Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 marca 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 4 marca 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w W.

przeciwko H. K.

o zapłatę 662,89 zł

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz pozwanego H. K. kwotę 197 zł (sto dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 2624/15

UZASADNIENIE

W dniu 21 kwietnia 2015 roku powód (...) Spółka Akcyjna w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu H. K., w elektronicznym postępowaniu upominawczym, powództwo o zapłatę kwoty 662,89 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 21 kwietnia 2015 roku do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów sądowych w wysokości 30 zł oraz kosztów zastępstwa procesowego w wysokości 180 zł.

W uzasadnieniu podniósł, że pozwany zawarł z nim w dniu 5 sierpnia 2011 roku umowę o abonament, na mocy której powód zobowiązał się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczenia pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, pozwany zaś obowiązany był do terminowego uiszczania opłat abonamentowych. Pozwany nie wywiązał się z powyższej powinności, na skutek czego powód w dniu 31 sierpnia 2013 roku rozwiązał przedmiotową umowę, co konstytuowało po stronie pozwanego obowiązek zwrotu sprzętu w 30-dniowym terminie. H. K. uchybił powyższej powinności, co dało powodowi podstawę do naliczenia kary umownej w wysokości 300 zł. (pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-5)

W dniu 12 maja 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Od powyższego nakazu zapłaty sprzeciw złożył pozwany zaskarżając go w całości. W uzasadnieniu podniósł, że powód niezasadnie naliczył abonament za okres trzech miesięcy oraz karę umowną.

Postanowieniem z dnia 6 czerwca 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie przedmiotowej sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi . (nakaz zapłaty k. 6, sprzeciw k. 7v., postanowienie k. 9)

Pozwem złożonym na urzędowym formularzu powód podtrzymał żądanie pozwu wraz z uzasadnieniem jak w pozwie złożonym w elektronicznym postępowaniu upominawczym. (pozew k. 14-15)

W sprzeciwie złożonym na urzędowym formularzu pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, podtrzymał pierwotne stanowisko w sprawie. Wskazał, że w dniu 6 maja 2013 roku doręczył powodowi oświadczenie o rozwiązaniu umowy złożone w trybie art. 7 § 1 Regulaminu umowy o abonament, wskazując jako przyczynę wypowiedzenia zmiany w ofercie programowej. W konsekwencji umowa łącząca strony uległa rozwiązaniu z dniem 31 maja 2013 roku, co potwierdził pracownik powoda stosowną adnotacją uczynioną na w/w oświadczeniu. Tym samym powód nie miał podstaw do naliczania dalszych opłat abonamentowych za kolejne miesiące. Powód niezasadnie naliczył ponadto pozwanemu karę umowną, H. K. podjął bowiem próbę zwrotu sprzętu w dniu 6 maja 2013 roku, pracownik powoda poinformował go jednak, że nie ma uprawnień do odebrania urządzenia, a także, że zostanie listownie poinformowany o miejscu zwrotu. Pozwany nie otrzymał powyższej informacji, na skutek czego dwukrotnie zwrócił się do powoda o jej przesłanie. Tą otrzymał dopiero w dniu 25 listopada 2013 roku, co umożliwiło pozwanemu zwrot sprzętu w dniu 23 grudnia 2013 roku. (sprzeciw k. 43-44)

Replikując na sprzeciw pozwanego powód, zajmując stanowisko jak dotychczas, wskazał, że w myśl art. 7 § 1 Regulaminu, pozwanemu przysługiwało prawo rozwiązania umowy w terminie 1 miesiąca kalendarzowego od daty wprowadzenia zmian programowych, który to termin upływał w dniu 30 kwietnia 2013 roku. Złożone przez pozwanego w dniu 6 maja 2013 roku oświadczenie o wypowiedzeniu umowy należy zatem uznać za złożone po terminie, co prowadzi do wniosku, że umowa łącząca strony nie wygasła z dniem 31 maja 2013 roku. Jednocześnie powód podniósł, że wobec rozwiązania umowy z dniem 31 sierpnia 2013 roku pozwany był obowiązany do zwrotu sprzętu do dnia 30 września 2013 roku, a uczynił to dopiero w grudniu 2013 roku, co stanowiło podstawę naliczenia kary umownej. (pismo procesowe pełnomocnika powoda k. 57-58)

