VIII C 425/22 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z 2023-06-07
Sygn. akt VIII C 425/22
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
dnia 18 maja 2023 roku
Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym
w składzie: przewodniczący: Sędzia Bartek Męcina
protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak
po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2023 roku w Ł.
sprawy z powództwa (...) spółka z o.o. w G.
przeciwko (...) S.A. w W.
o zapłatę
1. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 947,64 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych sześćdziesiąt cztery grosze) wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty oraz kwotę 387 zł (trzysta osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu,
2. nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi kwotę 213,19 zł (dwieście trzynaście złotych dziewiętnaście groszy) tytułem zwrotu tymczasowo uiszczonych kosztów sądowych w postaci wynagrodzenia biegłego.
Sygn. akt VIII C 425/22
UZASADNIENIE
W dniu 26 kwietnia 2022 roku powód (...) Sp. z o.o. w G., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. w W. powództwo o zapłatę kwoty 947,64 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, że w dniu 25 lutego 2022 roku doszło do kolizji drogowej, w której uszkodzeniu uległ samochód marki H. (...) należący do Z. G.. Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego. Poszkodowany zlecił naprawę warsztatowi (...) K. S. Sp.j., która miała zostać przeprowadzona na podstawie kalkulacji kosztów naprawy. Uzgodnione w umowie stawki za rbg mieściły się w przedziale stawek rynkowych. Warsztat przed przystąpieniem do naprawy sporządził kosztorys, który przesłał do zaakceptowania ubezpieczycielowi. Następnie rozpoczął naprawę nie uwzględniając zastosowanych przez pozwanego potrąceń, jako niezgodnych z treścią zlecenia naprawy, uznając, że winna być ona w całości wykonana wg zakresu i kosztów uwzględnionych w kalkulacji. W oparciu o jej treść została wystawiona faktura. Pełnomocnik wskazał ponadto, że pozwany pierwotnie przyznał odszkodowanie w wysokości 4.172,87 zł, a następnie dopłacił 1.568,82 zł, a także, że powód nabył przedmiotową wierzytelność w drodze umowy cesji.
(pozew k . 3-6)
W dniu 30 maja 2022 referendarz sądowy wydał przeciwko pozwanemu nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, zasądzając na rzecz powoda dochodzoną kwotę wraz z kosztami procesu. Nakaz ten pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zaskarżył sprzeciwem w całości, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że wysokość odszkodowania została ustalona szacunkowo z wykorzystaniem systemów eksperckich, w oparciu
o zgromadzoną dokumentację dotyczącą uszkodzeń pojazdu i uwzględnia technologię naprawy określoną przez producenta pojazdu. Przyznane świadczenie pieniężne zapewnia możliwość przywrócenia pojazdu do stanu sprzed szkody. Wskazał, że pozwany dokonał weryfikacji kosztów naprawy wynikających z wystawionej przez powoda faktury do wysokości średnich cen części i usług danego rodzaju obowiązujących na rynku lokalnym. Podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanego do powstania rozmiarów szkody poprzez nieuzasadniony brak współdziałania z pozwanym w zakresie naprawy uszkodzonego pojazdu, bowiem pozwany miał możliwość napraw pojazdu w sieci naprawczej (...) i z tego nie skorzystał.
(nakaz zapłaty k. 29, sprzeciw k. 33-35)
W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku pełnomocnicy stron nie stawili się.
(pismo procesowe k. 61-66, protokół rozprawy k. 108-108v.)
Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:
W dniu 25 lutego 2022 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego uszkodzony został należący do Z. G. samochód marki H. (...)
o nr rej. (...). Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego ubezpieczyciela.
