Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 czerwca 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Tomasz Kalsztein

Protokolant: st. sekr. sąd. Dorota Piasek

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2023 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. kwotę 2.932,31 zł (dwa tysiące dziewięćset trzydzieści dwa złote trzydzieści jeden groszy groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2022 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej
z siedzibą w W. na rzecz powoda (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Z. kwotę 1.117 zł (jeden tysiąc sto siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  nakazuje pobrać od pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 531,05 zł (pięćset trzydzieści jeden złotych pięć groszy) tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Sygn. akt VIII C 454/22

UZASADNIENIE

W dniu 1 lipca 2022 roku powód (...) Sp. z o.o. w Z., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. powództwo o zapłatę kwoty 2.932,31 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2022 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pełnomocnik wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności powód, będący autoryzowanym serwisem naprawczym marki R. i D., dokonał naprawy pojazdu marki R. (...) o nr rej. (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia drogowego. Z tytułu przeprowadzonej naprawy powód wystawił fakturę, w zakresie której pozwany uznał wszystkie wymienione w niej czynności, obniżył jednak stawkę za rbg, zastosował współczynnik odchylenia dla materiałów lakierniczych na poziomie 121% pomimo, iż powód nie stosuje lakierów S./N., a jedynie lakiery o wyższych standardach i parametrach, ponadto zakwestionował koszty obsługi szkody oraz mycia pojazdu, co jest sprzeczne z rekomendacją Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady Technicznej. Pełnomocnik podniósł ponadto, że powód nabył wierzytelności względem pozwanego w drodze umowy cesji.

(pozew k . 5-6)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił z tytułu odszkodowania łączną kwotę 16.882,28 zł. Wskazał, że pozwany zakwestionował w szkodzie koszt mycia pojazdu, przyjęcia oraz obsługi szkody. Podniósł zarzut przyczynienia się poszkodowanej do zwiększenie rozmiarów szkody poprzez nieskorzystanie przez poszkodowaną z propozycji naprawy pojazdu w warsztacie sieci naprawczej pozwanego. Podkreślił, że ewentualne wydatki poniesione przez poszkodowaną, a przekraczające koszty naprawy zaproponowanej przez ubezpieczyciela, nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym i nie można ich uznać za ekonomicznie uzasadnione i celowe. Niezależnie od powyższego pozwany uznał to roszczenie za rażąco zawyżone i prowadzące do bezzasadnego zwiększenia zakresu jego odpowiedzialności. Pozwany podważył także rynkowy charakter stosowanych przez powoda stawek za rbg.

(odpowiedź na pozew k. 66-73)

Do końca postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnik pozwanego wypowiedział się również w zakresie opinii biegłego.

(protokół rozprawy k. 93-93v., k. 167, pismo procesowe k. 141-141v.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Powód jest autoryzowanym serwisem naprawczym samochodów marki R. i D.. W ramach wykonywanych napraw pojazdów powód stosuje jedynie lakiery marki p. (...) oraz (...), nie stosuje natomiast produktów firmy (...)/N..

(wyciąg z kontraktu handlowego k. 33, wyciąg z umowy współpracy k. 34, oświadczenie k. 35, okoliczności bezsporne)

W dniu 11 grudnia 2021 roku w Ł. doszło do zdarzenia drogowego w wyniku którego uszkodzeniu uległ pojazd marki R. (...) o nr rej. (...) należący do L. M.. Szkoda była likwidowana z umowy ubezpieczenia OC zawartej pomiędzy sprawcą szkody a pozwanym Towarzystwem (...).

W ramach prowadzonej działalności powód podjął się naprawy samochodu marki R. (...) o nr rej. (...), uszkodzonego w wyniku zdarzenia drogowego z dnia 27 kwietnia 2020 roku.

W dniu 13 grudnia 2021 roku powód nabył od poszkodowanej wierzytelność przysługującą jej względem pozwanego z tytułu odszkodowania z polisy ubezpieczeniowej sprawcy szkody.

