Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 stycznia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodnicząca Sędzia SR A. S.

Protokolant sekretarz sądowy M. O.

po rozpoznaniu w dniu 19 stycznia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. G.

przeciwko Gminie Ł.- Z. (...) w Ł.

o zapłatę:

- kwoty 20.000 zł z ustawowymi odsetkami: od kwoty 8000 zł od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty oraz od kwoty 12.000 zł od dnia 11 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia

- kwoty 2100 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, tytułem skapitalizowanej renty na zwiększone potrzeby,

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem zadośćuczynienia kwotę 20.000 zł (dwadzieścia tysięcy złotych) z ustawowymi odsetkami:

a) od kwoty 8000 zł (osiem tysięcy złotych) od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 12.000 zł (dwanaście tysięcy złotych) od dnia 11 grudnia 2015 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda tytułem odszkodowania kwotę 2100 zł (dwa tysiące sto złotych) z ustawowymi odsetkami:

a) od kwoty 2000 zł (dwa tysiące złotych) od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty,

b) od kwoty 100 zł (sto złotych) od dnia 4 czerwca 2015 roku do dnia zapłaty;

3.  oddala powództwo w pozostałej części;

4.  obciąża pozwaną na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi kwotą 1530,36 zł (jeden tysiąc pięćset trzydzieści złotych trzydzieści sześć groszy) tytułem tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa wydatków;

5.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 2400 zł (dwa tysiące czterysta złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 364/15

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 30 kwietnia 2015 roku, skierowanym przeciwko Gminie Ł. Zarządowi Dróg i (...) w Ł., powód M. G. reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie na jego rzecz od pozwanego kwoty 8 000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, oraz kwoty 2 100 złotych tytułem zsumowanej renty na zwiększone potrzeby (koszt opieki, leków i dojazdów) wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu wraz z kosztami zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu pozwu wskazano, że w dniu 12 maja 2012 roku powód szedł chodnikiem ulicy (...) w Ł.. Na wysokości numeru (...) przewrócił się z powodu wystających płyt chodnikowych, w wyniku czego doznał obrażeń ciała w postaci złamania podudzia lewego – kości piszczelowej lewej oraz urazu stawu skokowego. Pomimo przebytej rehabilitacji powód nie odzyskał sprawności.

Uzasadniając początek biegu terminu ustawowych odsetek od żądanej kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania, podano iż uwzględniając ustawowy trzydziestodniowy termin od zgłoszenia szkody, uzasadnione jest żądanie odsetek ustawowych od kwot objętych żądaniem pozwu od dnia 10 lipca 2014 roku.

(pozew k. 2-3, pełnomocnictwo k. 6)

W odpowiedzi na pozew z dnia 15 czerwca 2015 roku, pozwany reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda na swoją rzecz kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu podniesiono, iż ubezpieczyciel pozwanego odmówił wypłaty powodowi świadczeń z uwagi na nieudowodnienie żądania. Pozwany podniósł, że powód jako użytkownik drogi powinien zachować należytą ostrożność i unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego. Z załączonych do pozwu zdjęć nie sposób wywieźć, że dokumentują stan nawierzchni w dniu zdarzenia. Zdaniem pozwanego powód mógł uniknąć zdarzenia, przechodząc w miejscu nieuszkodzonym, a nie wchodząc w uszkodzony fragment chodnika. Poniesiono nadto, że powód nie wykazał winy pozwanego. Zakwestionowano także oznaczoną w pozwie datę początkową biegu ustawowych odsetek, wskazując iż odsetki od kwoty zadośćuczynienia i odszkodowania winny być zasądzone od daty wyrokowania.

(odpowiedź na pozew k. 26 – 27, pełnomocnictwa k. 28, k. 29)

W piśmie z dnia 11 grudnia 2015 roku powód rozszerzył powództwo co do żądania zadośćuczynienia o kwotę 12 000 zł wraz z odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty.

(pismo k. 93)

W piśmie z dnia 16 grudnia 2015r pozwany nie uznał powództwa w rozszerzonej wersji, wniósł o oddalenie powództwa w całości.

