Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 listopada 2020 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2020 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa B. W.

przeciwko (...) Bank Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o ustalenie nieważności umowy

1.  oddala powództwo;

2.  nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych stronie pozwanej;

3.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adwokata J. K. kwotę 2.952 (dwa tysiące dziewięćset pięćdziesiąt dwa) złote tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu.

Sygn. akt VIII C 625/20

UZASADNIENIE

W dniu 25 czerwca 2019 roku powódka B. W. wytoczyła przeciwko pozwanemu (...) Bank S.A. w W. powództwo o unieważnienie umowy kredytu gotówkowego z dnia 10 października 2016 roku o nr (...) zawartej na kwotę 37.445,97 zł, za pośrednictwem (...) S.A. we W., przez (...) Bank (...) S.A. w W. (poprzednik prawny pozwanego) z powódką. Ponadto wniosła o zwolnienie od kosztów sądowych oraz o ustanowienie pełnomocnika z urzędu.

W uzasadnieniu powódka podniosła, iż zawarła przedmiotową umowę na prośbę siostry J. P. (1), która nie mogła uzyskać kredytu. Umowa miała zostać zawarta z (...) działającym, jako przedstawiciel (...) S.A. Pracownik (...) poinformował J. P. (1), że musi przyprowadzić inną osobę, opiekuna kredytu, który podpisze umowę na 3 miesiące, po którym to czasie umowa miała zostać przepisana na J. P. (1). Po podpisaniu dokumentów zostały one przesłane do (...) Bank (...) S.A. oraz dwóch innych banków. Wysokość miesięcznej raty miała wynosić 350 zł. Następnie do miejsca zamieszkania powódki przyjechał pracownik pozwanego, celem podpisania umowy kredytu. Umowa ta została podpisana przy wykorzystaniu niewiedzy powódki i jej podeszłego wieku. Została ona wprowadzona w błąd co do warunków umowy i wysokości zobowiązania, w tym wysokości rat i opłat prowizyjnych, a pośrednik nie badał jej zdolności kredytowej. W związku z umową (...) pobrał prowizję w wysokości 6.957,29 zł, opłata tego rodzaju została również pobrana przez (...) S.A. w G. w kwocie 7.039,90 zł. Po upływie trzech miesięcy, wbrew zapewnieniom, umowa nie została przepisana na J. P. (1), a po upływie kilku kolejnych miesięcy firma (...) została zlikwidowana. Powódka wyjaśniła ponadto, że w tym samym czasie zawarła jeszcze dwie inne umowy z (...) Bankiem S.A. i Bankiem (...) S.A., za pośrednictwem tego samego podmiotu, i że jej zadłużenie przekracza 100.000 zł.

(pozew k. 4-6)

Postanowieniem z dnia 23 października 2019 roku Sąd zwolnił powódkę od kosztów sądowych oraz ustanowił dla niej pełnomocnika z urzędu.

(postanowienie k. 31)

W piśmie procesowym z dnia 10 stycznia 2020 roku pełnomocnik powódki z urzędu podtrzymał stanowisko wyrażone w pozwie oraz argumentację przytoczoną w jego treści. Uzupełniająco wyjaśnił, że wszystkie trzy umowy kredyty zostały zawarte za pośrednictwem (...) S.A., działającym pod marką (...). Wskazał, że na pośredniku kredytowym współpracującym z poprzednikiem prawnym pozwanego spoczywał obowiązek informowania klientów o treści dokonywanych czynności i charakterze przedkładanych dokumentów, zbadania zdolności kredytowej, przeprowadzenia wywiadu celem ustalenia obciążeń kredytobiorcy, wyliczenia wysokości i ilości rat obciążenia, powiadomienia pożyczkobiorcy o łącznych kosztach zaciągniętych zobowiązań, czego pośrednik nie uczynił. Zgodnie zaś z art. 474 k.c. (...) Bank S.A. ponosi odpowiedzialność za działania i zaniechania osób pośredniczących przy zawieraniu umowy. W dalszej kolejności pełnomocnik podniósł, że pismem z dnia 10 czerwca 2019 roku powódka złożyła u pozwanego oświadczenie o odstąpieniu od umowy oraz wystąpiła z wnioskiem o udostępnienie pełnej dokumentacji dotyczącej zawartej umowy oraz umów pośrednictwa, czego bank nie uczynił. Pozwany zanegował również podstawy do odstąpienia od umowy. W ocenie powódki przedmiotowa umowa służyła przedstawicielom (...) S.A., jako środek do uzyskania nienależnych korzyści finansowych – prowizji – w warunkach przestępczych. Uwzględniając okoliczności zawarcia umowy oraz fakt, iż uzyskane na jej mocy środki miały służyć J. P. (2), a powódka była zapewniana o bezkosztowym przeniesieniem obciążeń finansowych, przedmiotowa umowa dotknięta jest sankcją nieważności, a nadto jest sprzeczna z zasadami współżycia społecznego, w szczególności z zasadami uczciwości i lojalności kontraktowej uczestników obrotu cywilnoprawnego.

