Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 kwietnia 2016 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi, II Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR A. (...)

Protokolant: staż. P. O.

po rozpoznaniu w dniu 19 kwietnia 2016 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa D. F. (1)

przeciwko Z. O.

o wydanie rzeczy ruchomej

1.nakazuje Z. O., aby wydał D. F. (1) garaż blaszany przenośny, znajdujący się na nieruchomości przy ul. (...) w Ł.;

2.zasądza od Z. O. na rzecz D. F. (1) kwotę 30 zł (trzydzieści złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.nakazuje pobrać od Z. O. na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 126 zł (sto dwadzieścia sześć złotych) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych;

4.oddala wniosek powoda o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt II C 855/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 13 listopada 2014 roku D. F. (1) wniósł o nakazanie pozwanemu Z. O. zwrotu przenośnego garażu blaszanego oraz zasądzenie od pozwanego kosztów postępowania, a także o nadanie wyrokowi klauzuli natychmiastowej wykonalności.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 15 lutego 1990 roku jego żona – G. F. nabyła garaż blaszany, przenośny. Garaż posadowiony został na nieruchomości przy ul. (...) w Ł., gdzie powód wraz z żoną zamieszkiwali w lokalu numer (...) do 2004 roku. Dalej powód wyjaśnił, że w 2004 roku zamienił się na lokale mieszkalne z R. M., zezwalając mu jednocześnie na użytkowanie przedmiotowego garażu. W 2013 roku R. M. postanowił zdemontować garaż i oddać go powodowi. W dniu 27 grudnia 2013 roku w trakcie próby demontażu garażu pozwany wezwał policję twierdząc, że garaż stanowi jego własność. Powód wyjaśnił, że pozwany jest właścicielem nieruchomości przy ul. (...) od października 2013 roku i twierdzi, że to co znajduje się na nieruchomości jest jego własnością, choć był informowany, że przedmiotowy garaż jest konstrukcją przenośną, bez fundamentów, nie podlegającą opodatkowaniu.

(pozew k.2-3)

W odpowiedzi na pozew pozwany Z. O. wniósł o odrzucenie pozwu i obciążenie powoda kosztami procesu.

Pozwany wskazał, że powód nie posiada legitymacji do wystąpienia z powództwem w niniejszej sprawie, gdyż właścicielem przedmiotowego garażu mógł być ewentualnie R. M.. Pozwany zakwestionował okoliczność, aby sporny garaż został pozostawiony nieodpłatnie w ramach użyczenia R. M.. Wskazał, że garaż został R. M. sprzedany. Pozwany zaakcentował, że na okoliczność taką wskazywał zarówno powód i jego żona, jak i państwo M.. Pozwany podkreślił, że w sytuacji gdyby przedmiotowy garaż rzeczywiście oddany został w użyczenie, powód byłby zobowiązany do uiszczania podatku dochodowego z tego tytułu oraz opłat za dzierżawę gruntu pod przedmiotowy garaż. Pozwany podkreślił, że do próby demontażu garażu doszło pod jego nieobecność. Dodatkowo pozwany wskazał, że sporny garaż jest skorodowany i w wypadku jego rozbiórki, jego elementy nadawałby się wyłącznie na złom, a ponowny montaż byłby niemożliwy.

(odpowiedź na pozew k.14-15)

Na rozprawie w dniu 16 października 2015 roku i w dniu 19 kwietnia 2016 roku powód i pozwany podtrzymali dotychczasowe stanowiska w sprawie.

(protokół rozprawy k.32-33, k.84, k.86-87)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dni 15 lutego 1990 roku G. F. nabyła od Gminnej Spółdzielni (...), w której była zatrudniona, przenośny garaż blaszany – magazyn składany typu (...), za który zapłaciła kwotę 2.385.000 starych złotych. Garaż składał się z poszczególnych elementów, które podlegały samodzielnemu montażowi. Garaż posadowiony został na nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), gdzie D. F. (1) wraz z żoną zamieszkiwali wówczas w lokalu numer (...).