Na rozprawie w dniu 4 marca 2016 roku w imieniu powoda nikt się nie stawił – pełnomocnik powoda został zawiadomiony o terminie rozprawy. Pozwany podtrzymał swoje wcześniejsze stanowisko w sprawie. (protokół rozprawy k. 68)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 5 sierpnia 2011 roku pozwany H. K. zawarł z poprzednikiem prawnym powoda C.+ (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. umowę o abonament, na mocy której operator zobowiązał się do rozpowszechniania programów telewizyjnych i radiowych oraz dostarczenia pozwanemu sprzętu umożliwiającego ich odkodowanie i odbiór, pozwany zaś obowiązany był do terminowego uiszczania opłat, które zostały oznaczone w Cenniku. Umowa została zawarta na czas oznaczony – 19 miesięcy.

W związku z zawartą umową pozwanemu został wydany dekoder wraz z kartą abonencką oraz anteną satelitarną. Z tytułu opłaty aktywacyjnej oraz zakupionego sprzętu (podstawowego dekodera) pozwany uiścił na rzecz operatora kwotę 50 zł.

Przy zawarciu umowy, pozwany potwierdził, że otrzymał i zapoznał się z treścią Regulaminu umowy o abonament, Cennika oraz załącznika nr 1, które stanowiły załącznik do umowy o abonament.

Zgodnie z art. 7 § 1 Regulaminu umowy o abonament, obowiązującego w dniu podpisania umowy, o której mowa wyżej, operator z ważnych przyczyn prawnych, technicznych, organizacyjnych lub ekonomicznych mógł wprowadzić zmiany liczby i rodzaju programów wchodzących w skład poszczególnych pakietów wymienionych w załącznikach do umowy. Zmiany te uprawniały abonenta do rozwiązania umowy w drodze pisemnego oświadczenia w terminie 3 miesięcy kalendarzowych od daty ich wprowadzenia, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, w którym oświadczenie to dotarło do operatora. W myśl zaś art. 4 § 2 pkt 7 Regulaminu, abonent, w terminie jednego miesiąca od daty wygaśnięcia/rozwiązania umowy, zobowiązany był do zwrotu sprzętu autoryzowanemu dystrybutorowi. W przypadku opóźnienia w wykonaniu powyższego obowiązku abonent zobowiązany był do uiszczenia na rzecz operatora kary umownej w wysokości 300 zł. (dowód: kserokopia umowy o abonament wraz z aneksem k. 17-18, kserokopia umowy sprzedaży k. 18v., Regulamin umowy o abonament k. 30-39, okoliczności bezsporne)

Strona powodowa, zgodnie z treścią umowy, świadczyła na rzecz pozwanego usługi polegające na udostępnianiu kodowanych programów telewizyjnych oraz radiowych, za które wystawiała faktury VAT. Faktury te były przez pozwanego na bieżąco opłacane.

Od dnia 1 kwietnia 2013 roku z oferty programowej wykupionej przez pozwanego powód wyłączył i zaprzestał nadawania kanałów: 13th S. U., Z. R., religia tv (dla użytkowników dekoderów SD), (...) C.. Na skutek powyższych zmian, pozwany w piśmie z dnia 4 maja 2013 roku, złożonym w placówce powoda w dniu 6 maja 2013 roku, oświadczył, iż rozwiązuje w trybie art. 7 § 1 Regulaminu umowy o abonament, przedmiotową umowę ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego. Do pisma został załączony formularz wypowiedzenia umowy o abonament, podpisany przez pozwanego oraz pracownika powoda, w którym jako data rozwiązania umowy został wskazany dzień 31 maja 2013 roku.

Wraz ze złożonym oświadczeniem pozwany usiłował zwrócić dekoder pracownikowi powoda, ten jednak poinformował go, że nie jest uprawniony do odbioru sprzętu, dodając, że po rozwiązaniu umowy pozwany otrzyma listowną informację o punktach zwrotu sprzętu. Jako, że informacji takiej pozwany nie otrzymał, pismem z dnia 2 lipca 2013 roku zwrócił się on do powodowej Spółki ze stosowanym zapytaniem. Następnie, na skutek braku odpowiedzi, H. K. ponowił zapytanie pismem z dnia 12 listopada 2013 roku.

Na dzień 31 maja 2013 roku pozwany nie miał żadnych zaległości z tytułu opłat abonamentowych. (dowód: oświadczenie o rozwiązaniu umowy k. 47, wypowiedzenie umowy k. 48, pismo k. 49, k. 50, okoliczności bezsporne)

Pomimo rozwiązania przez H. K. z dniem 31 maja 2013 roku przedmiotowej umowy o abonament, powód w dalszym ciągu naliczał pozwanemu opłaty abonamentowe, uznając, że oświadczenie pozwanego o rozwiązaniu umowy, jako złożone po terminie, stanowi wypowiedzenie umowy po upływie okresu minimalnego (tj. okresu, na który umowa została zawarta – tu: 19 miesięcy), do którego stosuje się trzymiesięczny okres wypowiedzenia (art. 6 § 2 Regulaminu).

W piśmie z dnia 8 września 2013 roku powód oświadczył, iż łącząca go z pozwanym umowa uległa rozwiązaniu z dniem 31 sierpnia 2013 roku, jednocześnie wskazując, że do rozliczenia pozostała kwota 259,73 zł, którą pozwany winien uregulować do dnia 30 września 2013 roku. Ponadto powód wezwał pozwanego do zwrotu w terminie 30 dni od daty rozwiązania umowy dekodera wraz z wyposażeniem oraz dwiema kartami dekodującymi otrzymanymi do odbioru opcji multiroom, pod rygorem naliczenia kary umownej w wysokości 300 zł.

W dniu 14 października 2013 roku powód wystawił na pozwanego notę księgową nr (...) opiewającą na kwotę 300 zł z tytułu kary umownej za niedotrzymanie terminu zwrotu sprzętu, a następnie pismem z tego samego dnia wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 565,30 zł. (dowód: nota księgowa k. 19, k. 22, pismo k. 20, wezwanie do zapłaty k. 21, pismo k. 62, okoliczności bezsporne) .

Pismem z dnia 25 listopada 2013 roku powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 568,13 zł, jednocześnie wskazując w jego treści adresy dystrybutorów, u których można dokonać zwrotu sprzętu. Po otrzymaniu powyższego wezwania, pozwany w dniu 23 grudnia 2013 roku dokonał zwrotu sprzętu, który był kompletny oraz sprawny. (dowód: wezwanie k. 51, formularz zwrotu sprzętu k. 52, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z powołanych dokumentów, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron.

W tym miejscu podniesienia wymaga, że na rozprawie w dniu 4 marca 2016 roku Sąd oddalił wniosek pełnomocnika pozwanego o przesłuchanie stron z ograniczeniem do przesłuchania pozwanego na okoliczności wskazane w sprzeciwie. Zgromadzony w toku postępowania materiał dowodowy był wystarczający dla wyjaśnienia faktów istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, a tym samym brak było podstaw do dopuszczenia dowodu z przesłuchania stron (art. 299 k.p.c.).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jako niezasadne podlegało oddaleniu w całości.