(pismo procesowe k. 45-51)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o jego oddalenie w całości oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu. Pozwany podniósł zarzut braku legitymacji procesowej biernej wskutek dokonania w dniu 15 października 2019 roku przelewu wierzytelności wynikającej z umowy kredytowej i w związku z powyższym wniósł o dopozwanie Horyzont (...) w W.. Ponadto zgłosił zarzut powagi rzeczy osądzonej, albowiem pomiędzy stronami zostało wydane prawomocne orzeczenie – nakaz zapłaty w sprawie o sygn. akt I Nc 853/17 – w przedmiocie istnienia oraz treści stosunku prawnego wynikającego z umowy kredytu, od którego B. W. nie wniosła sprzeciwu. W konsekwencji powódka nie posiada interesu prawnego do wystąpienia z przedmiotowym powództwem

W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, iż powódka w dniu 10 października 2016 roku zawarła z pozwanym umowę kredytu gotówkowego, na mocy której bank udzielił jej kredytu w wysokości 30.997,60 zł, w tym 20.114 zł na cele konsumpcyjne, 3.843,70 zł na sfinansowanie prowizji banku, 7.039,90 zł na sfinansowanie prowizji pośrednika kredytowego. W procesie wnioskowania i zawierania umowy brała udział firma (...) współpracująca z bankiem w oparciu o umowę agencyjną. Pozwany korzystał również z usług agenta M. S., który w oparciu o umowę współpracy realizował czynności faktyczne związane z obsługą wniosku kredytowego. Umowa kredytowa została podpisana za bank przez pracownika pośrednika umocowanego na podstawie pełnomocnictwa dalszego. Pozwany nie współpracował natomiast z (...) S.A. ani z (...) i w momencie zawierania umowy nie miał świadomości, że powódka zawarła odrębne umowy o pośrednictwo finansowe. Odnośnie nieważności umowy kredytu pełnomocnik wskazał, że powódka zawarła umowę we własnym imieniu, a pozwany nie posiadał wiedzy, że kredyt miał zostać przekazany osobie trzeciej. Na podstawie pozyskanych informacji pozwany ustalił, iż powódka posiada zdolność kredytową, a jeśli informacje te nie odpowiadały prawdzie, to pozwany nie może ponosić konsekwencji takiego stanu rzeczy. Powódka składając podpis pod umową zaakceptowała jej postanowienia, jednocześnie pełnomocnik zaprzeczył, aby powódka została wprowadzona w błąd przez bank, pośrednika, agenta lub pracownika w/w podmiotów. Umowa zawierała przy tym wszystkie elementy przewidziane przepisami prawa.

(odpowiedź na pozew k. 129-136)

Postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2020 roku Sąd oddalił wniosek o odrzucenie pozwu oraz o dopozwanie Horyzont (...) w W..

(postanowienie k. 166)

Na rozprawie w dniu 13 listopada 2020 roku pełnomocnik powódki z urzędu podtrzymał pozew w całości. Pełnomocnik pozwanego nie stawił się.

(protokół rozprawy k. 181-182v.)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 23 września 2016 roku J. P. (1) zawarła z (...) Grupą (...) umowę pośrednictwa finansowego, na mocy której zleceniobiorca zobowiązał się do pozyskania na rzecz zleceniodawcy ofert finansowych. Umowę tej samej treści, w dniu 4 października 2016 roku zawarła powódka B. W., będąca siostrą J. P. (1).

Zawarcie przedmiotowych umów było podyktowane złą sytuacją finansową J. P. (1), która potrzebowała środków pieniężnych na spłatę zaciągniętych zobowiązań. Umowy zostały zawarte w biurze (...) mieszącym się przy ul. (...) w Ł.. W trakcie wizyty w biurze powódka podpisywała różne dokumenty bez zapoznania się z ich treścią. Zgodnie z przyjętymi założeniami powódka miała zawrzeć umowę kredytu na własne nazwisko, a następnie, po upływie 3 miesięcy, umowa miała zostać przepisana na J. P. (1).

