Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 grudnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi II Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący SSR K. T.

Protokolant staż. M. Ż.

po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2017 roku w Łodzi

sprawy w powództwa A. T.

z udziałem interwenienta ubocznego Miasta Ł.

przeciwko Z. S. (1) i A. D.

o opróżnienie lokalu mieszkalnego

1.  nakazuje pozwanej opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...);

2.  oddala powództwo w stosunku do pozwanego;

3.  orzeka, że pozwanej nie przysługuje uprawnienie do otrzymania lokalu socjalnego;

4.  zasądza od pozwanej na rzecz powódki kwotę 228,50 (dwieście dwadzieścia osiem 50/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

5.  zasądza od powódki na rzecz pozwanego kwotę 257 (dwieście pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

6.  oddala wniosek interwenienta ubocznego o zasądzenie kosztów procesu.

Sygnatura akt II C 574/17

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym w dniu 3 sierpnia 2017 roku (data nadania w placówce pocztowej) A. T., reprezentowana przez pełnomocnika w osobie adwokata domagała się nakazania Z. S. (1) i A. D. opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) oraz zasądzenia kosztów procesu według norm przepisanych. Wskazano, że podstawą żądania jest wypowiedzenie umowy z uwagi na zaleganie z czynszem.

(pozew- k. 2- 5; pełnomocnictwo- k. 6)

W odpowiedzi na pozew A. D. wniosła o oddalenie powództwa wskazując, że w lokalu przebywa sporadycznie, gdyż ma inny lokal (położony w Ł. przy ulicy (...)).

(odpowiedź na pozew- k. 38)

W odpowiedzi na pozew Z. S. (2), reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata wniósł o odrzucenie pozwu ewentualnie o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. Jako podstawę prawną odrzucenia pozwu wskazał art. 199§1 pkt 3, podając, że uprzednio toczyło się postępowanie o opróżnienie lokalu mieszkalnego, nadto powódka nie ma legitymacji czynnej (zdolności procesowej), gdyż przysługuje jej wyłącznie udział w nieruchomości i nie wykazała, że pozostali współwłaściciele nie sprzeciwiają się dokonywanym przez nią czynnościom.

(odpowiedź na pozew- k. 46, 47; pełnomocnictwo- k. 48)

W dniu 4 grudnia 2017 roku Miasto Ł., reprezentowane przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, złożyło pismo o przystąpieniu do udziału w sprawie w charakterze interwenienta ubocznego, wnosząc o oddalenie powództwa z uwagi na brak skutecznego wypowiedzenia umowy najmu, zaś na wypadek żądania opartego o okoliczność, że lokal jest potrzebny właścicielowi wskazało, że okoliczności stanowiące podstawę takiego żądania nie zostały wykazane przez powódkę.

(interwencja uboczna- k. 83, 84, pełnomocnictwo- k. 86)

Na rozprawie poprzedzającej ogłoszenie wyroku pełnomocnicy oraz pozwana zajmowali stanowiska, jak uprzednio opisane (z wyjątkiem pełnomocnika Miasta Ł., który nie był obecny na rozprawie).

(protokół rozprawy- k. 99)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powódka jest współwłaścicielką nieruchomości przy ulicy (...) w Ł. w (...)części). Z. S. (2) jest najemcą lokalu mieszkalnego nr (...) przy ulicy (...) w Ł.. A. D. przebywa w lokalach za zgodą pozwanego.

(niesporne)

A. D. jest właścicielką lokalu położonego przy ulicy (...) w Ł.. Do lokali przez ulicy (...) ma klucze, ma tam rzeczy osobiste, bywa w lokalu (...) razy w tygodniu, także tam czasem nocuje.

(przesłuchanie powódki- zapis rozprawy 00:38:01 w zw. z 00:06:57 / k. 101 i 102 w zw. z 100)

A. D. pracuje, nie korzysta z pomocy społecznej.

(przesłuchanie powódki- zapis rozprawy 00:38:01/ k. 102; pismo z MOPS w Ł.- k. 26)

W piśmie z dnia 5 września 2016 roku powódka wezwała pozwanych do zapłaty czynszu za okres 3 lat w kwocie 28800 zł w terminie 14 dni wskazując, że „Brak zapłaty spowoduje skierowanie na drogę sądową, co powiększy należność o koszty sądowe adwokackie oraz komornicze”. W piśmie z 8 listopada 2016 roku adw. M. K. oświadczył, że w związku z zaleganiem zapłat czynszu najmu wypowiada stosunek najmu i wnosi o opuszczenie lokalu pod rygorem skierowania sprawy na drogę sądową. Wskazano także w dalszym akapicie, że powódka zamierza korzystać z lokalu.

