Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 października 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

po rozpoznaniu w dniu 9 października 2023 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym (art. 148 ¹ k.p.c.)

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

zasądza od (...) spółki akcyjnej w W. na rzecz A. K. kwotę 4901,49 zł (cztery tysiące dziewięćset jeden złotych i czterdzieści dziewięć groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 12 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty,

oddala powództwo w pozostałej części;

zasądza od A. K. na rzecz (...) spółki akcyjnej w W. kwotę 761,09 zł (siedemset sześćdziesiąt jeden złotych i dziewięć groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt I C 207/23

UZASADNIENIE

W pozwie złożonym 8 września 2022 roku A. K. wniosła o zasądzenie od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 11 888,88 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 26 marca 2022 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu.

W uzasadnieniu wskazano, iż Powódka dochodzi zapłaty niewypłaconego dotąd przez Pozwaną odszkodowania za szkodę w pojeździe, stanowiącą równowartość kosztów naprawy samochodu F. (...) nr rej. (...), należącego do T. N. powstałą 10 marca 2022 roku. Sprawca szkody był objęty ochroną ubezpieczeniową odpowiedzialności cywilnej przez Pozwaną. W toku postępowania likwidacyjnego Pozwana wyliczyła wartość szkody na kwotę 3098,51 złotych i taką kwotę wypłaciła tytułem odszkodowania. Koszty naprawy pojazdu, ustalone na zlecenie Powódki wynoszą 14987,39 złotych. /pozew k. 3 - 5/

W odpowiedzi na pozew (...) spółka akcyjna w W. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od Powódki kosztów procesu.

Pozwana podniosła, że uznała swoją odpowiedzialność za zdarzenie z 10 marca 2022 roku i przyznała odszkodowanie w wysokości 3098,51 złotych. Zakwestionowała powództwo co do wysokości podnosząc, iż Powódka nie wykazała, by zasadnym było zastosowanie do naprawy części oryginalnych jakości O. Powódka nie udowodniła, że pojazd serwisowany był jedynie w (...) i, że posiadał jedynie części o jakości O.

/odpowiedź na pozew k. 39 - 40/

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

10 marca 2022 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki F. (...) nr rej. (...), należący do poszkodowanego T. N.. Szkoda powstała w Ł. na ul. (...) na wysokości posesji nr (...). Sprawczyni zdarzenia w momencie wypadku posiadała ważną umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zawartą z (...) spółką akcyjną w W. (dalej: (...) S.A.) i potwierdzoną polisą nr (...). Szkoda została zgłoszona przez T. N. 11 marca 2022 roku do (...) S.A., która zarejestrowała szkodę pod nr (...) i przystąpiła do przeprowadzenia postępowania likwidacyjnego.

/okoliczności bezsporne, akta szkody na płycie CD k. 42/

Na zlecenie (...) S.A. 22 marca 2022 roku sporządzono kosztorys naprawy samochodu F. (...) nr rej. (...) po szkodzie z 10 marca 2022 roku. Kosztorys naprawy został sporządzony z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w wysokości 75 zł netto oraz z użyciem do wymiany alternatywnych części zamiennych o jakości PJ, a także części zamiennych o jakości Q oraz oryginalnych części zamiennych, sygnowanych logo producenta pojazdu jakości O. C. koszt naprawy oszacowano na kwotę 3442,79 zł brutto, a po zastosowaniu rabatu 10% od kosztów naprawy - 3098,51 zł.

Jednocześnie wykonana została wycena wartości pojazdu należącego do T. N.; wartość pojazdu przed szkodą określono na 16 800 złotych brutto. Wartość samochodu wyliczono przy założeniu, że został wyprodukowany w 2011 roku i zarejestrowany po raz pierwszy 31 grudnia 2011 roku. Przy takich założeniach kwota bazowa została określona na 19 000 złotych.

/wycena k. 10 – 11, informacja o kosztach naprawy pojazdu k. 12,

kosztorys naprawy k. 12v. - 14, akta szkody na płycie CD k. 42/

W oparciu o sporządzoną kalkulację naprawy, (...) S.A. decyzją z 23 marca 2023 roku przyjęła odpowiedzialność za szkodę z 10 marca 2022 roku i poinformowała T. N. o ustaleniu wartości szkody na kwotę 3098,51 zł. Jednocześnie zwróciła się o podanie numeru rachunku bankowego, na który ma zostać wypłacone odszkodowanie. T. N. przesłał ubezpieczycielowi nr konta poprzez wiadomość e-mail 24 marca 2022 roku. (...) S.A. decyzją z 25 marca 2022 roku przyznała na rzecz T. N. odszkodowanie w wysokości 3098,51 zł za koszty naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...). /decyzja pozwanego k. 9, akta szkody na płycie CD k. 42/

