Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi- Widzewa w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący sędzia K. T.

Protokolant starszy sekretarz sądowy M. R.

po rozpoznaniu w dniu 23 listopada 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy w powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej w S.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),05 (siedem tysięcy sześćset osiemdziesiąt pięć 5/100) złotych z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 października 2020 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę (...),97 (dwa tysiące osiemset pięćdziesiąt siedem 97/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu;

4.  zwraca, tytułem niewykorzystanych zaliczek na wynagrodzenie biegłego, z środków Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi:

a)  powodowi kwotę 59,03 (pięćdziesiąt dziewięć 3/100) złotych (nr dokumentu (...));

b)  pozwanemu kwotę 60 (sześćdziesiąt) złotych (nr dokumentu (...)).

Sygnatura akt II C 1277/21

UZASADNIENIE

W pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi w dniu 16 lipca 2021 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa w S., reprezentowana przez adwokata, wniosła o zasądzenie od (...) Spółki Akcyjnej w W. kwoty 7.788,49 zł tytułem odszkodowania za koszty naprawy pojazdu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 14 października 2020 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu. Wskazała, że nabyła dochodzoną wierzytelność w drodze umowy cesji.

(pozew k. 6-7, pełnomocnictwo k. 8).

Postanowieniem z dnia 6 września 2021 roku sprawa została przekazana wg właściwości tutejszemu Sądowi.

(postanowienie k. 28)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez radcę prawnego, wniósł o oddalenie powództwa w całości. Zakwestionował roszczenie podnosząc, że poszkodowana nie skorzystała z możliwości naprawy pojazdu w warsztacie z sieci naprawczej pozwanego, ewentualnie że powódka ma prawo do odszkodowania obejmującego faktycznie poniesione, a nie hipotetycznie ustalone koszty. Na rozprawie 21 marca 2022 roku wniósł zasądzenie kosztów procesu z odsetkami ustawowymi za opóźnienie.

(odpowiedź na pozew k. 38-40, pełnomocnictwo k. 41, protokół rozprawy k. 54 odw.)

Sąd ustalił:

W dniu 1 sierpnia 2020 roku doszło do uszkodzenia pojazdu B. o nr rejestracyjnym (...) stanowiącego własność A. M.. Sprawca zdarzenia poruszał się pojazdem objętym OC posiadaczy pojazdów mechanicznych na podstawie umowy zawartej z pozwanym. A. M. nie jest płatnikiem VAT.

(bezsporne, a także kserokopia dowodu rejestracyjnego k. 13-14, oświadczenie k. 15)

Powód jest autoryzowanym serwisem naprawczym.

(bezsporne)

Poszkodowana zgłosiła szkodę pozwanemu w dniu 10 sierpnia 2020 roku. Pozwany ubezpieczyciel przesłał poszkodowanej ogólną informację o akceptowalnych kosztach naprawy, proponując przeprowadzenie naprawy w (...) (...).

(bezsporne, akta szkody na płycie CD k.43)

Poszkodowana zleciła naprawę pojazdu powodowi. W drodze umowy cesji z dnia 10 sierpnia 2020 przeniosła na powoda wierzytelność wobec pozwanego w związku ze szkodą z 1 sierpnia 2020 roku.

(umowa cesji k. 12)

Powód naprawił uszkodzony samochód zgodnie z przeprowadzoną przez siebie kalkulacją naprawy na kwotę 13925,49 zł. Tytułem odszkodowania za naprawę pojazdu pozwany w dniu 19 sierpnia 2020 roku przekazał do wypłaty kwotę 4.331,24 zł. W dniu 20 sierpnia 2020 roku powód pocztą elektroniczną przesłał pozwanemu kosztorys naprawy do akceptacji. W dniu 2 września 2020 roku powód wystawił fakturę VAT nr (...) za naprawę pojazdu B. o nr rejestracyjnym (...), opiewającą na kwotę 7.788,50 zł, którą przesłał pozwanemu w tym samym dniu.

(kalkulacja naprawy k. 16-20, faktura VAT k. 21-22, akta szkody płyta CD k. 43)

A. M. nadal jest właścicielką przedmiotowego pojazdu. Nabyła go od pierwszego właściciela, który zakupił samochód za granicą. Poza zdarzeniem z dnia 1 sierpnia 2020 roku nie brał on udziału w innych kolizjach, nie był wcześniej uszkodzony.

(z eznania świadka A. M. k.54v)

Wezwaniem datowanym na 6 października 2020 roku, doręczonym pocztą elektroniczną w tym samym dniu, powód wezwał pozwanego do dopłaty kwoty 7.788,49 zł w terminie 7 dni od daty doręczenia wezwania.

(wezwanie do zapłaty k. 24-24v, potwierdzenie nadania e-maila akta szkody płyta CD k. 43)

Koszt naprawy samochodu B. o nr rejestracyjnym (...) po szkodzie z dnia 1 sierpnia 2020 roku zapewniający przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody wynosi 12.016,29 zł brutto. Naprawa pojazdu przy uwzględnieniu części zamiennych o jakości (...) i P nie przywróci pojazdu do stanu sprzed szkody. Brak jest dowodów na to, aby w samochodzie przed szkodą z dnia 1 sierpnia 2020 roku były zamontowane części inne niż oryginalne, sygnowane logo producenta.

