Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 listopada 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Wierzytelności Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w W.

przeciwko M. T.

o zapłatę kwoty 8.065,78 zł

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 1.476 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 58/16

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2015 roku powód (...) Wierzytelności Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanej M. T. powództwo o zapłatę kwoty 8.065,78 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego (...) w stosunku rocznym od kwoty 3.506,47 zł od dnia 10 września 2015 roku do dnia zapłaty oraz od kwot 3.337,65 zł, 664,43 zł, 332,43 zł i 224,80 zł od dnia 10 września 2015 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwaną kwoty z tytułu zawartej w dniu 2 czerwca 2009 roku z pierwotnym wierzycielem (...) Bank S.A. umowy bankowej – prostej pożyczki gotówkowej. Umowa ta została wypowiedziana przez pierwotnego wierzyciela z uwagi na naruszenie jej postanowień przez pozwaną, w części dotyczącej warunków spłaty. Następnie pierwotny wierzyciel wystawił bankowy tytuł egzekucyjny, który po opatrzeniu go klauzulą wykonalności stał się podstawą wszczęcia postępowania egzekucyjnego. W dniu 4 marca 2015 roku na podstawie zawartej umowy o przelew wierzytelności, powód przejął prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu umowy bankowej. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-5)

W dniu 23 października 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości na skutek wniesienia przez pozwaną sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi. W sprzeciwie pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości, podniosła zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia oraz jego nieudowodnienia. (nakaz zapłaty w e.p.u. k. 6, sprzeciw k. 7v-8, postanowienie k. 9v)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u. powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości. W odpowiedzi na sprzeciw powód wyjaśnił, że jego roszczenie wynika z umowy bankowe prostej pożyczki gotówkowej nr (...) zawartej przez pozwaną z (...) Bank S.A. (obecnie (...) Bank S.A.). Podniósł, że roszczenie nie uległo przedawnieniu, gdyż termin przedawnienia roszczenia wynosi 3 lata, a ze względu na zaleganie pozwanej z płatnością pierwotny wierzyciel wystawił przeciwko pozwanej (...), któremu na wniosek poprzedniego wierzyciela została nadana klauzula wykonalności. Po uzyskaniu tytułu wykonawczego poprzedni wierzyciel 27 sierpnia 2012 roku złożył do komornika wniosek o wszczęcie postępowania egzekucyjnego, co przerwało bieg terminu przedawnienia. Wobec bezskuteczności egzekucji postępowanie egzekucyjne zostało umorzone i od dnia umorzenia postępowania bieg terminu przedawnienia należy liczyć od nowa. (pismo procesowe k. 12-13, pozew k. 14-17, odpowiedź na sprzeciw k. 76-77)

W dalszym toku postępowania strony podtrzymały dotychczasowe stanowiska w sprawie, przy czym postanowieniem z dnia 25 lutego 2016 roku, na wniosek pozwanej, został dla niej ustanowiony pełnomocnik z urzędu, którego wyznaczyła (...) w Ł.. Pełnomocnik pozwanej z urzędu podniósł ponadto m.in., że powód nie udowodnił wysokości dochodzonego roszczenia, a także, że przedmiotowa umowa bankowa została zawarta przez pozwaną w stanie wyłączającym świadome i swobodne powzięcie decyzji i wyrażenie woli, co skutkuje nieważnością oświadczenia woli złożonego przez pozwaną. Postanowieniem z dnia 26 lipca 2016 roku pozwana została zwolniona od kosztów sądowych w całości. (pismo procesowe pozwanej k. 79-81, postanowienie k. 91, pismo (...) k. 96, pismo procesowe pełnomocnika pozwanej z urzędu k. 105-110, pismo procesowe powoda k. 166, protokół rozprawy k. 174-174v, postanowienie k. 196, pismo procesowe pełnomocnika pozwanej z urzędu k. 216-218, pismo procesowe pełnomocnika powoda k. 222-222v)