(dowód z przesłuchania powódki 00:13:05- (...):05 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 13 listopada 2020 roku, umowa pośrednictwa finansowego k. 14-15, k. 78-79)

W dniu 10 października 2016 roku B. W. zawarła z poprzednikiem prawnym pozwanego (...) Bank (...) S.A. w W. umowę nr (...) o udzielenie s. kredytu gotówkowego. Na mocy przedmiotowej umowy bank udzielił powódce kredytu w wysokości 30.997,60 zł, na którą złożyły się: środki udostępnione klientowi na cele konsumpcyjne – 20.114 zł, kwota przeznaczona na sfinansowanie prowizji za udzielenie kredytu – 3.843,70 zł oraz kwota na sfinansowanie opłaty uiszczanej przez klienta na rzecz pośrednika kredytowego – 7.039,90 zł. Okres kredytowania wyniósł 49 miesięcy. Kredyt był oprocentowany według zmiennej stopy procentowej wynoszącej 9,40% na dzień zawarcia umowy. Całkowita kwota do zapłaty wyniosła 37.445,97 zł. Od należności przeterminowanych bank był uprawniony do naliczania odsetek karnych w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie. Kredytobiorca mógł odstąpić od umowy w terminie 14 dni składając stosowne oświadczenie w tym zakresie. W związku z odstąpieniem, poza udzielonym kredytem, kredytobiorca był zobowiązany do zapłaty odsetek dziennych w wysokości 5,17 zł. Bank mógł wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia, m.in. w przypadku braku spłaty kwot kredytu w terminie ich wymagalności.

Przy zawarciu umowy poprzednik prawny pozwanego był reprezentowany przez pośrednika – (...) S.A. w G.. Pod umową w imieniu kredytodawcy podpis złożyli J. M. (pełnomocnik) oraz M. S. (agent), zaś w imieniu kredytobiorca podpis złożyła B. W.. Powódka sygnowała umowę w swoim domu w obecności przedstawiciela (...) Bank S.A.

(dowód z przesłuchania powódki 00:13:05- (...):05 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 13 listopada 2020 roku, umowa kredytu k. 17-26, pełnomocnictwo k. 151-152, k. 153-154, k. 155, k. 156)

Otrzymane z tytułu przedmiotowej umowy środki pieniężne powódka przekazała J. P. (1).

(dowód z przesłuchania powódki 00:13:05-00:41:05 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 13 listopada 2020 roku, kopia oświadczenia k. 13 )

Pismem z dnia 10 czerwca 2019 roku powódka złożyła pozwanemu oświadczenie o uchyleniu się od skutków prawnych oświadczenia woli w przedmiocie zawarcia umowy pożyczki z wnioskiem o zrzeczenie się roszczeń umowy. W odpowiedzi pozwany wyjaśnił, że nie podziela argumentacji na okoliczność złożenia oświadczenia o związaniu się umową kredytu pod wpływem błędu i odrzuca wniosek o zrzeczenie się roszczeń z umowy.

(oświadczenie k. 13-17, pismo k. 80)

(...) S.A. oraz innym podmiotom powiązanym z tą spółką toczą się postępowania karne w sprawie doprowadzenia do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wyniku wprowadzenia w błąd szeregu osób fizycznych (w tym powódki).

(pismo k. 58-59, k. 62-65, zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa k. 68-76 )

W dniu 31 sierpnia 2017 roku (...) Bank S.A. w W. wystąpił przeciwko B. W. z powództwem o zapłatę kwoty 29.977,85 zł. Należność ta stanowiła niespłacone zadłużenie wynikające z umowy bankowej nr (...) o udzielenie s. kredytu gotówkowego z dnia 10 października 2016 roku.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 14 września 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt I Nc 853/17 Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi nakazał B. W. aby zapłaciła na rzecz (...) Bank S.A. w W. kwotę 29.977,85 zł wraz z odsetkami oraz koszty procesu. Nakaz zapłaty, o którym mowa, został doręczony B. W. w dniu 21 września 2017 roku. Wobec niezłożenia przez B. W. sprzeciwu, nakaz zapłaty uprawomocnił się w dniu 6 października 2017 roku. W dniu 27 czerwca 2018 roku nakazowi zapłaty została nadana klauzula wykonalności.

