Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: Sędzia SR H. S.

Protokolant sekr. sąd. A. Z.

Po rozpoznaniu w dniu 31 lipca 2019 roku w Łodzi

Na rozprawie

Sprawy z powództwa Banku (...) S.A. z siedzibą w W.

przeciwko M. R.

O zapłatę

1.  zasądza od M. R. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 38.738,53 zł(trzydzieści osiem tysięcy siedemset trzydzieści osiem złotych 53 /100) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 6.815,96 zł [sześć tysięcy osiemset piętnaście złotych 96/100] od dnia 24 lutego 2017 roku do dnia zapłaty,

2.  umarza postępowanie w pozostałym zakresie ,

3.  oddala wniosek M. R. o rozłożenie należności na raty ,

4.  zasądza od M. R. na rzecz Banku (...) S.A. z siedzibą w W. kwotę 4.099,78 zł (cztery tysiące dziewięćdziesiąt dziewięć złotych 78/100 ) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt II C 356/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 24 lutego 2017 roku wniesionym w Elektronicznym Postępowaniu Upominawczym, powód Bank (...) S.A. z siedzibą w W. reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o zasądzenie od M. R. kwoty 38.238,53 zł z umownymi odsetkami wskazanymi w pozwie oraz zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu podniesiono, że powodowi wobec pozwanej przysługuje wymagalna wierzytelność wynikająca z umowy pożyczki gotówkowej z dnia 3 lipca 2013 roku w kwocie 38.238,53 zł. Pozwana nie dokonała spłaty zadłużenia .

(pozew k. 2-4v, k. 29-31)

W dniu 06 października 2017 roku Referendarz Sądowy Sądu Rejonowego Lublin- Zachód w Lublinie VI Wydziału Cywilnego w sprawie VI Nc–e (...) wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym uwzględniający w całości żądanie pozwu.

(nakaz zapłaty k. 7)

W dniu 21 listopada 2017 roku pozwana wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty. Wnosiła o oddalenie powództwa .Powoływała się na nieważność czynności prawnej w postaci umowy pożyczki oraz karty kredytowej .Podnosił iż zapłaciła kwotę 1.800 zł z tytułu umowy pożyczki .Wnosiła o rozłożenie kwoty dochodzonej pozwem na mniejsze raty , zadeklarowała spłatę należności po 200 zł miesięcznie. Powoływała się na istnienie jej innych zobowiązań finansowych

(sprzeciw k. 9)

Postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie wobec skutecznego wniesienia sprzeciwu przez pozwaną przekazał rozpoznanie sprawy tutejszemu Sądowi.

(postanowienie k. 15v)

W piśmie z dnia 29 października 2018 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 2.821,64 zł w związku dokonaną wpłatą przez pozwaną po wniesieniu pozwu i sprecyzował żądanie pozwu. W piśmie z dnia 29 stycznia 2019 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 400 zł w związku dokonaną wpłatą przez pozwaną po wniesieniu pozwu i sprecyzował żądanie pozwu. W piśmie z dnia 28 lutego 2019 roku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 500 zł w związku dokonaną wpłatą przez pozwaną po wniesieniu pozwu i sprecyzował żądanie pozwu

(pismo pełnomocnika powoda k. 79-84, k. 98-99,k.107 -110)

Pozwana uznała dług i wniosła o rozłożenie pozostałej części długu na raty miesięczne .(pismo k. 86,protokół rozprawy k. 96)

Na rozprawie w dniu 08 maja i 31 lipca 2019 roku pełnomocnika pozwanej uznał powództwo .Wnosił o rozłożenia świadczenia na raty w kwocie 300 zł miesięcznie.

(protokół rozprawy k. 121-123, k.137)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 3 lipca 2013 roku pozwana zawarła umowę pożyczki gotówkowej . Pozwana nie spłacała pożyczki wobec czego bank wezwał pozwaną do zapłaty należności.

(umowa pożyczki k. 44-46,wyciąg z ksiąg bankowych k. 49 )

Pozwana dokonywała częściowej spłaty należności i w tym zakresie Bank cofnął powództwo. Pozwana uznała powództwo w zakresie kwoty dochodzonej w niniejszym procesie (bezsporne,)

M. R. utrzymuje się z pensji w kwocie 2100 – 2200 zł miesięcznie. Mieszka z mężem i dwójką dzieci. Jej mąż otrzymuje zasiłek dla bezrobotnych w kwocie około 800 zł miesięcznie. Dzieci pozwanej uczą się i studiują i nie uzyskują dochodu. Pozwana nie ma żadnego majątku, oszczędności zamieszkuje u teściowej. Miesięczne wydatki na utrzymanie rodziny wynoszą ok.2500 zł .Mąż pozwanej spłaca kredyt w Banku (...) w kwocie 900 zł miesięcznie. Pozwanej nic nie pozostaje z dochodów miesięcznych .(zeznania pozwanej k .122)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 213 kpc Sąd jest związany uznaniem powództwa ,chyba ,że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa .

Sąd nie znalazł podstaw aby stwierdzić ,że uznanie jest sprzeczne z prawem lub zasadami współżycia społecznego albo zmierza do obejścia prawa . Z uwagi na uznanie powództwa sąd zasądził od pozwanej kwotę dochodzoną przez powoda w niniejszym procesie.

W pozostałym zakresie postępowanie umorzono wobec cofnięcia powództwa .

Sąd oddalił wniosek pozwanej o rozłożenie należności na raty jako niezasadny.

Zgodnie z art. 320 k.p.c., w szczególnie uzasadnionych wypadkach, Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie, a w sprawach o wydanie nieruchomości lub o opróżnienie pomieszczenia - wyznaczyć odpowiedni termin do spełnienia tego świadczenia.

Założeniem powołanego przepisu jest uczynienie postępowania wykonawczego (egzekucji) realnym ze względu na określoną sytuację ekonomiczną i finansową dłużnika. Albowiem, unormowanie to daje możliwość antycypowania trudności mogących wyniknąć w toku postępowania egzekucyjnego, które można przewidzieć już w fazie postępowania rozpoznawczego. Szczególnie uzasadnione przypadki, w rozumieniu tego przepisu, nie muszą przybierać charakteru wyjątkowego. O tym, czy chodzi o szczególnie uzasadniony wypadek w rozumieniu art. 320 k.p.c., decydują realia konkretnej sprawy. Z reguły chodzić będzie o okoliczności leżące po stronie pozwanego dłużnika, jego sytuację majątkową, finansową, rodzinną, które czynią nierealnym spełnienie przez niego od razu i w pełniej wysokości zasądzonego świadczenia, a jednocześnie pozwalają na zaspokojenie wierzyciela w rozsądnym terminie w przypadku rozłożenia świadczenia na raty („Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz.” Tom I, pod red. prof. dr hab. Kazimierza Piaseckiego, 2010 rok).

Ochrona jaką zapewnia pozwanemu dłużnikowi art. 320 k.p.c. nie może być stawiana ponad ochronę wierzyciela w procesie cywilnym i wymaga uwzględnienia wszelkich okoliczności sprawy, w tym uzasadnionego interesu podmiotu inicjującego proces (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 31 maja 2012 r., sygn. akt I ACA 242/12, wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 18 grudnia 2013 r., sygn. akt I ACA 916/13).

Jednocześnie wskazać należy, iż powołany przepis ma charakter wyjątkowy i nie podlega wykładni rozszerzającej. Należy go stosować z dużą ostrożnością, zaś rozstrzygnięcie Sądu w tej kwestii powinno być oparte na rozważeniu wszystkich okoliczności sprawy, w tym interesu powoda (tak również Andrzej Zieliński „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Tom 1” Warszawa 2006 rok).

Przepis art. 320 k.p.c., pomimo miejsca jego ulokowania, jest przede wszystkim normą z zakresu prawa materialnego. W judykaturze przyjmuje się, iż w zakresie objętym jego hipotezą art. 320 k.p.c., wyłącza stosowanie art. 5 k.c.(tak między innymi Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 26 kwietnia 2006 roku, V CSK 20/06, niepubl.).

W niniejszej sprawie pozwana wskazywała na trudną sytuację. Rodzina spłaca inne zobowiązania wobec banków. Pozwana podała, że nic jej nie zostaje z miesięcznych dochodów . Postępowanie niniejsze trwa od 28 lutego 2017 roku. Przez cały czas pozwana winna była liczyć się z koniecznością spłaty zadłużenia i czynić oszczędności. Raty proponowane przez pozwaną w kwocie 300 zł miesięcznie są nierealne do wykonania gdyż pozwana nie ma środków na ich uiszczanie .Poza tym rozłożenie należności na raty proponowane przez pozwaną doprowadziłyby do sytuacji w której wierzyciel na swoje pieniądze czekał by ponad 10 lat W ocenie Sądu w niniejszej sprawie nie zachodzi żadna szczególna sytuacja, która uzasadniałaby rozłożenie należności na raty. Dlatego Sąd oddala wniosek pozwanej o rozłożenie należności na raty orzekając jak w punkcie 3 sentencji.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana przegrała proces w całości, dlatego Sąd obciążył ją obowiązkiem zwrotu poniesionych przez powoda kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji.