Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: stażysta Justyna Osiewała-Wawrowska

po rozpoznaniu w dniu 17 lutego 2023 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Ł. S.

przeciwko Towarzystwu (...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  oddala powództwo w całości;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 1.817 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty;

3.  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 70,80 zł (siedemdziesiąt złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem nieuiszczonych wydatków.

Sygn. akt VIII C 626/21

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 6 lipca 2021 roku powód Ł. S., reprezentowany przez pełnomocnika w osobie adwokata, wniósł o zasądzenie od pozwanego Towarzystwa (...) z siedzibą w W. kwoty 5.544,07 zł tytułem odszkodowania wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 7 sierpnia 2020 roku do dnia zapłaty oraz o zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 19 czerwca 2020 roku w Ł., jadąc samochodem osobowym marki H. (...) o nr rej. (...) na ul. (...), skręcając w ul. (...) najechał na zalaną deszczem dziurę w drodze. W wyniku najechania na dziurę jego samochód uległ uszkodzeniu, doszło do oberwania silnika, zerwania miski olejowej i uszkodzenia alternatora. W związku z powyższym powód zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu, której łączny koszt wyniósł 5,544,07 zł.

Powód zgłosił szkodę do Zarządu Dróg i (...) w Ł., który przekazał zgłoszenie do pozwanego ubezpieczyciela. Postępowanie likwidacyjne prowadzone było przez (...) S.A. w W. na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez pozwanego. Decyzją z dnia 6 sierpnia 2020 roku pozwany odmówił powodowi przyznania odszkodowania.

Powód podkreślił, że wyłączna przyczyna uszkodzenia pojazdu nie leżała po jego stronie lecz była spowodowana złą nawierzchnią drogi.

(pozew k. 5-8)

Strona pozwana, reprezentowana przez pełnomocnika w osobie radcy prawnego, w odpowiedzi na pozew wniosła o oddalenie powództwa w całości, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwany wskazał, że powód w żaden sposób nie udowodnił wysokości szkody ani związku przyczynowego między zdarzeniem a szkodą. Zdaniem pozwanego brak jest dowodu, że do zdarzenia doszło w miejscu deklarowanym przez powoda. Pozwany podniósł, że powód nie zdołał wykazać, że Zarząd Dróg i (...) w Ł. zaniedbał swoje obowiązki związane z utrzymaniem drogi i ponosi winę za uszkodzenie należącego do powoda pojazdu.

(odpowiedź na pozew k. 28-29)

Do końca postępowania stanowiska stron nie uległy zmianie. Pełnomocnicy stron wypowiedzieli się również w zakresie opinii biegłego sądowego. Na rozprawie w dniu 3 stycznia 2023 roku pełnomocnik powoda z ostrożności procesowej wniósł o nieobciążanie powoda kosztami postępowania.

(protokół rozprawy k. 43-44, k. 126, k. 136, pismo pełn. pozwanego k. 115-116, pismo pełn. powoda k. 118-119)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 19 czerwca 2020 roku około godziny 16:00 na ul. (...) w Ł. powód Ł. S. poruszający się pojazdem marki H. (...) o numerze rejestracyjnym (...), skręcając w prawo w ul. (...), najechał na dziurę w jezdni. Na skutek wcześniejszych ulew dziura była wypełniona wodą. Na miejsce zdarzania drogowego nie była wzywana Policja. Pojazd powoda z miejsca zdarzenia został odholowany do (...). J. w Ł. celem ustalenia szkód. Powód został poinformowany przez warsztat naprawczy, że w przedmiotowym pojeździe oberwaniu uległ silnik i miska olejowa, uszkodzeniu uległ alternator. Konieczna z przyczyn technicznych okazała się również wymiana sprzęgła.

Warsztat dokonał naprawy przedmiotowego pojazdu. Powód poniósł w związku z dokonaną naprawą następujące koszty:

- 1.665,01 zł z tytułu diagnostyki komputerowej, zakupu sond lambda (2 sztuki) i katalizatora oraz wymiany katalizatora i sond;

- 750 zł z tytułu zakupu silnika wraz z kosztami dostawy;

- 3.129,06 zł z tytułu wymiany silnika, regeneracji alternatora, zakupu sprzęgła oraz części i płynów niezbędnych do przeprowadzenia naprawy w tym zakresie.

