Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 7 listopada 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki Akcyjnej w Ł.

przeciwko R. S.

o zapłatę 3.794,83 zł

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 900 zł (dziewięćset złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 17/18

UZASADNIENIE

W dniu 6 października 2017 roku powód (...) Spółka Akcyjna w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanemu R. S. powództwo o zapłatę kwoty 3.794,83 zł z umownymi odsetkami w wysokości dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 3.646,75 zł od dnia 27 kwietnia 2016 roku do dnia zapłaty i od kwoty 148,08 zł od dnia wytoczenia powództwa do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że przedmiotowa wierzytelność powstała w wyniku zawarcia przez pozwanego z pierwotnym wierzycielem P. L. w dniu 6 października 2015 roku umowy pożyczki. Pozwany nie dotrzymał warunków umowy i nie spłacił pożyczki, której termin wymagalności upływał w dniu 5 listopada 2015 roku. W dniu 30 maja 2016 roku powód zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę cesji, na mocy której przejął prawa do wierzytelności wobec pozwanego z tytułu przedmiotowej umowy. Na dochodzoną pozwem kwotę składa się: 2.900 zł tytułem należności głównej, 203 zł tytułem kosztów upomnień i monitów oraz 148,08 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych naliczonych przez pożyczkodawcę. (pozew k. 3-7)

W dniu 13 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, których zasądził dochodzoną należność wraz z kosztami procesu. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 29)

Powyższy nakaz pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu sprzeciwu pozwany zakwestionował legitymację czynną powoda, podniósł również zarzut nieudowodnienia roszczenia oraz przedawnienia. (sprzeciw od nakazu zapłaty k. 36-38v.)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał pozew w całości. (odpowiedź na sprzeciw k. 44-45)

Na rozprawie poprzedzającej ogłoszenie wyroku pełnomocnicy stron nie stawili się. (protokół rozprawy k. 50)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwanego R. S. łączyła z pierwotnym wierzycielem (...) Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością Spółką (...) umowa pożyczki, na mocy której pozwany otrzymał kwotę 2.900 zł, którą zobowiązał się zwrócić wraz z prowizją w wysokości 543,75 zł w terminie do dnia 5 listopada 2015 roku. Zawarcie umowy zostało poprzedzone rejestracją pozwanego na portalu internetowym pożyczkodawcy, w ramach której pozwany uiścił opłatę weryfikacyjną w kwocie 1 zł. (potwierdzenie przelewu k. 15, k. 16, umowa ramowa pożyczki k. 17-22v., harmonogram k. 23)

W maju 2016 roku (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka (...) zawarła z (...) Spółką Akcyjną w Ł. umowę sprzedaży wierzytelności.

Wyciąg z załącznika do umowy obejmujący wykaz wierzytelności objętych przedmiotową umową cesji załączony do akt jest nieczytelny. (umowa przelewu wierzytelności k. 12-13, załącznik k. 14)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź, jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09, LEX). Zarzut ten okazał się niezasadny. W sprawie znajdował zastosowanie trzyletni termin przedawnienia (art. 118 k.c.), co wobec ustalonego w umowie terminu spłaty pożyczki (5 listopada 2016 roku) oznacza, iż w dacie wytoczenia powództwa (6 października 2017 roku) roszczenie powoda nie było jeszcze przedawnione.

