Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 stycznia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR K. T.

Protokolant st. sekr. sąd. M. R.

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 stycznia 2018 roku w Ł.

sprawy z powództwa B. T.

przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),50 (piętnaście tysięcy dziewięćset dziewiętnaście 50/100) złotych z odsetkami:

a)  od kwoty (...),50 (piętnaście tysięcy dziewięćset cztery 50/100) złotych: ustawowymi od dnia 28 listopada 2015 roku do dnia 31 grudnia 2015 roku i ustawowymi za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty;

b)  ustawowymi za opóźnienie od kwoty 15 (piętnaście) złotych od dnia 20 października 2017 roku do dnia zapłaty

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 566 (pięćset sześćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  obciąża, tytułem tymczasowo wyłożonych wydatków oraz nieuiszczonej opłaty od rozszerzonej części powództwa, na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi:

a)  powoda kwotą 759 (siedemset pięćdziesiąt dziewięć) złotych, którą ściągnąć z roszczenia zasądzonego w punkcie 1. wyroku;

b)  pozwanego kwotą 596,60 (pięćset dziewięćdziesiąt sześć 60/100) złotych.

Sygnatura akt II C 401/16

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do tutejszego Sądu powód B. T., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, domagał się zasądzenia od (...) w W. kwoty 18000 zł tytułem zadośćuczynienia, 1700 zł tytułem kosztów leczenia oraz 300 zł tytułem kosztów opieki z ustawowymi odsetkami od dnia następnego po upływie 30 dni od dnia otrzymania akt szkody przez pozwanego od (...) SA w W. do dnia 31 grudnia 2105 roku oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty, ustalenia odpowiedzialności pozwanego za szkody mogące powstać w przyszłości, a także zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. Jako okoliczność faktyczną wskazano zdarzenie drogowe z dnia 18 maja 2014 roku.

(pozew- k. 2- 8, pełnomocnictwo- k. 9, sprecyzowanie kwoty objętej pozwem- k. 31)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, wniósł o oddalenie powództwa, podnosząc zarzut przyczynienia poszkodowanego powoda w wysokości 80% z uwagi na: podróżowanie przez powoda z nietrzeźwym kierującym, z niezapiętymi pasami, w 6 osób (w pojeździe pięcioosobowym). Nadto wskazano, że powodowi przyznano kwotę 4000 zł zadośćuczynienia.

(odpowiedź na pozew- k. 34- 39, pełnomocnictwo- k. 40, uchwała- k. 42)

W piśmie z dnia 15 września 2017 roku (data pisma), pełnomocnik powoda rozszerzył powództwo w ten sposób, że domagał się łącznie kwoty 35839 zł, w tym: 28000 zł zadośćuczynienia, 5430 zł kosztów leczenia (5400 zł leczenie stomatologiczne i 30 zł koszt miesięcznego przyjmowania leków) oraz 2409 zł kosztów opieki. Co do odsetek wskazał, że od kwoty 31000 zł domaga się ich jak w pozwie, zaś co do kwoty 4839 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma o rozszerzeniu powództwa, gdyż w wezwaniu przesądowym powód żądał kwoty 35000 zł, z czego 4000 zł zostało wypłacone tytułem zadośćuczynienia.

(pismo- k. 143, 144)

W piśmie z 2 listopada 2017 roku (data pisma) pełnomocnik pozwanego wniósł o oddalenie powództwa w zakresie, w jakim zostało rozszerzone.

(pismo- k. 151- 152)

Stanowiska na chwilę zamknięcia rozprawy nie uległy dalszym zmianom.

(protokół rozprawy z 10.01.2018 roku- k. 161)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 18 maja 2014 roku powód, jako pasażer samochodu A. (...) o nr. rej. (...), uczestniczył w wypadku drogowym polegającym na tym, że kierujący tym pojazdem A. M. uderzył w słup trakcyjny. Kierujący nie posiadał ubezpieczenia OC.