Łączne koszty jakie poniósł powód wyniosły 5.544,07 zł.

(dowód z przesłuchania powoda 00:10:27-00:22:38 w elektronicznym protokole rozprawy z dnia 18 lutego 2022 roku k. 43-44, faktura k. 15, wydruk zamówienia ze strony internetowej wraz z dowodem płatności k. 16-17, fotokopia paragonu k. 18 )

Miejsce, które powód wskazywał jako to, w którym doszło do zdarzenia pozostaje w zarządzie Zarządu Dróg i (...) w Ł., który wykonuje czynności z zakresu zarządu dróg. Podmiot ten w zakresie odpowiedzialności cywilnej był ubezpieczony w dacie zdarzenia w pozwanym towarzystwie.

(okoliczności bezsporne)

Powód po dokonaniu naprawy zgłosił szkodę Zarządowi Dróg i (...) w Ł.. Postępowanie likwidacyjne prowadzone było przez (...) S.A. w W. na podstawie pełnomocnictwa udzielonego przez pozwanego.

(zawiadomienie o szkodzie wraz z dowodem nadania k. 73-76, potwierdzenie przyjęcia szkody k. 68)

Po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego decyzją z dnia 6 sierpnia 2020 roku odmówiono powodowi wypłaty odszkodowania uzasadniając, że rzeczoznawca ubezpieczyciela nie miał możliwości dokonania oględzin uszkodzeń, ponieważ pojazd okazano po naprawie. Do oględzin nie przedstawiono uszkodzonych elementów, które to zostały wyrzucone przez warsztat naprawczy. Wykonane oględziny nie wykazały również uszkodzenia prawego koła pojazdu. Ubezpieczyciel wskazał, ze dokonana naprawa uniemożliwiła ocenę uszkodzeń powstałych bezpośrednio na skutek zdarzenia z dnia 19 czerwca 2020 roku oraz weryfikację poniesionych kosztów naprawy pojazdu, nadto w sprawie nie było możliwości ustalenia, czy zgłoszona szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ewentualnym zaniechaniem ubezpieczonego.

(decyzja k. 19)

Brak jest podstaw do twierdzenia, że przedmiotowy pojazd został uszkodzony w dniu i w sposób wskazywany przez stronę powodową, a zakres jego napraw po wskazywanej dacie uszkodzenia ma związek z deklarowanymi okolicznościami wynikającymi ze zgłoszenia szkody.

Na krawędziach ubytku w nawierzchni nie stwierdzono śladów charakterystycznych dla kontaktu z nimi przedmiotu o cechach np. belki dolnej wzmocnienia czołowego (element stalowy), czy elementów dolnej części silnika wykonanych ze stopów lekkich (np. miska olejowa). Uszkodzenie miski olejowej pojazdu jako skutek uderzenia tej części silnika w przeszkodę z natury rzeczy powinno zostawić ślad na krawędzi ubytku w nawierzchni jezdni (miska olejowa jest wykonana ze stopu lekkiego tzw. aluminiowego o jasnym kolorze). Uszkodzenie miski olejowej w postaci jej rozszczelnienia winno skutkować zrzutem oleju na jezdnię. Nie stwierdzono również, aby na miejscu zdarzenia doszło do zrzutu oleju na jezdnię czy interwencji służb miejskich związanych z usunięciem zagrożeń związanych z taką okolicznością we wskazanym miejscu. Brak jest pomiarów głębokości ubytku w jezdni. Porównując pomiar odległości między podłożem a dolną częścią nakładki zderzaka przedniego przedmiotowego pojazdu wynika, że głębokość ubytku w jezdni nie przekraczała przedmiotowego parametru zmierzonego na pojeździe.

