Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 czerwca 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi Wydział I Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wioletta Sychniak

po rozpoznaniu w dniu 14 czerwca 2022 roku w Łodzi

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa A. T.

z udziałem interwenienta ubocznego po stronie powoda Miasta Ł.

przeciwko B. S.

o eksmisję

1.  nakazuje pozwanej B. S., aby opróżniła, opuściła i wydała powódce A. T. lokal mieszkalny numer (...), położony w Ł. przy ul. (...) wraz z przynależącą do lokalu piwnicą;

2.  orzeka, że pozwana B. S. nie jest uprawniona do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

3.  zasądza od pozwanej B. S. na rzecz A. T. kwotę 524 (pięćset dwadzieścia cztery) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 824/21

UZASADNIENIE

18 stycznia 2016 roku A. T. wniosła pozew o orzeczenie eksmisji B. S. z lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. oraz o opróżnienie i opuszczenie przynależnej do lokalu piwnicy. Powódka wniosła ponadto o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Strona powodowa powołała się na okoliczność zawarcia z Pozwaną w dniu 1 sierpnia 2001 roku umowy najmu lokalu mieszkalnego na czas nieokreślony. Umowa została wypowiedzialna 13 grudnia 2012 roku z zachowaniem 3 –letniego okresu wypowiedzenia, ze skutkiem na 31 grudnia 2015 roku. Pozwana, pomimo rozwiązania umowy, nie wydała Powódce lokalu mieszkalnego, opisanego w pozwie.

/pozew k. 2 – 3, pismo procesowe k. 56/

Pismem z 29 kwietnia 2016 roku Miasto Ł. wstąpiło do sprawy charakterze interwenienta ubocznego i wniosło o orzeczenie braku uprawnienia do lokalu socjalnego z zasobów mieszkaniowych Miasta Ł., w przypadku orzeczenia eksmisji.

W uzasadnieniu Interwenient uboczny wskazał, że Powódka nie wykazała legitymacji czynnej w niniejszej sprawie, a ponadto, że wyjaśnienia wymaga okoliczność, czy Powódka zamiesza zamieszkać w lokalu nr (...) po eksmisji Pozwanej.

/pismo Interwenienta ubocznego k. 26/

W odpowiedzi na pozew B. S. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od Powódki kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwana zarzuciła, że nie otrzymała pisma zawierającego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy. Zarzuciła też, że A. T. nie jest stroną umowy najmu i nie jest właścicielem nieruchomości, położonej w Ł. przy ul. (...), oraz że nie wykazała, że administracja nieruchomości miała uprawnienia od właścicieli do wypowiedzenia umowy najmu. Pozwana wskazała ponadto, że nie posiada innego lokalu, a opuszczenie i opróżnienie przedmiotowego lokalu zagraża jej życiu i zdrowiu.

/odpowiedź na pozew k. 32 – 36/

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Właścicielami nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi prowadzi księgę wieczystą nr (...), są następujące osoby:

1)  J. Z. (udział 1/8)

2)  S. Z. (udział 1/8)

3)  K. Z. (udział 1/8)

4)  M. M. (udział 1/8)

5)  A. T. (udział 1/2). /odpis księgi wieczystej k.57 – 62, 141-142/

2 kwietnia 2014 roku A. T. zawarła z Przedsiębiorstwem (...) B. D. z siedzibą w Ł. umowę zlecenia, polegającą na administrowaniu nieruchomością położoną w Ł. przy ul. (...). Zgodnie z treścią pkt. 5 umowy, zleceniodawczyni upoważniła zleceniobiorcę m.in. do wykonywania czynności związanych z aneksowaniem i rozwiązywaniem umów.

Pozostali współwłaściciele nieruchomości nie sprzeciwiają się czynnościom podejmowanym przez Powódkę, w tym wystąpieniu o eksmisję B. S..

/umowa zlecenia k. 4 – 5, oświadczenie k. 150/

1 sierpnia 2001 roku B. S. zawarła z Zakładem Gospodarki Mieszkaniowej W. – Zbiorcza, działającym w imieniu właścicieli, reprezentowanym przez Kierownika ZGM (...) M. L., umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...), położonego w Ł. przy ul. (...). Umowa została zawarta na okres nieoznaczony.

Lokal mieszkalny nr (...), położony jest na pierwszym piętrze, składa się z 1 pokoju i kuchni o powierzchni 27,90 m. Do lokalu przynależy piwnica nr(...)

