Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2020 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Jawnej z siedzibą w Ł.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki Jawnej z siedzibą w Ł. kwotę 4.135,25 zł (cztery tysiące sto trzydzieści pięć złotych dwadzieścia pięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie:

a)  od kwoty 2.194,38 zł (dwa tysiące sto dziewięćdziesiąt cztery złote trzydzieści osiem groszy) od dnia 23 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty,

b)  od kwoty 841,33 zł (osiemset czterdzieści jeden złotych trzydzieści trzy grosze) od dnia 7 lutego 2019 roku do dnia zapłaty,

c)  od kwoty 1.099,54 zł (jeden tysiąc dziewięćdziesiąt dziewięć złotych pięćdziesiąt cztery grosze) od dnia 5 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki Jawnej z siedzibą w Ł. kwotę 1.317 zł (jeden tysiąc trzysta siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 274/20

UZASADNIENIE

W dniu 23 marca 2020 roku powód N. Sp.j. w Ł., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. w W. powództwo o zapłatę kwoty 4.135,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwot: 2.194,38 zł od dnia 23 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, 841,33 zł od dnia 7 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, 1.099,54 zł od dnia 5 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności powód dokonał naprawy pojazdów uszkodzonych w wyniku zdarzeń drogowych, których właściciele przenieśli na rzecz powoda wierzytelności przysługujące im od pozwanego ubezpieczyciela. Pozwany uznał swoją odpowiedzialność i wypłacił powodowi część odszkodowania, obniżając jednak stawkę za rbg. I tak: (1) z tytułu szkody powstałej w samochodzie marki P. o nr rej. (...) powód wystawił fakturę nr (...), którą pozwany w zakresie stawki za 1 rbg zweryfikował z kwoty 200 zł do kwoty 140 zł, na skutek czego powstała niedopłata w wysokości 2.194,38 zł, wymagalna w dniu 22 kwietnia 2019 roku, (2) z tytułu szkody powstałej w samochodzie marki P. o nr rej. (...) powód wystawił fakturę nr (...), którą pozwany w zakresie stawki za 1 rbg zweryfikował z kwoty 200 zł do kwoty 140 zł, na skutek czego ostatecznie powstała niedopłata w wysokości 841,33 zł, wymagalna w dniu 6 lutego 2019 roku, (3) z tytułu szkody powstałej w samochodzie marki P. o nr rej. (...) powód wystawił fakturę nr (...), którą pozwany w zakresie stawki za 1 rbg zweryfikował z kwoty 200 zł do kwoty 130 zł, na skutek czego powstała niedopłata w wysokości 1.099,54 zł, wymagalna w dniu 4 stycznia 2019 roku. W ocenie powoda działanie pozwanego było nieuprawnione, świadczenie ubezpieczyciela polega bowiem na pokryciu rzeczywiście poniesionej przez poszkodowanego szkody, a przyjęta w fakturach stawka 200 zł za rbg mieści się w granicach stawek stosowanych przez podmioty świadczące podobne usługi, jest adekwatna dla zakładu naprawczego powoda, a także stosowana przez wszystkie (...) o jakości usług oraz renomie zbliżonej do powoda na terenie województwa (...). Pełnomocnik wskazał ponadto, że pozwany nie wyjaśnił, w oparciu o jakie kryteria ustalił stawkę za rbg na poziomie 140/130 zł netto, a także, iż stawka na poziomie 200 zł zaczęła obowiązywać u powoda od września 2018 roku, a podstawę jej przyjęcia stanowiła opinia Ośrodka (...) - (...) w Ł..

(pozew k . 6-8v. )

W odpowiedzi na pozew strona pozwana, reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że pozwany wypłacił powodowi z tytułu: szkody nr 1 kwotę 19.510,42 zł, szkody nr 2 kwotę 8.991,20 zł, szkody nr 3 kwotę 8.592,15 zł, dokonując obniżenia stawki za rbg, która w ocenie pozwanego była znacznie zaniżona. Pozwany dokonał bowiem analizy rynku (...) P. w Polsce, z której wynika, że stawka za 1 rbg za usługi blacharsko-lakiernicze mieści się w granicach 120-160 zł netto. W podobny sposób kształtują się stawki warsztatów naprawczych różnych marek na terenie województwa (...), które wahają się od 135 zł do 150 zł za 1 rbg. Przeprowadzona analiza wykazała ponadto, że (...) stosowały rabaty na oryginalne części zamienne oraz że na terenie województwa (...) znajduje się (...) P. stosujący stawkę 130 zł netto za 1 rbg.