(niesporne)

Postanowieniem z dnia 31 lipca 2014 roku Prokuratora Rejonowa Ł. umorzyła śledztwo w sprawie wypadku z uwagi na śmierć A. M.. W uzasadnieniu postanowienia wskazano, że poczynione w toku śledztwa ustalenia wskazują, iż A. M. utracił panowanie nad pojazdem oraz że stan techniczny pojazdu nie miał wpływu na zaistnienie wypadku.

(postanowienie- k. 11- 13, akta szkodowe na płycie- k. 58a, plik (...): opinia biegłego)

U A. M. stwierdzono zawartość 1,33 promila etanolu we krwi.

(akta szkodowe na płycie- k. 58a, plik (...): sprawozdanie z badania materiału biologicznego na zawartość etanolu, acetonu i izopropanolu)

W pięcioosobowym pojeździe podróżowało 6 osób, z czego 4 z tyłu, w tym powód.

(akta szkodowe na płycie- k. 58a, plik (...): notatka urzędowa z 18 maja 2014 roku, protokół zeznań świadka D. C.)

Powód podróżował bez pasów.

(akta szkodowe na płycie- k. 58a, plik (...): protokół zeznań świadka T. L.)

Powód- w zakresie chirurgii szczękowo- twarzowej) wskutek wypadku doznał złamania korzenia zęba 23, złamania kości nosa bez przemieszczenia i rany tłuczonej trzonu nosa. Obrażeniom towarzyszył ból w pierwszym okresie o znacznym natężeniu, który stopniowo ustępował. Łączny uszczerbek to 3% (po 1% z pozycji: 19a, 20a i 21 a tabeli stanowiącej załącznik do rozp. (...) z 18.12.2002 roku, Dz. U. z 2002 roku, poz. 1974). Powód nie wymagał opieki osób trzecich. Kosztorys leczenia implanto- protetycznego mieści się w stawkach rynkowych. Powód jest zdrowy, nie należy spodziewać się pogorszenia stanu zdrowia, rany są wygojone i nie ograniczają funkcjonowania powoda (zawodowo i prywatnie)

(opinia biegłego chirurga szczękowo- twarzowego k. 91- 92)

Powód- w zakresie ortopedii- doznał wskutek wypadku złamania trzonów obu kości lewego przedramienia (w tym zakresie uszczerbek stały wynosi 8% wg poz. 123a ww tabeli), urazu śródczaszkowego i wstrząśnienia mózgu. Zakres cierpień fizycznych był umiarkowany. Pojawiają się nadal okresowe dolegliwości, niewymagające jednak leków. Koszt leków w pierwszym miesiącu wyniósł 30 zł. Powód wymagał pomocy w okresie ok. 13 tygodni po wypadku, ok. 2 godziny dziennie. Następnie przez kolejny miesiąc poniżej 1 godziny dziennie. Później i obecnie powód nie wymagał pomocy. Leczenie zostało zakończone. Wynik leczenia i rokowania są dobre.

(opinia biegłego ortopedy k. 96- 99)

Z neurologicznego punktu widzenia powód doznał urazu głowy ze wstrząśnieniem mózgu, złamania nosa, zęba 23 oraz urazu kończyny górnej lewej ze złamaniem obu kości przedramienia, przy czym nie stanowiły one uszczerbku o charakterze stałym ani długotrwałym (z punktu widzenia oceny neurologa). Cierpienia fizyczne o istotnym natężeniu trwały przez pierwsze 2- 4 tygodnie. Rokowania są pomyślne.

(opinia neurologa k. 122- 128)

W ramach oceny psychologicznej, powód po zdarzeniu mógł odczuwać znaczny dyskomfort emocjonalny związany z dolegliwościami bólowymi, ograniczeniami w funkcjonowaniu, obawami co do pracy. Przez około 6 miesięcy u powoda występowały zaburzenia o obrazie dezadaptacji. W przypadkach kojarzenia sytuacji ze zdarzeniem mogą wystąpić symptomy niepokoju. (przypominania- flash back). Rokowania są dobre.