(kserokopia nakazu zapłaty k. 163; z akt sprawy I Nc 853/17: pozew, nakaz zapłaty elektroniczne potwierdzenie odbioru, wniosek o nadanie klauzuli wykonalności, okoliczności bezsporne)

Powódka B. W. ma 79 lat. Prowadzi gospodarstwo domowe wraz z niepracującym synem. Jest emerytką, utrzymuje się ze świadczenia nieznacznie przekraczającego kwotę 1.200 zł. Świadczenie to objęte jest zajęciem komorniczym w wysokości ponad 400 zł. Na utrzymanie mieszkanie powódka wydaje ok. 480 zł, ponadto ponosi wydatki związane z zakupem leków (100-120 zł). Pozostałą do rozdysponowania kwotę powódka przeznacza na zakup produktów żywnościowych. Poza mieszkaniem własnościowym B. W. nie posiada innego majątku, ani oszczędności.

(dowód z przesłuchania powódki 00:13:05-00:41:05 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 13 listopada 2020 roku, oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania k. 7-10)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania powódki.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było niezasadne.

Roszczenie powódki skonstruowane zostało w oparciu o art. 189 k.p.c. Przesłankami zasadności powództwa o ustalenie są żądanie ustalenia istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego lub prawa oraz posiadanie interesu prawnego w takim ustaleniu. Interes prawny powoda w wytoczeniu powództwa o ustalenie stanowi kryterium zasadności wyboru tej formy ochrony praw i jest przesłanką materialnoprawną powództwa o ustalenie. Interes ten musi istnieć obiektywnie, aby uzasadniać żądanie ustalenia prawa lub stosunku prawnego. Jego istnienia nie można oczywiście traktować jako jedynej przesłanki decydującej o uwzględnieniu powództwa o ustalenie, ale jest on warunkiem umożliwiającym dalsze badanie w zakresie istnienia lub nieistnienia ustalanego prawa lub stosunku prawnego. Interes prawny - jest to interes dotyczący szeroko rozumianych praw i stosunków prawnych (por. T. Rowiński: Interes prawny w procesie cywilnym i w postępowaniu nieprocesowym, Warszawa 1971, s. 22; E. Budna: Glosa do uchwały Sądu Najwyższego z 19 kwietnia 1988 roku, III CZP 26/88, OSP 1991/1/s.9 i nast.; wyrok Sądu Apelacyjnego z dnia 15 kwietnia 1999 roku, I ACa 1046/98, OSA 1999/11–12/49), a w przypadku ustalania praw czy stosunków prawnych występuje z reguły (ale nie tylko) wówczas, gdy istnieje niepewność tego prawa lub stosunku prawnego zarówno z przyczyn faktycznych, jak i prawnych. Istnienie tego interesu jest kwestionowane formalnie w tych sytuacjach, w których występuje równocześnie - obok - także inna forma ochrony praw powoda. Interes prawny w rozumieniu art. 189 z reguły nie zachodzi zatem wtedy, gdy osoba zainteresowana może w innej drodze, np. w procesie o świadczenie, o ukształtowanie prawa lub stosunku prawnego, a nawet w drodze orzeczenia o charakterze deklaratywnym, osiągnąć w pełni ochronę swych praw (por. m.in. wyrok SN z dnia 4 stycznia 2008 roku, III CSK 204/07, L.; wyrok SN z dnia 21 stycznia 1998 roku, II CKN 572/97, L.; wyrok SN z dnia 6 czerwca 1997 roku, II CKN 201/97, MoP 1998 nr 2). Za ugruntowane w doktrynie i judykaturze uznać należy stanowisko, że jeżeli powództwo o świadczenie zostało już między stronami prawomocnie rozstrzygnięte wyrokiem, to nowe powództwo o ustalenie istnienia lub nieistnienia prawa do takiego świadczenia nie może być uwzględnione z powodu braku interesu prawnego (por. m.in. wyrok SN z dnia 19 lipca 2000 roku, II CKN 278/00, Legalis; wyrok SN z dnia 29 lutego 1972 roku, I CR 388/71, Legalis; wyrok SA w Białymstoku z dnia 23 listopada 2012 roku, I ACa 554/12, Legalis; K. Flaga-Gieruszyńska, A. Zieliński, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. Wyd. 10, Warszawa 2019; A. Marciniak (red.), Kodeks postępowania cywilnego. Tom I. Komentarz. Art. 1–205, Warszawa 2019). Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy przypomnieć należy, że zadłużenie wynikające z umowy bankowej nr (...) o udzielenie s. kredytu gotówkowego z dnia 10 października 2016 roku było przedmiotem rozpoznania w sprawie I Nc 853/17, zawisłej na skutek pozwu (...) Bank S.A. przeciwko B. W.. Na gruncie w/w postępowania B. W. miała możliwość zakwestionowania ważności umowy kredytu, jak również podniesienia argumentacji przytoczonej na gruncie niniejszej sprawy, których to działań jednak nie podjęła. Pomimo doręczenia B. W. odpisu nakazu zapłaty wraz z odpisem pozwu i dokumentami (w tym sporną umową bankową) pozwana nie złożyła sprzeciwu, w następstwie czego wydany w sprawie nakaz zapłaty uprawomocnił się. Jeśli powódka nie wykorzystała dostępnych jej środków zaskarżenia nakazu zapłaty, to wiąże ją prawomocne orzeczenie sądu i nie może go skutecznie podważyć w trybie do tego nie przewidzianym, a za taki uznać należy niniejsze postępowanie. B. W. nie może w trybie art. 189 k.p.c. domagać się ustalenia, że umowa bankowa stanowiąca podstawę wydania nakazu zapłaty z dnia 14 września 2017 roku jest dotknięta sankcją nieważności, ponieważ ustalenie takie zmierza do podważenia stanu faktycznego stanowiącego podstawę wydania ww. nakazu zapłaty oraz wynikającego z tego nakazu stanu prawnego. Uwzględniając żądanie pozwu w sprawie I Nc 853/17 Sąd niewątpliwie rozstrzygnął już kwestię ważności umowy bankowej. Jak wyjaśnił Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 22 września 2017 roku (I ACa 340/17, L.), istotna kwestia prawna, która była już przedmiotem rozstrzygnięcia w innej sprawie, która ma znaczenie w kolejnej sprawie rozpoznawanej przez sąd, kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym wcześniejszym wyroku. W późniejszej sprawie kwestia ta nie może być już w ogóle badana. Pamiętać należy, że zgodnie z art. 365 § 1 k.p.c. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy. Interes prawny powoda musi być zawsze zgodny z prawem, zasadami współżycia społecznego oraz z celem, któremu ma służyć art. 189 k.p.c., a nie kreować dodatkowe postępowanie służące podważeniu istniejącego tytułu wykonawczego. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 kwietnia 2018 roku (V CSK 572/17, L.), w sytuacji, gdy zachodzi związanie prawomocnym orzeczeniem sądu i ustaleniami faktycznymi, które legły u jego podstaw, niedopuszczalne jest w innej sprawie o innym przedmiocie dokonywanie ustaleń i ocen prawnych sprzecznych z prawomocnie osądzoną sprawą. Rozstrzygnięcie zawarte w prawomocnym orzeczeniu stwarza stan prawny taki, jaki z niego wynika. Sądy rozpoznające między tymi samymi stronami inny spór muszą przyjmować, że dana kwestia prawna kształtuje się tak, jak przyjęto w prawomocnym, wcześniejszym wyroku. W świetle powyższych rozważań Sąd uznał, że kwestia ważności umowy bankowej została prawomocnie rozstrzygnięta w sprawie I Nc 853/17, które to ustalenia nie mogą zostać wzruszone na kanwie niniejszego postępowania. Powyższe przesądza o nieistnieniu interesu prawnego po stronie powódki i musi prowadzić do oddalenia powództwa.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. mając na uwadze szczególnie trudną sytuację życiową powódki, która zdaniem Sądu, oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest przy tym suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i od oceny tegoż sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu (por. m.in. postanowienie SN z dnia 25.03.2011 r., IV CZ 136/10, LEX nr 785545; postanowienie SN z dnia 19.01.2012 r., IV CZ 118/11, LEX nr 1169157; postanowienie SN z dnia 26.01.2012 r., III CZ 10/12, OSNC 2012/7-8/98; postanowienie SN z dnia 9.02.2012 r., III CZ 2/12, LEX nr 1162689). W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do powódki. B. W. utrzymuje się ze świadczenia emerytalnego, którego wysokość z trudem wystarcza na pokrycie jej miesięcznych wydatków. Emerytura powódki jest przy tym objęta zajęciem komorniczym, ma ona ponadto na utrzymaniu niepracującego syna. Jednocześnie powódka, poza mieszkaniem, nie posiada żadnego majątku, ani oszczędności. Dokonana analiza sytuacji życiowej i majątkowej B. W. doprowadziła Sąd orzekający w sprawie do przekonania, że nie posiada ona wystarczających środków na pokrycie kosztów procesu, które zgodnie z ogólną zasadą odpowiedzialności stron za wynik sprawy winna ponieść, jako przegrywająca proces.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz.U. z 2020r., poz. 1651 t.j.) Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adw. J. K. kwotę 2.952 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej powódce z urzędu, ustaloną na podstawie § 8 pkt 5 i § 4 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18 t.j.).