Zgłoszenie uszkodzenia pojazdu nastąpiło w miesiąc po zdarzeniu, zaś oględziny pojazdu potwierdziły, iż pojazd nadaje się do eksploatacji. Z załączonych w aktach szkody zdjęć wynika, iż w badanym po miesiącu od zdarzenia pojeździe zamontowano w nieodległym czasie alternator oraz brak jest śladów związanych z wymontowywaniem silnika, czy przemontowywanym jego osprzętu.

Wobec braku dowodów technicznych potwierdzających sposób i zakres uszkodzeń przedmiotowego pojazdu (w tym silnika) nie jest możliwe ustalenie kosztów jego naprawy.

(opinia biegłego sądowego k. 88-104)

Ustalając stan faktyczny Sąd oparł się na przedłożonych dokumentach, których treść i autentyczność nie były przez strony kwestionowane. Nadto ustalając stan faktyczny Sąd oparł się także na zeznaniach powoda oraz opinii biegłego sądowego P. K.. Sąd uznał dowód z opinii biegłego sądowego za w pełni wiarygodny, albowiem sporządzona ona została zgodnie z treścią postanowienia dowodowego, w sposób rzetelny, kompletny i fachowy. Treść opinii jest zgodna z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Przedstawiony w nich tok rozumowania w sposób logiczny i jasny prowadzi do sformułowanych wniosków. Sposób dokonywania analizy jest zasadnie motywowany, a ostateczne, końcowe stanowiska biegłego wyrażone w sposób stanowczy. Zgodnie z ugruntowanym w orzecznictwie poglądem, brak jest więc podstaw do jej podważenia.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawę prawną roszczeń dochodzonych w niniejszym postępowaniu stanowił art. 822 k.c. w zw. z art. 415 k.c. i art. 416 k.c. W przypadku szkód wyrządzonych w związku z działaniem jednostek samorządu terytorialnego poza sferą władczą, w tym zatem i w zakresie wykonywania usług użyteczności publicznej, ich odpowiedzialność kształtuje się na ogólnych zasadach prawa cywilnego, a nie na zasadzie art. 417 k.c. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 2005 r., II CK 719/04, LEX nr 180859). Stosownie do art. 415 k.c. osoba, która z winy swej wyrządziła drugiemu szkodę, obowiązana jest do jej naprawienia. Przepis art. 416 k.c. wskazuje zaś, iż osoba prawna zobowiązana jest do naprawienia szkody wyrządzonej z winy jej organu. Przyjęcie odpowiedzialności deliktowej sprawcy szkody na podstawie regulacji z art. 416 k.c. w zw. z art. 415 k.c. wymagało nadto wykazania dodatkowo przez powoda – obok wszystkich przesłanek cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. zaistnienia szkody, działania lub zaniechania osoby odpowiedzialnej za szkodę oraz normalnego związku przyczynowego pomiędzy tym działaniem lub zaniechaniem, a powstaniem szkody – okoliczności, które dadzą podstawę do postawienia sprawcy szkody zarzutu zawinionego działania lub zaniechania.

Tak więc w przedmiotowej sprawie warunkiem koniecznym dla przypisania Zarządowi Dróg i Transportu w Ł. odpowiedzialności odszkodowawczej jest łączne spełnienie następujących przesłanek cywilnej odpowiedzialności odszkodowawczej, tj. zaistnienia szkody, działania lub zaniechania osoby odpowiedzialnej za szkodę oraz normalnego związku przyczynowego pomiędzy tym działaniem lub zaniechaniem tegoż organu a powstaniem szkody.

Stosownie do art. 822 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na rzecz której zostaje zawarta umowa ubezpieczenia. Z przepisu art. 822 § 4 k.c. wynika natomiast, że uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń.

Oś sporu między stronami w niniejszej sprawie stanowiła zasadność odpowiedzialności pozwanego za zaistniałe zdarzenie, a także same okoliczności zdarzenia. Pozwany podnosił, że powód nie zdołał wykazać w żaden sposób, że do zdarzenia z dnia 19 czerwca 2020 roku doszło w deklarowanym przez powoda miejscu, nadto, że do wskazywanych uszkodzeń pojazdu doszło na skutek przedmiotowego zdarzenia.