(opinia psychologa k. 131- 137)

Sąd ustalił, że powód jechał bez zapiętych pasów, w sześć osób w pojeździe pięcioosobowym w oparciu o dokumenty zawarte w aktach szkodowych, a pochodzące z postępowania przygotowawczego (śledztwa) prowadzonego w sprawie wypadku z 18 maja 2014 roku. Sąd ocenia wszelkie dokumenty w sposób określony 233§1 kpc. Nieprzeprowadzenie bezpośrednio przez sąd orzekający w danej sprawie dowodu z zeznań osób, które zostały przesłuchane w śledztwie lecz skorzystanie z protokołów zeznań (i notatki) z (innego) postępowania (w tym przypadku karnego), nie może być, samo przez się, uznane za nieprzeprowadzenie postępowania dowodowego, jeżeli sąd w sposób poprawny skorzysta i oceni dokumenty z tego innego postępowania. W niniejszej sprawie zachodzi taka sytuacja, że w postępowaniu przygotowawczym sporządzona została notatka urzędowa przez funkcjonariuszy Policji, w której stwierdzono, że w pojeździe znajdowało się 6 osób. Co więcej, funkcjonariusz Straży Pożarnej D. C. zeznał w tym postępowaniu, że w pojeździe znajdowało się 6 osób. Wreszcie tożsame zeznanie złożył naoczny świadek zdarzenia T. L., który ponadto podał, że powód nie miał zapiętych pasów (wszyscy czterej pasażerowie jadący z tyłu nie byli zapięci). Jednocześnie powód, znajdujący się w czasie zdarzenia w stanie po spożyciu alkoholu, nie był w stanie wypowiedzieć się co do tych dwóch okoliczności. Jeśli chodzi o okoliczność znajdowania się kierującego pojazdem w stanie nietrzeźwości, to zostało sporządzone sprawozdanie w toku śledztwa, z którego wynikało, że we krwi kierowcy było 1,33 promila alkoholu etylowego.