Na rozprawie w dniu 25 października 2017 roku w imieniu powoda jego pełnomocnik nie stawił się – został prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy. Pełnomocnik pozwanej z urzędu wniósł o oddalenie powództwa w całości, zajmując stanowisko jak dotychczas. Podkreślił, że w świetle stanowiska SN zaprezentowanego w uchwale III CZP 29/16 podniesiony wcześniej zarzut przedawnienia dochodzonego roszczenia jest uzasadniony. Zakwestionował także wymagalność dochodzonego roszczenia, zwracając uwagę na zapis § 10 ust. 3 umowy pożyczki, zakwestionował przy tym skuteczność wypowiedzenia umowy wobec braku załączenia do pisma z wypowiedzeniem umowy k. 63 zwrotnego potwierdzenia odbioru. Ponadto wskazał, że powód nie udowodnił wysokości dochodzonych odsetek, jako że do pozwu nie załączono zaświadczenia o wysokości stawek (...), nadto nie udowodnił zasadności żądania kwoty 664,44 zł z tytułu opłat za wezwania do zapłaty itp., zaś pobieranie z tego tytułu zryczałtowanych opłat stanowi niedozwoloną klauzulę umowną. Z tej przyczyny wniósł o oddalenie powództwa, a gdyby ta argumentacja nie została podzielona, podtrzymał dalsze zgłoszone wnioski dowodowe o przesłuchanie świadka i dopuszczenie dowodu z uzupełniającej opinii biegłego. Wniósł o zasądzenie kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanej z urzędu, oświadczając, że nie zostały one pokryte w całości ani w części. Z ostrożności procesowej, w razie uwzględnienia powództwa wniósł o rozłożenie zasądzonej należności na raty i nieobciążanie pozwanej kosztami procesu. (protokół rozprawy k. 230-230v, zapis przebiegu rozprawy płyta CD k. 231)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 czerwca 2009 pozwana M. T. zawarła z (...) Bank Spółką Akcyjną w K. umowę prostej pożyczki gotówkowej nr (...), na mocy której bank udzielił pozwanej pożyczki (kredytu konsumenckiego) w wysokości 3.771,58 zł na okres od dnia 2 czerwca 2009 roku do dnia 3 czerwca 2013 roku, zaś pozwana zobowiązała się ją spłacić na warunkach określonych w umowie. (kserokopia umowy prostej pożyczki gotówkowej k. 59-62, okoliczności bezsporne)

W czasie zawarcia powyższej umowy kredytowej pozwana miała zachowaną zdolność świadomego i swobodnego powzięcia decyzji i wyrażenia woli. (pisemna opinia biegłego sądowego z zakresu psychiatrii k. 205-206)

W związku z niewywiązaniem się przez pozwaną ze spłaty kredytu, w dniu 3 marca 2010 roku pierwotny wierzyciel sporządził pismo skierowane do pozwanej z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy kredytu, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, wskazując, że pozwana zalega ze spłatą 234,21 zł tytułem należności kapitałowej, 226,14 zł tytułem odsetek umownych, 5,94 zł tytułem odsetek za opóźnienie i 150 zł tytułem kosztów monitów i wezwań do zapłaty.

W wystawionym w dniu 15 lipca 2012 roku bankowym tytule egzekucyjnym łączne zadłużenie pozwanej zostało oznaczone na kwotę 3.506,47 zł. (kserokopia wypowiedzenia k. 63, kserokopia bankowego tytułu egzekucyjnego k. 64, okoliczności bezsporne)

Postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2012 roku powyższy bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) został opatrzony klauzulą wykonalności. (kserokopia postanowienia k. 65)

Następnie na podstawie powyższego tytułu wykonawczego w dniu 31 sierpnia 2012 roku pierwotny wierzyciel wszczął postępowanie egzekucyjne, które prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi A. P. za sygn. Km 10374/12, a które zostało umorzone postanowieniem Komornika z dnia 14 kwietnia 2014 roku, wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji. (kserokopia wniosku k. 71, kserokopia postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego k. 73)

Powód nabył wierzytelność przeciwko pozwanej na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 4 marca 2015 roku. (okoliczność bezsporna)

Do dnia wyrokowania pozwana nie uregulowała zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił częściowo jako bezsporny, a w pozostałym zakresie na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez strony. Podstawą poczynionych ustaleń faktycznych była także pisemna opinia biegłego sądowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 r., I CSK 653/09, Lex nr 741022).

Zarzut ten okazał się w pełni zasadny.

