Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant st. sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko W. A.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanej kwotę 270 zł (dwieście siedemdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 463/19

UZASADNIENIE

W dniu 13 grudnia 2018 roku powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W. wytoczył przeciwko pozwanej W. A. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 1.328,95 zł wraz ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z umowy akwizycyjnej zawartej przez pozwaną z (...) Sp. z o.o., na mocy której pozwana zobowiązała się do nabywana produktów po preferencyjnych cenach z odroczonymi terminami płatności, celem ich dalszej dystrybucji. W ramach współpracy pozwana dokonywała drogą elektroniczną oraz za pośrednictwem telefonu zamówień produktów. A. (...) Polska po dostarczeniu zamówionych produktów wystawiał faktury VAT obejmujące cenę sprzedaży nabywanego towaru. Na pozwaną zostały wystawione 3 faktury, których pozwana nie opłaciła. Zgodnie z postanowieniami umowy akwizycyjnej oraz treścią regulaminu, w związku z nieuregulowaniem przez pozwaną płatności zostały wystawione na nią ponaglenia obejmujące wezwanie do zapłaty zaległości
wraz z nałożonymi opłatami za ponaglenie obejmującymi zwrot zryczałtowanych kosztów dochodzenia wierzytelności przez A. (...) Polska. Ponaglenia zostały wystawione według następującego schematu: pierwsze 23-go dnia po wystawieniu faktury z opłatą windykacyjną w wysokości 7 zł, drugie 35-go dnia po wystawieniu faktury z opłatą windykacyjną w wysokości 10 zł, trzecie 49-go dnia po wystawieniu faktury z opłatą windykacyjną w wysokości 14 zł oraz czwarte 70-go dnia po wystawieniu faktury z opłatą windykacyjną w wysokości 20 zł. Powód wyjaśnił ponadto, iż wierzytelność względem pozwanej nabył na mocy umowy przelewu wierzytelności z dnia 28 sierpnia 2017 roku.

(pozew w e.p.u. k. 3-8)

W dniu 18 grudnia 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanej na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

Powyższy nakaz pozwana zaskarżyła sprzeciwem wnosząc o oddalenie powództwa w całości. W uzasadnieniu pozwana zaprzeczyła, aby była konsultantką firmy (...), a także, aby z tym podmiotem łączyła ją jakakolwiek umowa. Wyjaśniła, że od marca 2016 roku do kwietnia 2018 roku nie miała możliwości korzystania z telefonu oraz Internetu, wskazała również, że obecnie toczy się postępowanie dotyczące bezprawnego korzystania z przez M. M.
z jej dokumentów oraz konta.

Postanowieniem z dnia 17 stycznia 2019 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie stwierdził skuteczne wniesienie sprzeciwu i utratę mocy nakazu zapłaty w całości oraz przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi.

(nakaz zapłaty k. 8v.-9, sprzeciw k. 10, postanowienie k. 13v.)

Po przekazaniu sprawy z e.p.u., powód uzupełnił braki pozwu i podtrzymał powództwo w całości.

(pismo procesowe k. 16-18, pozew k. 19-21)

W toku dalszego procesu stanowiska stron nie uległy zmianie. Ustanowiony przez pozwaną zawodowy pełnomocnik uzupełniająco wyjaśnił, że od kwietnia 2016 roku do maja 2018 roku pozwana zamieszkiwała poza miejscem swojego zameldowania. Po powrocie do tego miejsca w maju 2018 roku okazało się, że na pozwaną zostało zaciągniętych szereg zobowiązań m.in. w firmach świadczących usługi telekomunikacyjne, w następstwie czego pozwana złożyła na Komisariacie Policji w B. zawiadomienie o podejrzeniu popełnienia na jej szkodę przestępstwa polegającego na posługiwaniu się przez nieuprawnioną osobę jej danymi osobowymi oraz dokumentami. Ponadto pełnomocnik wyjaśnił, że pozwana nie logowała się do systemu A. (...) w celu dokonania rejestracji, czy zakupów, nigdy nie akceptowała również żadnych dokumentów A. (...). Na koniec wskazał, że do akt nie zostały złożone ani umowa akwizycyjna, ani rzekomo zaakceptowany przez pozwaną regulamin.

(pismo procesowe k. 60-62, protokół rozprawy k. 75-78)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 22 kwietnia 2016 roku (...) Sp. z o.o. w W. wystawił na pozwaną fakturę VAT opiewającą na kwotę 492,23 zł z tytułu sprzedaży artykułów kosmetycznych, z terminem płatności do dnia 9 maja 2016 roku.

W dniu 29 kwietnia 2016 roku (...) Sp. z o.o. w W. wystawił na pozwaną fakturę VAT opiewającą na kwotę 172,46 zł z tytułu sprzedaży artykułów kosmetycznych, z terminem płatności do dnia 16 maja 2016 roku.

