Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 8 lutego 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Bartek Męcina

Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 25 stycznia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w K.

przeciwko G. C. (1)

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 26/16

UZASADNIENIE

W dniu 5 października 2015 roku powód (...) w K. wytoczył przeciwko pozwanemu G. C. (1) w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zasądzenie kwoty 487,59 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, że pozwany G. C. (1) jest jego dłużnikiem z tytułu umowy pożyczki udzielonej w dniu 10 czerwca 2011 roku na kwotę 17.960 zł. Pozwany nie regulował należności, wobec czego powód wypowiedział łączącą strony umowę w dniu 28 kwietnia 2015 roku, zaś na dochodzoną pozwem kwotę składają się następujące należności: niespłacony kapitał w wysokości 198,48 zł, wymagalne odsetki umowne w wysokości 108,84 zł, odsetki za opóźnienie w wysokości 6,09 zł, koszty windykacji w wysokości 174,18 zł.

(pozew k. 2-4)

W dniu 14 października 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwany zaskarżył sprzeciwem, wnosząc o oddalenie powództwa. Pozwany podniósł, iż nie posiada żadnego zadłużenia u powoda, to bowiem zostało w całości spłacone w dniu 3 stycznia 2012 roku. Dodatkowo, z ostrożności procesowej, pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Postanowieniem z dnia 9 listopada 2015 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty k. 4v., sprzeciw k. 6, postanowienie k. 8v.)

W sprzeciwie złożonym na urzędowym formularzu pozwany podtrzymał stanowisko w sprawie. Tożsame stanowisko G. C. (1) zajął na rozprawie w dniu 17 października 2016 roku.

W odpowiedzi na powyższe powód w piśmie procesowym z dnia 19 grudnia 2016 roku zaprzeczył, aby pozwany spłacił zadłużenie. Wyjaśnił, że dokonując przelewu w większej kwocie, aniżeli wynikającej z harmonogramu, pozwany dokonał nadpłaty z góry poszczególnych rat, ale nie spłacił pożyczki, o czym wielokrotnie był informowany. Odnosząc się do zarzutu przedawnienia powód uznał go za nieskuteczny, umowa pożyczki została bowiem rozwiązana z dniem 15 czerwca 2015 roku. Tożsame stanowisko powód zajął w piśmie procesowym z dnia 2 marca 2017 roku.

(sprzeciw k. 36-37v., protokół rozprawy k. 48-49, pismo procesowe k. 52-52v., k. 61-61v.)

Postanowieniem z dnia 11 grudnia 2018 roku Sąd zawiesił postępowanie w sprawie, na podstawie art. 174 § 1 pkt 4 k.p.c., z dniem 19 czerwca 2017 roku, wobec ogłoszenia upadłości powoda (pkt 1 sentencji postanowienia) oraz podjął zawieszone postępowanie w sprawie z udziałem syndyka masy upadłości (...) w K. – M. K..

W piśmie procesowym z dnia 24 stycznia 2019 roku syndyk masy upadłości (...) w K., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, podtrzymał powództwo w całości.

(pismo procesowe k. 75-76, odpis postanowienia o ogłoszeniu upadłości k. 78-79, postanowienie k. 89, pismo procesowe k. 102-104)

Na rozprawie w dniu 25 stycznia 2019 roku w imieniu powoda nikt się nie stawił. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa.

(protokół rozprawy k. 100-101)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 czerwca 2011 roku pozwany G. C. (1) zawarł z (...) (...) z siedzibą w K. umowę pożyczki konsolidacyjnej na cele mieszkaniowe (kredytu konsumenckiego) nr (...), zgodnie z treścią której (...) udzielił pozwanemu pożyczki na cele mieszkaniowe w wysokości 17.960 zł, na okres od dnia 10 czerwca 2011 roku do dnia 10 maja 2016 roku, na warunkach określonych umową i Regulaminem udzielania pożyczek (kredytów) przez (...) (pkt 1 umowy). W ramach przyznanej pożyczki, kwota 16.720 zł została przelana na rachunek bankowy wskazany w umowie tytułem spłaty zobowiązania pozwanego w (...) Bank S.A., a nadwyżka 1.240 zł ponad łączną kwotę konsolidowanych zobowiązań została wypłacona w gotówce.