(okoliczności bezsporne)
Poszkodowany zlecił naprawę przedmiotowego pojazdu firmie PARK (...).K. S. Sp.j., będącej (...) H.. W umowie zlecenia naprawy wskazano, że naprawa ma obejmować wszystkie uszkodzenia powstałe w przedmiotowej szkodzie. Jej podstawę miała stanowić kalkulacja naprawy wykonana przez zleceniobiorcę w systemie A. z uwzględnieniem stawki za rbg w wysokości 225 zł netto. Jednocześnie Z. G. przeniósł na warsztat naprawczy wierzytelność przysługującą mu względem pozwanego z tytułu odszkodowania z polisy ubezpieczeniowej sprawcy szkody.
(umowa zlecenia naprawy pojazdu k. 12, umowa cesji k. 13)
Na potrzeby naprawy warsztat sporządził stosowną kalkulację, w której m.in. uwzględnił stawkę za rbg w wysokości 225 zł netto. W związku z wykonaną naprawą warsztat wystawił w dniu 21 marca 2022 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 6.689,33 zł z terminem płatności do dnia 28 marca 2022 roku, którą następnie w dniu 23 marca 2022 roku przesłał pozwanemu na pocztę email.
(z płyty CD na k. 16: kalkulacja naprawy, faktura, wezwanie do zapłaty, korespondencja email)
W dniu 23 marca 2022 roku P. M.K. S. Sp.j. zawarł z powodem umowę o powierniczy przelew wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność uprzednio nabyta przez cedenta od poszkodowanego.
(zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności k. 14 , umowa o powierniczy przelew wierzytelności k. 15 , okoliczności bezsporne)
Z tytułu przedmiotowej szkody na rzecz warsztatu naprawczego została wypłacona pierwotnie kwota 4.172,87 zł, a następnie kwota 1.568,82 zł. Pozwany dokonał weryfikacji przesłanej przez warsztat kalkulacji naprawy. Pod kalkulacją zawarł stwierdzenie, że łączny akceptowalny koszt naprawy wynosi 5.741,69 zł brutto, która to kwota pozwala na przywrócenie stanu poprzedniego.
W wiadomości email z dnia 7 kwietnia 2022 roku powód wezwał pozwany Zakład (...) do dopłaty kwoty 947,64 zł tytułem brakującej części wynagrodzenia
z tytułu przeprowadzonej naprawy pojazdu.
(z płyty CD na k. 16: wezwanie do zapłaty; okoliczności bezsporne)
Zakres naprawy, w tym wszystkie operacje technologiczne, ujawniony w kalkulacji naprawy nr (...) z dnia 9 marca 2022 roku wykonanej przez serwis naprawczy (...) H. (...) odpowiada uszkodzeniom, które powstały podczas przedmiotowej kolizji.
Zakres stawek za 1 rbg prac blacharskich i lakierniczych stosowanych w Ł. i województwie (...) w I kwartale 2022 roku przez serwisy porównywalnej kategorii do serwisu (...), tj. dokonującego przedmiotowej naprawy, zawierał się w przedziale 140 zł - 290 zł/rbg netto, tj. 172,20 zł - 356,70 zł/rbg brutto. Stawka zastosowana przez przedmiotowy serwis naprawczy w wysokości 225 zł/rbg netto mieści się w tym przedziale. Według zgodnej deklaracji serwisów, stawki stosowane dla klientów korporacyjnych, flotowych i towarzystw ubezpieczeniowych nie związanych umowami oraz dla klienta indywidualnego samodzielnie ponoszącego koszty naprawy w obrocie gotówkowym nie różnią się od stawek w rozliczeniach bezgotówkowych. Koszt naprawy uszkodzeń samochodu H. nr rej. (...) powstałych w wyniku kolizji z dnia 25 lutego 2022 roku w oparciu o stawkę 225 zł/rbg netto wynosi 5.456,26 zł netto, tj. 6.711,20 zł brutto. W wyniku naprawy uszkodzeń przedmiotowego samochodu zgodnie z wyliczoną kalkulacją nie doszło do wzrostu wartości rynkowej pojazdu.