(pisma z 5.09.2016 roku i 8.11.2016 roku- k. 79 i 12)

Pozwani zajmują dwa lokale nr (...) (w pozwie oznaczono je jako lokal (...))- przesłuchanie pozwanego zapis rozprawy 00:32:24 (k. 101).

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

powództwo było zasadne wyłącznie w stosunku do pozwanej.

Rozważania należy jednak rozpocząć do zarzutu, którego uwzględnienie skutkowałoby odrzuceniem pozwu, zgłoszonego przez pełnomocnika pozwanego. Zgodnie z art. 222 kpc Sąd winien wydać odrębne, zaskarżalne postanowienie w przedmiocie tego zarzutu. Brak takiego postanowienia nie stanowi jednak naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć wpływ na rozstrzygnięcie, skoro zarzut nie był zasadny, a zatem pozew nie podlegał odrzuceniu, lecz zbadaniu merytorycznemu. Jeżeli chodzi o okoliczność, że uprzednio toczyło się już postępowanie (na co pełnomocnik powódki wskazał zresztą w oświadczeniu o wypowiedzeniu- k. 12), ponieważ w tamtej sprawie (sygn. akt II C 304/14) z oczywistych względów przedmiotem badania nie mogły być dokumenty w postaci pism z 5.09.2016 roku i 8.11.2016 roku (nie było one jeszcze wówczas wytworzone- biorąc pod uwagę ich datę oraz to, kiedy toczyło się postępowanie II C 304/14), nie można mówić o tożsamości tamtej sprawy i niniejszej. Co do kwestii przysługiwania powódce jedynie udziału w nieruchomości należy wskazać przede wszystkim, że pełnomocnik pozwanego nieprawidłowo przemiennie posługuje się pojęciem legitymacji procesowej (jej brakiem) oraz pojęciem zdolności procesowej, gdyż są to dwa odrębne pojęcia. Zdolność procesowa to zdolność to podejmowania czynności w procesie, która przysługuje każdej osobie, która ma zdolność do czynności prawnych, natomiast legitymacja procesowa to przysługiwanie osobie roszczenia, którego może skutecznie dochodzić przed sądem. Pełnomocnik pozwanego wskazując, że powódka nie może dokonywać czynności samodzielnie, bo jest jedynie współwłaścicielem nie mógł zatem podnosić skutecznie zarzutu braku zdolności procesowej (bo powódka ją ma), lecz ewentualnie brak legitymacji procesowej. W tym ostatnim jednak przypadku zarzut taki jest nietrafny, gdyż wystąpienie z żądaniem opróżnienia lokalu (a także dokonanie czynności potrzebnych dla wystąpienia z takim żądaniem w postaci wezwania do zapłaty i wypowiedzenia umowy) współwłaściciel nie musi mieć zgody większości, a tym bardziej wszystkich pozostałych współwłaścicieli, gdyż są to czynności zachowawcze (art. 209 kc).

Przechodząc do kwestii samego powództwa, po pierwsze trzeba powiedzieć, że ostatecznie nie było sporu, że pozwany ma status najemcy, a pozwana takiego statusu nie ma (nigdy nie zawarła umowy najmu, ani w inny sposób nie stała się najemcą). Ma to znaczenie pierwszorzędne, gdyż dla oceny, czy powódka jako współwłaściciel może żądać wydania lokali w oparciu o art. 222§1 kc konieczne jest ustalenie, czy i jaki tytuł prawny i czy skuteczny wobec współwłaściciela, posiada pozwany.