(odpowiedź na pozew k. 28-34 )

Na rozprawie w dniu 6 października 2020 roku pełnomocnik powoda podtrzymał pozew. Pełnomocnik pozwanego nie stawił się.

(protokół rozprawy k. 65-66)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest autoryzowanym serwisem naprawczym samochodów marki P.. Do napraw powód wykorzystuje części oryginalne, a czynności naprawcze są wykonywane zgodnie z technologią producenta. Po naprawie powód udziela gwarancji, jako (...).

( zeznania świadka P. D. k. 66 skróconego protokołu rozprawy, okoliczności bezsporne)

W ramach prowadzonej działalności powód podjął się naprawy samochodu marki P. o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 1 listopada 2018 roku. Szkoda była likwidowana z OC sprawcy, ubezpieczonego w pozwanym Towarzystwie (...). Z tytułu wykonanej naprawy powód wystawił w dniu 21 grudnia 2018 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 10.162,16 zł. Pozwany, przyjmując odpowiedzialność za zdarzenie, zweryfikował fakturę w zakresie stawki za rbg obniżając ją z kwoty 200 zł do kwoty 130 zł i wypłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 8.991,20 zł.

W dniu 18 stycznia 2019 roku powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w kwocie 1.170,69 zł przysługującą mu względem pozwanego z tytułu naprawy pojazdu.

Pismem z dnia 25 stycznia 2019 roku, doręczonym w dniu 30 stycznia 2019 roku, powód wezwał pozwanego do dopłaty kwoty 1.170,69 zł. W odpowiedzi na powyższe, pozwany dopłacił na rzecz powoda kwotę 71,42 zł.

(faktura k. 34, decyzja k. 35, korekta faktury k. 36, potwierdzenie przelewu k. 37, wezwanie do zapłaty k. 36, potwierdzenie nadania przesyłki k. 36v., wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 39, umowa przelewu wierzytelności k. 40, okoliczności bezsporne)

Powód podjął się również naprawy samochodu marki P. o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 16 grudnia 2018 roku. Szkoda była likwidowana z OC sprawcy, ubezpieczonego w pozwanym Towarzystwie (...). Z tytułu wykonanej naprawy powód wystawił w dniu 23 stycznia 2019 fakturę VAT nr (...) na kwotę 9.433,48 zł. Pozwany, przyjmując odpowiedzialność za zdarzenie, zweryfikował fakturę w zakresie stawki za rbg obniżając ją z kwoty 200 zł do kwoty 130 zł i wypłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 8.356,94 zł.

W dniu 8 lutego 2019 roku powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w kwocie 1.076,54 zł przysługującą mu względem pozwanego z tytułu naprawy pojazdu.

Pismem z dnia 18 lutego 2019 roku, doręczonym w dniu 25 lutego 2019 roku, powód wezwał pozwanego do dopłaty kwoty 1.076,54 zł. W odpowiedzi na powyższe, pozwany pismem z dnia 18 marca 2019 roku poinformował o uznaniu stawki za rbg na poziomie 140 zł netto i dopłacie świadczenia w wysokości 235,21 zł.

(faktura k. 27-27v., raport k. 28-28v., decyzja k. 29-29v., pismo k. 30-30v., wezwanie do zapłaty k. 31, potwierdzenie nadania przesyłki k. 31v., wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 32, umowa przelewu wierzytelności k. 33, okoliczności bezsporne)

Powód naprawiał także samochód marki P. o nr rej. (...), uszkodzony w wyniku zdarzenia z dnia 16 marca 2019 roku. I ta szkoda była likwidowana z OC sprawcy, ubezpieczonego w pozwanym Towarzystwie (...). Z tytułu wykonanej naprawy powód wystawił w dniu 8 kwietnia 2019 fakturę VAT nr (...) na kwotę 20.811,81 zł. Pozwany, przyjmując odpowiedzialność za zdarzenie, zweryfikował fakturę w zakresie stawki za rbg obniżając ją z kwoty 200 zł do kwoty 140 zł i wypłacił na rzecz powoda łącznie kwotę 18.617,43 zł.