T. N. w wiadomości e-mail z 28 marca 2022 roku skierowanej do (...) S.A. wskazał, że po przeanalizowaniu rynku uznał, że wycena szkody dokonana przez (...) S.A. została zaniżona o 80%. Jednocześnie T. N. zaproponował (...) S.A. zawarcie ugody. W odpowiedzi na reklamację (...) S.A. decyzją z 29 marca 2022 roku podtrzymała swoje stanowisko co do wysokości przyznanego odszkodowania i wskazała, że wyliczone odszkodowanie w pełni kompensuje szkodę z 10 marca 2022 roku w pojeździe F. (...) nr rej. (...). Wobec odmowy zawarcia ugody T. N. poinformował (...) S.A., iż sprzeda wierzytelność w stosunku do niej. /akta szkody na płycie CD k. 42/

T. N. 30 marca 2022 roku zawarł z A. K., prowadzącą działalność gospodarczą pod nazwą „ P.H.U. (...)” A. K., umowę cesji wierzytelności, na mocy której przelał na A. K. wierzytelność przysługującą mu w stosunku do (...) S.A. z tytułu szkody z 10 marca 2022 roku w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...), zarejestrowanej i likwidowanej pod nr (...). T. N. oświadczył, że nie posiada możliwości odliczenia VAT od kosztów naprawy pojazdu. Umowa cesji wraz z zawiadomieniem o jej dokonaniu została przesłana (...) S.A. przez A. K. poprzez wiadomość e-mail z 8 kwietnia 2022 roku. /umowa cesji wierzytelności k. 15/

11 kwietnia 2022 roku, na zlecenie A. K., wykonana została kalkulacja naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) po szkodzie z 10 marca 2022 roku. Koszt naprawy został oszacowany na kwotę 14 987,39 zł, a do jego wyliczenia zastosowano stawkę za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w wysokości 110 zł netto, a także przewidziano użycie części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu, tj. części o jakości O. Ostateczny koszt naprawy został wskazany po dokonaniu potrącenia za dawne szkody.

/kalkulacja naprawy k. 16 – 19/

Wysokość kosztów naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej. (...) w związku ze szkodą z 10 marca 2022 roku, zapewniającej przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 14 984,76 złotych. Koszty naprawy należało wyliczyć z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w wysokości 110 zł netto, jako stawi realnej, obserwowanej na (...) rynku lokalnym dla zakładów bez autoryzacji producenta pojazdu w okresie powstania szkody.

Samochód F. (...) nr rej. (...) został wyprodukowany w 2010 roku; zarejestrowany po raz pierwszy 15 grudnia 2010 roku. Jego wartość w stanie nieuszkodzonym, sprzed zdarzenia z 10 marca 2022 roku, wynosiła 13 400 złotych przy uwzględnieniu uszkodzeń pozostających bez związku ze szkodą z 10 marca 2022 roku. Wartość uszkodzeń nie mających związku ze szkodą z 10 marca 2022 roku wynosiła 3066,01 zł, z zastosowaniem stawki za roboczogodzinę prac w wysokości 110 zł netto. Dla pojazdu wyprodukowanego w 2010 roku kwota bazowa, stanowiąca wartość wyjściową to 16 500 złotych. Wartość pojazdu marki F. (...) o nr rej. (...) w stanie uszkodzonym po szkodzie z 10 marca 2022 roku wynosiła 5400 zł brutto. Do wyliczenia kosztów naprawy przywracającej pojazd marki F. (...) nr rej. (...) do stanu sprzed wystąpienia szkody należało zastosować użycie części oryginalnych sygnowanych logo producenta pojazdu.

/opinia biegłego G. P. k. 49 - 99/

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu dowody zaoferowane przez strony, w tym dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy oraz znajdujące się na płycie CD. Strony nie kwestionowały autentyczności dokumentów, a Sąd uznał je za wiarygodne.

Na gruncie przedmiotowej sprawy pojawił się spór co do ustalenia uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu marki F. (...) nr rej (...) po szkodzie z 10 marca 2022 roku. Niewątpliwie określenie uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu wymaga wiedzy specjalnej z zakresu techniki samochodowej i wyceny szkód w pojazdach, wobec czego Sąd na podstawie art. 278 k.p.c. dopuścił dowód z opinii biegłego we wskazanym zakresie.