Pożyczka oprocentowana była według zmiennej stopy procentowej ustalonej przez Zarząd (...) w dniu zawarcia umowy w wysokości 18% w skali roku (pkt 5 umowy). Nadto strony ustaliły, że w przypadku nieterminowej spłaty pożyczki należność z tego tytułu staje się w dniu następnym należnością przeterminowaną. Od niespłaconego w całości lub w części kapitału, a od dnia wniesienia powództwa od całości zadłużenia, pobierane będą odsetki według zmiennej stropy procentowej wynoszącej 24%, nie wyższej od czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP (pkt 21 umowy). Pozwany zobowiązał się do spłaty pożyczki wraz z należnymi odsetkami do dnia 10 maja 2016 roku (pkt 9 umowy). Natomiast zgodnie z punktem 10 umowy, spłata pożyczki następować miała w ratach miesięcznych, płatnych bez wezwania zgodnie z planem spłaty. Całkowity koszt pożyczki został określony na kwotę 9.245,26 zł (pkt 8 umowy).

Strony również ustaliły w umowie, że (...) ma prawo do wypowiedzenia umowy z 30-dniowym terminem wypowiedzenia i postawienia całej pożyczki wraz z odsetkami w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku stwierdzenia, że warunki udzielenia pożyczki nie zostały dotrzymane, a także w przypadku, gdy pożyczkobiorca nie zapłacił w terminach określonych w umowie pełnych rat pożyczki za co najmniej dwa okresy płatności, po uprzednim wezwaniu pożyczkobiorcy listom poleconym do zapłaty zaległych rat w terminie nie krótszym niż 7 dni od otrzymania wezwania, pod rygorem wypowiedzenia umowy (pkt 24 umowy). Zgodnie z pkt 13 umowy ustalono także, że pożyczkobiorca może dokonać wcześniejszej spłaty pożyczki przed terminem określonym w umowie, z zastrzeżeniem § 45 ust. 2 regulaminu. W takim przypadku pożyczkobiorca nie był zobowiązany do zapłaty oprocentowania za okres po spłacie pożyczki. W myśl zaś § 45 ust. 2 regulaminu udzielania kredytów i pożyczek (...), w przypadku, gdy kredytobiorca chciał spłacił kredyt przed terminem określonym w umowie, obowiązany był poinformować Kasę o zamiarze wcześniejszej spłaty kredytu najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. Termin dokonania spłaty powinien nadto odpowiadać terminom wnoszenia rat określonym w umowie, Kasa obowiązana była rozliczyć się z kredytobiorcom w terminie 14 dni od dnia dokonania spłaty kredytu. (§ 45 ust. 1-5 regulaminu)

(umowa pożyczki k. 23-26, regulamin udzielania pożyczek przez (...) k. 27-28, okoliczności bezsporne)

Pozwany postanowił spłacić powyższą pożyczkę przed terminem i w tym celu uzyskał na dzień 28 grudnia 2011 roku informację od powoda o całkowitej wysokości zadłużenia z tytułu umowy pożyczki z dnia 10 czerwca 2011 roku – przesłano mu faksem dokument wygenerowany z Systemu SkokCom, w którym wysokość całkowitego zadłużenia określona została na kwotę 16.770 zł.

W dniu 3 stycznia 2012 roku pozwany dokonał całkowitej spłaty powyższej kwoty, przelewając z rachunku bankowego na rachunek do spłaty powyższej pożyczki kwotę 16.770 zł i wskazując w tytule przelewu, że stanowi on „całkowitą spłatę pożyczki UM. (...) z 10/06/11 G. C.”