W związku z wykonaną naprawą powód wystawił w dniu 31 stycznia 2022 roku fakturę VAT nr (...) na kwotę 19.909,59 zł z terminem płatności do dnia 14 lutego 2022 roku, którą przesłała pozwanemu za pośrednictwem poczty elektronicznej w dniu 3 lutego 2022 roku Pozwany zweryfikował fakturę w zakresie stawki za rbg obniżając ją z kwoty 220 zł do kwoty 185 zł netto, ponadto zakwestionował współczynnik odchylenia na materiałach lakierniczych na poziomie 121%, koszty związane z obsługą szkody i myciem pojazdu. Pierwotnie z tytułu przeprowadzonej naprawy na rzecz powoda została wypłacona kwota 16.977,28 zł.

W wiadomości email z dnia 14 lutego 2022 roku powód wezwał pozwanego do dopłaty w terminie 3 dni kwoty 2.932,31 zł tytułem brakującej części wynagrodzenia z tytułu wykonania naprawy blacharsko-lakierniczej pojazdu marki R. (...).

(faktura k. 10-11, wydruk wiadomości email k. 12, k. 13, zlecenie naprawy k. 14, upoważnienie k. 15,oświadczenie k. 16, umowa cesji k. 17, kalkulacja naprawy k. 20-25, wydruk dotyczący lakieru k. 26, potwierdzenie transakcji k. 28, k. 29, zweryfikowana kalkulacja naprawy k. 76-81, decyzja k. 82, zeznania świadka L. M. 00:03:23-00:11:17 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 13 października 2022 roku k. 93-93v., okoliczności bezsporne)

Po zgłoszeniu szkody pozwany nie przedstawił poszkodowanej propozycji wyboru zakładu naprawczego. Przed przedmiotowym zdarzeniem szkodzącym pojazd marki R. (...) brał udział w dwóch zdarzeniach drogowych jednakże został naprawiony i w dniu przedmiotowego zdarzenia nie nosił śladów uszkodzeń.

(zeznania świadka L. M. 00:03:23-00:11:17 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 13 października 2022 roku k. 93-93v.)

Zgodnie z Komunikatem nr 1 Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady Technicznej z dnia 12 czerwca 2018 roku, odpowiednie przygotowanie pojazdu do procesu naprawy poprzez umycie jego karoserii jest bardzo istotną czynnością, pozwala bowiem na ocenę stanu nadwozia pod kątem bezspornego określenia obszaru uszkodzeń. Wytyczne eksperckich firm certyfikujących jakość i standard napraw jednoznacznie nakazują, że samochód przed rozpoczęciem prac musi być czysty. Jednocześnie pełna ocena jakości wykonanej pracy przez serwis i klienta możliwa jest wyłącznie po myciu pojazdu. Stosownie do rekomendacji nr 3 każdorazowo przed rozpoczęciem naprawy powypadkowej należy poddać samochód procesowi mycia zewnętrznego w czasie 0,3 rbg, natomiast przed zakończeniem naprawy samochodu konieczne jest umycie karoserii i odkurzenie wnętrza pojazdu w czasie 0,5 rbg. W komunikacie, w ramach rekomendacji nr 4, przyjęto ponadto, że w przypadku, gdy serwis wykonuje czynności związane z przyjęciem szkody oraz jej procedowaniem należy naliczyć koszt tych czynności rozliczany ryczałtem w wysokości 2 rbg.

(Komunikat nr 1 Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady Technicznej z dnia 12 czerwca 2018 roku k. 36-40)

Stawki za roboczogodzinę prac blacharsko-lakierniczych i lakierniczych na przełomie 2021 i 2022 mieściły się w przedziale od netto 140 zł do netto 365 zł dla zakładów autoryzowanych ( (...)) na terenie województwa (...). Zasadne jest przyjęcie do wykonania wyliczenia kosztów naprawy stawki rbg na poziomie rbg netto 220 zł, jako stawki rbg (...) zastosowanej przez powoda, mieszczącej się w przedziale stawek występujących dla zakładów autoryzowanych ( (...)) na terenie województwa (...) w 2021/2022 roku.