Opisane wyżej mieszkanie B. S. zajmuje od lat 80 –tych ubiegłego wieku, bo w okresie wcześniejszym zawarła umowę najmu Przedsiębiorstwem (...) i później z ZGM W. – Zbiorcza.

/umowa o najem lokalu mieszkalnego z 2001 r. k. 6 – 8,

umowa najmu z 1987 r. k. 41-42, umowa najmu z 1995 r. k. 43-46/

Pismem z 11 grudnia 2012 roku Administracja (...) Ł. (...) wezwała B. S. do udostępnienia lokalu mieszkalnego w dniu 11.01.2013 roku o godz. 14:30 w celu usunięcia pionu kanalizacyjnego lokalu sąsiedniego.

Na wezwanie Pozwana odpowiedziała pismem z 3 stycznia 2013 roku.

/pismo AN z 11.12.2012 r. k. 37, pismo Pozwanej z 3.01.2013 r. k. 38-40,

pismo AN z 11.12.2012 r. z dowodem doręczenia k. 85, 146-147/

Pismem z dnia 13 grudnia 2012 roku Administracja (...) Ł. (...), działając w imieniu właścicieli nieruchomości przy ul. (...), wypowiedziała B. S. umowę najmu lokalu mieszanego nr (...) z dniem 31 grudnia 2012 roku, z zachowaniem 3 – letniego terminu wypowiedzenia, ze skutkiem na dzień 31 grudnia 2015 roku. W wypowiedzeniu powołano się na art. 11 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego, zgodnie z którym wypowiedzenie stosunku najmu może nastąpić, jeżeli właściciel zamierza zamieszkać w należącym do niego lokalu, a nie dostarcza mu lokalu zamiennego i lokatorowi nie przysługuje prawo do lokalu odpowiadającego warunkom lokalu zamiennego. Pismo podpisała zastępca dyrektora AN Ł. (...) T. G.. W ramach swoich obowiązków była uprawniona do zawierania umów najmu i ich wypowiadania.

Korespondencja została odebrana przez B. S. 28 grudnia 2012 roku.

Pisma zawierające oświadczenia o wypowiedzeniu umowy najmu są doręczane osobiście, lub wysyłane pocztą. W przypadku braku nadejścia zwrotnego potwierdzenia odbioru, administracja ponownie wysyłała pismo z oświadczeniem o wypowiedzeniu umowy, z przesunięciem terminu do wypowiedzenia umowy. Korespondencję przesyłaną Pozwanej adresowano na ul. (...).

/wypowiedzenie umowy najmu z dowodem doręczenia k. 9, 84, 148-149,

zeznania świadków: B. D. k. 129 i 132 [00:12:43 – 00:19:36],

T. G. k. 129-139 i 132 [00:19:45 – 00:29:16],

zeznania Powódki k. 253 i 256 [00:06:12-00:28:31]/

Umowa najmu została wypowiedziana B. S. w 2012 roku, ponieważ A. T. z mężem i jej syn P. T. chcieli w nim zamieszkać.

Powódka z rodziną mieszka w B., ma tam dom. W 2008 roku stała się współwłaścicielką nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...). Po nabyciu tytułu do nieruchomości, skontaktowała się z ZGM W. – Zbiorcza i przekazała swoje oczekiwania co do nieruchomości. Czynności dotyczące nieruchomości podejmowała Administracja (...).

Na pierwszym piętrze są trzy lokale: nr (...). P. T. studiował w Ł., zajmuje lokal nr (...) przy ul. (...) od 2012 roku. Chciałby połączyć wszystkie lokale tak, by powstał jeden, bo obecnie lokale nr (...) nie są położone obok siebie i przechodząc z jednego do drugiego musi wychodzić na korytarz.

Powódka wraz z synem rozważają również inne zagospodarowanie lokali na pierwszym piętrze: stworzenie z obecnie istniejących dwóch lokali. Z jednego korzystałby P. T., a z drugiego A. T..

Powódka chce prowadzić działalność gospodarczą na terenie Ł., ma propozycje zarządzania nieruchomościami w Ł..

/zeznania świadka P. T. k. 130 i 132 [00:29:25 – 00:43:27],

zeznania Powódki k. 253 i 256 [00:06:12-00:28:31]/

Pismem z dnia 15 grudnia 2015 roku Przedsiębiorstwo (...), działając w imieniu (...), wezwało B. S. do opróżnienia i zdania lokalu administratorowi do dnia 4 stycznia 2016 roku.