Przedmiotowym powództwem powód dochodził od pozwanego zapłaty kwoty 662,89 zł na którą składały się dwie należności: kwota 255,62 zł z tytułu należności wynikających z wystawionych faktur abonamentowych, powiększona o naliczone odsetki za opóźnienie (107,27 zł) oraz kwota 300 zł z tytułu naliczonej kary umownej.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że pozwany zawarł z powodem umowę o abonament, na mocy której, powód zobowiązany był do świadczenia na rzecz pozwanego usług polegających na udostępnianiu kodowanych programów telewizyjnych oraz radiowych, natomiast pozwany zobowiązał się uiszczać na rzecz powoda miesięczne opłaty z tytułu świadczonych usług w wysokości określonej cennikiem. Poza sporem pozostawało ponadto, że pozwany, na skutek dokonanych przez powoda z dniem 1 kwietnia 2013 roku zmian w ofercie programowej (okoliczność niekwestionowana przez powoda, który zaprzeczył wyłącznie, iż dokonywał zmian programowych w dniu 1 lipca 2013 roku – vide pismo z k. 62), w dniu 6 maja 2013 roku złożył w placówce powoda oświadczenie o rozwiązaniu przedmiotowej umowy z końcem miesiąca kalendarzowego. Powód nie kwestionował ponadto, że pozwany dokonał zwrotu sprzętu (dekodera wraz z akcesoriami) w dniu 23 grudnia 2013 roku.

Osią sporu było ustalenie, czy pozwany skutecznie rozwiązał przedmiotową umowę z dniem 31 maja 2013 roku, a także, czy powód miał prawo naliczyć pozwanemu karę umowną za brak zwrotu sprzętu w terminie.