W ocenie Sądu opinia biegłego G. P. (2) stanowi rzetelne źródło wiedzy specjalnej w sprawie. Biegły udzielił wyczerpujących odpowiedzi na pytania Sądu zawarte w tezie dowodowej. Opinia ta nie była kwestionowana przez strony. Biegły w sposób rzeczowy i kompleksowy wyjaśnił okoliczności sporne w przedmiotowej sprawie, logicznie i szeroko argumentując swoje wnioski. Sąd przyjął wnioski biegłego za swoje.

Sąd zważył co następuje:

W niniejszej sprawie Powódka dochodziła zapłaty kwoty 11 888,88 zł tytułem odszkodowania za szkodę z 10 marca 2022 roku w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...), obliczoną jako równowartość kosztów naprawy uszkodzonego samochodu.

Osią sporu w przedmiotowej sprawie była wysokość dochodzonego przez Powódkę odszkodowania. Poza sporem pozostawał fakt wystąpienia zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd należący do T. N.. Sporna nie była również odpowiedzialność Pozwanej, która nie kwestionowała zasady swojej odpowiedzialności. Sprawczyni szkody była ubezpieczona w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Pozwana kwestionowała natomiast, by wartość szkody przekroczyła przyznane w toku postępowania likwidacyjnego odszkodowanie.

Powódka wywodziła swoją legitymację procesową z zawartej z poszkodowanym T. N. umowy cesji wierzytelności. Legitymacja procesowa stron stanowi przesłankę materialnoprawną, a jej istnienie sąd bada z urzędu, orzekając co do istoty sprawy, niezależnie od podniesienia w tej mierze przez drugą stronę zarzutów.

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią chyba, że sprzeciwiałoby się to zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Powódka przedstawiła zawartą 30 marca 2022 roku z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności, na mocy której poszkodowany przeniósł na Powódkę przysługującą mu wierzytelność w stosunku do Pozwanego z tytułu odszkodowania za koszty naprawy pojazdu zastępczego w związku ze szkodą z 10 marca 2022 roku w pojeździe marki F. (...) nr rej. (...). Wobec powyższego należało stwierdzić, iż Powódka mogła skutecznie realizować uprawnienia poprzedniego wierzyciela również w zakresie dochodzenia należności na drodze sądowej.

Stosownie do art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Stosownie do treści § 4 cyt. przepisu uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela.

Zgodnie zaś z art. 34 ust. 1 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Dz.U. z 2021 r. poz. 854 t.j.), z ubezpieczenia OC przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem są zobowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Odpowiedzialność samoistnego posiadacza pojazdu mechanicznego reguluje art. 436 k.c. W odniesieniu do szkód powstałych w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, zgodnie z § 2 art. 436 k.c., odpowiedzialność ta następuje na zasadach ogólnych tj. na zasadzie winy sprawcy.

Naprawienie szkody winno obejmować wszystkie straty, poniesione wskutek zaistnienia szkody, stanowiące normalne następstwo działania, z którego szkoda wynikła (art. 361 § 2 k.c.). Następuje ono według wyboru poszkodowanego: przez przywrócenie stanu poprzedniego bądź przez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej. Odszkodowanie ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, ale przy zastrzeżeniu, że nie powoduje jednocześnie nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego. Naprawienie szkody przez ubezpieczyciela następuje poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej – sumy niezbędnej do przywrócenia samochodu do stanu poprzedniego (art. 363 § 1 k.c.).

W orzecznictwie utrwalił się pogląd zgodnie z którym, w przypadku nieopłacalności naprawy uszkodzonego pojazdu, tzn. jeżeli koszt naprawy samochodu jest wyższy od jego wartości przed uszkodzeniem, odpowiedzialny za wypadek obowiązany jest do zapłacenia odszkodowania według wartości pojazdu przed wypadkiem, pomniejszonej o jego wartość po wypadku (tzw. szkoda całkowita). Wówczas szkoda wyraża się różnicą wartości pojazdu w stanie sprzed wypadku i w stanie uszkodzonym.