(pismo k. 98)

Stanowiska stron do dnia zamknięcia rozprawy nie uległy zmianie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 12 maja 2012 roku w Ł., powód zamieszkujący wówczas przy ulicy (...) w Ł. wracał do domu ze spaceru ze swoją córką oraz partnerką M. B.. Powód szedł chodnikiem przy ulicy (...), za nim szła M. B. i prowadziła wózek z dzieckiem. Kiedy dziecko zaczęło płakać, powód odwrócił się, po czym potknął się o wystającą płytę chodnika i upadł. Powód nie zauważył wcześniej tej nierówności chodnika. W miejscu zdarzenia znajdowały się wystające płyty chodnikowe, które do dziś pozostają nie naprawione. Miejsce, w którym na drodze doszło do zdarzenia pozostaje w zarządzie pozwanego.

(zeznania świadka M. B. k. 89-90, zeznania powoda k. 90-91, dokumentacja fotograficzna k. 7-8, k. 50-51, kserokopia notatki służbowej k. 49)

M. G. o zdarzeniu zawiadomił Policję, która po przybyciu na miejsce przetransportowała powoda do Szpitala(...)w Ł.. Na podstawie wykonanego badania RTG stwierdzono złamanie w obrębie dystalnego odcinka kości piszczelowej lewej. Powód został zaopatrzony w gips stopowo-udowy na okres 6 tygodni.

(zeznania świadka M. B. k. 89-90, zeznania powoda k. 91, kserokopie wyniku badania RTG k. 12, k. 13, kserokopia świadectwa lekarskiego k. 14, kserokopia informacji dla lekarza kierującego k. 15)

W dniu 17 maja 2012 roku powód został przyjęty na (...) Szpitala Miejskiego im. (...) w Ł. z powodu wylewów podskórnych w okolicy palców. Po badaniu klinicznym powód został wypisany do domu z zaleceniem zakazu obciążania kończyny, ułożeniem przeciwobrzękowym oraz przyjmowania leków – V. due F , D. 100.

(kserokopia karty pacjenta z (...) k. 9-10)

M. G. w dniu 19 września 2012 roku otrzymał skierowanie na rehabilitację.

(kserokopia skierowania na zabiegi fizjoterapeutyczne k. 18)

W wyniku wypadku z dnia 12 maja 2012 roku powód doznał złamania nasady dalszej lewej kości piszczelowej i kostki bocznej. Zakres cierpień fizycznych powoda był duży przez około 6-7 tygodni i związany był bezpośrednio z urazem i okresem unieruchomienia. Następnie przez okres 6 tygodni był umiarkowany z tendencją do ustępowania. Doznany przez powoda uraz skutkował trwałym uszczerbkiem na zdrowiu w wysokości 10 % w związku z ograniczeniem ruchomości lewego stawu skokowego bez zniekształcenia. Mimo rehabilitacji u powoda występuje umiarkowana dysfunkcja lewej kończyny dolnej. W okresie unieruchomienia oraz zaleconego zakazu obciążania kończyny dolnej, powód wymagał opieki osób trzecich przez 6 tygodni w wymiarze 4 godzin dziennie w czynnościach samoobsługi i prowadzenia gospodarstwa domowego. W następnym okresie obejmującym 8-10 tygodni pomoc osób trzecich przy wykonywaniu codziennych czynności związanych z prowadzeniem gospodarstwa domowego uzasadniona była w wymiarze 2 godzin dziennie. Po tym okresie powód nie wymagał pomocy osób trzecich. Zastosowane wobec powoda leczenie oraz zabiegi rehabilitacyjne były realizowane w ramach NFZ. Koszty leczenia obejmowały wydatki związane z wypożyczeniem kul łokciowych na okres ok. 4 miesięcy (0,24 zł dziennie), koszt zakupu leków przeciwzakrzepowych, przeciwobrzękowych, przeciwbólowych w okresie pierwszych dwóch miesięcy (80-100 zł miesięcznie, w tym C., V. due F, (...)). Rokowania co do stanu zdrowia powoda są dobre. Powód odzyskał zdolność chodzenia bez zaopatrzenia ortopedycznego, jednakże utrzymuje się umiarkowana dysfunkcja lewego stawu skokowego. Nie wykluczone jest wystąpienie u powoda wcześniejszych zmian zwyrodnieniowych.