W pierwszej kolejności podkreślić należy, że stosownie do reguł dowodzenia w procesie cywilnym ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.), a więc i obowiązek przedstawienia dowodów, spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.). Powód musi wiec udowodnić fakty tworzące jego prawo, a pozwany fakty, które przeszkodziły powstaniu prawa lub je zniweczyły. W aktualnym stanie prawnym działanie sądu z urzędu i przeprowadzenie dowodu niewskazanego przez stronę jest dopuszczalne tylko w wyjątkowych sytuacjach procesowych oraz musi wypływać z opartego na zobiektywizowanej ocenie przekonania o konieczności jego przeprowadzenia – działanie Sądu z urzędu może bowiem prowadzić do naruszenia prawa do bezstronnego sądu i odpowiadającego mu obowiązku przestrzegania zasady równego traktowania stron (art. 32 ust. 1 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP; zob.: uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 grudnia 2000 r., V CKN 175/00, OSP 2001, nr 7-8, poz. 116). Dopuszczenie dowodu z urzędu nie powinno wchodzić zupełnie w grę – jak to ma miejsce w niniejszej sprawie – w sytuacji, gdy strony są reprezentowane przez fachowych pełnomocników (adwokatów lub radców prawnych). Wtedy bowiem kontradyktoryjność, uwolniona od obciążeń nieudolności stron, najlepiej może służyć poznaniu prawdy materialnej (tak A. J. w artykule: „Kontradyktoryjność a poznanie prawdy w procesie cywilnym w świetle zmian kodeksu postępowania cywilnego”, Przegląd Sądowy 1998/10/63; zob. ponadto wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., II CSK 297/10, LEX nr 970074). Oznacza to, że osoba, na której spoczywa ciężar udowodnienia określonego faktu, ponosi ryzyko jego nieudowodnienia.

W niniejszej sprawie został dopuszczony dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu techniki motoryzacyjnej i ruchu drogowego na okoliczność przyczyny szkody powstałej w przedmiotowym pojeździe w dniu 19 czerwca 2020 roku, a także na okoliczność powstałych w pojeździe uszkodzeń i kosztów naprawy. Ze złożonej do akt opinii biegłego sądowego P. K. wynika, że nie można określić co i w jaki sposób zostało uszkodzone w przedmiotowym pojeździe (np. jakie elementy silnika, które skutkowały jego wymianą), bowiem w aktach sprawy brak jest dokumentów, na podstawie których można by było określić powyższą okoliczność w świetle podstawowych standardów rzeczoznawczych. Sąd podziela przy tym stanowisko biegłego, że załączony na poczet materiału dowodowego paragon za naprawę nie posiada cech identyfikacyjnych pozwalających połączyć go z przedmiotowym pojazdem. Biegły wyraźnie zaznaczył, że w zgromadzonym w aktach sprawy materiale dowodowym zaoferowanym przez powoda brak jest podstawowych przesłanek o charakterze kryminalistycznym i technicznym pozwalających określić zakres oraz charakter uszkodzeń pojazdu (w tym silnika) we wskazywanych okolicznościach. W konsekwencji niemożliwe było sporządzenie kalkulacji kosztów naprawy pojazdu. Na fotografiach ubytku w nawierzchni jezdni znajdujących się w aktach sprawy brak jest cech identyfikacyjnych związanych z datą ich wykonania oraz głębokości tego ubytku. Jednakże w aktach znajduje się pomiar odległości między podłożem a dolną częścią nakładki zderzaka przedniego przedmiotowego pojazdu. Porównanie tego pomiaru z fotografią ubytku w nawierzchni jezdni nie potwierdza, aby głębokość ubytku przekraczała tenże parametr zmierzony na pojeździe.

