Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2021 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2021 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.

przeciwko M. P.

o zapłatę 7.400 złotych

1.  zasądza od M. P. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 696,12 zł (sześćset dziewięćdziesiąt sześć złotych dwanaście gorszy) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od M. P. na rzecz (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 208,40 zł (dwieście osiem złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII C 1294/20

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2020 roku powód (...) Sp. z o.o. w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu M. P. powództwo o zapłatę kwoty 7.400 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu w e.p.u. (25 sierpnia 2020 roku) do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 4 sierpnia 2017 roku pozwany zawarł z (...) Sp. z o.o. umowę dla numeru konta klienta (...). Usługodawca wykonał zobowiązanie z umowy abonenckiej, natomiast pozwany nie wywiązał się z obowiązku spłaty zobowiązania. Na dochodzoną kwotę składają się następujące kwoty:

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 12,98 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 13,41 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 13,91 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 14,34 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 73,65 zł z faktury korygującej nr (...),

- 13,64 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 14,82 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 5.250 zł z faktury nr (...),

- 972,50 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 15,32 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 79,99 zł z faktury nr (...),

- 15,77 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 131,08 zł z faktury nr (...),

- 25,84 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 44,99 zł z faktury nr (...),

- 9,14 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...),

- 143,43 zł z faktury nr (...),

- 29,15 zł z tytułu odsetek w zapłacie faktury nr (...).

Każda należność odsetkowa została przy tym naliczona od dnia wymagalności każdej z faktur do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Powód dodał, że wierzytelność względem pozwanego nabył na mocy umowy cesji z dnia 12 czerwca 2019 roku.

(pozew k. 8-15)

Pozwany pomimo doręczenia mu odpisu pozwu, nie złożył w sprawie żadnych wyjaśnień, w tym odpowiedzi na pozew. W związku z powyższym Sąd wydał wyrok zaoczny na posiedzeniu niejawnym.

(elektroniczne potwierdzenie odbioru k. 78)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany M. P. w dniu 4 sierpnia 2017 roku zawarł z pierwotnym wierzycielem (...) Sp. z o.o. w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych wybierając taryfę „Ja+ Internet (...)”. Umowa została zawarta na czas oznaczony 24 miesięcy. Opłata abonamentowa wynosiła 56,90 zł przez pierwsze 12 miesięcy, a następnie 105,68 zł. W umowie zastrzeżono ponadto karę umowną w kwocie 1.200 zł. W związku z umową pozwany zakupił urządzenie L. (...) o wartości 360,64 zł, której płatność została rozłożona na 37 rat w wysokości: 1 rata – 1 zł, pozostałe raty – po 9,99 zł każda.

Tego samego dnia między tymi samymi podmiotami doszło do zawarcia drugiej umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w ramach której pozwany wybrał taryfę „JA+ 79,99/149,98+”. Także ta umowa została zawarta na okres 24 miesięczny z zobowiązaniem abonamentowym w wysokości 65,03 zł przez pierwsze 12 miesięcy, a następnie 121,93 zł w kolejnych miesiącach. W umowie zastrzeżono ponadto karę umowną w kwocie 2.400 zł. W związku z umową pozwany zakupił urządzenie H. (...) Lite o wartości 1.261 zł, której płatność została rozłożona na 37 rat w wysokości: 1 rata – 1 zł, pozostałe raty – po 35 zł każda.

Umowę tej samej treści (w zakresie taryfy, czasu obowiązywania, wysokości abonamentu i kary umownej) w/w podmioty zawarły w dniu 13 sierpnia 2017 roku. W związku z umową pozwany zakupił urządzenie H. (...) Lite o wartości 1.261 zł, której płatność została rozłożona na 37 rat w wysokości: 1 rata – 1 zł, pozostałe raty – po 35 zł każda.

Usługodawca mógł rozwiązać umowę ze skutkiem natychmiastowym m.in. w przypadku nieuregulowania zobowiązań wobec Polkomtel w oznaczonym terminie płatności. Rozwiązanie umowy ze skutkiem natychmiastowym mogło nastąpić po uprzednim ograniczeniu świadczenia usług i poinformowania abonenta o stwierdzonych naruszeniach. W treści zawartych umów brak jest postanowień odnoszących się do oznaczonej na ich gruncie kary umownej. Stanowiące załącznik poszczególnych umów regulaminy promocji nie zostały załączone do akt sprawy.

(umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 16-17, k. 19v.-20v., k. 23-24, faktura wraz z załącznikiem k. 18v.-19, k. 22-22v., k. 25v.-26, okoliczności bezsporne)

W związku z zawartymi umowami pierwotny wierzyciel wystawiał faktury za świadczone przez siebie usługi, które poza opłatami abonamentowymi oraz z tytułu poszczególnych usług obejmowały również raty za urządzenia. I tak:

- w dniu 10 sierpnia 2017 roku wystawił fakturę nr (...) na kwotę 188,42 zł (w tym 143,33 zł z tytułu opłat i 44,99 zł z tytułu rat) z terminem płatności do dnia 24 sierpnia 2017 roku,

- w dniu 11 września 2017 roku wystawił fakturę nr (...) na kwotę 487,98 zł (w tym 219,03 zł z tytułu opłat, 79,99 zł z tytułu rat, 0,54 zł z tytułu odsetek) z terminem płatności do dnia 25 września 2017 roku,

- w dniu 10 listopada 2017 roku wystawił fakturę nr (...) na kwotę 5.887,89 zł (w tym 5.250 zł z tytułu noty obciążeniowej nr (...), 79,99 zł z tytułu rat, 2,94 zł z tytułu odsetek) z terminem płatności do dnia 24 sierpnia 2017 roku.

Ponadto pierwotny wierzyciel wystawił:

- w dniu 10 października 2017 roku dokument nr (...) na kwotę 481,31 zł. Z załączonego do akt dokumentu nie wynika, co składa się na tę kwotę (dokument zawiera wyłącznie pierwszą stronę – k. 34v. – bez blankietu wpłaty i rozliczenia konta),

- w dniu 11 grudnia 2017 roku dokument nr (...) na kwotę 97,56 zł obejmujący raty za urządzenie – 79,99 zł oraz odsetki – 17,57 zł,

- w dniu 10 stycznia 2018 roku dokument nr (...) na kwotę 115,16 zł obejmujący raty za urządzenie – 79,99 zł oraz odsetki – 35,17 zł,

- w dniu 12 lutego 2018 roku dokument nr (...) na kwotę 115,69 zł obejmujący raty za urządzenie – 79,99 zł oraz odsetki – 35,70 zł,

- w dniu 12 marca 2018 roku dokument nr (...) na kwotę 112,59 zł obejmujący raty za urządzenie – 79,99 zł oraz odsetki – 32,60 zł.

W nocie obciążeniowej nr (...) z dnia 10 listopada 2017 roku pierwotny wierzyciel wskazał, iż ujęta w niej kwota 5.250 zł została naliczona z tytułu niedotrzymania warunków promocji: (...) – 1.050 zł, (...) – 2.100 zł, (...) – 2.100 zł.

(faktura wraz z rozliczeniem konta k. 27-28v., k. 29-30v., k. 31-31v., informacja k. 34v., blankiet wpłaty z rozliczeniem konta k. 35-35v., k. 36-36v., k. 37-37v., 38-38v., okoliczności bezsporne)

W dniu 12 czerwca 2019 roku (...) Sp. z o.o. w W. zawarł z powodem umowę o przelew wierzytelności m.in. wobec dłużnika M. P.. W załączniku nr 1a do umowy sprzedaży wierzytelności zadłużenie pozwanego zostało oznaczone na kwotę 9.071,68 zł.

(umowa przelewu wierzytelności k. 49-52v., załącznik do umowy sprzedaży wierzytelności k. 53-54v., okoliczności bezsporne)

Pozwany do dnia wyrokowania nie uregulował wskazanego zadłużenia dochodzonego przedmiotowym powództwem.

(okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako niesporny, bądź w oparciu o dowody z powołanych dokumentów, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron. Zaznaczenia wymaga w tym miejscu, że powód nie dochodził żadnych należności z dokumentów nr (...) (k. 39-39v.), nr (...) (k. 40-40v.) oraz nr (...) (k. 41-41v.), dlatego też Sąd odstąpił od ich oceny.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W sprawie znajdują zastosowanie postanowienia umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartych przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem oraz przepisy Kodeksu cywilnego.