Przelew, o którym mowa wyżej, został wykonany na 7 dni przed terminem wymagalności raty pożyczki za styczeń 2012 roku (była ona wymagalna 10-go stycznia 2012 roku), zachowując w ten sposób termin 3 dni na uprzedzenie o zamiarze całkowitej spłaty pożyczki, stosownie do § 45 ust. 2 Regulaminu, stąd też zamierzony przez pozwanego skutek w postaci spłaty pożyczki nastąpił w dacie wymagalności raty za styczeń 2012 roku.

(wygenerowany z Systemu SkokCom wyciąg z listy kont pożyczkowych k. 38, potwierdzenie dokonania przelewu k. 39, okoliczności bezsporne)

Pomimo spłaty całości zadłużenia z tytułu umowy pożyczki nr (...) przez pozwanego, powód nie zamknął rachunku pożyczki i co miesiąc pobierał z wpłaconej przez pozwanego sumy pieniężnej, kwoty na poczet kolejnych wymagalnych rat pożyczki, uznając, że pozwany dokonał nadpłaty rat.

Dnia 12 kwietnia 2012 roku Zwyczajne Zebranie Przedstawicieli (...) podjęło decyzję w formie uchwały o zmianie nazwy z (...) (...) na (...) (wraz z dopuszczalnymi skrótami (...) (...)).

(okoliczności bezsporne)

W wezwaniu do zapłaty z dnia 19 lutego 2015 roku powód określił zadłużenie pozwanego na kwotę: kapitał – 0,00 zł, odsetki umowne – 20,05 zł, odsetki karne – 0,00 zł, koszty wezwania – 30,00 zł. W wezwaniu do zapłaty z dnia 20 marca 2015 roku, odsetki umowne wzrosły do kwoty 39,88 zł, a koszty wezwania do kwoty 60,00 zł.

Pismem z dnia 29 kwietnia 2015 roku powód złożył oświadczenie o wypowiedzeniu umowy pożyczki z dnia 10 czerwca 2011 roku, z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W piśmie tym wskazał, że kwota wymagalnego zadłużenia na dzień 29 kwietnia 2015 roku wynosi: 0,00 zł kapitału, 59,71 zł odsetek umownych, 0,00 zł odsetek karnych i 150 zł kosztów działań windykacyjnych, zatem łącznie 209,71 zł. Pismo zostało doręczone pozwanemu w dniu 8 maja 2015 roku.

W dniu 17 czerwca 2015 roku powód skierował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty, w którym wysokość zadłużenia została określona na łączną kwotę 481,61 zł, w tym: 198,48 zł tytułem niespłaconego kapitału, 108,84 zł odsetek umownych, 0,11 zł odsetek karnych i 174,18 zł kosztów działań windykacyjnych.

(wypowiedzenie wraz ze zwrotnym potwierdzenie odbioru k. 29-30, wezwanie do zapłaty k. 31, 53, k. 54, wydruk z książki nadawczej k. 32-33, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości i rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 roku, III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 roku, I CSK 653/09, LEX).

Zarzut ten okazał się niezasadny. W sprawie znajdował zastosowanie 3-letni termin przedawnienia roszczenia, o którym mowa w art. 118 k.c. Skoro tak, to roszczenie powoda nie uległo przedawnieniu, stało się ono bowiem wymagalne w czerwcu 2015 roku, tymczasem powód wytoczył powództwo w dniu 5 października 2015 roku.

Bezsporne w niniejszej sprawie było twierdzenie faktyczne powoda o tym, że strony łączyła umowa z dnia 10 czerwca 2011 roku, na mocy której udzielono pozwanemu kredytu w wysokości 17.960 zł, który miał zostać zwrócony wraz z odsetkami (umownymi) w oznaczonych terminach spłaty. Okolicznością bezsporną było także, że pozwany w dniu 3 stycznia 2012 roku wpłacił na rachunek przedmiotowej umowy kredytowej kwotę 16.770 zł tytułem „całkowita spłata pożyczki UM. (...) z 10/06/11 G. C.”. Przedłożone przez pozwanego dowody z dokumentów w postaci wygenerowanego z systemu SkokCom – systemu powoda, wyciągu z listy kont pożyczkowych pozwanego, w którym wysokość całkowitego zadłużenia określona została na kwotę 16.770 zł oraz potwierdzenie przelewu z dnia 3 stycznia 2012 roku na kwotę 16.770 zł z tytułem przelewu „całkowita spłata pożyczki UM. (...) z 10/06/11 G. C.”, jednoznacznie wskazują, że wpłata pozwanego w całości pokryła zadłużenie z tytułu pożyczki (kredytu konsumenckiego) nr (...) wynoszące – w dacie wymagalności raty za styczeń 2012 roku – dokładnie tyle ile wskazano na dokumencie wygenerowanym w dniu 28 grudnia 2011 roku z systemu SkokCom, czyli 16.770 zł.

Oś sporu ogniskowała się wokół ustalenia, czy przedmiotowa wpłata mogła być postrzegana przez powoda, jako wcześniejsza spłata pożyczki przed terminem określonym w umowie, o której mowa w pkt 13 umowy.

W ocenie Sądu na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco. Nie powielając ustaleń faktycznych powtórzyć należy, że w myśl zawartej przez strony umowy, wcześniejsza spłata pożyczki następowała przy spełnieniu przez pożyczkobiorcę wyłącznie jednego warunku, przewidzianego w § 45 ust. 2 regulaminu, a mianowicie, po uprzednim poinformowaniu powoda o zamiarze wcześniejszej spłaty zobowiązania, co winno nastąpić najpóźniej w terminie 3 dni przed jej dokonaniem. Spłata realizowana była w terminie wniesienia najbliższej raty, pod warunkiem zapewnienia na rachunku środków zapewniających jej dokonanie. Przenosząc powyższe na grunt omawianej sprawy przypomnieć należy, że w dniu 3 stycznia 2012 roku pozwany dokonał przelewu na rachunek do spłaty powyższej pożyczki kwoty 16.770 zł i wskazał w tytule przelewu, że stanowi on „całkowitą spłatę pożyczki UM. (...) z 10/06/11 G. C.”. Uwzględniając powyższe, nie może budzić wątpliwości, że tytułując przelew opiewający na kwotę 16.770 zł w sposób wyżej opisany, pozwany złożył pożyczkodawcy oświadczenie o zamiarze wcześniejszej spłaty pożyczki (kredytu konsumenckiego). W tym miejscu zaznaczenia wymaga, że regulamin nie przewiduje formy, w jakiej informacja o zamiarze spłaty pożyczki ma zostać przekazana, w szczególności z treści regulaminu nie wynika, aby informacja ta musiała przyjąć formę pisemnej dyspozycji. W takiej sytuacji uznać należy, że oświadczenie to mogło przyjąć każdą formę, która ujawniała wolę pozwanego w dostateczny sposób (art. 60 k.c.), a więc np. formę ustną. Niemniej jednak, jak ustalono w niniejszej sprawie, oświadczenie pozwanego o zamiarze wcześniejszej spłaty pożyczki zostało stwierdzone pismem, poprzez właściwe oznaczenie tytułu przelewu. Oświadczenie to miało przy tym czytelny charakter i nie mogło budzić żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Z oświadczenia tego jednoznacznie wynika bowiem wola pozwanego przejawiająca się w chęci spłaty całości zadłużenia względem powoda. Co przy tym oczywiste strona powodowa nie tylko miała możliwość zapoznania się z treścią oświadczenia pozwanego, ale też zapoznała się z tymże, na co wskazuje fakt, że przelew otrzymała. Jeszcze raz przypomnienia wymaga, że obowiązkiem pożyczkobiorcy było wyłącznie poinformowanie powoda o zamiarze wcześniejszej spłaty pożyczki. Zarówno umowa stron, jak i stanowiący jej integralną część regulamin, nie nakazywały pożyczkobiorcy składania odrębnej dyspozycji odnośnie zamknięcia rachunku, czy też wniosku o wydanie potwierdzenia spłaty pożyczki. Powtórzyć również należy, że w tytule przelewu z dnia 3 stycznia 2012 roku na kwotę 16.770 zł wyraźnie wskazano, że dotyczy on całkowitej spłaty pożyczki, a zatem przyjmując przelew powód nie mógł mieć żadnych wątpliwości odnośnie zamiarów pozwanego. Nie można przy tym tracić z pola widzenia faktu, iż to powód, jako profesjonalista na rynku usług finansowych, winien w przypadku powzięcia choćby najmniejszych wątpliwości, co do zamiaru pozwanego, dążyć do ich niezwłocznego wyjaśnienia. Zresztą zapis § 45 ust. 5 regulaminu nakładał na Kasę obowiązek rozliczenia się z kredytobiorcą w terminie 14 dni od dnia dokonania spłaty kredytu, czego powód nie uczynił. Na koniec godzi się przypomnieć, że spłata pożyczki w całości zwalniała pożyczkobiorcę od obowiązku spłaty odsetek kapitałowych.