Nieruchomość przy ul. (...) w Ł. była do 2013 roku zarządzana przez Administrację (...). W roku 2013 zarząd nad nieruchomością przejął Z. O., który jest jej współwłaścicielem.

G. F. i D. F. (1) są małżeństwem od 1975 roku. Nie zawierali umów majątkowych małżeńskich, pozostają w ustroju wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej. Sporny garaż nabyty został z środków wspólnych małżonków, pochodzących z ich dochodów.

(dowód: kserokopia rachunku k.5, kserokopia instrukcji montażu k.6-6, oryginał rachunki i instrukcji montażu – koperta k.31, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.85 w związku z k.33-34 oraz k.35, przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.86 w związku z k.34-35, zeznania świadka G. F. k.36-38)

W 2004 roku D. F. (1) i G. F. dokonali zamiany lokali mieszkalnych z R. M. – znajomym syna powoda. W wyniku zamiany małżonkowie F. uzyskali lokal położony przy ulicy (...) w Ł., a R. M. uzyskał prawo najmu lokalu numer (...) położonego przy ul. (...). Zamiana lokali była nieodpłatna, strony rozliczyły się tylko co do wyposażenia lokalu numer (...) przy ul. (...), które małżonkowie F. pozostawili państwu M.. Blaszany garaż pozostał na nieruchomości przy ul. (...) w Ł., gdyż w nowym miejscu zamieszkania powoda przy ul. (...) nie było możliwości jego postawienia. R. M., gdy przeprowadzał się do lokalu numer (...) przy ul. (...) w Ł. posiadał samochód, prowadził działalność gospodarczą. Powód zdecydował, że użyczy R. M. garażu nieodpłatnie, gdyż i tak nie mógł sam z niego korzystać. Garaż został użyczony R. M. na czas nieokreślony. Była sporządzona pisemna umowa dotycząca garażu, której egzemplarze zaginęły obu stronom. W związku z tym, treść umowy dotyczącej rozliczenia wyposażenia lokalu numer (...) przy ul. (...) oraz użyczenia garażu była przez strony odtwarzana w 2013 roku. Strony umowy uznały to za konieczne, gdyż R. M. sygnalizował, że ma w tej kwestii problemy z pozwanym Z. O..

(dowód: kserokopia odtworzonej umowy k.4, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.85 w związku z k.33-34 oraz k.35, zeznania świadka G. F. k. 36-38, zeznania świadka R. M. k.38-40, zeznania świadka M. M. (3) k.41-42)

Blaszany przenośny garaż nie został ostatecznie sprzedany R. M. przez G. i D. F. (1). Prowadzono na ten temat rozmowy, ale do sprzedaży nie doszło. Strony ustaliły, że R. M. będzie mógł nabyć garaż w przyszłości, a do tego czasu może korzystać z garażu. Natomiast, w sytuacji gdyby wyprowadzał się z przedmiotowej nieruchomości, bądź gdyby powód zdecydował się sprzedać garaż komuś innemu albo gdy garaż będzie mu potrzebny, R. M. miał zdemontować garaż i odwieźć powodowi. Powód i jego żona nie pobierali opłat od R. M. za użyczenie garażu.

W tym czasie zakupem garażu interesował się także Z. O., który został jednak poinformowany przez powoda, że garaż został sprzedany R. M.. D. F. (1) udzielił takiej informacji pozwanemu, gdyż nie chciał sprzedać przedmiotowego garażu Z. O..

Jesienią w 2013 roku R. M. wyprowadził się z nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. W związku z tym miał zdemontować garaż i odwieźć go powodowi. W trakcie próby demontażu garażu przez R. M. w dniu 28 grudnia 2013 roku wezwano Policję. Funkcjonariusze Policji zezwoli R. M. wyłącznie na zabranie rzeczy z garażu. R. M. nie zamieszkiwał już wówczas na nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Z. O. nie był tego dnia obecny na nieruchomości. Informację o przygotowaniach do demontażu garażu powziął od M. J. oraz A. K.. Interweniowała także współwłaścicielka nieruchomości A. J.. W notatniku służbowym, opisując interwencję, funkcjonariusze Policji odnotowali, że były lokator, który chce zdemontować garaż nie jest ponoć właścicielem garażu.

(dowód: przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.85 w związku z k.33-34 oraz k.35, przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.86 w związku z k.34-35, zeznania świadka G. F. k.36-38, zeznania świadka R. M. k.38-40, zeznania świadka M. M. (3) k.41-42, zeznania świadka B. O. k.43-44, informacja z VIII Komisariatu K. w Ł. k.50, kserokopia notatnika służbowego k.65)

R. M. w rozmowach z pozwanym wskazywał, że przedmiotowy garaż stanowi jego własność.

(dowód: przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.86 w związku z k.34-35, zeznania świadka R. M. k.38-40, zeznania świadka B. O. k.43-44)

Z. O. nie był wzywany uprzednio pisemnie do wydania garażu. Nie widział umowy dotyczącej garażu zwartej pomiędzy małżonkami F. i R. M. do przełomu listopada i grudnia 2013 roku, kiedy to w trakcie wizyty w domu powoda został mu okazany odtworzony egzemplarz umowy.

(dowód: przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.86 w związku z k.34-35, zeznania świadka B. O. k.43-44)

D. F. (1) do chwili obecnej nie odzyskał garażu. Sporny blaszany, przenośny garaż nadal stoi na nieruchomości przy ul. (...) w Ł.. Garaż znajduje się w części nieruchomości, która jest we władaniu pozwanego. Na nieruchomości przy ul. (...) w Ł. nie ma innego garażu, w tym blaszanego.

(dowód: zeznania świadka R. M. k.38-40, przesłuchanie powoda w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.85 w związku z k.33-34 oraz k.35, przesłuchanie pozwanego w związku z informacyjnymi wyjaśnieniami k.86 w związku z k.34-35)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty zaoferowane przez strony, zeznania świadków oraz przesłuchanie stron.

Na rozprawie w dniu 16 października 2015 roku Sąd oddalił wnioski pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków A. K. i M. J. na okoliczność samowolnej, bezprawnej próby demontażu garażu. Fakt podjęcia przez R. M. działań zmierzających do demontażu garażu i jego zwrotu na rzecz D. F. (1) nie był przez stronę pozwaną kwestionowany, zaś sam przebieg tych działań pozostawał bez znaczenia dla wyrokowania z uwagi na przedmiot niniejszego procesu.

Z tych samych względów, Sąd oddalił także wnioski pozwanego o zobowiązanie powoda do złożenia dowodów dotyczących kosztów poniesionych w związku z próbą demontażu garażu oraz o zobowiązanie powoda do złożenia dowodów uiszczenia podatku z tytułu najmu do urzędu skarbowego oraz opłat do administracji i współwłaścicieli nieruchomości z tytułu dzierżawy gruntu pod garaż. Albowiem, przedmiotem procesu nie są wzajemne rozliczenia finansowe stron, czy żądanie odszkodowania, a jedynie wydanie garażu.

Dokonując ustaleń faktycznych stanowiących podstawę wyrokowania, Sąd pominął dokumentację fotograficzną (k.82 i k.83) złożoną przez pozwanego. Stan przedmiotowego garażu leży poza zakresem kwestii istotnych w niniejszej sprawie i jego ustalanie nie miałoby wpływu na rozstrzygnięcie w żadnym zakresie.

Sąd nie uwzględnił także kserokopii notatnika służbowego k.63-65, gdyż znajdujące się w nim wpisy są nieczytelne i nie pozwalają na ustalenie ich treści.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powód wnosił o zobowiązanie pozwanego do wydania przenośnego, blaszanego garażu stanowiącego jego własność, znajdującego się na nieruchomości będącej własnością pozwanego.

Pozwany nie uznał powództwa. Wnosił o jego oddalenie, wskazując iż przedmiotowy garaż nie stanowi już własności powoda, gdyż sprzedany został na R. M..