Rozważania w sprawie rozpocząć należy od przypomnienia, że w myśl treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

Powód twierdził, że jego roszczenie znajduje swoje źródło w 3 umowach o świadczenie usług telekomunikacyjnych zawartych przez pierwotnego wierzyciela (...) Sp. z o.o. w W. z M. P.. Na dochodzone żądanie składa się należność wynikająca z tytułu opłat abonamentowych, rat za urządzenia oraz kar umownych, a także odsetek za opóźnienie w zapłacie tych należności. Na dowód dochodzonego roszczenia powód załączył trojakiego rodzaju dokumenty księgowe: faktury VAT, informacje zawierające blankiet wpłat i rozliczenie konta, a także notę obciążeniową.

W zakresie faktury nr (...) (k. 27-28v.) opiewającej na kwoty 143,43 zł z tytułu opłat abonamentowych i 44,99 zł z tytułu rat za urządzenia oraz faktury nr (...) (k. 31-32v.) w zakresie dochodzonej przez powoda kwoty 79,99 zł z tytułu rat za urządzenia, Sąd uznał, iż dowodzą one roszczenia powoda. Oznaczone w fakturze kwoty znajdują potwierdzenie w umowach zawartych przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem oraz w fakturach wystawionych za nabyte przez pozwanego urządzenia. Tożsamych wniosków Sąd nie był w stanie wysnuć analizując roszczenie powoda z tytułu faktury nr (...) (k. 29-30v.). Wprawdzie faktura ta została załączona do akt sprawy, to uwypuklenia wymaga, że powód objął swoim żądaniem także należność naliczoną w fakturze korygującej nr (...). Istotą faktury korygującej jest zaś to, że zmienia ona kwotę pierwotnie wyliczonego zobowiązania na inną. Powód nie złożył przy tym faktury korygującej, wobec czego Sąd został pozbawiony możliwości zbadania, w jakim zakresie faktura nr (...) uległa korekcie. Nie wiadomo w szczególności, czy oznaczona wg twierdzeń pozwu w fakturze korygującej kwota 73,65 zł stanowiła korektę wyłącznie jednej z należności oznaczonych w fakturze nr (...) z tytułu abonamentu i z tytułu rat, czy też być może obu tych należności. Uwadze Sądu nie umknęło przy tym, że o ile z tytułu faktury nr (...) powód dochodził należności wynikających wprost z jej treści (143,43 zł + 79,99 zł), o tyle z tytułu faktury nr (...) dochodzi należności 79,99 zł oznaczonej w rozliczeniu konta oraz 131,08 zł, która w treści faktury nie znajduje potwierdzenia (oznaczona w fakturze z tytułu opłat abonamentowych kwota to 219,03 zł). W świetle powyższych wątpliwości Sąd uznał, że oddaleniu podlega żądanie w kwocie 73,65 zł + 13,64 zł (odsetki) z tytułu faktury korygującej, wobec braku przedłożenia w poczet materiału dowodowego tej faktury dowodzącej roszczenia w tym zakresie, a także żądanie w kwocie 79,99 zł + 15,77 zł (odsetki) z tytułu faktury nr (...), skoro należność wynikająca z tej faktury została następnie skorygowana w sposób, który w świetle załączonych przez powoda dokumentów nie poddaje się weryfikacji.