Pismem z 29.01.2016 r. Pozwana odpowiedziała, że nie otrzymała wypowiedzenia umowy najmu lokalu mieszkalnego i go nie opróżni.

/wezwanie z 15 grudnia 2015 roku k. 10, pismo Pozwanej k. 49/

B. S. nie zamieszkuje stale w lokalu nr (...) przy ul. (...). Przebywa tam okresowo, sporadycznie. Pozwana ma swoje rzeczy w lokalu, ma do niego klucze. Na adres lokalu przychodzi do Pozwanej korespondencja. Pozwana przychodzi po odbiór korespondencji i nie wchodzi nawet do lokalu. Mieszkanie jest zdewastowane, w złym stanie technicznym. Pozwana nie płaci czynszu, zaległości czynszowe wynoszą ponad 20 000 złotych.

B. S. nie ma prawa do zajmowania innego lokalu mieszkalnego, nie jest właścicielką nieruchomości. Ma rodzinę: rodziców, rodzeństwo. Nie chce mieszkać z rodziną. Jest bezdzietna. Nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie ma majątku. Nie pracuje i nie jest zarejestrowana jako bezrobotna. Korzysta z pomocy społecznej.

/zeznania świadka P. T. k. 130 i 132 [00:29:25 – 00:43:27],

zeznania Powódki k. 253 i 256 [00:06:12-00:28:31],

zeznania Pozwanej k. 253-254 i 256 [00:28:31-01:13:12]/

B. S. ma problemy z poruszaniem się, porusza się samodzielnie z użyciem kul ortopedycznych. Sprawia wrażenie osoby cierpiącej. Ograniczona mobilność Pozwanej jest jedyną przyczyną, dla której uzyskała zaświadczenie lekarza sądowego o niemożliwości stawienia się w sądzie na rozprawie. Do lekarza sądowego Pozwana dotarła we własnym zakresie.

Pozwana dysponuje dokumentacją medyczną potwierdzającą jej schodzenia. Aktualnie nie leczy się i nie rehabilituje, więc można spodziewać się pogorszenia jej stanu zdrowia.

/zeznania świadka M. J. k. 471 i 473 [00:12:16 – 00:29:32]/

Ustalenia faktyczne Sąd poczynił na podstawie dowodów z dokumentów przedstawionych przez stronę powodową, oraz dowodów z zeznań świadków: P. T., B. D., M. J., T. G. oraz z zeznań powódki A. T..

Szereg dokumentów, stanowiących korespondencję wymienianą pomiędzy Pozwaną a AN Ł. (...) okazało się nieistotnych dla rozstrzygnięcia, bo nie dotyczyły samego wypowiedzenia umowy, lecz innych kwestii, np. gotowości Pozwanej do nabycia lokalu (k. 95, 96), rozliczeń z tytułu czynszu lub innych (k. 126, 143-145, 167-170).

Sąd nie dał wiary zeznaniom złożonym przez B. S. co do tego, że nie otrzymała wypowiedzenia umowy najmu. Zeznania Pozwanej pozostają w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z dokumentami. Wynika z nich, że w grudniu 2012 roku do Pozwanej skierowano dwa pisma:

- pismo (...), datowane na dzień 11 grudnia 2012 roku z wezwaniem do udostepnienia lokalu,

- pismo (...), datowane na dzień 13 grudnia 2012 roku, zawierające oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu.