W niniejszej sprawie zasadny okazał się natomiast zarzut braku legitymacji czynnej powoda, powód nie wykazał bowiem swojego uprawnienia do występowania w przedmiotowym procesie. Powód w żaden sposób nie udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do pozwanego wynikająca z zawartej przez pozwanego w dniu 6 października 2015 roku umowy pożyczki. Powód nie wykazał, że skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanego od (...) Sp. z o.o. S.K.A. nie złożył bowiem czytelnego załącznika do umowy cesji wierzytelności zawartej z pierwotnym wierzycielem w maju 2016 roku. Powód załączył w poczet materiału dowodowego wyłącznie przedmiotową umowę cesji, nie wykazując jednak w żaden sposób, że po pierwsze podmioty podpisujące umowę w imieniu jej stron były do tego umocowane, po drugie, że przedmiotem cesji była wierzytelność dochodzona przedmiotowym powództwem od pozwanego, po trzecie zaś, że zbycie jakichkolwiek wierzytelności przez cedenta w ogóle nastąpiło – do akt sprawy nie załączono dowodu uiszczenia ceny. Podkreślić należy, że dokumenty złożone przez stronę powodową, a mające dowodzić objęcie umową przelewu również wierzytelności stanowiącej źródło roszczenia pozwu, są zupełnie nieczytelne. W konsekwencji Sąd nie był w stanie ustalić treści załącznika do umowy przelewu wierzytelności, przez co dokument ten jest nieprzydatny do rozpoznania sprawy. Oczywistym pozostaje, że nie było rzeczą Sądu wzywać zawodowego pełnomocnika powoda do złożenia czytelnego odpisu załącznika do umowy cesji wierzytelności wykazującego przelew wierzytelności objętej pozwem. Brak ten nie jest brakiem formalnym pozwu, który podlegałby usunięciu w trybie art. 130 § 1 k.p.c. Tego rodzaju zaniechanie Sąd bierze pod uwagę oceniając merytoryczną zasadność powództwa. Zauważyć również należy, że pełnomocnik powoda nie stawił się na termin rozprawy i tym samym pozbawił się również możliwości ewentualnego okazania czytelnego odpisu przedmiotowego załącznika na rozprawie. W świetle powyższych rozważań jedynie na marginesie podnieść należy, że nawet gdyby złożony do akt sprawy załącznik do umowy przelewu wierzytelności pozwalał na odtworzenie jego treści, to sam ten dokument i tak nie mógłby dowodzić nabycia wierzytelności wobec pozwanego przez powoda. Przedmiotowy załącznik nie został w jakikolwiek sposób powiązany z umową sprzedaży wierzytelności zawartą w maju 2016 roku, nie wiadomo zatem, czy dotyczy tej właśnie umowy, czy też może zupełnie innej. Strony umowy cesji mogły przecież zawrzeć ze sobą szereg tego typu umów, a skoro tak, to powinnością tych podmiotów było takie oznaczenie załącznika, aby nie budziło wątpliwości, iż dotyczy on tej konkretnej umowy złożonej w poczet materiału dowodowego.

Podkreślić przy tym należy, że w przypadku podmiotów jak powód, masowo skupujących wierzytelność, nabycie konkretnej wierzytelności winno być wykazane ponad wszelką wątpliwość. Niestaranne przygotowywanie dokumentów przez zawodowych pełnomocników musi rodzić i rodzi swoje procesowe konsekwencje.

W konsekwencji uznać należy, że powód, od początku postępowania reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, w żaden sposób nie wykazał, że nabył tą, konkretną wierzytelność względem pozwanego stanowiącą źródło roszczenia pozwu. Zgodnie zaś z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że nabył ze skutkiem prawnym wierzytelność względem pozwanego wynikającą z przedmiotowej umowy pożyczki, i że pozwany powinien zapłacić mu należność w opisanej pozwem wysokości. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c. to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Wskazać przy tym należy, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie (pozwie, odpowiedzi na pozew, sprzeciwie). Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c., Artykuł. S. P.. (...)-148). Wskazać bowiem należy, że § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia, jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; cyt. B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki"…). Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10 lipca 2003 roku, I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24 marca 1999 roku, I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwany ma obowiązek zapłaty na jego rzecz, jako cesjonariusza, kwoty dochodzonej pozwem, co musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości.

O obowiązku zwrotu kosztów procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy, na podstawie art. 98 k.p.c. Jej zastosowanie jest uzasadnione faktem, że żądanie powoda zostało oddalone w całości. Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły łącznie kwotę 900 zł i obejmowały koszty zastępstwa procesowego wykonywanego przez adwokata ustalone w oparciu o § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U.
z 2015 r., poz. 1800).