W dniu 1 maja 2016 roku (...) Sp. z o.o. w W. wystawił na pozwaną fakturę VAT opiewającą na kwotę 322,32 zł z tytułu sprzedaży artykułów kosmetycznych, z terminem płatności do dnia 18 maja 2016 roku.

W fakturach, o których mowa wyżej, jako adres pozwanej wskazano: Ć. 2 m. 77, (...)-(...) Ł..

Należności wynikające z faktur VAT nie zostały przez pozwaną zapłacone, w następstwie czego A. (...) Polska wystawił na pozwaną ponaglenia do zapłaty, w treści których obciążył dodatkowo pozwaną opłatą za ponaglenie. Opłata ta wyniosła: 7 zł przy pierwszym ponagleniu, 10 zł przy drugim ponagleniu, 14 zł przy trzecim ponagleniu oraz 20 zł przy czwartym ponagleniu. Przedmiotowe ponaglenia były wystawiane osobno dla każdej nieopłaconej faktury, a więc
po 4 ponaglenia dla każdej z faktur (łącznie 12 ponagleń na sumę 153 zł).

(faktura VAT k. 32-33, k. 34, k. 35-36, ponaglenia k. 37-48)

W dniu 28 sierpnia 2017 roku (...) Sp. z o.o. w W. zawarł z powodem umowę cesji wierzytelności m.in. wobec pozwanej W. A.. W załączniku do umowy cesji zadłużenie pozwanej zostało oznaczone na łączną kwotę 1.150,01 zł.

(umowa przelewu wierzytelności k. 22-23, potwierdzenie zapłaty ceny k. 24, wydruk z KRS k. 25-26v., pełnomocnictwo k. 27, załącznik k. 28-30)

W dniu 5 września 2017 roku z systemu A. (...) Polska został wygenerowany raport, z treści którego wynika, że osoba posługująca się imieniem i nazwiskiem W. A. po zalogowaniu się do systemu potwierdziła dane wprowadzone na formularz umowy i zaakceptowała warunki przedstawione na formularzu umowy w dniu 21 kwietnia 2016 roku o godzinie 21:56:17.

(wydruk z systemu k. 31)

Pozwana W. A. w okresie od marca 2016 roku do maja 2018 roku nie zamieszkiwała pod adresem Ł., ul. (...). W tym czasie pozwana przebywała w P. u koleżanki i nie utrzymywała żadnych kontaktów ze swoją rodziną.

Pozwana nie rejestrowała się na portalu A. (...) Polska, nie wyrażała woli zostania konsultantką tego podmiotu, nie podpisywała umowy akwizycyjnej, nie zamawiała oraz nie odbierała żadnych produktów z tej firmy.

(dowód z przesłuchania pozwanej 00:12:35-00:18:15 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 17 lipca 2019 roku, zeznania świadka W. A. 00:04:14-00:09:58 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 17 lipca 2019 roku)

W dniu 25 października 2018 roku W. A. złożyła na Komendzie Powiatowej w B. zawiadomienie dotyczące oszustwa przy zawieraniu umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W następstwie złożonego zawiadomienia, w dniu 3 listopada 2018 roku wszczęto pod nadzorem Prokuratury Rejonowej w Brzezinach postępowanie w sprawie o czyn z art. 286 § 1 k.k.
w zw. z art. 12 k.k.

(zaświadczenie k. 63, pismo k. 64)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako niesporny bądź w oparciu o dowody z powołanych dokumentów, których prawdziwość nie budziła wątpliwości Sądu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania stron, ograniczony w trybie art. 302 k.p.c. do przesłuchania pozwanej, oraz zeznania świadka.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo, jako niezasadne, podlega oddaleniu w całości.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od przypomnienia,
że w myśl treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu, o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