W niniejszej sprawie strony nie wskazywały na zasadność rozliczenia szkody jako całkowitej. W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego należało jednak ustalić, iż w przedmiotowym przypadku szkoda winna zostać zakwalifikowana jako całkowita. Stosownie do złożonej w sprawie opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej koszty naprawy pojazdu F. (...) nr rej (...) po szkodzie z 10 marca 2022 roku wynosiły 14 984,76 zł. Koszty te należało ustalić w oparciu o zastosowanie do naprawy części oryginalnych, sygnowanych logo producenta pojazdu, tj. części o jakości O, a także według stawki za roboczogodzinę prac mechanicznych, blacharskich i lakierniczych w wysokości 110 zł netto. Wyliczona przez biegłego wartość przedmiotowego pojazdu w stanie przed wystąpieniem szkody wynosiła 13 400 zł brutto. Tym samym koszty naprawy samochodu po szkodzie z 10 marca 2022 roku przekraczały jego wartość w stanie przed wystąpieniem szkody. Prowadzi to do stwierdzenia, iż przeprowadzenie naprawy pojazdu byłoby w przedmiotowym przypadku nieuzasadnione ekonomicznie, a tym samym szkodę należało zakwalifikować jako całkowitą. Strony nie kwestionowały złożonej przez biegłego opinii i wniosków z niej płynących.

Sąd przyjął za własne ustalenia poczynione przez biegłego G. P. (2) i uznał, iż wartość pojazdu przed wystąpieniem szkody wynosiła 13 400 zł, zaś wartość pozostałości pojazdu w stanie uszkodzonym wynosiła 5400 zł.

Podkreślenia wymaga, że jakkolwiek nie było sporu pomiędzy stronami co do wartości przedmiotowego samochodu przed szkodą, to jednak wartość ta została błędnie obliczona przez Pozwaną. Omówił to biegły G. P. wskazując, że ubezpieczyciel błędnie przyjął rok produkcji podjazdu (2011 zamiast 2010) i datę pierwszej rejestracji. Błąd ten miał zasadniczy wpływ na wyliczenie wartości samochodu w stanie przed szkodą.

Z uwagi na charakter całkowity szkody odszkodowanie zostało wyliczone metodą dyferencyjną, jako różnica pomiędzy wartością pojazdu w stanie sprzed szkodą i po szkodzie.

Wobec powyższego należnym odszkodowaniem za szkodę w pojeździe F. (...) nr rej. (...), należącym do T. N. była kwota 8000 złotych. W toku postępowania likwidacyjnego Pozwana wypłaciła kwotę 3098,51 złotych tytułem odszkodowania. Wobec powyższego Sąd zasądził na rzecz Powódki kwotę 4901,49 zł jako różnicę pomiędzy kwotami 13 400 zł i 5400 zł oraz odejmując od uzyskanej w ten sposób wartości należnego odszkodowania kwotę wypłaconą przez Pozwaną w toku postępowania likwidacyjnego tj. 3098,51 zł (13400 – 5400 – 3098,51 = 4901,49).

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie przepisu art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. Zgodnie z treścią art. 817 § 1 i § 2 k.c., ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku, gdyby jednak wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Powódka domagała się zasądzenia odsetek od 26 marca 2022 roku. Ze zgromadzonych w sprawie dowodów wynika, iż szkoda została zgłoszona 11 marca 2022 roku. Trzydziestodniowy termin na spełnienie świadczenia upływał 11 kwietnia 2022 roku, a zatem Pozwana pozostawała w opóźnieniu od 12 kwietnia 2022 roku i od tego dnia należało zasądzić odsetki od zasądzonej kwoty.

W pozostałej części powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie 3 sentencji wyroku, w oparciu o art. 100 zd. 1 k.p.c., dokonując stosunkowego ich rozdzielenia. Strona powodowa wygrała sprawę w 41%. Koszty przez nią poniesione wynosiły łącznie 5050,99 zł (opłata od pozwu – 750 zł, koszty zastępstwa procesowego – 3600 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł, wykorzystana część zaliczki na wynagrodzenie biegłego – 683,99 zł). Z kolei Pozwana poniosła koszty postępowania w łącznej kwocie 4800 zł (koszty zastępstwa procesowego – 3600 zł, koszt wykorzystanej zaliczki na wynagrodzenie biegłego – 1200 zł). Łącznie zatem koszty procesu wyniosły 9850,99 zł, z czego Powódka powinien ponieść koszty procesu w wysokości 5812,08 zł, zaś Pozwana – 4039,91 zł. Różnica pomiędzy kwotą kosztów jakie poniosła Pozwana, a jakie winna ponieść wynosiła 761,09 zł i podlegała zasądzeniu od Powódki na rzecz Pozwanej, z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty (art. 98 § 1 ¹ k.p.c.). Podstawę ustalenia wysokości należnego wynagrodzenia pełnomocnika Powódki stanowił § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800), zaś wynagrodzenia pełnomocnika Pozwanej § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z 22 października 2015 roku (Dz.U. z 2015 r. poz. 1804).