(opinia biegłego pisemna z załącznikami k. 62-103)

Sąd zważył:

Powództwo podlegało uwzględnieniu w całości. Podstawę prawną odpowiedzialności pozwanego stanowi art. 822 i 415 k.c. Powód skutecznie nabył dochodzoną wierzytelność od poszkodowanej na mocy umowy cesji, stosownie do treści art. 509 k.c., co nie było przedmiotem sporu między stronami. Koszty naprawy pojazdu zostały ustalone w ramach opinii biegłego. Zarzuty pozwanego były niezasadne. Po pierwsze, jak wynika z analizy pism pozwanego przesłanych w ramach postepowania likwidacyjnego, na które pozwany powołuje się w odpowiedzi na pozew, pozwany wyłącznie informował i to w sposób ogólny o możliwości naprawy pojazdu w sieci naprawczej pozwanego, nie wskazując żadnych konkretnych parametrów naprawy, tj. gdzie i za jaką kwotę można dokonać naprawy, ponadto zwrócono się wyłącznie z prośbą o kontakt w razie naprawy pojazdu poza siecią celem ustalenia kosztów, wreszcie- w przypadku nieskorzystania z sieci naprawczej pozwanego- wyłącznie uprzedzono, że zostaną wyliczone koszty celowej naprawy. Tak skonstruowany do poszkodowanego komunikat dotyczący naprawy w ramach sieci pozwanego oraz skutków nieskorzystania z tej sieci nie może stanowić skutecznego zarzutu pozwanego przeciwko żądaniu poszkodowanego zwrotu kosztów naprawy według stawek rynkowych. Przede wszystkim poszkodowany nie ma możliwości porównania kosztów naprawy w ramach sieci z kosztami rynkowymi. Po drugie poszkodowany nie jest uprzedzony o tym, że brak naprawy pojazdu w ramach sieci naprawczej pozwanego stanowi naruszenie obowiązków niezwiększania szkody. Poszkodowany uprawniony do odszkodowania z OC nie jest zobowiązany do korzystania z sieci naprawczej pozwanego. Pozwany winien wykazać, że poszkodowany zwiększył szkodę naprawiając pojazd poza siecią naprawczą pozwanego, mimo że mógł dokonać naprawy takiej samej jeżeli chodzi o skutek w postaci przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody, czego pozwany nie uczynił. Pozwany nie wykazał, że sposób naprawy pojazdu w jego sieci warsztatowej przywróciłby stan poprzedni pojazdu; z opinii biegłego wprost wynika wniosek odmienny, tj. że jedynie naprawa z zastosowaniem części oryginalnych sygnowanych logo producenta, na kwotę ustaloną przez biegłego 12.016,29 zł umożliwi przywrócenie pojazdu do stanu sprzed szkody, a contrario – nie byłoby to możliwe przy założeniach przyjętych w kalkulacji pozwanego, tj. przy użyciu innych alternatywnych części zamiennych o jakości (...) i P czy (...). Nie ma zatem podstaw, aby przyjąć, że naprawa pojazdu poszkodowanej w takim warsztacie stanowiłaby naprawienie szkody. Pozwany mógłby przeciwstawić kosztom wyliczonym przez biegłego według tezy powódki koszty naprawy w warsztatach ze swojej sieci naprawczej, tylko gdyby nadto wykazał, że byłaby to naprawa przywracająca stan sprzed szkody, tak co do zakresu, jak i kosztów. Co do drugiego zarzutu dotyczącego tego, iż uwzględnieniu mogą podlegać tylko koszty faktycznie poniesione, to także jest on bezpodstawny, gdyż poszkodowany nie musi dokonywać naprawy, aby dochodzić skutecznie odszkodowania; ma jedynie obowiązek udowodnienia, jaką szkodę poniósł, a więc jakie są rynkowe koszty naprawy, co uczynił.

Wobec powyższego Sąd zasądził różnicę między kosztami naprawy obliczonymi przez biegłego, a kwotą wypłaconą, tj. kwotę 7.685,05 zł.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c., zgodnie z żądaniem pozwu. Pozwany był wezwany do zapłaty kwoty przekraczającej nawet kwotę zasądzoną wyrokiem w dniu 6 października 2020 roku w terminie 7 dni, a więc odsetki były należne od dnia 14 października 2020 roku.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 100 § k.p.c. obciążając pozwanego w całości kosztami poniesionymi przez powódkę, jako że powódka uległa jedynie co do nieznacznej części swojego żądania: 1800 zł wynagrodzenie pełnomocnika, 500 zł opłata od pozwu, opłata od pełnomocnictwa 17 zł i zużyta zaliczka 540,97 zł, łącznie 2857,97 zł.

Na podstawie art. 84 w zw. z 82 u.k.s.c. zwrócono stronom część niewykorzystanych zaliczek.