Uzasadniony koszt naprawy pojazdu marki R. (...) nr rej (...) w wyniku zdarzenia z dnia 11 grudnia 2021 roku wynosi brutto 20.889,16 zł przy zastosowaniu stawki rbg netto 220 zł, jako stawki zastosowanej przez powoda, obserwowanej na rynku, mieszczącej się w przedziale stawek (...) występujących na terenie województwa (...).

Nie doszło do wzrostu na wartości przedmiotowego pojazdu poprzez wykonanie jego naprawy.

Możliwa jest naprawa pojazdu w sposób wynikający z weryfikacji dokonanych przez pozwanego, lecz w innym warsztacie samochodowym. Ze względu na skalę działalności możliwe jest uzyskanie rabatu na ceny części jak dla przedmiotowej naprawy w oparciu o porozumienia zawarte przez (...) z dostawcami, czy też inne podmioty prowadzące działalność gospodarczą w tym zakresie.

Technologia producenta pojazdu dopuszcza zastosowanie technologii lakierowania (...).

(...) ekspercki zastosowany przez powoda do przygotowania kalkulacji naprawy przewiduje lakierowanie metodą (...). Powód dokonał ingerencji w system w zastosowaniu zwiększenia indeksu na materiałach lakierniczych.

Metoda (...) uwzględnia materiały lakiernicze takich firm jak A., (...) P. R., B..

(pisemna opinia biegłego sądowego z załącznikami k. 100-117, opinia uzupełniająca k. 147-148)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych przyjęto ponadto zeznania świadka oraz opinię biegłego sądowego G. P.. Oceniając opinię biegłego sądowego, Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w jej treści wniosków, opinia ta była bowiem rzetelna, jasna, logiczna oraz w sposób wyczerpujący objaśniająca budzące wątpliwości kwestie. Opinia biegłego w pełni odnosiła się do zagadnień będących jej przedmiotem, wnioski biegłego nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego. Jednocześnie opinia ta została sporządzona w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - analizy przez biegłego zagadnień będących jej przedmiotem. Opinia biegłego nie była podważana przez strony procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w części.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy, zakład ubezpieczeń zobowiązany jest do wypłaty odszkodowania z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, której następstwem jest śmierć, uszkodzenie ciała, rozstrój zdrowia bądź też utrata, zniszczenie lub uszkodzenie mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku. Odpowiedzialność zakładu ubezpieczeń nie może wykraczać poza granice odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem, ale również nie może być mniejsza niż wynikła na skutek ruchu pojazdu mechanicznego szkoda. W sferze odpowiedzialności odszkodowawczej podstawowym założeniem wszelkich rozważań jest z reguły zasada pełnego odszkodowania. Wynika z niej, że wszelka szkoda wyrządzona przez posiadacza lub kierowcę pojazdu mechanicznego, powinna być w świetle obowiązujących przepisów prawa pokrywana przez zakład ubezpieczeń w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego z dnia 11 grudnia 2021 roku, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki R. (...). Do kolizji doszło z winy osób ubezpieczonych w zakresie odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych w pozwanym Towarzystwie (...). Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotowe szkody.

Odszkodowanie za szkodę powstałą na skutek zdarzenia komunikacyjnego ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierowcy pojazdu mechanicznego (sprawcy szkody). Przy czym dla ustalenia granic odpowiedzialności cywilnej sprawcy szkody koniecznym jest odwołanie się do podstawowych zasad przewidzianych przepisami kodeksu cywilnego (art. 361 i art. 363 § 2 k.c.).

Reguła wyrażona w przepisie art. 361 § 1 k.c. stanowi, że zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Stosownie zaś do § 2 przepisu art. 361 k.c. naprawienie szkody obejmuje straty, jakie poszkodowany poniósł, a także korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby nie wyrządzono mu szkody. W myśl przepisu art. 363 § 2 k.c. jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. W tym miejscu wskazać należy, że w warunkach gospodarki rynkowej dla obrotu towarowego decydujące znaczenie mają reguły ekonomiczne podaży i popytu, a więc rynek, dlatego też bezsprzecznie podstawą przy obliczaniu wysokości odszkodowania powinny być ceny rynkowe.

Zgodnie z przyjętym zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie poglądem pod pojęciem szkody należy rozumieć różnicę pomiędzy stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę, a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie doszło do zdarzenia szkodzącego (tzw. dyferencyjna metoda ustalania szkody). W odniesieniu do szkody komunikacyjnej jest to w praktyce różnica pomiędzy wartością, jaką pojazd przedstawiał w chwili wypadku, a jego wartością po wypadku (por. m.in. wyrok SA w Warszawie z dnia 20 listopada 2014 roku, I Aca 685/14, LEX). Co do zasady wysokość odszkodowania winna odpowiadać kosztom usunięcia wskazanej wyżej różnicy w wartości majątku poszkodowanego (kosztom naprawy uszkodzonego pojazdu). Podmiot odpowiedzialny jest zobowiązany zwrócić poszkodowanemu wszelkie celowe i ekonomicznie uzasadnione wydatki poniesione w celu przywrócenia poprzedniego stanu samochodu, do których należy zaliczyć w zasadzie także koszt nowych części i innych materiałów (por. wyrok SN z dnia 20 października 1972 roku, II CR 425/72, OSNCP 1973, nr 6, poz. 111). Wyjaśnienia wymaga ponadto, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem Sądu Najwyższego (por. m.in. wyrok z dnia 12 kwietnia 2018 roku, II CNP 43/17, L.; postanowienie z dnia 12 stycznia 2006 roku, III CZP 76/05, L.), koszt naprawy uszkodzonego w wypadku komunikacyjnym pojazdu, nieprzewyższający jego wartości sprzed wypadku, nie jest nadmierny w rozumieniu art. 363 § 1 k.c. Wyrażając ten pogląd Sąd Najwyższy przypomniał, że w odniesieniu do ubezpieczenia OC zastosowanie znajduje zasada pełnego odszkodowania, przy czym suma pieniężna wypłacona przez ubezpieczyciela nie może być wyższa od poniesionej szkody.

W niniejszej sprawie zakres napraw, rodzaj części użytych do ich przeprowadzenia, były między stronami niesporne. W odniesieniu do faktur za naprawę pozwany zakwestionował stawkę za rbg, współczynnik odchylenia na materiałach lakierniczych w wysokości 121% oraz koszt obsługi szkody.