Zgodnie z art. 117 § 2 k.c., po upływie terminu przedawnienia ten, przeciwko komu przysługuje roszczenie może uchylić się od jego zaspokojenia, chyba że zrzeka się korzystania z zarzutu przedawnienia. Należy jednocześnie zaznaczyć, iż od wejścia w życie ustawy nowelizującej Kodeks cywilny (ustawa z dnia 28 lipca 1990 roku o zmianie ustawy Kodeks cywilny, Dz.U. Nr 55, poz. 321), Sąd bada zarzut przedawnienia tylko wówczas, jeżeli zostanie zgłoszony przez stronę (jak w przedmiotowej sprawie).

Przepis art. 117 § 1 k.c. stanowi z kolei, że z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym, a zgodnie z zasadą ogólną z upływem trzech lat przedawniają się roszczenia – jak w przedmiotowej sprawie – związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako że pierwotny wierzyciel takową działalność niewątpliwie prowadził.

Bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne. Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 § pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia. W przedmiotowej sprawie wierzytelność stała się wymagalna w całości po wypowiedzeniu umowy kredytowej przez pierwotnego wierzyciela, co nastąpiło pismem z dnia 3 marca 2010 roku, pod warunkiem, że pismo z wypowiedzeniem umowy było doręczone pozwanej w taki sposób, że mogła się zapoznać z jego treścią. Pierwotny wierzyciel w dniu 15 lipca 2012 roku wystawił przeciwko pozwanej bankowy tytuł egzekucyjny, po czym złożył wniosek o nadanie mu klauzuli wykonalności i postanowieniem z dnia 9 sierpnia 2012 roku powyższy bankowy tytuł egzekucyjny nr (...) został opatrzony klauzulą wykonalności. Na podstawie tak powstałego tytułu wykonawczego w dniu 31 sierpnia 2012 roku pierwotny wierzyciel wszczął postępowanie egzekucyjne, które prowadził Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi A. P. za sygn. Km 10374/12, a które zostało umorzone postanowieniem Komornika z dnia 14 kwietnia 2014 roku, wobec stwierdzenia bezskuteczności egzekucji.

W powyższym stanie faktycznym należy uznać, że ostatnią czynnością przerywającą bieg terminu przedawnienia dochodzonego roszczenia było uzyskanie przez pierwotnego wierzyciela klauzuli wykonalności na bankowy tytuł egzekucyjny, co miało miejsce w dniu 9 sierpnia 2012 roku. Przedmiotowe powództwo zostało wytoczone w dniu 10 września 2015 roku, a zatem po upływie 3-letniego terminu przedawnienia.

Sąd Rejonowy podziela bowiem w pełni tezę uchwały Sądu Najwyższego z dnia 29 czerwca 2016 roku, wydanej w sprawie III CZP 29/16, w której Sąd Najwyższy stwierdził, że nabywca wierzytelności niebędący bankiem nie może powoływać się na przerwę biegu przedawnienia spowodowaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności (art. 123 § 1 pkt 2 KC).

W uzasadnieniu powyższej uchwały słusznie podniesiono, że przepis art. 1 ust. 4 ustawy z dnia 25 września 2015 roku o zmianie ustawy - Prawo bankowe oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2015 r. poz. 1854) uchylił przepisy art. 96 - 98 Prawa Bankowego, które dawały bankom uprawnienie do wystawiania bankowych tytułów egzekucyjnych i po nadaniu klauzuli wykonalności wszczęcia na ich podstawie postępowania egzekucyjnego. Zgodnie z art. 11 ust. 3 tej ustawy bankowy tytuł egzekucyjny, któremu nadano klauzulę wykonalności na podstawie przepisów dotychczas obowiązujących, zachowuje moc tytułu wykonawczego także po jej wejściu w życie.

Rozważane zagadnienie prawne dotyczyło takiej sytuacji faktycznej, w której wniosek banku o wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego przerwał bieg przedawnienia, przerwa zakończyła się z datą prawomocnego postanowienia w przedmiocie umorzenia postępowania z urzędu na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 KPC wobec nieskuteczności egzekucji, po czym bieg przedawnienia rozpoczął się na nowo (art. 124 KPC) i cesjonariusz nie będący bankiem nabył wierzytelność. Zatem należało rozważyć, czy cesjonariusz, który nie jest bankiem może skorzystać ze skutków prawnych uprzywilejowanego trybu dochodzenia i egzekwowania roszczenia przez banki na podstawie art. 96 - 98 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 128; dalej PrBank), które obowiązywały do dnia 27 listopada 2015 r., skoro nabywa wierzytelność wraz ze wszystkimi związanymi z nią prawami (art. 509 § 2 KPC).

