odrębnych nakładów na prowadzenie procesu (uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 27.041971 r., sygn. akt I PZ 17/71, publ. OSNCP z 1971 r., Nr 12, poz. 222, z dnia 22.11.1972, II CR 458/72, publ. OSNCP z 1973 r., Nr 7-8, poz. 139, z dnia 6.12.1973 r., sygn. akt I PR 456/73, publ. OSNCP z 1974 r., Nr 9/74, poz. 154, postanowienie Sądu Apelacyjnego w Łodzi z 22.08.1997 r., sygn. akt I ACz 323/97, publ. OSP 1998 r., Nr 1, poz. 9).

W toku postępowania Skarb Państwa poniósł wydatki w wysokości 4.461,11 zł w tym z tytułu opłaty sądowej od pozwu – 3.750 zł oraz z tytułu wynagrodzenia biegłego – 711,11 zł. Biorąc zatem pod uwagę powyższe na podstawie art. 100 zdanie 1 k.p.c. w związku z art. 113 ust 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( t.j. Dz.U. za 2010 r., Nr 90, poz. 594 ze zm.) Sąd obciążył stronę pozwaną obowiązkiem zwrotu na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotę 313 zł (4.461,11 x 7%).