(opinia biegłego z zakresu rehabilitacji medycznej k. 69-72)

Po zdjęciu gipsu powód poruszał się o kulach do końca września 2012 roku. Powodem po wypadku opiekowała się M. B.. Powód nie mógł chodzić, potrzebował pomocy nawet podczas mycia się. Nie mógł opiekować nad dziećmi, dlatego pomagała także matka jego partnerki. Powód do chwili obecnej odczuwa konsekwencje na zdrowiu zdarzenia z dnia 12 maja 2012 roku. Powód jest pracownikiem budowlanym i nie w pełni sprawna kończyna dolna utrudnia mu wykonywanie jego obowiązków pracowniczych.

(zeznania świadka M. B. k. 89-90, zeznania powoda k. 91)

Stawka pełnej odpłatności za usługi opiekuńcze w dni powszednie na terenie miasta Ł. w okresie od lipca 2009 r. do 30 czerwca 2013 r. wynosiła 9,50 zł/h.

(pismo (...) k. 87)

Zarząd Dróg i (...) jest jednostką budżetową powołaną do wykonywania w imieniu P. Ł. obowiązków zarządcy dróg publicznych w granicach administracyjnych miasta Ł. oraz zarządcy terenu, w zakresie dróg wewnętrznych, zlokalizowanych na terenach zarządzanych przez Miasto, przekazanych do zarządu jednostce.

(bezsporne, uchwała Nr VIII/104/03 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 05.03.2003 r. k. 31)

Pismem, doręczonym pozwanemu dnia 9 czerwca 2014 roku pełnomocnik powoda zgłosił szkodę w wyniku przedmiotowego zdarzenia, wnosząc o zapłatę kwoty 50 000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2 000,00 zł tytułem odszkodowania.

(kserokopia zgłoszenia szkody k. 52)

Pozwany przekazał zgłoszenie szkody powoda (...) SA V. (...) Oddział w Ł., w związku z zawartą umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

(kserokopia pisma k. 48)

Ubezpieczyciel pozwanego odmówił wypłaty żądanych przez powoda świadczeń.

(bezsporne)

Powyższy stan faktyczny był między stronami w części bezsporny. W pozostałej części został ustalony przez Sąd na podstawie wyszczególnionych powyżej dowodów w tym z dokumentów, zeznań powoda i świadka oraz opinii biegłej sądowej.

Sąd uznał za wiarygodne zebrane w sprawie dokumenty, bowiem autentyczności oraz prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowała żadna ze stron, a i Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd dał wiarę zeznaniom powoda i świadka, oceniając je w całości jako logiczne i spójne z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym.

Sąd uznał za przydatną opinię biegłej sądowej z zakresu rehabilitacji medycznej K. K. oceniając ją jako rzetelną, pełną i szczegółową. Należy podkreślić, że opinia nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W przedmiocie zasady odpowiedzialności pozwanej Gminy wskazać należy, iż od wejścia w życie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2004 r., Nr 162, poz.1692), to jest od dnia 1 września 2004 roku odpowiedzialność jednostek samorządu terytorialnego oraz państwowych i komunalnych osób prawnych za szkody wyrządzone po tej chwili w zakresie niewładczej działalności opiera się na przepisach mających powszechny podmiotowy zakres zastosowania (por. Iwona Karasek, Komentarz do ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, LEX/el 2004).