Strona powodowa przedstawiła dowody doręczenia pism skierowanych do Pozwanej w grudniu 2012 roku: jedno zostało wysłane 11.12.2012 r., a drugie 13.12.2012 r. Obydwa pisma Pozwana odebrała w tej samej dacie, tj. 28 grudnia 2012 r. Podkreślenia wymaga, że do Pozwanej skierowano dwie różne przesyłki i strona powodowa dysponuje dwoma różnymi potwierdzeniami odbioru. Do niniejszej sprawy dowody doręczenia zostały załączone w ten sposób, że skopiowano je łącznie z pismami, których mają dotyczyć. Porównanie pism i dowodów doręczenia z k. 84 i 85 akt prowadzi do wniosku, że zostały pomieszane pisma i dowody ich doręczenia: przy piśmie z 11.12.2012 r. znajduje się potwierdzenie odbioru przesyłki wysłanej 13.12.2012 r., a przy piśmie z 13.12.2012 r. – dowód doręczenia przesyłki wysłanej 11.12.2012 r. Jest oczywiste, że pismo z 13.12.2012 r. nie mogło zostać wysłane przed sporządzeniem, ale skoro są dwa pisma z różnych dat, dwa potwierdzenia odbioru pism nadanych w dwóch różnych datach, a Pozwana pokwitowała odbiór dwóch różnych przesyłek (o różnych numerach nadawczych), to uprawniony jest wniosek, że wypowiedzenie zostało nadane w dacie sporządzenia, tylko błędnie przygotowano kopie dokumentów na potrzeby niniejszej sprawy. Podkreślenia wymaga, że powyższych błędów nie powielono, przedkładając ponownie ww pisma z dowodami ich doręczenia – k. 146-149.

Skoro Powódka dysponuje dowodem doręczenia wypowiedzenia Pozwanej umowy, to samo zaprzeczenie przez B. S., że go nie otrzymała nie wystarczy, by przyjąć wersję Pozwanej. Pozwana przedstawiła przy odpowiedzi na pozew pismo z 11.12.2012 r., które otrzymała 28 grudnia 2012 r. Zgodnie natomiast z zeznaniami Pozwanej, 28 grudnia 2012 roku odebrała dwa pisma z administracji, w tym pismo o numerze (...). Nie przedstawiła jednak drugiego pisma, które miałoby treść inną, niż wypowiedzenie umowy najmu, podczas gdy przedstawiła pismo z wezwaniem do udostępnienia lokalu. W tych okolicznościach twierdzenie Pozwanej o niedoręczeniu jej pisma z wypowiedzeniem umowy stanowi jedynie taktykę procesową Pozwanej, nakierowaną na uzyskanie dla siebie korzystnego rozstrzygnięcia.

Sąd na podstawie art. 235 ² par. 1 pkt. 5 k.p.c. pominął dowody z dokumentów w postaci rachunków za prąd, gaz, ogrzewanie oraz innych dokumentów wymienionych w piśmie strony pozwanej z dnia 2 maja 2022 roku jako wniosek zmierzający jedynie do przedłużenia postępowania. Wskazać należy, że zgłoszone przez Pozwaną dokumenty były bez znaczenia dla rozpoznania niniejszej sprawy, której przedmiotem jest eksmisja z lokalu, nie ustalenie wysokości należności czynszowych.

Sąd oddalił ponadto wnioski strony pozwanej o powtórzenie czynności przeprowadzonych na rozprawie w dniach 2 lutego 2022 roku i 21 marca 2022 roku oraz o zwrócenie się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie przepisów regulujących opróżnienie lokali mieszkalnych i o odroczenie rozprawy. W ocenie Sądu, biorąc pod uwagę zachowanie Pozwanej, powyższe wnioski miały na celu jedynie przedłużenie postępowania.

W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że Sąd zdecydował skierować sprawę do rozpoznania w trybie art. 15 zzs ² ustawy z dnia 2.03.2020 roku o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem (...) 19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. z 2021 r., poz. 2095 t.j.). Pozwana nie stawiała się na kolejne rozprawy, a biorąc pod uwagę zeznana świadka M. J., należało się spodziewać, że to się nie zmieni. Sąd wzywał Pozwaną do pisemnego przedstawienia swojej aktualnej sytuacji życiowej i materialnej, czego Pozwana nie zrobiła. Przypomnieć przy tym należy, że w ramach zeznań, które B. S. złożyła na rozprawie w dniu 18 marca 2019 roku, nie przedstawiła szczegółowo swojej sytuacji życiowej wprost odmawiając w tym zakresie zeznań. Nie przedstawiła również swojej sytuacji materialnej rzetelnie ubiegając się o zwolnienie od kosztów sądowych, co było powodem odmowy zwolnienia. Sąd uznał więc, że niecelowe jest dalsze wzywanie Pozwanej do stawiennictwa, ani przesłuchanie w miejscu zamieszkania, skoro sama Pozwana nie chce ujawnić Sądowi istotnych okoliczności dotyczących jej aktualnej sytuacji życiowej i materialnej. Dostrzec przy tym należy, że Pozwana celowo przedłużała postępowanie: nie stawiała się na rozprawy, wielokrotnie składała zażalenia w kwestiach dotyczących jej zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Pozwana kilkakrotnie składała wnioski o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Sąd ustanowił dla Pozwanej pełnomocnika z urzędu, jednak dwóch kolejnych adwokatów wniosło o zwolnienie z funkcji, z uwagi na zachowanie Pozwanej, która kwestionowała kompetencje pełnomocników i bezpodstawnie oskarżała ich o przyjęcie korzyści pieniężnych w zamian za nierzetelne prowadzenie sprawy. Pozwana składała zażalenia na postanowienia wydawane w sprawie, nawet pomimo pouczenia o ich niezaskarżalności. Powyższe uzasadnia stwierdzenie, że w sprawie – pomimo wniosków Pozwanej – nie było możliwości i potrzeby prowadzenia dalszego postępowania dowodowego. Materiał dowodowy, niezbędny do rozstrzygnięcia sprawy, został zebrany i możliwe było rozstrzygniecie sprawy na posiedzeniu niejawnym.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Podstawę prawną powództwa stanowi przepis art. 222 § 1 k.c. zgodnie, z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, by rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. Koniecznymi przesłankami powództwa windykacyjnego jest nie tylko status właściciela i fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą, ale także fakt, że rzeczą tą faktycznie włada osoba do tego nieuprawniona (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z 23.09.1992 r., II CRN 99/92).