Rozważania w powyższym zakresie rozpocząć należy od przypomnienia, że poszkodowany nie jest zobowiązany do naprawy pojazdu najtańszym możliwym kosztem. Wprawdzie poszkodowany w zdarzeniu drogowym powinien współpracować z zakładem ubezpieczeń i dążyć do minimalizacji rozmiarów szkody, to jednak zasada ta nie może oznaczać ograniczenia jego uprawnień. Narzucanie poszkodowanemu gdzie i za ile ma naprawić pojazd niespornie niweczyłoby jego uprawnienie odnośnie wyboru sposobu likwidacji szkody. Poszkodowany ma bowiem prawo do tego, aby za ustaloną kwotę odszkodowania móc naprawić pojazd w wybranym warsztacie naprawczym. W niniejszej sprawie nie budziło wątpliwości, że powód naprawił przedmiotowy pojazd, z tytułu czego wystawił fakturę VAT. W fakturach tych uwzględniono stawkę za rbg na poziomie 220 zł netto. Jeśli w ocenie pozwanego stawka ta nie miała rynkowego charakteru i była zawyżona, to winien on to wykazać. Obowiązkiem pozwanego, który zakwestionował wysokość szkody jest bowiem udowodnienie, że wysokość szkody, wynikająca z dowodów zaoferowanych przez powoda jest zawyżona, a przyjęta stawka za rbg w istotny sposób odbiega od stawek stosowanych na rynku. Udowodnieniu podlegają fakty, a nie ich brak. To nie powód winien udowodniać, że poniesione koszty naprawy nie są zawyżone, lecz pozwany powinien dowodzić, że jest możliwe tańsze naprawienie uszkodzonego samochodu. W przypadku, gdy jak w niniejszej sprawie, naprawa odbywa się w (...), a roszczenie dotyczy refundacji poniesionych kosztów naprawy, powinnością powoda jest udowodnienie, iż rzeczywiście poniósł koszty w określonej wysokości. Udowodnienie tego jest możliwe w oparciu o dokumenty, przykładowo umowy, rachunki, faktury, które zostały załączone w poczet materiału dowodowego. Jednocześnie z wnioskowanego przez pozwanego dowodu z opinii biegłego wynika, że stawka powoda ma charakter rynkowy, co podważa argumentację pozwanego odnośnie nierynkowego charakteru stawek powoda. Znamienne jest, że pozwany kwestionując stawkę za rbg na poziomie 220 zł netto i wywodząc, iż nie ma ona rynkowego charakteru, nie dostarcza jakichkolwiek dowodów na poparcie własnych twierdzeń. Dysonans w podejściu pozwanego nie znajduje przy tym żadnego wyjaśnienia w złożonych przezeń pismach procesowych. Niezależnie od powyższych rozważań przypomnienia wymaga, że powód dochodził roszczenia z tytułu rzeczywiście poniesionych kosztów napraw, których zakresu pozwany nie podważał, nie zaś kosztów hipotetycznie wyliczonych. Wobec powyższego irrelewantne znacznie ma kwestia, czy poszkodowana mogła naprawić pojazd taniej (co w świetle zasad doświadczenia życiowego niemal zawsze jest możliwe). Wyliczenie średniej stawki za rbg mogłoby mieć w istocie znaczenie w przypadku naprawy finansowanej z ubezpieczenia AC, gdzie OWU ubezpieczyciela precyzyjnie określa wartość stawki, wg której winna zostać przeprowadzona naprawa. Przy ubezpieczeniu OC i zasadzie pełnego odszkodowania brak jest podstaw do uśredniania stawki, zwłaszcza w przypadku dochodzenia kosztów faktycznie poniesionych, a ocenie winno podlegać wyłącznie to, czy zastosowana przez warsztat stawka za rbg ma charakter rynkowy. Powtórzenia wymaga, że zakład ubezpieczeń nie może ograniczać prawa poszkodowanego, co do wyboru warsztatu naprawczego. W omawianym przypadku poszkodowana zdecydowała się skorzystać z usług powoda, do czego była w pełni uprawnieni, a skoro stosowana przez powoda stawka ma rynkowy charakter, to zasadne jest uwzględnienie tej stawki.

W ocenie Sądu pozwany nie wykazał również w odpowiedni sposób braku zasadności zastosowania odchylenia na materiałach lakierniczych, w szczególności nie odniósł się do twierdzeń powoda odnośnie stosowania przy naprawach lakierów premium oraz przedłożonych na tę okoliczność dokumentów. Przypomnienia wymaga, że powód załączył wyciągi z umów handlowych z firmami (...) na okoliczność stosowania przy pracach lakierniczych lakierów tych marek, a także oświadczenie o nie stosowaniu produktów firmy (...)/N. Sądowi z urzędu wiadomym jest przy tym (por. uzasadnienie w sprawie VIII C 582/20), że podstawą wprowadzenia do kosztorysu kwestionowanego odchylenia była dokonana przez powoda dogłębna analiza kosztorysów po obniżeniu cen materiałów lakierniczych w systemie A., w wyniku wprowadzenia do koszyka lakierów premium lakieru S./N. w 2017 roku. Porównano wówczas 100 kosztorysów z okresu przed i po obniżce, co w przeliczeniu dało współczynnik 21%, który wyrównuje obniżkę. Porównanie zleceń z pierwszej połowy 2016 roku (przed obniżką) i pierwszej połowy 2019 roku (po obniżce, ale z zastosowaniem współczynnika 21%) wykazało przy tym podobny stosunek materiałów zużytych przy naprawach do materiałów zafakturowanych. Dlatego też powód uznał, że zastosowanie współczynnika 21% jest właściwe i wyrównuje zastosowaną przez system A. obniżkę. Nie jest zatem tak, że powód narzuca sporny współczynnik w oderwaniu od realiów rynkowych, tj. cen materiałów lakierniczych, które stosuje przy naprawach lakierniczych. Z opinii biegłych wydanych na kanwie innych spraw (por. m.in. uzasadnienie w sprawie VIII C 539/20 oraz w sprawie 1155/20) wynika, że wprowadzenie do koszyka (...) materiałów lakierniczych firmy (...)/N., które nie są autoryzowane przez producentów pojazdów, skutkowało obniżeniem wartości koszyka o ok. 20%. Wprawdzie biegły w sporządzonych kalkulacjach nie uwzględnił spornego odchylenia, to jednocześnie z ich treści wprost wynika, że koszty lakierowania zostały wyliczone właśnie w oparciu o koszyk (...). Skoro zaś powód przy naprawach stosuje materiały lakiernicze marek premium, to przyjęcie współczynnika odchylenia na poziomie 121% Sąd uznał za wykazane i zasadne.