Podstawą odpowiedzialności pozwanego będzie zatem art. 415 kc w zw. z art. w zw. z art. 444 § 1 i 2 w zw. z art. 445 § 1 kc. Dla przyjęcia odpowiedzialności pozwanej Gminy za skutki zdarzenia niezbędne jest spełnienie łącznie 3 przesłanek, tj. winy, zaistnienia szkody oraz związku przyczynowego pomiędzy szkodą a zawinionym działaniem. Zauważyć w tym miejscu należy, że czyn niedozwolony oznacza kategorię prawną obejmującą swym zakresem przedmiotowym zachowania (działania i zaniechania) polegające na naruszeniu pewnych ogólnych tj. spoczywającym na każdym i względem każdego, reguł ostrożności, dbałości o interesy, życie, zdrowie innych podmiotów słowem należytego zajmowania się innymi dobrami prawnymi.

W myśl przepisu art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. 2013 r., poz. 260) drogi publiczne dzielą się na następujące kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe oraz drogi gminne. Drogi gminne stanowią własność gminy (art. 2a ust. 2 cyt. ustawy). Zarządcami dróg są dla dróg gminnych - wójt (burmistrz, prezydent miasta) (art. 19 ust. 2 pkt. 4 cyt. ustawy). Zarządca drogi, może wykonywać swoje obowiązki przy pomocy jednostki organizacyjnej będącej zarządem drogi, utworzonej odpowiednio przez sejmik województwa, radę powiatu lub radę gminy. Jeżeli jednostka taka nie została utworzona, zadania zarządu drogi wykonuje zarządca (art. 21 ust 1 cyt. ustawy).

Stosownie do treści art. 20 pkt. 4, pkt 10, pkt 11, pkt 12 i pkt 14 do zarządcy drogi należy w szczególności utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i innych urządzeń związanych z drogą, przeprowadzanie okresowych kontroli stanu dróg i drogowych obiektów inżynierskich oraz przepraw promowych, ze szczególnym uwzględnieniem ich wpływu na stan bezpieczeństwa ruchu drogowego, oraz wykonywanie robót interwencyjnych, robót utrzymaniowych i zabezpieczających, przeciwdziałanie niszczeniu dróg przez ich użytkowników, wprowadzanie ograniczeń lub zamykanie dróg i drogowych obiektów inżynierskich dla ruchu oraz wyznaczanie objazdów drogami różnej kategorii, gdy występuje bezpośrednie zagrożenie bezpieczeństwa osób lub mienia;

Według art. 4 pkt 6 ustawy chodnikiem jest część drogi przeznaczona do ruchu pieszych, Z kolei przepis art. 4 pkt 20 przedmiotowej ustawy zawiera definicję „utrzymania drogi”. Pod pojęciem tym rozumie się wykonywanie robót konserwacyjnych, porządkowych i innych zmierzających do zwiększenia bezpieczeństwa i wygody ruchu, w tym także odśnieżanie i zwalczanie śliskości zimowej. Nakaz utrzymania dróg w należytym stanie rodzi po stronie pozwanej Gminy obowiązek zabezpieczenia dróg w taki sposób, aby nie stanowiły one zagrożenia dla osób korzystających z nich.

W przedmiotowej sprawie zarządcą drogi publicznej, na której doszło do zdarzenia jest Gmina Ł. –Z. (...) (...) w Ł., na niej zatem spoczywał obowiązek utrzymania nawierzchni drogi w należytym stanie. Obowiązkowi temu jednakże nie uczyniła zadość w sposób należyty, tj. ogólnie wymagany w stosunkach danego rodzaju. Chodnikiem przy ulicy (...) w Ł. przechodzi codziennie, co jest faktem oczywistym, wielu przechodniów. Uznać należy, że zapewnienie równych, pozbawionych ubytków nawierzchni chodników jest absolutnym standardem i stanowi minimum staranności w utrzymaniu ich nawierzchni. Niedopuszczalne jest bowiem, aby w nawierzchni chodnika znajdowały się ubytki i wystające płyty, gdyż zagrażają one bezpieczeństwu pieszych.