W niniejszej sprawie Pozwana zakwestionowała prawo Powódki do rzeczy wskazując, iż nie jest ona właścicielką. Zgodnie jednak z treścią księgi wieczystej nr (...), prowadzonej przez Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi dla przedmiotowej nieruchomości, A. T. jest współwłaścicielką nieruchomości w udziale 1/2. Tym samym pierwsza przesłanka umożliwiająca realizację roszczenia wydobywczego została spełniona.

Drugą konieczną przesłanką wyrażoną w art. 222 § 1 k.c. jest władanie rzeczą przez osobę do tego nieuprawnioną.

Zgodnie z treścią art. 11 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. 2022, poz. 172 t.j.) nie później niż na 3 lata naprzód, na koniec miesiąca kalendarzowego, właściciel może wypowiedzieć stosunek prawny lokatorowi, o ile zamierza zamieszkać w należącym do niego lokalu, a nie dostarcza mu lokalu zamiennego i lokatorowi nie przysługuje prawo do lokalu, o którym mowa w ust. 4 (odpowiadającego warunkom lokalu zamiennego).

Zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwala na ustalenie, że Pozwanej wypowiedziano skutecznie umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) z powołaniem się na podstawie z art. 11 ust. 5 ustawy o ochronie praw lokatorów (…). Pozwana otrzymała wypowiedzenie (o czym była mowa we wcześniejszej części uzasadnienia), upłynął również okres wypowiedzenia.

W ocenie Sądu bezzasadny był zarzut Pozwanej o braku legitymacji jednostki Gminy Ł. zarządzającej nieruchomością ( Administracji (...) Ł. (...)) do wypowiedzenia przedmiotowej umowy najmu. Wskazać należy, że Administracja (...) Ł. (...) (dawniej Zakład Gospodarki Mieszkaniowej (...)) administrowała przedmiotową nieruchomością do momentu zawarcia przez A. T. umowy z Przedsiębiorstwem (...) o administrację nieruchomościami (tj. do 2 kwietnia 2014 roku). Biorąc pod uwagę powyższe, należy stwierdzić, że AN Ł. (...) działała w imieniu i na zlecenie właścicieli nieruchomości przy ul. (...).

Reasumując: w ocenie Sądu doszło do prawidłowego wypowiedzenia umowy najmu, a termin wypowiedzenia upłynął 31 grudnia 2015 roku. Od 1 stycznia 2016 roku pozwana B. S. zajmuje przedmiotowy lokal bez tytułu prawnego. Z uwagi na powyższe, Sąd w pkt. 1 wyroku uwzględnił żądanie powództwa w całości.