Odnosząc się do rat za nabyte przez pozwanego urządzenia, ujętych w dokumentach zawierających blankiet wpłat i rozliczenie konta (dokumenty zatytułowane „informacja”), wyjaśnienia wymaga, że powód udowodnił swoje roszczenie w zakresie dokumentów nr (...) (k. 35-35v.), (...) (k. 36-36v.), (...) (k. 37-37v.) i (...) (k. 38-38v.), wystawionych za okres od grudnia 2017 roku do marca 2018 roku. Dokumenty te zostały załączone do akt sprawy w stanie kompletnym, a z ich treści wynikają należności, z tytułu których powód dochodzi zapłaty, a które w każdym z tych dokumentów zostały oznaczone na kwotę 79,99 zł. Tożsamej konkluzji nie można natomiast poczynić w odniesieniu do dokumentu nr (...). Dokument ten (k. 34v.) zawiera wyłącznie wymienioną kwotę do zapłaty (481,31 zł), bez oznaczenia terminu płatności, zaś jego częścią składową nie jest ani blankiet wpłaty, ani też rozliczenie konta. Dokument ten w sposób istotny różni się zatem od dokumentów nr (...), (...), (...) i (...), co nie pozwala na jego merytoryczną weryfikacją. Nie wiadomo w szczególności, jakie należności obejmuje kwota 481,31 zł. Wprawdzie z tytułu powyższego dokumentu powód dochodzi wyłącznie kwoty 79,99 zł, co daje podstawę do supozycji, że obejmuje ona sumę niezapłaconych rat za urządzenia, rzecz jednak w tym, że rolą Sądu nie jest rozstrzyganie sporów o czynione domysły, a na podstawie złożonych przez strony dokumentów. Skoro więc powód załączył dokument nr (...) w wybrakowanej formie, niepozwalającej na jakąkolwiek jego weryfikację, dochodzona z jego tytułu kwota 79,99 zł nie może zostać uznana za zasadną.

Odnosząc się do dochodzonej przez powoda kwoty 5.250 zł oznaczonej w nocie obciążeniowej nr (...) (k. 42) z tytułu kar za niedotrzymanie warunków promocji, Sąd uznał, że roszczenie to nie zostało udowodnione. W pierwszej kolejności wyjaśnienia wymaga, że powód nie załączył regulaminów promocji, które stanowiły załączniki do poszczególnych umów zawartych przez pozwanego. Nie wiadomo zatem, na czym warunki te polegały i w jaki sposób pozwany im uchybił. Po drugie wskazać należy, że wprawdzie na gruncie każdej z umów zastrzeżono kary umowne, to jednocześnie żadne z postanowień zawartych w ich treści nie reguluje kwestii dochodzenia tych kar przez operatora, w szczególności brak jest powszechnie stosowanego postanowienia, że w przypadku rozwiązania umowy przez abonenta lub przez operatora z winy abonenta przed upływem okresu, na jaki została zawarta, po stronie operatora powstanie uprawnienie z art. 57 ust. 6 prawa telekomunikacyjnego. Można się wyłącznie domyślać, że kara umowna została naliczona w związku z przedterminowym rozwiązaniem umowy proporcjonalnie do okresu jej obowiązywania, rzecz jednak w tym, że i w tym przypadku okoliczność ta winna być przez powoda udowodniona ponad wszelką wątpliwość, nie zaś wywodzona przez Sąd w drodze dedukcji i przyjmowana w charakterze supozycji. Tymczasem powód nie tylko nie załączył oświadczenia o wypowiedzeniu umowy złożonego przez pierwotnego wierzyciela, ale nawet nie podnosił w treści pozwu, aby takie zdarzenie miało miejsce. Zaznaczyć w tym miejscu należy, że ustawa Prawo telekomunikacyjne wprawdzie uprawnia operatora do wystąpienia z roszczeniem z tytułu jednostronnego rozwiązania umowy przez abonenta lub przez dostawcę usług z winy abonenta przed upływem terminu, na jaki umowa została zawarta, zastrzegając, że jego wysokość nie może przekroczyć wartości ulgi przyznanej abonentowi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania, to jednocześnie w oparciu o postanowienia przedmiotowych umów nie można przyjąć, że pozwanemu w związku z ich zawarciem została udzielona jakakolwiek ulga. W dokumentach tych zastrzeżono wyłącznie karę umowną, nie wiążąc jej jednak w żaden sposób z udzieloną ulgą. Co oczywiste, obowiązkiem powoda było nie tylko wykazanie, iż umowa przewidywała dla abonenta ulgę w określonej wysokości, ale także, że została ona faktycznie udzielona i z jakiego tytułu (przykładowo w cenie urządzenia, wysokości opłat itp.). Sąd nie ma również wątpliwości, że dowodu na prawidłowość naliczonej pozwanemu kary nie może stanowić nota obciążeniowa. Godzi się przypomnieć, że sama nota nie stanowi dowodu na wysokość zobowiązania dłużnika. W przeciwnym razie pierwotny wierzyciel mógłby wystawiać dokumenty księgowe na dowolne kwoty i w oparciu o nie dochodzić ich zapłaty w drodze powództwa cywilnego. Podobnie, w przypadku zaistnienia omyłki pisarskiej w treści noty, powód, jako nabywca wierzytelności, mógłby skutecznie dochodzić zapłaty omyłkowo wpisanej kwoty. Tak jednak nie jest, albowiem nota obciążeniowa, tak jak każdy dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dlatego też dokumenty te, o ile nie zostały podpisane przez dłużnika, należy uznawać za dokumenty obejmujące wyłącznie oświadczenie wierzyciela. Tylko w takim zakresie przedstawiony przez powoda dokument księgowy nie budzi wątpliwości Sądu. Sąd podziela przy tym w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku (II CNP 129/07, LEX nr 621237), iż nie sposób, w świetle art. 245 k.p.c. uznać, aby faktura VAT (a więc per analogiam i nota obciążeniowa) miała inną moc dowodową, niż inne dokumenty prywatne (tak też: wyrok SA w Białymstoku z dnia 9 stycznia 2014 roku, I ACa 622/13, LEX nr 1425358, wyrok SO w Krakowie z dnia 6 grudnia 2013 roku, XII Ga 412/13, LEX nr 1715416; wyrok SO w Gdańsku z dnia 7 lipca 2011 roku, III Ca 126/11, LEX nr 1713955). Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 roku, IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Na koniec uwypuklenia wymaga, że naliczone przez pierwotnego wierzyciela kary nie odpowiadają wysokości kar przewidzianych w treści poszczególnych umów, zaś powód nie wyjaśnił, w jaki sposób należności te zostały naliczone.