Z materiału dowodowego wynika, że w dacie zdarzenia pozwany nie uczynił zadość tym obowiązkom w sposób należyty, gdyż w nawierzchni chodnika przy ulicy (...) znajdowały się nierówności, utworzone przez wystające płyty chodnikowe. Tym samym stan nawierzchni chodnika stwarzał niebezpieczeństwo dla przechodzących. Wina pozwanej rozumiana jako niedołożenie należytej staranności jest więc ewidentna. Zauważyć w tym miejscu należy, że dla przyjęcia odpowiedzialności w prawie cywilnym nie jest konieczne wystąpienie winy umyślnej czy też rażącego niedbalstwa, ale wystarczy niedołożenie owej ogólnej staranności. Powód udowodnił, że nawierzchnia chodnika nie była utrzymana w stanie zapewniającym bezpieczeństwo użytkowników; natomiast pozwana Gmina nie przedstawiła żadnych dowodów dla przyjęcia, iż nie było możliwe zapewnienie prawidłowego stanu nawierzchni chodnika bądź to z uwagi na siłę wyższą bądź z uwagi na jakieś inne szczególne przyczyny.

Tym samym przyjąć należy przyjąć, iż zachowanie pozwanej Gminy, polegające na niezapewnieniu należytego stanu nawierzchni drogi jest zawinione i nie sposób stwierdzić jakichkolwiek okoliczności ekskulpacyjnych w tym zakresie.

Pomiędzy powstałą szkodą a winą Gminy zachodzi w okolicznościach sprawy adekwatny związek przyczynowy, o którym traktuje przepis art. 361 k.c. Utrzymanie złego stanu nawierzchni – istnienie ubytków drogi, po której poruszają się jej użytkownicy zwiększa bowiem każdorazowo prawdopodobieństwo powstania wypadku.

W niniejszej sprawie pozwany nie zakwestionował, aby teren, na którym doszło do wypadku nie należał do G. Ł..

Pozwany podnosił, że powód nie udowodnił winy pozwanej. Podnosił też, że powód winien zachować należytą ostrożność poruszając się chodnikiem. Wskazywał nadto, że z przedłożonych przez powoda zdjęć nie wynika, aby dokumentowały miejsce zdarzenia. Odnosząc się do tej ostatniej kwestii, w ocenie Sądu powód udowodnił, że załączone do pozwu zdjęcia przedstawiają chodnik w miejscu zdarzenia. Powód został przesłuchany na tą okoliczność, a jego zeznania korespondują z treścią notatki służbowej (k.49) sporządzonej przez pracownika pozwanego, z której wynika, że na podstawie przedstawionych przez powoda zdjęć w postępowaniu likwidacyjnym zlokalizowany został chodnik przy ulicy (...) w Ł.. Stan chodnika opisany w tej notatce potwierdza ten zobrazowany przez powoda w zeznaniach a istniejący w dacie zdarzenia. Okoliczności zdarzenia potwierdził też zeznający w sprawie świadek.

Nie można nadto zgodzić się z poglądem strony pozwanej, że pozwana nie ponosi winy za szkodę doznaną przez powoda, albowiem przyczyną zdarzenia mogło być niezachowanie przez powoda należytej ostrożności. Podnoszone przez pozwaną okoliczności są gołosłowne i nie znajdują poparcia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Co więcej, pozwana reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika nie podjęła w tym przedmiocie żadnej inicjatywy dowodowej. Działanie zarządcy w postaci zlikwidowania nierówności chodnika lub też ich prawidłowego zabezpieczenia i oznakowania byłoby wystarczające, aby zapobiec powstaniu szkody.

Art. 444 § 1 k.c. przewiduje m.in., że w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Natomiast art. 445 § 1 k.c. pozwala w takich wypadkach na przyznanie poszkodowanemu odpowiedniej sumy tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę, czyli szkodę niemajątkową, wyrażającą się w doznanym bólu, cierpieniu, ujemnych doznaniach psychicznych. W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; Sąd Najwyższy w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, niepubl; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40).