Zgodnie z jednolitym stanowiskiem Sądu Najwyższego, zarówno złożenie wniosku o nadanie klauzuli wykonalności bakowemu tytułowi egzekucyjnemu, jak i wszczęcie postępowania egzekucyjnego na podstawie takiego tytułu wykonawczego przerywa na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 w zw. z art. 13 § 2 KPC bieg przedawnienia jako czynność przedsięwzięta bezpośrednio w celu egzekwowania roszczeń (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 16 stycznia 2004 r., III CZP 101/03, OSNC z 2005 r. Nr 4, poz. 58, wyroki 23 listopada 2011 r., IV CSK 156/11, OSNC - ZD z 2013 r. Nr 1, poz. 7, z dnia 12 stycznia 2012 r., II CSK 203/11, OSP z 2014 r. Nr 6, poz. 60, z dnia 17 grudnia 2004 r., II CK 276/04, z dnia 22 stycznia 2008 r., V CSK 386/07, z dnia 21 maja 2010 r., II CSK 614/09, z dnia 4 października 2012 r., I CSK 90/12). Rozpoczęcie na nowo biegu przedawnienia następuje bądź z chwilą prawomocnego zakończenia postępowania klauzulowego, bądź z chwilą zakończenia postępowania egzekucyjnego, w tym jego umorzenia (art. 826 KPC) a wyjątek stanowi umorzenie na podstawie art. 823 lub 825 pkt 1 KPC albo zwrot wniosku, które niweczą materialnoprawne skutki przerwy przedawnienia (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14, OSNC z 2015 r. Nr 12, poz. 137, wyroki z dnia 10 października 2003 r., II CK 113/02, OSP z 2004 r. Nr 11, poz. 141, z dnia 23 stycznia 2007 r., V CSK 386/07, z dnia 14 kwietnia 2011 r., IV CSK 439/11, z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14). Umorzenie postępowania z urzędu z przyczyny bezskuteczności egzekucji na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 KPC powoduje, że bieg przedawnienia roszczenia stwierdzonego tytułem wykonawczym rozpoczyna się na nowo.

W razie cesji wierzytelności na nabywcę przechodzi ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, wszystkie właściwości, przywileje i braki, a więc ustawodawca zakłada identyczność wierzytelności cesjonariusza z wierzytelnością cedenta (art. 509 § 2 KC). Co do zasady, nabywca wstępuje w sytuację prawną cedenta, w tym również w zakresie przedawnienia, zbycie wierzytelności jest bowiem irrelewantne dla jego biegu.

W przypadku wierzytelności objętej bankowym tytułem wykonawczym sytuacja prawna cesjonariusza kształtuje się jednak odmiennie od sytuacji prawnej nabywcy wierzytelności objętej innym tytułem wykonawczym. Uprawnienie do wystawienia bankowego tytułu egzekucyjnego przysługiwało jedynie bankom i tylko na ich rzecz mogła być nadana klauzula wykonalności; nadanie klauzuli na rzecz cesjonariusza nie będącego bankiem nie było dopuszczalne (uchwały Sądu Najwyższego z dnia 2 kwietnia 2004 r., III CZP 9/04, OSNC z 2005 r. Nr 6, poz. 98, z dnia 22 lutego 2006 r., III CZP 129/05, OSNC z 2007 r. Nr 1, poz. 4, z dnia 19 lutego 2015 r., III CZP 103/14). Cesjonariusz nie mógł kontynuować egzekucji wszczętej przez bank, bo w postępowaniu egzekucyjnym nie ma zastosowania art. 192 pkt 3 KPC, a więc fundusz sekurytyzacyjny, który nie mógł się powołać na bankowy tytuł egzekucyjny, przejście uprawnień i uzyskać klauzuli wykonalności na podstawie art. 788 § 1 KPC, musiał ustalić istnienie roszczenia w drodze procesu sądowego, uzyskać nowy tytuł wykonawczy i dopiero na jego podstawie egzekwować roszczenie. Jak wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r., II CSK 196/14 (), przerwanie biegu przedawnienia na podstawie art. 123 § 1 pkt 1 KPC następuje, co do zasady, tylko pomiędzy stronami postępowania, jeżeli z istoty łączącego je stosunku prawnego wynika, że są materialnie zobowiązane lub uprawnione, a więc skutek przerwania zachodzi tylko w podmiotowych i przedmiotowych granicach czynności podjętej przez wierzyciela.