Jeżeli chodzi o wniosek dowodowy pozwanego o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego z zakresu rekonstrukcji wypadków, to był on bezzasadny. Biegły miał się wypowiedzieć na trzy okoliczności: a) przyczyny i b) przebiegu wypadku oraz c) przyczynienia powoda do zaistnienia szkody (w ramach tej okoliczności zaś pozwany podnosił: poruszanie się przez powoda w pojeździe 5 osobowym w 6 osób, poruszanie się w niezapiętych pasach i podróżowanie z nietrzeźwym kierującym). Wszystkie powyższe okoliczności są wykazane w inny sposób (jeżeli zaś chodzi o kwestię ich przełożenia się na zasadność zgłoszonych w pozwie roszczeń- zostanie to opisane w ramach rozważań prawnych, gdyż jest to już zagadnienie następcze wobec poczynienia ustaleń faktycznych). Co do stanu nietrzeźwości kierującego jest to wspomniane sprawozdanie z badania na zawartość- m.in.- etanolu. Co do podróżowania w 6 osób z niezapiętymi pasami, jak wskazano Sąd ustalił to w oparciu o wcześniej przywołane dowody z postępowania przygotowawczego. Jeżeli chodzi o przyczynę i przebieg zdarzenia okoliczność ta wynika z uzasadnienia postanowienia o umorzeniu śledztwa, które z kolei zostało wydane w oparciu o opinię biegłego sporządzoną w postępowaniu przygotowawczym (także wskazano powyżej), która również została oceniona przez Sąd według zasad z art. 233§1 kpc. Przy ustaleniu okoliczności w postępowaniu przygotowawczym i prawomocnym umorzeniu postępowania w oparciu o opinię, Sąd nie znalazł podstaw do tego, aby ponownie dokonywać takich samych ustaleń. Kierowanie przez osobę nietrzeźwą jest niewątpliwe. To, że za zaistnienie zdarzenia nie miało związku ze stanem pojazdu także, zwłaszcza się naoczny świadek zdarzenia zeznał, że auto uderzyło słup wskutek wykonania nagłego, nieuzasadnionego manewru przez kierującego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części. Podstawę prawną wyroku w zakresie należności głównych stanowią przepisy art. 444§1 i 445 kc, a także- z związku ze skierowanie powództwa przeciwko (...) w W.- art. 98 ust. 1 pkt 3) ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych (…)- Dz. U. z 2013 roku, poz. 392. W przypadku zadośćuczynienia ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości, wskazując jedynie, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia, pozostawiając jej określenie sądowi. Wobec tego wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, do których zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody. Co do odszkodowania, obejmuje ono wszelkie majątkowe następstwa zdarzenia szkodzącego, w szczególności koszty leczenia, czy opieki. Przekładając te rozważania na ustalony stan faktyczny (w szczególności chodzi o opinie biegłych), należy przyjąć, że- co do zasady, gdyż w tym miejscu Sąd nie rozważa jeszcze zarzuty przyczynienia- całe żądane zadośćuczynienie (28000 zł, bo po pomniejszeniu o wypłacone 4000 zł) oraz całe żądane odszkodowanie z tytułu kosztów leczenia- 5400 zł i 30 zł oraz z tytułu opieki 2409 zł podlegałoby uwzględnieniu. Powód wyliczył zadośćuczynienie na 32000 zł (z czego otrzymał 4000 zł, a zatem żądał w procesie 28000 zł). Biorąc pod uwagę łączny uszczerbek na zdrowiu (11%), ale nadto, rozległość, rozmiar i charakter poszczególnych obrażeń, długość leczenia i powrotu do zdrowia, takie ustalenie zadośćuczynienia spełnia wymóg odpowiedniości wskazany w art. 445§1 kc. Jeżeli chodzi o koszty leczenia (implanto- protetycznego), to wynikają one z rachunku (kwota 5400 zł), przy czym wysokość tych kosztów leczenia oceniał biegły i uznał ten koszt za uzasadnione. Dalsza kwota 30 zł wynika z opinii ortopedy. Dalej, co do kosztów opieki, potrzeba opieki wynika z opinii biegłych, a jej wymiar określił ortopeda. Dokładne wyliczenie kosztów opinii (przy przyjęciu stawki za 1 godzinę opieki wg (...) w kwocie 11 zł, którą Sąd uznaje za uzasadnioną i która jest powszechnie przyjmowana jako miernik stawki za opiekę), zawiera pismo pełnomocnika powoda (k. 144), przy czym powód mógł żądać kosztów za 76, a nie 71 dni. I tak 13 tygodni opieki (przy przyjęciu, że w tym okresie było 15 dni wolnych od pracy- stawka wynosi 200% i 76 dni roboczych- stawka 100%- z tym zastrzeżeniem, że jak wskazano powód żądał kosztów za 71 dni, a więc tak wyliczył żądanie i na tym obliczenie opiera Sąd) daje 2222 zł. Za dalszy okres 1 miesiąca powód przyjął 0,5 godziny (z opinii wynikał wymiar opieki niecała godzina dziennie), z zatem 26 dni roboczych przy stawce 100% i 4 dni wolnych od pracy przy stawce 200%, daje koszt 187 zł. Łącznie 2409 zł.