Podstawę roszczenia powoda stanowi przepis art. 222 § 1 k.c., zgodnie z którym właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą.

Koniecznymi przesłankami roszczenia windykacyjnego jest status właściciela, fakt, że nie włada on (sam lub przez inną osobę) swoją rzeczą oraz fakt, że rzeczą włada osoba do tego nieuprawniona.

Legitymowanym czynnie jest zatem przede wszystkim właściciel, który występując z roszczeniem windykacyjnym, musi udowodnić, że przysługuje mu prawo własności rzeczy, której wydania żąda, zgodnie z ogólną zasadą rozkładu ciężaru dowodu wyrażoną w art.6 k.c.

Legitymowaną biernie jest osoba, która faktycznie włada cudzą rzeczą bez podstawy prawnej.

Stosownie do treści przepisu art.140 k.c., w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

Uregulowane w art. 222 k.c. roszczenia, w tym windykacyjne, wynikają z prawa własności i stanowią korelat uprawnień właściciela przewidzianych w art. 140 k.c. Prawo własności jest bowiem skuteczne wobec wszystkich - erga omnes, co oznacza, że odpowiednikiem uprawnień właściciela jest powszechny obowiązek niewkraczania w sferę cudzej własności. W sytuacji, gdy to nastąpi właścicielowi służą roszczenia określone w ustawie.

Treścią przewidzianego w art. 222 § 1 k.c. roszczenia windykacyjnego ( rei vindicatio) jest uprawnienie właściciela żądania wydania oznaczonej rzeczy przez osobę, która włada jego rzeczą i służy przywróceniu właścicielowi władztwa nad rzeczą, a więc ochronie jednego z podstawowych atrybutów prawa własności. Aby skutecznie skorzystać z roszczenia windykacyjnego, muszą być spełnione dwa warunki: po pierwsze, treścią roszczenia jest żądanie wydania rzeczy, po drugie zaś, wynika ono z prawa własności.

Ochrona uprawnień właściciela może być realizowana przez usunięcie skutków naruszenia prawa własności na różnych płaszczyznach prawa cywilnego: w płaszczyźnie prawa zobowiązań (uszkodzenie, zniszczenie, utrata rzeczy, pozbawienie dochodów) jeśli spełnione są przesłanki kontraktowej lub deliktowej odpowiedzialności odszkodowawczej za wyrządzoną szkodę (art. 471 i następne k.c. oraz art. 415 i następne k.c.), a także w płaszczyźnie prawa rzeczowego poprzez roszczenie windykacyjne, którego treścią jest żądanie wydania rzeczy, które kieruje się przeciwko osobie władającej cudzą rzeczą bez podstawy prawnej. O wyborze właściwego w danej sytuacji środka decyduje właściciel. Nigdy zbieg roszczeń nie może jednak prowadzić do pogorszenia sytuacji właściciela przez ograniczenie lub wyłączenie wyboru między nimi. Nie jest także wyłączone dochodzenie przez właściciela dwóch (kilku) różnych roszczeń.

Przedmiotem roszczenia wydobywczego jest rzecz, w takim stanie, w jakim się znajduje. Jeśli rzecz znajduje się w stanie na tyle pogorszonym, że nie można jej uważać za tą samą rzecz albo została pozbawiona własności istotnych dla jej właściciela, do właściciela należy decyzja, czy przyjmie daną rzecz w przypadku jej wydania przez pozwanego.

Właściciel może skorzystać z roszczenia wydobywczego, gdy dochodzi do obiektywnego wkroczenia w sferę jego władztwa nad rzeczą, które pozbawia go posiadania owej rzeczy. Bez znaczenia dla powstania owego roszczenia pozostają natomiast elementy subiektywne, w szczególności to w jakich okolicznościach doszło do tego, że dane rzeczy znalazły się w posiadaniu osoby innej niż właściciel, a więc wina, czy dobra lub zła wiara osoby naruszającej cudzą własność.