Wniosek o wszczęcie egzekucji wywołuje zatem skutek przerwy wtedy, gdy pochodzi od wierzyciela wskazanego w tytule egzekucyjnym, na rzecz którego została wydana klauzula wykonalności; nie jest bowiem wystarczająca tożsamość wierzytelności lecz konieczna jest również identyczność osób, na rzecz których czynność ta została dokonana. Skutki prawne postępowania egzekucyjnego wszczętego na podstawie bankowego tytułu wykonawczego związane są więc tylko z podmiotami w nim uczestniczącymi na podstawie tego tytułu w granicach podmiotowych i przedmiotowych ukształtowanych treścią klauzuli wykonalności. Nie może umknąć uwadze, że przerwa biegu przedawnienia została spowodowana czynnością banku zmierzającą do egzekwowania roszczenia, podczas gdy nabywcy nie będącemu bankiem miałaby służyć do jego dochodzenia. Nabywca wierzytelności nie będący bankiem nabywa wierzytelność w swej treści i przedmiocie tożsamą z wierzytelnością zbywającego banku, ale nie wchodzi w sytuację prawną zbywcy wywołaną przerwą biegu przedawnienia i rozpoczęciem biegu na nowo. Czynność wszczęcia postępowania egzekucyjnego przez bank wywołuje materialnoprawny skutek przerwy biegu przedawnienia jedynie w stosunku do wierzyciela objętego bankowym tytułem wykonawczym, natomiast nabywca wierzytelności nie będący bankiem, nawet jeżeli nabycie nastąpiło po umorzeniu postępowania egzekucyjnego na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 KPC i rozpoczęciu biegu terminu przedawnienia w stosunku do banku na nowo, nie może się powołać na przerwę biegu przedawnienia wywołaną wszczęciem postępowania egzekucyjnego przez pierwotnego wierzyciela będącego bankiem. Wyjątkowość przywileju wystawiania bankowego tytułu egzekucyjnego prowadzi do wniosku, że skoro nie może on być podstawą egzekucji na rzecz innych osób, niż w nim wskazane za wyjątkiem następstwa prawnego po stronie wierzyciela innego banku, to również materialnoprawne skutki wszczęcia postępowania egzekucyjnego jako czynności wierzyciela - banku prowadzącej do przerwy biegu przedawnienia dotyczą wyłącznie tego wierzyciela i nie dotyczą nabywcy nie będącego bankiem.

W przedmiotowej sprawie powód nie wykazał by pozwana zrzekła się korzystania z zarzutu przedawnienia roszczenia.

Zarówno orzecznictwo Sądu Najwyższego, jak i doktryna, dopuszczają możliwość nieuwzględnienia zarzutu przedawnienia na podstawie art. 5 k.c. Podstawowym jednak warunkiem takiej możliwości jest ocena zarzutu przedawnienia jako czynienia przez uprawnionego do jego podnoszenia z przysługującego mu prawa użytku sprzecznego z zasadami współżycia społecznego. W rozpoznawanej sprawie powód nie wykazał, aby zachodziły szczególne okoliczności przemawiające za uznaniem zarzutu przedawnienia jako naruszającego zasady współżycia społecznego, pozwanej nie może bowiem obciążać zaniedbanie powoda w dochodzeniu roszczenia. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do wniosku, że wierzyciel mógłby dochodzić przedawnionej należności w dowolnym momencie po upływie terminu przedawnienia, powołując się na zasady współżycia społecznego, co niweczyłoby cel instytucji przedawnienia.

Z powyższych względów, powództwo w przedmiotowej sprawie musiało podlegać oddaleniu.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c.