Przechodząc do zarzutu przyczynienia, ma on oparcie o art. 362 kc. Jak wynika z przepisu, przyczynienie polega na tym, że poszkodowany swoim zachowaniem przyczynia się do zaistnienia lub powiększenia szkody. W takim wypadku obowiązek naprawienia szkody ulega odpowiedniemu- stosownie do okoliczności zwłaszcza stopnia winy obu stron- zmniejszeniu. Pozwany wskazywał 3 okoliczności uzasadniające w jego ocenie przyczynienie poszkodowanego. W ocenie Sądu co do dwóch z nich: podróżowanie bez zapiętych pasów i podróżowanie w 6 osób nie zostało udowodnione, aby spowodowały wystąpienie albo zwiększeniu określonego następstwa zdarzenia. Pozwany nie wnosił o to, aby biegli dokonali oceny związku tych dwóch okoliczności z obrażeniami, a według Sądu tylko w taki sposób mogło dojść do wykazania przyczynienia z uwagi na te okoliczności. Pozwany wnosił o biegłego z zakresu ruchu, jednak biegły takiej specjalności nie może w ramach swoich uprawnień wypowiadać się co do skutków wypadku dla stanu zdrowia poszkodowanego w wypadku. Przykładowo można przytoczyć uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 18 września 2017 roku (I ACa 173/17), gdzie- badając przyczynienie- oparto się na opinii biegłego z zakresu ruchu drogowego, ale wyłącznie co do stwierdzenia, czy poszkodowany poruszał się w pasach (w niniejszej sprawie, co wyjaśniono powyżej, Sąd ustalił tę okoliczność zgodnie z twierdzeniem pozwanego, ale bez użycia biegłego omawianej specjalności) i w jaki sposób zachowywało się ciało poszkodowanego, natomiast już co do tego, czy niezapięcie pasów spowodowało lub zwiększyło szkodę, oparto się na biegłych (konkretnie instytucie), którzy oczywiście brali pod uwagę zachowanie ciała poszkodowanego w czasie wypadku, lecz jednak ocena przyczynienia wymagała niezbędnie wiedzy medycznej. Na marginesie należy wskazać, że w sprawie I ACa 173/17 nie udało się ustalić, czy niezapięcie pasów wpłynęło na powstanie lub zwiększenie obrażeń. Inaczej przedstawia się okoliczność podróżowania z kierowcą w stanie po spożyciu alkoholu. Powszechnie przyjmuje się, że okoliczność taka może przesądzać przyczynienie, oczywiści o ile istnieje związek przyczynowy między kierowaniem pojazdem w stanie nietrzeźwości, a powstaniem (zwiększeniem) obrażeń u poszkodowanego (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 7 lipca 2017 roku w sprawie VI Ca 472/16). W niniejszej sprawie Sąd oparł się na sprawozdaniu z badania na zawartość alkoholu etylowanego, z którego wynika, że kierowca miał 1,33 promila alkoholu we krwi. Okoliczność, że poszkodowany sam był w stanie nietrzeźwości nie ma wpływu na przyjęcie przyczynienia; to czy podjął decyzję o podróżowaniu z osobą nietrzeźwą będąc sam trzeźwym, czy nie jest bez znaczenia. Pozwany miał obowiązek wykazać, jako okoliczność skutkującą przyjęcie przyczynienia (a więc ograniczenie jego odpowiedzialności), że powód jechał z osobą nietrzeźwą i ten obowiązek spełnił. Powód, gdyby natomiast chciał skutecznie zniweczyć ten zarzut, winien udowodnić okoliczności do tego prowadzące (np. że powód mimo staranności nie mógł stwierdzić, że kierujący jest nietrzeźwy) Tymczasem powód nawet nie podnosił twierdzeń o takim charakterze. Jeżeli chodzi o związek przyczynowy, to w ocenie Sądu jest on niewątpliwy. Pojazd był sprawny. Kierowca był nietrzeźwy. Przyczyną wypadku był nieuzasadniony, nagły manewr (odbicie w bok), który jest zabroniony przez ustawę Prawo o ruchu drogowym, podobnie jak kierowanie w stanie nietrzeźwości. Zatem ocena dokonana w ramach art. 233§1 kc musi prowadzić do wniosku, że przyczyną wypadku- utraty panowania nad pojazdem- była nietrzeźwości kierującego; nie można zatem w tych okolicznościach inaczej uzasadnić takiego zachowania kierującego, przy sprawności pojazdu. Przyczynienie Sąd przyjął w rozmiarze 50%; w ocenie Sądu przyjęcie go w wymiarze większym (szczególnie za pozwanym- 80%) nie jest uzasadnione, gdyż w efekcie za skutki wypadku dla powoda odpowiadałby w większym stopniu (80%) powód, niż sprawca (20%). Przyjęcie 50% przyczynienia oznacza zasadność zadośćuczynienia w kwocie 16000 zł, odszkodowania za opiekę 1204,50 zł i za leczenie 2715 zł, z tym, że skoro wypłacono powodowi 4000 zł zadośćuczynienia, uwzględnieniu podlegało 12000 zł z tego tytułu.