Dokonując rozważań w zakresie pierwszej z podniesionych kwestii Sąd uznał, że złożone przez pozwanego w dniu 6 maja 2013 roku oświadczenie odniosło zamierzony przez niego skutek. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnieć bowiem należy, że abonent był uprawniony do rozwiązania umowy w terminie 3 miesięcy od daty wprowadzenia przez operatora zmian w ofercie programowej, ze skutkiem na koniec miesiąca kalendarzowego, w którym oświadczenie zostało złożone. Skoro zatem powód dokonał zmian, o których mowa wyżej, w dniu 1 kwietnia 2013 roku, H. K. był uprawniony do rozwiązania umowy do dnia 1 lipca 2013 roku (art. 112 k.c.). Nie może przy tym budzić wątpliwości, że zakreślony w art. 7 § 2 Regulaminu trzymiesięczny termin postrzegać należy, jako termin w którym abonent może złożyć oświadczenie o rozwiązaniu umowy, nie zaś jako termin wypowiedzenia umowy, w takim bowiem przypadku powód posłużyłby się zwrotem „za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia”, który widnieje chociażby w art. 6 § 2 Regulaminu. Za powyższym przemawia nadto fakt, iż oświadczenie złożone w trybie art. 7 § 2 Regulaminu jest skuteczne z końcem miesiąca kalendarzowego, w którym dotarło do operatora. W konsekwencji oświadczenie pozwanego złożone w dniu 6 maja 2013 roku uznać należy, za złożone w terminie. Niewątpliwie w tożsamy sposób oświadczenie to potraktował pracownik powoda, który złożył podpis pod formularzem wypowiedzenia umowy, w treści którego wprost wskazano, że umowa ulega rozwiązaniu z dniem 31 maja 2013 roku. W tym miejscu wyraźnego zaznaczenia wymaga, że w omawianej sprawie nie mógł mieć zastosowania Regulamin umowy o abonament przedłożony przez powoda wraz z pismem procesowym opatrzonym datą 15 października 2015 roku (k. 59-61). Regulamin ten nie obowiązywał w dacie zawarcia przedmiotowej umowy (tj. w dniu 5 sierpnia 2011 roku), wszedł bowiem w życie dopiero w dniu 2 lutego 2012 roku. Jednocześnie powód nie wykazał w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), że Regulamin w nowym brzmieniu został doręczony pozwanemu, bądź też, że pozwany zapoznał się w jakikolwiek sposób z jego treścią. Zgodnie zaś z art. 15 § 8 Regulaminu umowy o abonament obowiązującego w dacie zawarcia przez strony umowy (k. 30-39), zmiany regulaminu wydane w czasie trwania umowy będą wiązały abonenta, jeśli ich treść zostanie mu doręczona, a abonent nie wypowie umowy w terminie 14 dni od daty ich doręczenia (tożsamy zapis znalazł się w Regulaminie z dnia 2 lutego 2012 roku). Oczywistą jawi się przy tym konstatacja, że to na powodzie ciążył obowiązek wykazania, że doręczył pozwanemu nowy Regulamin, jeśli z tej okoliczności chciał on wywodzić skutki prawne (art. 6 k.c.). W konsekwencji w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwany otrzymał Regulamin w nowym brzmieniu, stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Powód, o czym była już mowa, nie sprostał powyższej powinności, co implikuje wniosek, że pozwanego nie wiązała treść art. 7 § 1 nowego Regulaminu, zgodnie z którym, w przypadku zmian w ofercie programowej abonent mógł złożyć oświadczenie o rozwiązaniu umowy w okresie 1 miesiąca od daty wprowadzenia zmian. Skoro zatem pozwany skutecznie rozwiązał umowę, powód nie był uprawniony do naliczania opłat abonamentowych za okres począwszy od czerwca 2013 roku, co czyni żądanie pozwu w tym zakresie (tj. w zakresie opłat abonamentowych oraz odsetek naliczonych za opóźnienie w ich zapłacie) niezasadnym. W świetle dotychczasowych rozważań jedynie na marginesie wskazać należy, że powód nie udowodnił w żaden sposób wysokości dochodzonego roszczenia z tytułu opłat abonamentowych. Strona powodowa nie załączyła bowiem do akt sprawy żadnych dokumentów, w szczególności wystawionych dokumentów księgowych w postaci faktur VAT, z których wynikałaby kwota rzeczywistej zaległości pozwanego z tytułu tychże opłat. Zaznaczenia wymaga przy tym, że wysokość miesięcznego abonamentu obciążającego pozwanego nie wynika z treści załączonej do akt sprawy umowy oraz aneksu do niej, a jednocześnie powód nie załączył dokumentów, które w myśl umowy o abonament miały precyzować wysokość tychże należności. Uzasadniając tę część roszczenia pozwu strona powodowa przedstawiła wyłącznie pismo opatrzone datę 8 września 2013 roku (k. 20), oświadczenie (k. 23) oraz wezwanie do zapłaty z dnia 14 października 2013 roku (k. 21), w treści których wysokość omawianej zaległości została skonkretyzowana. Tego rodzaju dokumenty nie mogą jednak stanowić i nie stanowią dowodu na istnienie zobowiązania pozwanego (tak co do zasady jak i co do wysokości), w szczególności wobec stanowiska pozwanego kwestionującego zasadność żądania powoda. Są to tzw. dokumenty prywatne, których formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że powód złożył oświadczenie nimi objęte. Tylko w takim zakresie dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tych dokumentów bez poparcia ich odpowiednimi dokumentami źródłowymi (w szczególności fakturami VAT), wobec stanowiska strony przeciwnej, jest nikła. Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Powód nie wykazał zatem, aby zaistniały okoliczności uzasadniające żądanie pozwu w zakresie kwoty 362,89 zł (255,62 zł z tytułu naliczonych opłat abonamentowych oraz 107,27 zł z tytułu naliczonych odsetek za opóźnienie w ich zapłacie).