W dniu 17 kwietnia 2019 roku powód nabył od poszkodowanego wierzytelność w kwocie 2.194,38 zł przysługującą mu względem pozwanego z tytułu naprawy pojazdu.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2019 roku, doręczonym w dniu 24 kwietnia 2019 roku, powód wezwał pozwanego do dopłaty kwoty 2.194,38 zł. W odpowiedzi na powyższe, pozwany podtrzymał pierwotne stanowisko.

(faktura k. 19-19v., raport k. 20-20v., decyzja k. 21-21v., k. 22, pismo k. 23-23v., wezwanie do zapłaty k. 24, potwierdzenie nadania przesyłki k. 24v., wydruk ze strony internetowej operatora pocztowego k. 25, umowa przelewu wierzytelności k. 26, okoliczności bezsporne)

W lutym 2018 roku powód zlecił (...) Ośrodkowi (...) określenie wartości roboczogodziny dla prac w serwisie blacharskim i mechanicznym. W sporządzonym operacie w/w podmiot stwierdził, że w 2018 roku stawka za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych może wzrosnąć do poziomu 202,53 zł. W związku z otrzymanym operatem powód od września 2018 roku podniósł przedmiotową stawkę z kwoty 150 zł do kwoty 200 zł, która obowiązuje do dnia dzisiejszego i jest stosowana wobec wszystkich klientów powoda.

(zeznania świadka P. D. k. 66 skróconego protokołu rozprawy, operat k. 41-43, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Podstawę ustalenia stanu faktycznego stanowiły także zeznania świadka P. D..

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w całości.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzeń komunikacyjnych, w wyniku których uszkodzone zostały samochody marki P. o nr rej.: (...). Do zdarzeń drogowych doszło z winy osób ubezpieczonych w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotowe szkody. Osią sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu poszczególnych odszkodowań, a konkretnie wartość stawki za rbg z tytułu prac blacharsko-lakierniczych.

Odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Wyjaśnienia wymaga ponadto, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z dnia 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17, L.; postanowienie z dnia 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05, L.), koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Wyrażając ten pogląd Sąd Najwyższy przypomniał, że w odniesieniu do ubezpieczenia OC zastosowanie znajduje zasada pełnego odszkodowania, przy czym suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być wyższa od poniesionej szkody.

Godzi się również przypomnieć, że poszkodowany jest w pełni uprawniony do naprawy rzeczy poprzez zastosowanie części nowych i oznaczonych logo producenta, a nie tzw. zamienników. Zastosowanie elementów oryginalnych pochodzących od oznaczonego producenta jest ściśle związane z możliwością naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie autoryzowanym przez producenta pojazdu, z korzystania usług, którego nie można w żadnym razie pozbawić poszkodowanego. Poszkodowany, w tym także poszkodowany właściciel pojazdu używanego, ma prawo wyboru zarówno miejsca, w którym zostanie przeprowadzona naprawa jego pojazdu jak i zastosowanych elementów oraz materiałów. Pokrzywdzony nie ma przy tym obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego części najtaniej (por. wyrok SN z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64). Odmienne stanowisko skutkowałoby w zasadzie przerzuceniem częściowo ciężaru przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego na poszkodowanego. Zaś do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie, bowiem rzeczy uszkodzonej (także używanej) do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Dlatego też, jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów oznaczonego producenta, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego, a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania za zasadne naprawę pojazdu używanego wyłącznie przy zastosowaniu tzw. zamienników, a nie części autoryzowanych z logo producenta pojazdu, tylko z uwagi na rok produkcji pojazdu, czy też przebieg. Tego typu postępowanie byłoby całkowicie bezzasadne i krzywdzące dla poszkodowanego. Co relewantne, pozwany nie wykazał w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby w naprawionych przez powoda pojazdach były montowane zamienniki, czy też części używane. Pozwany nie przedstawił także żadnych dowodów, z których wynikałoby, że pojazdy te były w trakcie użytkowania serwisowane/naprawiane poza (...). Wbrew twierdzeniom pozwanego nie jest przy tym oczywiste, że kilkunastoletni wiek pojazdu oznacza automatycznie, że jego właściciel będzie dokonywał ewentualnych napraw w warsztatach nieautoryzowanych. Jeśli zdaniem pozwanego taka sytuacja miała miejsce w przypadku przedmiotowych pojazdów to winien przedłożyć na tę okoliczność stosowne dowody, czego jednak nie uczynił. W konsekwencji twierdzenia pozwanego nie sposób poczytać w innym sposób, aniżeli niczym nie popartych supozycji. Powtórzenia wymaga, że to do poszkodowanego należy wybór, czy zamierza naprawiać uszkodzony pojazd, a jeśli tak, w jakim warsztacie zamierza to uczynić. Nie jest on przy tym zobowiązany do naprawy pojazdu najtańszym możliwym kosztem. Wprawdzie poszkodowany w zdarzeniu drogowym powinien współpracować z zakładem ubezpieczeń i dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, to jednak zasada ta nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień. Narzucanie poszkodowanemu gdzie i za ile ma naprawić pojazd niespornie niweczyłoby jego uprawnienie odnośnie wyboru sposobu likwidacji szkody. Poszkodowany ma bowiem prawo do tego, aby za ustaloną kwotę odszkodowania móc naprawić pojazd w wybranym warsztacie naprawczym.