Roszczenie windykacyjne określane jest czasami jako roszczenie „nieposiadającego właściciela” przeciwko „posiadającemu niewłaścicielowi”. Oddaje to istotę tego roszczenia i wskazuje, że - w zasadzie - legitymowanym czynnie jest właściciel rzeczy, a legitymowanym biernie jest osoba władająca cudzą rzeczą bez tytułu prawnego.

Posiadacz rzeczy, przeciwko któremu skierowano roszczenie windykacyjne ma obowiązek wydać je właścicielowi, chyba, że wykaże, iż przysługuje mu skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą wynikające ze stosunku prawnego łączącego strony lub prawa zatrzymania przewidzianego w art. 461 § 1 k.c., zgodnie z którym zobowiązany do wydania cudzej rzeczy może ją zatrzymać aż do chwili zaspokojenia lub zabezpieczenia przysługujących mu roszczeń o zwrot nakładów na rzecz oraz roszczeń o naprawienie szkody przez rzecz wyrządzonej. Przepisu powyższego nie stosuje się, gdy obowiązek wydania rzeczy wynika z czynu niedozwolonego albo gdy chodzi o zwrot rzeczy wynajętych, wydzierżawionych lub użyczonych (§ 2 art.461 k.c.). W konsekwencji, to pozwany powołujący się na przysługujące mu prawo zatrzymania rzeczy musi wykazać, iż przysługuje mu wierzytelność z tytułu nakładów na rzecz lub o naprawienie szkody przez tą rzecz wyrządzonej.

W przedmiotowej sprawie, pozwany nie wskazywał na żaden tytuł prawny, z którego miałoby płynąć jego uprawnienie do posiadania spornego garażu. Nie podnosił także, aby to on był jego właścicielem. Wskazywał wyłącznie na przejście prawa własności z powoda na osobę trzecią . Powód dla wykazania prawa własności ruchomości, której wydania żądał od pozwanego przedłożył rachunek zakupu przedmiotowego blaszanego garażu. Rachunek ten wystawiony został na G. F. - żonę powoda. Jednakże, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, garaż został nabyty przez G. F. w trakcie małżeństwa z D. F. (2). Powód i jego żona nie zawierali umów majątkowych małżeńskich, garaż nabyli za środki zaoszczędzone z uzyskiwanych dochodów. A zatem, garaż stanowił zgodnie z art.31 k.r.io. składnik majątku wspólnego małżonków F.. Natomiast, zgodnie z art. 36 § 2 k.r.io., każdy z małżonków może co do zasady samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku. Współwłaściciel, w tym jeden z małżonków pozostających w ustroju wspólności majątkowej małżeńskiej, w celu zachowania wspólnego prawa uprawniony jest do wytoczenia powództwa windykacyjnego, które zmierza do odzyskania przez współwłaścicieli utraconego władztwa nad rzeczą i jednocześnie zapobiega utracie prawa własności na skutek zasiedzenia. Takie stanowisko znajduje potwierdzenie w treści uchwały 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 15 września 1960 roku (I CO 16/60, OSNCK 1961 rok, nr 2, poz.31, Lex nr 115319) mającej moc zasady prawnej. Współwłaściciel pomimo, że działa w takiej sprawie we własnym imieniu, to jednak w interesie wszystkich współwłaścicieli. Współuczestnictwo małżonków F. po stronie powodowej, nie miało w niniejszej sprawie charakteru koniecznego. Nie bez znaczenia jest fakt, że drugi ze współwłaścicieli, tj. żona powoda – przesłuchana w charakterze świadka nie sprzeciwiła się woli powoda w wytoczeniu niniejszego powództwa.

Ponadto, jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, powód i jego żona zdecydowali się, gdy wyprowadzali się z nieruchomości położonej w Ł. przy ul. (...), oddać przedmiotowy garaż w użyczenie R. M.. Pozwany choć konsekwentnie utrzymywał, że garaż został sprzedany R. M., w żadnym zakresie nie udowodnił tej okoliczności, a to na nim w tym zakresie spoczywał ciężar dowodu.