Reasumując Sąd uznał, że pozwany skutecznie spłacił zadłużenie wynikające z umowy pożyczki z dnia 10 czerwca 2011 roku, co czyni żądanie powoda niezasadnym i musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości.

Wobec powyższej konkluzji jedynie na marginesie wyjaśnienia wymaga, iż powód nie wykazał dochodzonego w sprawie roszczenia, co do wysokości. Pierwsze co rzuca się w oczy to naliczenie odsetek umownych (od kapitału) już w wezwaniu do zapłaty z lutego 2015 roku. Przecież gdyby przyjąć tok rozumowania powoda, tj. że pozwany jedynie nadpłacił z góry pożyczkę, to biorąc pod uwagę wysokość nadpłaty, nie sposób przyjąć, aby na kilkanaście miesięcy przed planowanym zakończeniem umowy mogło powstać jakiekolwiek zadłużenie z tytułu odsetek umownych. Zadłużenie takie mogłoby powstać co najwyżej na gruncie ostatniej, ewentualnie przedostatniej raty. Niezależnie od powyższego wskazać również należy, że powód nie wykazał wysokości rat pożyczki, które pozwany zobowiązał się spłacać, w tym wartości kapitału i odsetek na gruncie każdej z rat. Skoro w ocenie powoda pozwany dokonując spłaty całości pożyczki (kapitału) winien spłacić dodatkowo część odsetek umownych, to nie może budzić wątpliwości, że wartość tych odsetek, w tym sposób ich wyliczenia, winien zostać wykazany ponad wszelką wątpliwość. W myśl bowiem treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie powoda obciążał zatem obowiązek wykazania nie tylko tego, że pozwany winien spłacić część odsetek umownych przypadających na daną ratę, ale nadto, wartości tychże odsetek. Tymczasem na powyższą okoliczność powód nie przedstawił żadnych dowodów, w szczególności w poczet materiału dowodowego nie został załączony plan spłaty stanowiący załącznik nr 2 do umowy. Powód poprzestał wyłącznie na złożeniu umowy pożyczki, która jednak nie określa wysokości rat do spłaty. Wysokość miesięcznej raty pozwanego nie została również oznaczona w liście kont pożyczkowych oraz w zestawieniu operacji. W konsekwencji sporna kwota z tytułu nieopłaconych – na datę spłaty pożyczki – odsetek umownych nie poddaje się jakiejkolwiek weryfikacji. W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie, a najpóźniej w odpowiedzi na sprzeciw. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej. W przedmiotowej sprawie powód nie udowodnił zasadności i wysokości swojego roszczenia, w tym sensie, że nie powołał wszystkich niezbędnych dowodów do wykazania swoich roszczeń w żadnym ze złożonych pism procesowych.

Na marginesie należy w tym miejscu przytoczyć treść art. 207 § 6 k.p.c., zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania. W niniejszej sprawie uznać należy, że to pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla powoda ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powód nie uczynił. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389). Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania zadłużenia pozwanej z tytułu kar umownych istniała już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę roszczenia dochodzonego niniejszym powództwem. Strona powodowa musiała mieć świadomość niedostatecznej mocy dowodowej złożonych do akt sprawy dokumentów, zwłaszcza, że od początku postępowania była ona reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.