Wreszcie, zdaniem Sądu, powód zasadnie naliczył koszty związane z myciem pojazdu oraz obsługą szkody. Na uzasadnienie swojego stanowiska powód przedłożył komunikat nr 1 Ogólnopolskiej Motoryzacyjnej Rady Technicznej z dnia 12 czerwca 2018 roku, który w odniesieniu do w/w czynności zawiera stosowne rekomendacje. Wyjaśnienia wymaga w tym miejscu, że naliczone przez powoda koszty uwzględniają wyłącznie wartość rbg w odniesieniu do konkretnej czynności, która to wartość nie została dowolnie ustalona, a wynika z przywołanych rekomendacji. Sąd podziela wprawdzie pogląd pozwanego, iż czynności mycia pojazdu należą do rutynowych czynności przygotowawczych, zaś przygotowanie pojazdu do naprawy może być wliczane w technologiczny zakres naprawy, pozwany zdaje się jednak nie zauważać, że każda z tych czynności wiąże się z określonym działaniem pracownika warsztatu, który poświęca na to swój czas pracy. Skoro przykładowo pracownik warsztatu na umycie i sprzątanie pojazdu przed/po naprawie poświęca 0,8 rbg (wartość z rekomendacji), to nie sposób uznać, że za ten czas pracy powód nie może żądać stosownej zapłaty. Jednocześnie w świetle zasad doświadczenia życiowego przyjętą wartość należy uznać za uzasadnioną. Analogicznie należy się odnieść do przyjęcia pojazdu i obsługi szkody, które to czynności także są wykonywane przez pracowników powoda. Powtórzenia wymaga, że powód dochodząc omawianych kosztów nie dokonuje ich wyceny przez pryzmat ustalonej przez siebie wartości prac, a wyłącznie przez pryzmat czasu poświęconego na ich wykonanie (powód nie uwzględnia tu kosztów zakupu produktów do mycia pojazdu, zużycia wody itp.). Skoro więc powód przykładowo w odniesieniu do czynności w postaci wybudowania i wbudowania zderzaka przyjmuje, że wymaga ona 0,4 rbg i nie jest to podważane przez ubezpieczyciela, który uwzględnia tę czynność w kwocie wypłaconego odszkodowania, to Sąd nie znajduje podstaw, aby nie uwzględnić czynności mycia/sprzątania pojazdu, czy też obsługi szkody, skoro także one wymagają określonego działania pracownika powoda, które zajmuje odpowiedni czas i jest związane z procesem naprawy. W tożsamy sposób Sąd ocenił naliczone przez powoda koszty dezynfekcji wnętrza pojazdu, miały one bowiem niespornie związek z pandemią koronawirusa.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2.932,31 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 15 lutego 2022 roku do dnia zapłaty. Przypomnienia wymaga, że niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W omawianej sprawie termin zapłaty wynikał z faktury VAT i przypadł na dzień 14 lutego 2022 roku, a zatem należne powodowi odsetki Sąd zasądził począwszy od dnia następnego.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.117 zł, na którą złożyły się: opłata sądowa od pozwu – 200 zł, koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 900 zł oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 zł.

Zgodnie z przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych w zw. z art. 98 k.p.c Sąd nakazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 531,05 zł, tytułem nieuiszczonych kosztów sądowych.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.