Wysokość zadośćuczynienia winna mieścić się w rozsądnych granicach –
z jednej strony winna rekompensować doznaną szkodę niemajątkową (przyznana kwota stanowi środek łagodzenia skutków naruszenia zdrowia) – z drugiej jednak winna także odpowiadać aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa. Stanowisko to nawiązuje do linii orzecznictwa zapoczątkowanej orzeczeniem Sądu Najwyższego z dnia 24 czerwca 1965 r. (OSPiKA 1966, poz. 92), w którym sformułowana została teza, że zadośćuczynienie powinno być umiarkowane (tak też Sąd Najwyższy w wyrokach: z dnia 12.09.2002 r., sygn. akt IV CKN 1266/00, publ. Lex 80272, z 06.06.2003 r., sygn. akt IV CKN 213/01, publ. Lex 141396).

Przeprowadzone w niniejszej sprawie postępowanie dowodowe pozwoliło Sądowi na ustalenie, że w wyniku zdarzenia z dnia 12 maja 2012 roku u powoda doszło do powstania trwałego uszczerbku na zdrowiu na poziomie 10 %. Powstały uszczerbek na zdrowiu powoda był konsekwencją doznanych przez niego, obrażeń ciała, których niwelacja wymagała unieruchomienia w opatrunku gipsowym stopowo-udowym a także poddania się zabiegom rehabilitacyjnym.

Orzekając o wysokości zadośćuczynienia Sąd miał na uwadze charakter obrażeń doznanych przez powoda, ich trwałość, rozmiar cierpień fizycznych powoda związanych tak z samym zdarzeniem jak i jego następstwami, a to bólem, trwałością i długością jego odczuwania. Obrażenia jakich doznał powód niewątpliwie wiązały się, szczególnie w pierwszym okresie, z silnym bólem i dyskomfortem. Zarówno sama rozległość obrażeń doznanych przez powoda jak i ich następstwa stanowiły dla powoda znaczny dyskomfort i utrudnienie w codziennym funkcjonowaniu. Aktualnie u powoda nadal utrzymuje się umiarkowana dysfunkcja lewego stawu skokowego. Sąd zważył także na fakt, iż rokowania co do stanu zdrowia powoda zostały ocenione jako dobre, jednakże w przyszłości u powoda mogą pojawić się wcześniejsze zmiany zwyrodnieniowe. Sąd zwrócił również uwagę na fakt, iż konsekwencje zdarzenia z dnia 12 maja 2012 roku miały dodatkowo wpływ na codzienne życie powoda, który w pierwszym okresie po zdarzeniu był w znacznej mierze uzależniony od pomocy osób trzecich. To, w ocenie Sądu, niewątpliwie potęgowało negatywne samopoczucie powoda, który do momentu zdarzenia był osobą w pełni samodzielną.

Mając na uwadze wyniki postępowania dowodowego, zdaniem Sądu dostatecznym zaspokojeniem roszczeń powoda z tytułu zadośćuczynienia winna być kwota 20 000 złotych, o czym orzeczono w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

W wyniku doznanych obrażeń powód zmuszony był zażywać leki przeciwbólowe, przeciwobrzękowe i przeciwzakrzepowe, których koszt średnio miesięcznie wynosi 80-100 złotych, a okres ich koniecznego stosowania 2 miesiące. Powód wymagał pomocy osób trzecich przez okres 6 tygodni w wymiarze 4 godzin dziennie (42 dni x 4 godziny x 9,50 zł/godzinę = 1596 zł) W kolejnym okresie przez 8-10 tygodni w wymiarze 2 godzin dziennie (ok. 63 dni x 2 godziny x 9,50 zł/godzinę = 1197 zł). Należy przy tym zaznaczyć, iż prawo do odszkodowania z tytułu zwiększonych potrzeb, polegających na konieczności korzystania z opieki osoby trzeciej nie jest uzależnione od wykazania, iż poszkodowany efektywnie wydał odpowiednie kwoty na koszty opieki (podobne stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 4 marca 1969 r., I PR 28/69, opubl. OSNC 1969/12/229).

Dlatego też Sąd zasądził na rzecz powoda, nie wychodząc ponad żądanie pozwu tytułem odszkodowania łączną kwotę 2100 złotych.