W niniejszej sprawie to zatem powód powinien wykazać, iż pierwotnego wierzyciela łączyła z pozwaną umowa akwizycyjna, której to powinności nie sprostał. W pierwszej kolejności podnieść należy, że do akt sprawy nie została złożona sporna umowa, jak również regulamin określający ogólne warunki, zasady oraz sposób sprzedaży prowadzonej przez A. (...) Polska. Powód poprzestał wyłącznie na załączeniu raportu – potwierdzenia systemowego założenia konta konsultanta, z którego wynika wyłącznie, że osoba przedstawiająca się, jako W. A., po zalogowaniu do systemu potwierdziła dane wprowadzone na formularz umowy i zaakceptowała warunki przedstawione na tymże formularzu. Pomijając fakt, iż z raportu tego nie wynika, przez kogo został sporządzony, pod raportem tym brak jest również jakiegokolwiek podpisu, co samo w sobie podważa jego walor dowody, nie sposób przyjąć, aby stanowił on dowód na to, że pozwana zarejestrowała się na portalu pierwotnego wierzyciela, potwierdziła swoje dane oraz podpisała umowę agencyjną. Przedłożony raport dowodzi wyłącznie tego, że A. (...) Polska założył na pozwaną konto konsultanta opierając się na jej danych osobowych, nie wiadomo jednak przez kogo i w jakich okolicznościach podanych. W drugiej kolejności wyjaśnić należy, że w aktach sprawy brak jest dowodu na to, że pozwana kiedykolwiek składała u pierwotnego wierzyciela zamówienia na oferowane przez niego produkty, w szczególności na produkty wymienione w fakturach z dnia 22 kwietnia 2016 roku, 29 kwietnia 2016 roku i 1 maja 2016 roku, jak również, że produkty te zostały jej doręczone. Nie budzi przy tym wątpliwości, że pierwotny wierzyciel musiał odnotować fakt wpłynięcia określonego zamówienia, które następnie skompletował, przygotował do wysyłki, przesłał zamawiającemu. Niewątpliwie także odbiorca takiej przesyłki musiał pokwitować jej odbiór. Pomimo tego, żaden dowód na powyższe nie został złożony do akt sprawy. Powód załączył w poczet materiału dowodowego wyłącznie trzy faktury VAT, nie zawierające przy tym pieczątki/podpisu wystawcy,
co już samo w sobie deprecjonuje ich wartość dowodową. Niezależnie od powyższej oceny godzi się przypomnieć, że sama faktura nie stanowi dowodu na wysokość zobowiązania dłużnika. W przeciwnym razie wierzyciel mógłby wystawiać dokumenty księgowe na dowolne kwoty i w oparciu o nie dochodzić ich zapłaty w drodze powództwa cywilnego. Podobnie, w przypadku zaistnienia omyłki pisarskiej w treści faktury, wierzyciel mógłby skutecznie dochodzić zapłaty omyłkowo wpisanej kwoty. Tak jednak nie jest, albowiem faktura, tak jak każdy dokument prywatny, stanowi jedynie dowód tego, że określona osoba złożyła oświadczenie zawarte w tym dokumencie. Dlatego też dokumenty te, o ile nie zostały podpisane przez dłużnika, należy uznawać za dokumenty obejmujące wyłącznie oświadczenie wierzyciela. Tylko w takim zakresie przedstawione przez powoda dokumenty księgowe nie budzą wątpliwości Sądu. Sąd Rejonowy podziela przy tym w pełni pogląd wyrażony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 7 listopada 2007 roku ( II CNP 129/07, LEX nr 621237), iż nie sposób, w świetle art. 245 k.p.c. uznać, aby faktura VAT miała inną moc dowodową, niż inne dokumenty prywatne ( tak też: wyrok SA w Białymstoku z dnia 9 stycznia 2014 roku, I ACa 622/13, LEX nr 1425358, wyrok SO w Krakowie z dnia 6 grudnia 2013 roku, XII Ga 412/13, LEX nr 1715416; wyrok SO w Gdańsku z dnia 7 lipca 2011 roku, III Ca 126/11, LEX nr 1713955). Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy ( por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 roku, IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

Wyjaśnić wreszcie należy, że w sprawie w ogóle nie zostało wykazane, jakie były zasady sprzedaży produktów przez A. (...) Polska swoim konsultantom, a także jak przebiegał proces rozliczania się przez konsultantów z zakupionych produktów .. (...) poczet materiału dowodowego nie zostały również załączone dokumenty, z których wynikałoby uprawnienie pierwotnego wierzyciela do obciążania konsultantów opłatami za ponaglenia, jak również zasady, według których ponaglenia te były wysyłane, a opłaty naliczane. W konsekwencji twierdzenia powoda w zakresie powyższych okoliczności nie poddają się jakiejkolwiek weryfikacji. Oczywistym jest również, że wobec braku jakichkolwiek dokumentów źródłowych, samo ponaglenie nie stanowi dowodu na wysokość zobowiązania dłużnika i może mieć walor co najwyżej dokumentu prywatnego.

Na koniec przypomnienia wymaga, że pozwana od samego początku kwestionowała, aby łączyła ją z pierwotnym wierzycielem jakakolwiek umowa, z którymi to twierdzeniami powód nie podjął żadnej polemiki. Pozwana przedłożyła przy tym zaświadczenie, z treści którego wynika, że osoba posługująca się jej danymi osobowymi zawarła dwie umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych, w zakresie których to czynów zostało wszczęte postępowanie karne. Sąd ma oczywiście świadomość, że przedmiotem tegoż postępowania karnego nie jest umowa akwizycyjna, to jednak przedłożone przez pozwaną dokumenty jednoznacznie dowodzą tego, że stała się ona ofiarą przestępstwa oszustwa i uwiarygodniają twierdzenia pozwanej, iż to nie ona, a inna osoba posługująca
się jej danymi, zawarła w dniu 21 kwietnia 2016 roku ewentualną umowę z pierwotnym wierzycielem.

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwana ma obowiązek zapłaty na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem, co musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości. Z tych względów orzeczono, jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. zasądzając od powoda na rzecz pozwanej kwotę 270 zł, na którą złożyło się wynagrodzenie zawodowego pełnomocnika w stawce minimalnej (§ 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie, Dz.U. 2015, poz. 1800).