Tożsamą ocenę Sąd poczynił w zakresie żądania powoda dotyczącego zapłaty kwoty 300 zł z tytułu kary umownej za niezwrócenie sprzętu w terminie. O czym była już mowa, w sprawie niesporna była okoliczność zwrócenia przez pozwanego sprzętu w dniu 23 grudnia 2013 roku, jak jednak argumentował powód, termin na zwrotu urządzenia upływał w dniu 30 września 2013 roku, co uprawniało go do wystawienia noty obciążeniowej. Powodowi umknęła jednak okoliczność, że pozwany, na co wskazał w treści sprzeciwu, podjął próbę zwrotu dekodera wraz z akcesoriami już w dniu 6 maja 2013 roku, a więc w dacie złożenia oświadczenia o rozwiązaniu umowy. Jak wynika z twierdzeń pozwanego, podczas omawianej próby pracownik powoda poinformował go jednak, że nie jest uprawniony do odebrania urządzenia, a nadto, że informację w zakresie punktów zdania sprzętu pozwany otrzyma drogą pocztową po rozwiązaniu umowy (tj. po dniu 31 maja 2013 roku). W tym miejscu podkreślenia wymaga, że powód w odpowiedzi na sprzeciw nie podważył przytoczonych twierdzeń pozwanego, podnosząc wyłącznie, że zwrot nastąpił po terminie. W konsekwencji Sąd uznał, że przedstawiona przez pozwanego sytuacja miała miejsce, zwłaszcza, że na powyższe wskazuje jeszcze jedna okoliczność, mianowicie fakt sporządzenia przez pozwanego dwóch pism, opatrzonych datą 2 lipca 2013 roku i 12 listopada 2013 roku, w treści których zobowiązuje on powoda do wskazania punktów zdania dekodera. Znamienną jest zwłaszcza treść pierwszego z przytoczonych pism, w którym pozwany pisze: „mimo rozwiązania umowy z dniem 31-05-2013 do tej chwili nie otrzymałem informacji, gdzie mogę zdać dekoder”, uwiarygodnia ona bowiem w pełni twierdzenia pozwanego na okoliczność przytoczonej wyżej rozmowy przeprowadzonej z pracownikiem powoda. Pomimo opisanych wyżej wysiłków pozwanego, które niewątpliwie miały na celu wykonanie obowiązku, o którym mowa w art. 4 § 2 pkt 7 Regulaminu i które niewątpliwie były podejmowane z należytą starannością, jakiej można oczekiwać od abonenta, powód dopiero w wezwaniu do zapłaty z dnia 25 listopada 2013 roku wskazał adresy dystrybutorów, u których można dokonać zwrotu sprzętu. Mając powyższe na względzie, a w szczególności inercję powoda, który pomimo zapewnień swojego pracownika, a także pism pozwanego, nie poinformował tego drugiego o miejscach, w których mógł on zdać dekoder, która to bezczynność w istocie uniemożliwiała pozwanemu – działającego, co należy z całą stanowczością powtórzyć, z należytą starannością – wykonanie umownego zobowiązania, Sąd uznał, że dopiero w dacie doręczenia wezwania z dnia 25 listopada 2013 roku, a więc pierwszego pisma, w którym wskazano na punkty zdania sprzętu, rozpoczął swój bieg 30-dniowy termin na zwrot sprzętu. H. K., co było w sprawie niesporne, zdał sprzęt w dniu 23 grudnia 2013 roku, a zatem z zachowaniem umownego terminu. W konsekwencji uznać należało, że powód nie miał prawa do wystawienia noty obciążeniowej i nałożenia na pozwanego kary umownej za niezwrócenie sprzętu w terminie, wyłącznie bowiem zaniechanie powoda, będącego profesjonalistą, uniemożliwiło pozwanemu wykonanie omawianej powinności we wcześniejszym terminie.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd oddalił powództwo w całości orzekając jak w sentencji.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c.

Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że powództwo było niezasadne w całości, a tym samym powód winien zwrócić pozwanemu poniesione przezeń koszty procesu, na które złożyło się wynagrodzenie radcy prawnego w kwocie 180 zł (§ 6 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu, t.j. Dz.U. 2013, poz. 490) oraz opłata skarbowa od udzielonego pełnomocnictwa – 17 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 197 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.