Rozstrzygnięcie o odsetkach z tytułu opóźnienia w wypłacie należnego powodowi odszkodowania zapadło na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 455 k.c. oraz art. 817 § 1 k.c., gdyż w ocenie Sądu z uwagi na charakter roszczenia oraz okoliczności sprawy (likwidacja szkody przez ubezpieczyciela) należy w tym zakresie odpowiednio stosować terminy wymagalności roszczeń w stosunku do zakładu ubezpieczeń. Wymagalność ta powstaje w terminie 30 dni licząc od dnia otrzymania zawiadomienia o wypadku, chyba, że w powyższym terminie wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia jego odpowiedzialności lub wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe. Niespełnienie świadczenia w terminie rodzi po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi.

Obowiązek udowodnienia istnienia okoliczności uzasadniających przekroczenie 30 –dniowego terminu oraz ich zasięgu obciąża pozwanego (art. 6 k.c.). Obowiązany jest on w szczególności wykazać, że uzupełnienie postępowania likwidacyjnego nastąpiło bez nieuzasadnionej zwłoki, z zachowaniem interesu wierzyciela (art. 354 § 1 k.c. i art. 355 § 2 k.c.).

Powód skierował do Gminy M. Ł. – Zarządu Dróg i (...) w Ł. wezwanie doręczone w dniu 9 czerwca 2014 roku, w którym żądał zapłaty kwoty 50 000 złotych tytułem zadośćuczynienia oraz kwoty 2 000 złotych tytułem odszkodowania. Termin 30 dniowy do spełnienia świadczenia na rzecz powoda przez pozwanego upłynął dnia 9 lipca 2014 roku. Powód pierwotnie dochodził pozwem kwoty 8 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i kwoty 2 100 złotych tytułem odszkodowania, żądając zasądzenia od tych kwot ustawowych odsetek od dnia 10 lipca 2014 roku. W toku postępowania sądowego powód rozszerzył powództwo żądając dodatkowo kwoty 12 000 złotych tytułem zadośćuczynienia wraz z ustawowymi odsetkami od dnia rozszerzenia powództwa do dnia zapłaty.

Uwzględniając upływ trzydziestodniowego terminu od dnia zgłoszenia szkody i zakreślone w nim żądanie zapłaty, Sąd zasądził zgodnie z żądaniem pozwu odsetki ustawowe od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty w zakresie kwoty 8 000 złotych tytułem zadośćuczynienia i od dnia 11 grudnia 2015 roku (zgłoszenie dalszego żądania zadośćuczynienia) do dnia zapłaty w zakresie kwoty 12 000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Odnośnie żądania odszkodowania, zważając iż na etapie postępowania likwidacyjnego zgłoszenie szkody obejmowało roszczenie zapłaty kwoty 2 000 złotych, Sąd ustawowe odsetki zasądził od kwoty 2000 złotych od dnia 10 lipca 2014 roku do dnia zapłaty, a od kwoty 100 złotych (które to roszczenie zostało zgłoszone pozwanej dopiero w pozwie) od dnia następnego po doręczeniu stronie pozwanej odpisu pozwu tj. od dnia 4 czerwca 2015 roku /k.24/.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził odsetki ustawowe od należności głównej we wskazanym zakresie, a dalej idące żądanie w zakresie odsetek podlegało oddaleniu jako nieuzasadnione.

Sąd na podstawie art. 113 ust.1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398 ze zm.) w zw. z art. 100 k.p.c., obciążył rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi pozwanego kwotą 1 530,36 zł należną tytułem kosztów tymczasowo wyłożonych przez Skarb Państwa (opłata od pozwu – 1105 zł, wynagrodzenie biegłego - 425,36 zł).

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 zd 2 k.p.c. zgodnie z którym Sąd może nałożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania. Powód uległ jedynie co do żądania w części odnoszącej się do roszczenia o odsetki ustawowe od zasądzonej kwoty odszkodowania. Łącznie koszty poniesione przez powoda to 2 400 złotych, obejmujące wynagrodzenie pełnomocnika z wyboru, ustalone na podstawie § 6 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. 2013 poz. 461 t.j.).