Wątpliwości budzi także udostępnienie przez powoda przedmiotowego pojazdu do oględzin rzeczoznawcy pozwanego dopiero po dokonanej naprawie. Powyższe działanie powoda sprawiło, że pozwany nie był w stanie dokonać oceny uszkodzeń powstałych bezpośrednio na skutek zdarzenia z dnia 19 czerwca 2020 roku oraz uniemożliwiło to weryfikację poniesionych kosztów naprawy pojazdu. Rzeczoznawca pozwanego nie był także w stanie ustalić, czy zgłoszona szkoda pozostaje w adekwatnym związku przyczynowym z ewentualnym zaniechaniem ubezpieczonego. Dokonane przez rzeczoznawcę pozwanego oględziny potwierdziły tylko, że pojazd w chwili badania nadaje się do eksploatacji.

Biegły wskazał jedynie w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, że w przedmiotowym pojeździe zamontowano w nieodległym czasie od daty rzekomego zdarzenia alternator oraz, że brak jest śladów związanych w wymontowywaniem silnika czy przemontowaniem jego osprzętu. Uszkodzenie miski olejowej pojazdu jako skutek uderzenia tej części silnika w przeszkodę powinno zostawić ślad na krawędzi ubytku w nawierzchni jezdni, zaś takiego śladu nie widać na załączonej do akt sprawy dokumentacji fotograficznej. Uszkodzenie miski olejowej w postaci jej rozszczelnienia winno skutkować zrzutem oleju na jezdnię. Z dokumentacji nie wynika, aby na miejscu zdarzenia doszło do zrzutu oleju na jezdnię, czy interwencji służb miejskich związanych z usunięciem zagrożeń związanych z taką okolicznością w tym miejscu.

Mając powyższe na uwadze Sąd w pełni podziela stanowisko biegłego, iż brak jest podstaw do twierdzenia, że przedmiotowy pojazd został uszkodzony w dniu i w sposób wskazywany przez stronę powodową, a zakres jego naprawy po wskazywanej dacie uszkodzenia ma związek z deklarowanymi okolicznościami wynikającymi ze zgłoszenia szkody. Powód odnosząc się do opinii biegłego sądowego nie wnosił o jej uzasadnienie, nie wnosił również o dopuszczenie innych dowodów, chociażby z zeznań świadka- pracownika firmy, której powód zlecił holowanie przedmiotowego pojazdu z miejsca zdarzenia do warsztatu naprawczego na okoliczność miejsca, jak i przebiegu zdarzenia z dnia 19 czerwca 2020 roku oraz uszkodzeń pojazdu. Powód zaniechał podejmowania dalszej inicjatywy dowodowej, mającej na celu wykazanie, że do uszkodzeń w przedmiotowym pojeździe doszło w miejscu i okolicznościach deklarowanych przez powoda. W konsekwencji powód nie podołał wykazaniu istnienia po stronie ubezpieczonego zarówno przesłanki bezprawności działania lub zaniechania organu działającego w jego imieniu, jak i przesłanki zawinienia, a także istnienia po stronie ubezpieczonego przesłanki normalnego związku przyczynowego pomiędzy działaniem lub zaniechaniem stosownego organu.

Mając na względzie zaprezentowane wyżej ustalenia i oceny, powództwo należało oddalić w całości z uwagi na brak wykazania, że do opisanych wyżej uszkodzeń doszło w okolicznościach podnoszonych przez powoda, o czym orzeczono w pkt 1 sentencji wyroku.

O kosztach procesu Sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art. 98 § 1 k.p.c., a zatem zgodnie z wywiedzioną z zamieszczonego tam przepisu zasadą ponoszenia odpowiedzialności za wynik procesu. Powód przegrał sprawę w całości, a zatem to na nim ciążył obowiązek zwrotu pozwanemu wszystkich poniesionych przez niego kosztów procesu – o czym Sąd orzekł w punkcie 2 sentencji wyroku. Na zasądzone od powoda na rzecz pozwanego koszty procesu składały się należne pozwanemu koszty zastępstwa procesowego w wysokości 1800 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, t. j. Dz. U. z 2015 r., poz. 1808) oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł.

W zakresie obowiązku zwrotu nieuiszczonych kosztów sądowych w zakresie pokrytych ze środków Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydatków związanych z opinią biegłego, sąd postanowił na postawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 113 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 90, poz. 594 z późn. zm.), nakazując pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa-Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 70,80 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.