Zgodnie z art. 535 k.c., przez umowę sprzedaży sprzedawca zobowiązuje się przenieść na kupującego własność rzeczy i wydać mu rzecz, a kupujący zobowiązuje się rzecz odebrać i zapłacić sprzedawcy cenę. Jak wskazywali świadkowie R. M., M. M. (3), G. F. oraz powód, D. F. (3) i G. F. rozważali możliwość przeniesienia własności przedmiotowego garażu na rzecz R. M.. Ostatecznie jednak nigdy nie doszło do sprzedaży garażu. Nie uzgodniono ceny sprzedaży, która stanowi essentialia negotii – warunek konieczny umowy sprzedaży. D. F. (1) nie przeniósł ani nie zobowiązał się przenieść na R. M. własności garażu. R. M. nie uiścił nigdy ustalonej ceny za garaż, ani nie zobowiązał się do zapłaty umówionej ceny.

Konkludując, wbrew twierdzeniom pozwanego, powód jako właściciel garażu był legitymowany czynnie.

Pozwany jako osoba, w której władaniu garaż się znajduje był legitymowany biernie. W toku procesu garaż nie został powodowi wydany i nadal znajduje się na nieruchomości przy ul. (...) w Ł., której współwłaścicielem jest pozwany, w części tej nieruchomości pozostającej w jego władaniu. Pozwany nie wykazał, aby przysługiwało mu skuteczne względem powoda prawo do władania garażem.

W konsekwencji, powództwo zasługiwało na uwzględnienie. A zatem, Sąd nakazał pozwanemu Z. O., aby wydał D. F. (1) przedmiotowy garaż.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. , zgodnie z którym, strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Pozwany przegrał proces w całości. A zatem, był zobowiązany do zwrotu na rzecz powoda poniesionych przez niego kosztów procesu, na które złożyła się opłata sądowa od pozwu w wysokości 30 zł.

Na nieuiszczone koszty sądowe złożyły się koszty podróży świadka B. O. w kwocie 126 zł, których zwrot został przyznany świadkowi postanowieniem z dnia 14 grudnia 2015 roku i wypłacony tymczasowo ze Skarbu Państwa.

Na podstawie art.113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 roku o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz.U. Nr 167, poz. 1398) w związku z art.98 k.p.c., Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 126 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych w postaci zwrotu wydatków świadka związanych ze stawiennictwem na rozprawie.

Zgodnie z art.333 § 1 k.p.c., Sąd z urzędu nada wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli: zasądza alimenty – co do rat płatnych po dniu wniesienia powództwa, a co do rat płatnych przed wniesieniem powództwa za okres nie dłuższy niż za trzy miesiące, zasądza roszczenie uznane przez pozwanego, wyrok uwzględniający powództwo jest zaoczny. Ponadto, stosownie do § 2 powołanego przepisu, Sąd może nadać wyrokowi przy jego wydaniu rygor natychmiastowej wykonalności, jeżeli zasądza należność z wekslu, czeku, warrantu, rewersu, dokumentu urzędowego lub dokumentu prywatnego, którego prawdziwość nie została zaprzeczona, oraz jeżeli uwzględnia powództwo o naruszenie posiadania.

Z kolei, jak wynika z § 3 art.333 k.p.c., Sąd może również na wniosek nadać wyrokowi nadającemu się do wykonania w drodze egzekucji rygor natychmiastowej wykonalności, gdyby opóźnienie uniemożliwiało lub znacznie utrudniało wykonanie wyroku albo narażało powoda na szkodę.

Sąd oddalił wniosek powoda o nadanie wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności, albowiem w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki do jego nadania wskazane w art.333 § 1 i 2 k.p.c. Ponadto, powód nie wykazał, zaistnienia okoliczności z § 3 art.333 k.p.c. polegających na tym, że opóźnienie w wykonaniu wyroku uniemożliwi lub znacznie utrudni wykonanie wyroku lub narazi powoda na szkodę.