Stosownie do przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) Sąd w wyroku nakazującym opróżnienie lokalu orzeka o uprawnieniu do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu albo braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy. Obowiązek zapewnienia najmu socjalnego lokalu ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego, Sąd orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną (ust. 3). Sąd, zgodnie z art. 14 ust. 4 ustawy nie może orzec o braku uprawnienia do zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu wobec: osoby niepełnosprawnej w rozumieniu ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 roku o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2020 r. poz. 426) lub ubezwłasnowolnionego oraz osoby sprawującej nad nim opiekę i wspólnie z nim zamieszkałej (pkt 2), obłożnie chorego (pkt 3), emeryta lub rencisty spełniającego kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej (pkt 4), osoby posiadającej status bezrobotnego (pkt 5) chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany lub ich sytuacja materialna pozwala na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych we własnym zakresie. Należy przy tym podkreślić, iż o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego bądź o braku takiego uprawnienia wobec osób, których nakaz dotyczy oraz się również w przypadku orzeczenia dotyczącego opróżnienia lokalu socjalnego (por. uchwała Sądu Najwyższego z 5 kwietnia 2013 r, sygn. akt III CZP 11/13).

Zgodnie natomiast z treścią art. 14 ust. 7 cytowanej ustawy, przepisu ust. 4 nie stosuje się do osób, które utraciły tytuł prawny do lokalu niewchodzącego w skład publicznego zasobu mieszkaniowego, z wyjątkiem osób, które były uprawnione do używania lokalu na podstawie stosunku prawnego nawiązanego ze spółdzielnią mieszkaniową albo z społeczną inicjatywą mieszkaniową.

Mając na uwadze zebrany materiał dowodowy w sprawie i przytoczone powyżej przepisy, Pozwanej nie przysługuje prawo do zawarcia umowy najmu lokalnego socjalnego.

Lokal nr (...) przy ul. (...) nie wchodzi w skład publicznego zasobu mieszkaniowego. Nieruchomość jest własnością osób prywatnych. Zatem z mocy art. 14 ust. 7 ustawy o ochronie praw lokatorów (…) Pozwanej nie służy prawo do zawarcia umowy najmu lokalnego socjalnego. Wprawdzie prawo takie Sąd może przyznać w oparciu o art. 14 ust. 3 omawianego przepisu, który stanowi, że sąd, badając z urzędu, czy zachodzą przesłanki zawarcia umowy najmu socjalnego lokalu, orzeka o uprawnieniu osób, o których mowa w ust. 1, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną, ale w realiach niniejszej sprawy Sąd uznał, że Pozwanej taka ochrona nie przysługuje.

Wprawdzie Pozwana jest osobą schorowaną, bez majątku i stałych dochodów i nie ma prawa do zajmowania innego lokalu, jednocześnie jednak nie przebywa stale w przedmiotowym lokalu. Skoro tak, to musi mieć możliwość zaspokajana swoich potrzeb mieszkaniowych w innym miejscu. Bezspornie mieszkanie jest w bardzo złym stanie technicznym. Pozwana twierdziła, że dewastuje je Powódka, ale A. T. nie ma dostępu do mieszkania. Natomiast Pozwana zajmuje je od kilkudziesięciu lat, zajmowała zanim Powódka stałą się współwłaścicielką nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Do niej, jako do najemczyni, należało dbanie o stan mieszkania, więc skoro jest ono w złym stanie technicznym, to Pozwana – w zakresie napraw i remontów obciążających najemcę – odpowiada za stan lokalu. To zaś skłania do wniosku, że Pozwana nie dbała o mieszkanie. W tych okolicznościach, wbrew twierdzeniom Pozwanej, mieszkanie nie jest jej niezbędne.

Z uwagi na powyższe, Sąd w pkt.2 wyroku orzekł o braku uprawnienia B. S. do zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

O kosztach Sąd orzekł w pkt. 3 wyroku, na podstawie art. 98 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania. Sąd uwzględnił powództwo w całości, więc Pozwana – jako strona przegrywająca sprawę – ma obowiązek zwrotu kosztów Powódce. Na koszty zasądzone na rzecz Powódki składają się: koszty zastępstwa procesowego, obliczone zgodnie z § 7 punkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z 22 października 2015 r.(podwójna stawka), koszty zastępstwa w postepowaniu zażaleniowym (120 zł) i opłaty skarbowe od pełnomocnictw w kwocie 34 zł (2 x 17 zł). Sąd uwzględnił podwójną stawkę kosztów zastępstwa procesowego biorąc pod uwagę ponadprzeciętny czas trwania postępowania i konieczność podejmowania wielu czynności procesowych oraz ilość terminów rozpraw, na które stawiał się pełnomocnik Powódki.