Co do odsetek, podstawę stanowił art. 481§1 kc i 109 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (…). Powód żądał odsetek co do kwoty 31000 zł od dnia następnego po upływie 30 dni od otrzymania akt przez (...) od (...) SA w W., w związku z brzmieniem wskazanego art. 109 ust. 1 cyt. ustawy. Powód nie wykazał jednak, kiedy miało miejsce przekazanie akt; pozwany zobowiązany do tego na wniosek powoda podał, że także nie mógł tego ustalić (k. 39). Zatem Sąd przyjął, że najwcześniejszą datą, która wskazuje na to, iż (...) otrzymało akta jest 28 października 2015 roku, gdyż w tej dacie pozwany wydał decyzję co do wypłaty zadośćuczynienia (k. 46). W aktach szkody brak jest dokumentu, który wskazywałby datę przekazania akt. Skoro (...) ma 30 dni na likwidację szkody od dnia przekazania akt, a jako datę przekazania akt przyjęto 28 października 2015 roku, to termin spełnienia świadczenia upływał z końcem 27 listopada 2015 roku, zważywszy, że jeszcze przed tą datą G. otrzymał wezwanie kwotowe do zapłaty złożone do akt (k. 26- 30). Dokładniej, pełnomocnik powoda złożył to wezwanie do (...) przedwcześnie, stąd zostało ono odesłane do G. (to bowiem zakład ubezpieczeń, a nie (...) prowadzi postępowanie likwidacyjne), a następnie trafiło ponownie do (...), już wraz z aktami przekazanymi przez G. po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego (akta szkodowe- płyta k. 58 a, folder „teczka szkody). Ponieważ wspomniane wezwanie obejmowało- z wyjątkiem kwoty 30 zł z tytułu kosztów leczenia- należności objęte pozwem w wysokościach przewyższających te uwzględnione w wyroku (zadośćuczynienie 25000 zł, opieka osób trzecich 4600 i koszt leczenia 5400 zł- wezwanie k. 26- 30), Sąd zasądził odsetki w zakresie tych należności od 28 listopada 2015 roku (pierwszy dzień opóźnienia), zaś od kwoty 15 zł od dnia następnego po doręczeniu pozwanemu odpisu pisma o rozszerzeniu powództwa, gdyż jak wskazano, wcześniej pozwany nie był wzywany do zapłaty kwoty za leczenie (30 zł).

Jeżeli chodzi o żądanie ustalenia odpowiedzialności pozwanego na przyszłość, opartego o art. 189 kpc, to powód nie wykazał, że istnieje prawdopodobieństwo zaistnienia dalszych, nieistniejących, czy nieujawnionych w czasie niniejszego procesu, następstw zdarzenia. Z opinii sporządzonych przez biegłych wynika, że leczenia następstw wypadku jest zakończone, a rokowania są dobre. Okres ponad 3 lat od zdarzenia jest na tyle długi, że wydaje się, iż ujawniły się wszelkie następstwa wypadku dla zdrowia powoda.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 100 zd. 1 kpc. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 4800 zł, opłata od pozwu 1000 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, zaliczki na wynagrodzenie biegłych 1600 zł (w całości zużyte), łącznie 7417 zł. Na koszty poniesione przez pozwanego złożyły się: wynagrodzenie pełnomocnika w stawce minimalnej 4800 zł, opłata od pełnomocnictwa 17 zł, łącznie 4817 zł. Łącznie koszty stron wyniosły 12234 zł. Stosunek kwoty zasądzonej do kwoty żądanej wynosi 44% zatem powód winien ponieść 56% całych kosztów, tj. 6851 zł, a poniósł o 566 zł wyższe koszty, zatem tę kwotę należało zasądzić na jego rzecz od pozwanego, tytułem zwrotu kosztów procesu.

O kosztach sądowych orzeczono w oparciu o art. 83 ust. 2 w zw. z 113 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 100 zd. 1 kpc. Na koszty po stronie Skarbu Państwa złożyły się: opłata (nieuiszczona mimo wezwania) od rozszerzonej części powództwa 792 zł i tymczasowo wyłożone wydatki na wynagrodzenie biegłych 333,54 zł, 230,06 zł, łącznie 1355,60 zł. Mając na uwadze wynik procesu powód winien ponieść część tej kwoty w wysokości 759 zł, zaś pozwany w wysokości 596,60 zł.