W konsekwencji Sąd uznał, iż oznaczona w nocie obciążeniowej kwota nie poddaje się żadnej weryfikacji.

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie, a najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10 lipca 2003 roku, I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24 marca 1999 roku, I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Reasumując Sąd uznał, że powód może się zasadnie domagać zapłaty kwot: (1) 143,43 + 29,15 zł odsetek oraz 44,99 zł + 9,14 zł odsetek z tytułu faktury nr (...), (2) 79,99 zł + 14,82 zł odsetek z tytułu faktury nr (...), (3) 79,99 zł + 14,34 zł odsetek z tytułu faktury nr (...), (4) 79,99 zł + 13,91 zł odsetek z tytułu faktury nr (...), (5) 79,99 zł + 13,41 zł odsetek z tytułu faktury nr (...), (6) 79,99 zł + 12,98 zł odsetek z tytułu faktury nr (...). Odsetki, o których mowa, zostały przy tym naliczone od przeterminowanych należności od daty ich wymagalności do dnia poprzedzającego wniesienie pozwu. Mając powyższe na uwadze Sąd wydając wyrok zaoczny zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 696,12 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 25 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Oczywiście, wydanie wyroku zaocznego nie przesądzało o uwzględnieniu powództwa w całości. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, przewidziane w art. 339 § 2 k.p.c. domniemanie prawdziwości twierdzeń powoda dotyczy wyłącznie strony faktycznej wyroku i nie obowiązuje w zakresie prawa materialnego. Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe i to tylko wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie SN z dnia 18 lutego 1972 roku, III CRN 539/71, OSNCP 1972/7-8/150). W przedmiotowej sprawie twierdzenia faktyczne powoda w zakresie, w jakim pozew oddalono, budziły jednak uzasadnione wątpliwości Sądu.

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 208,40 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść. Strona powodowa wygrała bowiem sprawę w 9,40%, zaś poniesione przez nią koszty wyniosły łącznie 2.217 zł (1.800 zł opłaty za czynności pełnomocnika, będącego radcą prawnych, 400 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu i 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa). Na podstawie art. 98 § 1 ¹ k.p.c. zasądzono odsetki ustawowe za opóźnienie od zasądzonej kwoty tytułem zwrotu kosztów procesu za czas od dnia uprawomocnienia się orzeczenia, którym je zasądzono, do dnia zapłaty.