(pisemna opinia biegłego sądowego z załącznikami k. 79-92 )
W naprawie samochodu marki H. (...) użyto części oryginalnych. Warsztat wykonujący naprawę do napraw lakierniczych stosuje wyłącznie lakiery marek: S., L., N. A. i P.. Zgodnie z wystawionym dla P. M.K. S. Sp.j. certyfikatem, sporządzonym na podstawie przeprowadzonego audytu, dla pokrycia kosztu wykorzystywanych materiałów (po uwzględnieniu korekty: stanu magazynu, zleceń gwarancyjnych i wewnętrznych, strat i uchybień technologicznych) zaleca się na czas ważności rekomendacji stosowanie wartości współczynnika korekcyjnego w kalkulacji A. w wysokości 134,57 zł.
(z płyty CD na k. 16: kalkulacja naprawy, pismo z 1.07.2019, certyfikat)
Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto opinię biegłego sądowego J. Ż.. Oceniając opinię biegłego sądowego, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Opinia biegłego w pełni odnosiła się do zagadnień będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Jednocześnie opinia ta została sporządzona w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - analizy przez biegłego zagadnień będących jej przedmiotem. Opinia biegłego nie była kwestionowana przez strony procesu.
Sąd Rejonowy zważył, co następuje:
Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w całości.
W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).
Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).
Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.
Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).
W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 25 lutego 2022 roku, w wyniku którego uszkodzony został samochód H. (...). Do kolizji doszło z winy osoby ubezpieczonej w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Zakładzie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę.
Odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.). Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.
Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał
w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia
20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Wyjaśnienia wymaga ponadto, że zgodnie
z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z dnia 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17, L.; postanowienie z dnia 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05, L.), koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Wyrażając ten pogląd Sąd Najwyższy przypomniał, że w odniesieniu do ubezpieczenia OC zastosowanie znajduje zasada pełnego odszkodowania, przy czym suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być wyższa od poniesionej szkody.
Godzi się również przypomnieć, że poszkodowany jest w pełni uprawniony do naprawy rzeczy poprzez zastosowanie części nowych i oznaczonych logo producenta, a nie tzw. zamienników. Zastosowanie elementów oryginalnych pochodzących od oznaczonego producenta jest ściśle związane z możliwością naprawy uszkodzonego samochodu w warsztacie autoryzowanym przez producenta pojazdu, z korzystania usług, którego nie można w żadnym razie pozbawić poszkodowanego. Poszkodowany, w tym także poszkodowany właściciel pojazdu używanego, ma prawo wyboru zarówno miejsca, w którym zostanie przeprowadzona naprawa jego pojazdu jak i zastosowanych elementów oraz materiałów. Pokrzywdzony nie ma przy tym obowiązku poszukiwania sprzedawcy oferującego części najtaniej (por. wyrok
SN z dnia 25 kwietnia 2002 roku, I CKN 1466/99, OSNC 2003/5/64). Odmienne stanowisko skutkowałoby w zasadzie przerzuceniem częściowo ciężaru przywrócenia rzeczy do stanu poprzedniego na poszkodowanego. Zaś do takiego obciążenia poszkodowanego skutkami zawinionego działania sprawcy szkody lub innej osoby odpowiedzialnej cywilnie za tę szkodę nie ma uzasadnionej podstawy prawnej. Przywrócenie, bowiem rzeczy uszkodzonej (także używanej) do stanu poprzedniego polega na doprowadzeniu jej do stanu używalności w takim zakresie, jaki istniał przed wyrządzeniem szkody. Dlatego też, jeżeli do osiągnięcia tego celu konieczne jest użycie nowych elementów oznaczonego producenta, to poniesione na to wydatki wchodzą w skład kosztu naprawienia szkody przez przywrócenie rzeczy do stanu poprzedniego,