W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że powód naprawił 3 pojazdy marki P., z tytułu czego wystawił faktury VAT. W fakturach tych stawka za rbg została ustalona na kwotę 200 zł netto, która to kwota, jak wyjaśnił świadek P. D. obowiązuje u powoda wobec wszystkich klientów (a więc niezależnie od tego, czy szkoda jest likwidowana z ubezpieczenia OC czy też nie) od września 2018 roku. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnieć należy, że stawka na poziomie 200 zł za rbg nie została przyjęta przez powoda w sposób dowolny. W lutym 2018 roku powód zwrócił się do profesjonalnego podmiotu zlecając mu określenie wartości roboczogodziny dla prac w serwisie blacharskim i mechanicznym. Podmiot ten określił charakterystykę (...) powoda, analizie poddał zakres zatrudnienia, efektywną ilość przepracowanych godzin w skali roku, składniki kosztów, wreszcie uwzględnił planowaną na 2018 rok inflację oraz dodatkowe koszty związane z utrzymaniem wysokiego poziomu serwisów. W konkluzji rzeczoznawca przyjął, iż koszt roboczogodziny w odniesieniu do serwisu blacharskiego może wzrosnąć w 2018 roku do kwoty 202,53 zł. Wobec treści złożonego do akt operatu oraz zeznań świadka P. D. Sąd przyjął, że powód wykazał wysokość stosowanej stawki za rbg oraz kryteria, w oparciu o które stawka ta została ustalona na poziomie 200 zł. Jeśli w ocenie pozwanego stawka ta nie miała rynkowego charakteru i była zawyżona, to winien on to wykazać. W myśl bowiem treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W realiach niniejszej sprawy, uwzględniając treść zarzutów pozwanego, winien on zmierzać do wykazania wartości rynkowych stawek stosowanych w (...) w Ł., co pozwoliłoby ustalić, czy stawka przyjęta przez powoda mieściła się w ich granicach. W istocie zatem niezbędny był dowód z opinii biegłego sądowego, tematyka, o której mowa, wymaga bowiem niespornie wiedzy specjalistycznej. Pozwany nie wykazał jednak żadnej inicjatywy dowodowej w tym zakresie, poprzestając na przedstawieniu własnych ustaleń, co należy uznać za niewystarczające. Przedłożone dokumenty mają charakter dokumentów prywatnych i nie mogą zastępować opinii biegłego sądowego. W konsekwencji Sąd uznał, że pozwany nie zdołał wykazać, że powód dokonał naprawy pojazdów stosując stawki za rbg wykraczające poza poziom stawek rynkowych.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 4.135,25 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 2.194,38 zł od dnia 23 kwietnia 2019 roku do dnia zapłaty, od kwoty 841,33 zł od dnia 7 lutego 2019 roku do dnia zapłaty, od kwoty 1.099,54 zł od dnia 5 stycznia 2019 roku do dnia zapłaty. Przypomnienia wymaga, że niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W omawianej sprawie terminy płatności poszczególnych świadczeń wynikały z wystawionych przez powoda faktur VAT, a jednocześnie pozostawały w zgodzie z treścią art. 14 ust. 1 i 2 ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.317 zł, na którą złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 400 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.