Zatem w przypadku pozwanego konieczne było wypowiedzeniu mu umowy najmu w trybie zgodnym z ustawą z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów (…), tj. art. 11 ust. 1 i 2 pkt 2). Pozwany winien zatem być wezwany do zapłaty zaległości w terminie 1 miesiąca pod rygorem wypowiedzenia umowy. Wezwanie do zapłaty nie spełniało tego wymogu, zakreślono bowiem termin 14 dni i nie wskazano prawidłowego rygoru braku zapłaty. Wypowiedzenie jest zatem nieważne. Ponieważ Sąd badał konkretne okoliczności poddane w pozwie jako podstawa żądania opróżnienia lokalu, a więc wypowiedzenia poprzedzonego wezwaniem opisane w ramach stanu faktycznego, bez znaczenia była kwestia, czy pozew spełniał warunki o jakich mowa w przytoczonych przepisach art. 11 ust. 1 i 2 pkt 2) cyt. ustawy, a więc czy wskutek doręczenia odpisu pozwu doszło do wypowiedzenia. Nawet gdyby przyjąć jednak taką konstrukcję, to i tak do rozwiązania umowy z pozwanym by nie doszło, bo pozew nie spełniał omawianych wymogów. Wreszcie, skoro Sąd bada, czy w ramach faktów podniesionych w pozwie żądania opróżnienia lokalu jest zasadne, a z pozwu i dokumentów złożonych przez pełnomocnika powódki wynika, że podstawą wypowiedzenia umowy pozwanemu (i wniesienia pozwu) było niepłacenie czynszu, badaniu nie podlegało to, czy wypowiedzenie umowy jest uzasadnione koniecznością korzystania z lokalu przez powódkę. Znowu jednak, nawet gdyby przyjąć odmiennie, powódka nie wykazała zachowania trybu wypowiedzenia umowy w oparciu o taką okoliczność, przewidzianego w art. 11 ust. 4 cyt. ustawy. Z oświadczenia o wypowiedzeniu wynika wprost, że jego podstawę stanowiła zaległość w zapłacie czynszu, jedynie przy okazji wskazano, że powódka chce mieszkać w lokalu; ta ostatnia okoliczność nie została wskazana, jako podstawa wypowiedzenia umowy. Powódka nie wykazała także przesłanek wypowiedzenia z takiego powodu. Powództwo przeciwko pozwanemu podlegało zatem oddaleniu.

Jeżeli chodzi o A. D., z punktu widzenia badania zasadności powództwa o opróżnienie przez nią lokalu powódki bez znaczenia jest to, że jest właścicielką innego lokalu. Istotne jest bowiem to, czy zajmuje lokal powódki. W świetle samych już zeznań pozwanej w ocenie Sądu nie ma wątpliwości, że sposób i zakres korzystania przez pozwaną z lokali przy ulicy (...) wskazuje na to, że te lokale zajmuje, a ponieważ nie ma tytułu prawnego do nich, który mogłaby przeciwstawić prawu własności powódki, na żądanie powódki, która jest współwłaścicielem i może korzystać ze swojego prawa z wyłączeniem innych osób (art. 140 kc) ma obowiązek lokal opróżnić i wydać powódce. Powódka ma klucze do lokali, ma w nich rzeczy, przebywa w nim nawet do 3 razy w tygodniu oraz zdarza się, że w lokalu spędza noc. Jednocześnie czyni to wyłącznie w oparciu o ustną zgodę pozwanego, a więc w oparciu o umowę użyczenia, która nie jest skuteczna wobec powódki; umowa taka nie może bowiem być zawarta przez najemcę bez zgody właściciela (art. 6882 kc), a powódka zgody na zajmowanie lokalu przez pozwaną nie wyrażała. Brak jest stosunku prawnego między pozwaną a powódką, który stanowi podstawę uprawnienia pozwanej do korzystania z lokalu. Powództwo w stosunku do pozwanej podlegało zatem uwzględnieniu w oparciu o art. 222§1 kc. Sąd miał obowiązek badać, czy pozwanej przysługuje prawo do lokalu mieszkalnego (art. 14 ust. 3 cyt. ustawy). Jednak w świetle art. 14 ust. 3, 4 i 7 cyt. ustawy z uwagi na to, że pozwana jest właścicielką lokalu mieszkalnego lokal socjalny nie przysługuje.

Co do kosztów procesu, z uwagi na to, że powódka uległa w procesie w stosunku do pozwanego, winna zwrócić mu na podstawie art. 98§1 i 3 kpc koszty procesu w kwocie 257 zł (240 zł wynagrodzenie pełnomocnika i 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa). Z kolei ponieważ pozwana uległa w procesie wobec powódki, której koszty łącznie wyniosły 457 zł (240 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 17 zł opłata skarbowa od pełnomocnictwa, 200 zł opłata od pozwu), a współuczestnicy sporu ponoszą koszty w równych częściach (art. 105§1 kpc), w oparciu o art. 98§1 i 3 kpc winna zwrócić powódce połowę tych kosztów, tj. 228,50 zł. Wobec tego, że interwencja uboczna, w ramach której działało Miasto Ł. nie jest interwencją samoistną (nie znajduje bowiem do niej zastosowania art. 79 zd. 2 kpc), podstawę orzeczenia o kosztach interwenienta jest art. 107 kpc (a nie 98§1 kpc); w oparciu o ten przepis Sąd nie znalazł zaś podstaw do przyznawania kosztów interwenientowi, o co interwenient wnosił, zatem wniosek podlegał oddaleniu.