a w konsekwencji wydatki te w ostatecznym wyniku obciążają osobę odpowiedzialną za szkodę. Nie budzi wątpliwości, że oryginalność części wykorzystywanych do naprawy pojazdu stanowi istotny czynnik decydujący o tym, czy naprawa jest wystarczająca do przywrócenia jego do stanu poprzedniego. Jest oczywiste, że ich dobór może prowadzić do pogorszenia położenia poszkodowanego. Pogorszenie takie miałoby miejsce zarówno wtedy, gdyby użyta część była pod istotnymi względami częścią gorszą od tej, która uległa uszkodzeniu, jak i wtedy, gdyby równowartość "restytucyjna" części zastępczej była niepewna. W ocenie Sądu brak jest podstaw do uznania za zasadne naprawę pojazdu używanego wyłącznie przy zastosowaniu tzw. zamienników, a nie części autoryzowanych z logo producenta pojazdu, tylko z uwagi na rok produkcji pojazdu, czy też przebieg. Tego typu postępowanie byłoby całkowicie bezzasadne
i krzywdzące dla poszkodowanego. Co relewantne, pozwany nie wykazał w żaden sposób (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), aby w naprawionym pojeździe były montowane zamienniki. Jest to tym bardziej mało prawdopodobne, gdyż samochód w momencie kolizji był użytkowany przez zaledwie 14 miesięcy. Powtórzenia wymaga, że to do poszkodowanego należy wybór, czy zamierza naprawiać uszkodzony pojazd, a jeśli tak, w jakim warsztacie zamierza to uczynić. Nie jest on przy tym zobowiązany do naprawy pojazdu najtańszym możliwym kosztem. Wprawdzie poszkodowany w zdarzeniu drogowym powinien współpracować z zakładem ubezpieczeń i dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, to jednak zasada ta nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień. Narzucanie poszkodowanemu gdzie i za ile ma naprawić pojazd niespornie niweczyłoby jego uprawnienie odnośnie wyboru sposobu likwidacji szkody. Obowiązek minimalizacji skutków szkody musi być bowiem utrzymany i stosowany
w rozsądnych granicach i nie powinien być wykorzystywany do nakłaniania poszkodowanego by zrezygnował z realizacji przysługujących mu praw podmiotowych. Poszkodowany ma bowiem prawo do tego, aby za ustaloną kwotę odszkodowania móc naprawić pojazd w wybranym warsztacie naprawczym. Sąd nie znajduje także podstaw do narzucania poszkodowanemu obowiązku uzgadniania kosztów naprawy z ubezpieczycielem, wszak powód dochodzi roszczenia z ubezpieczenia OC, które przewiduje zasadę pełnego odszkodowania. Powinność taką można by rozważać w przypadku szkody likwidowanej z ubezpieczenia AC, które
z reguły określa sposób wyliczania wartości szkody. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy
w Ł. w wyroku z dnia 18 listopada 2020 roku (III Ca 1432/19, L.), współpraca wierzyciela z dłużnikiem, o której mowa w
art. 354 § 2 k.c., w odniesieniu do ubezpieczeniowego stosunku odszkodowawczego, polega na uzgodnieniu spraw podstawowych, takich jak – w przypadku szkody w pojeździe – przesądzenie sposobu przywrócenia stanu sprzed wypadku (czy samochód nadaje się do naprawy, czy też celowe jest przeznaczenie go do kasacji) oraz stwierdzenie, czy zasadnicze podzespoły samochodu (np. silnik lub karoseria) będą podlegały wymianie, czy tylko naprawie. Przypisanie zaś poszkodowanemu naruszenia obowiązku współpracy poszkodowanego z ubezpieczycielem poprzez przeciwdziałanie zwiększeniu szkody i minimalizowanie jej skutków, można rozważać tylko w razie wykazania świadomości i niedbalstwa poszkodowanego przy skorzystaniu z usług podmiotu stosującego stawki wygórowane (i to rażąco) w stosunku do występujących na lokalnym rynku,
a następnie domagania się odszkodowania w zawyżonej wysokości na podstawie faktur za naprawę pojazdu (
in concreto). W świetle zgromadzonego materiału dowodowego nie sposób uznać, aby tego typu sytuacja zaistniała na gruncie niniejszej sprawy. Dlatego też na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2023 r. Sąd pominął wniosek dowodowy zgłoszony przez pozwanego o dopuszczenie dowodu z zeznań świadka Z. G., gdyż okoliczności wskazane w odpowiedzi na pozew, w świetle powyższych rozważań, nie miały żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.
Między stronami niesporne było, że warsztat naprawczy naprawił pojazd marki H. (...), z tytułu czego wystawił fakturę VAT. Jeśli w ocenie pozwanego określony w fakturze koszt naprawy był zawyżony, a stawka za rbg, koszt zakupu części zamiennych, koszty czynności dodatkowych nierynkowe, tudzież niezasadne, to winien on to wykazać. Obowiązkiem pozwanego, który zakwestionował wysokość szkody jest bowiem udowodnienie, że wysokość szkody, wynikająca z dowodów zaoferowanych przez powoda jest zawyżona, a przyjęte w kosztorysie koszty w istotny sposób odbiegają od stawek stosowanych na rynku. Udowodnieniu podlegają fakty, a nie ich brak. W przypadku, gdy jak w niniejszej sprawie, naprawa odbywa się w warsztacie, a roszczenie dotyczy refundacji poniesionych kosztów naprawy, powinnością powoda jest udowodnienie, że rzeczywiście w związku z naprawą poniesione zostały koszty w określonej wysokości. Udowodnienie tego jest możliwe np.
w oparciu o dokumenty (umowy, rachunki, faktury) i nie jest konieczne zasięganie opinii biegłego w tej kwestii. Jak wyjaśnił Sąd Okręgowy w wyroku z dnia 5 lipca 2017 roku (III Ca 752/17, L.), dopiero gdy pomiędzy stronami procesu wywiąże się spór co do relacji poniesionych kosztów do kosztów rynkowych może być potrzebne zasięgnięcie opinii biegłego. Opinia taka została wydana na gruncie niniejszej sprawy, a w jej treści biegły wyjaśnił, że koszty usługi naprawy i części zamiennych ujęte w fakturze były zasadne. Jednocześnie biegły wypowiedział się na temat stosowanej przez zakład naprawczy stawki za rbg akcentując, że miała ona rynkowy charakter i nie można uznać jej za zawyżoną. Powtórzenia wymaga, że sporna stawka 225 zł netto zawierała się w kosztach napraw na terenie województwa (...)
i nie była zawyżona w stosunku do stawek obowiązujących na rynku lokalnym. Tym samym poszkodowany wybierając warsztat nie zwiększał rozmiarów szkody i działał w ramach swojego uprawnienia do wyboru zakładu naprawczego.
Skoro zatem niezbędny koszt naprawy samochodu marki H. (...) uszkodzonego
w wyniku zdarzenia komunikacyjnego z dnia 25 lutego 2022 roku wynosi 6.711,20 zł brutto, wysokość należnego powodowi roszczenia kształtuje się na tym samym poziomie. Do dnia wyrokowania pozwany wypłacił z tytułu przedmiotowej szkody łącznie kwotę 5.741,69 zł brutto, wobec czego żądanie powoda zasługuje na uwzględnieniu w całości.
Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 947,64 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 kwietnia 2022 roku do dnia zapłaty. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ust. 1 ustawy, zgodnie
z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie, o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego (art. 14 ust. 2 ustawy). Niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). Z przedstawionego przez pozwanego dokumentu w postaci Podsumowania zgłoszenia szkody (k. 44 akt sprawy) wynika, że zgłoszenie szkody nastąpiło w dniu 7 marca 2022 r., wobec czego od dnia 7 kwietnia 2022 roku pozwany pozostawał w zwłoce z wypłatą należnego odszkodowania.
O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 387 zł, na którą złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 100 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 270 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.
Na podstawie art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c. Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 213,19 zł tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.
Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.
Podmiot udostępniający informację: Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi
Data wytworzenia informacji: