Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 18 marca 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 18 marca 2019 roku w Łodzi

sprawy z powództwa R., (...) spółka jawna w W.

przeciwko M. K.

o zapłatę

zasądza od pozwanego M. K. na rzecz powoda R., (...) spółka jawna w W. kwotę 1.700,19 zł (jeden tysiąc siedemset złotych dziewiętnaście groszy) wraz z odsetkami umownymi w wysokości 14 % w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym, od kwoty 1.500 zł (jeden tysiąc pięćset złotych) od dnia 21 września 2017 roku do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 200,19 zł (dwieście złotych dziewiętnaście groszy) od dnia 21 września 2017 roku do dnia zapłaty, a także kwotę 947 zł (dziewięćset czterdzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 777/18

UZASADNIENIE

W dniu 20 września 2017 roku powód R., (...) spółka jawna w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył w elektronicznym postępowaniu upominawczym przeciwko M. K. powództwo o zapłatę kwoty 1.700,19 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości 14 %, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 1.500 zł od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 200,19 zł od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że w dniu 15 listopada 2016 roku M. K. zawarł z (...) spółka z o.o. w K. umowę pożyczki w formie elektronicznej. Na podstawie umowy pozwany otrzymał kwotę pożyczki, którą zobowiązał się zwrócić wraz z kosztami do dnia 15 grudnia 2016 r. W dniu 13 kwietnia 2017 r. pierwotny wierzyciel dokonał cesji wierzytelności na rzecz powoda.

(pozew k. 2-4)

Postanowieniem z dnia 19 grudnia 2017 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie przekazał rozpoznanie sprawy do Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi z uwagi na brak podstaw do wydania nakazu zapłaty.

(postanowienie k. 5)

W dniu 21 lutego 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 45)

Powyższy nakaz pozwany zaskarżył sprzeciwem w całości. W uzasadnieniu pozwany potwierdził, że zawierał z pierwotnym wierzycielem, jak również z innymi podmiotami, umowy pożyczki. M. K. wniósł o pomoc w negocjacjach z powodem w celu zawarcia ugody, a także o rozłożenie należności na raty. Pozwany przyznał, że spłacił tylko kwotę 502,21 zł.

(sprzeciw k. 48- 49)

W piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2018 r. strona powodowa podtrzymała żądanie pozwu oraz wskazała, że pozwany zawierając w dniu 15 listopada 2016 r. umowę pożyczki zobowiązał się do zapłaty do dnia 15 grudnia 2016 r. kwoty 1.500 zł tytułem pożyczki i 397 zł tytułem prowizji. Ponadto powód wyjaśnił, że na dochodzoną pozwem kwotę składa się 1.500 zł tytułem należności głównej, 20,84 zł tytułem prowizji przy obsłudze pożyczki i 179,35 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych naliczonych od kwoty udzielonej pożyczki od dnia 16 grudnia 2016 r. do dnia wytoczenia powództwa.

(pismo procesowe k. 55- 56)

W piśmie procesowym z dnia 12 października 2018 r. strona powodowa wyjaśniła, że dokonana przez pozwanego w dniu 21 czerwca 2017 r. wpłata kwoty 502,21 zł została zaliczona na poczet odsetek umownych w wysokości 126,05 zł oraz na poczet prowizji w wysokości 376,16 zł.

(pismo procesowe k. 63)

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 68)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 15 listopada 2016 roku M. K. zawarł z (...) spółka z o.o. w K. umowę pożyczki nr (...) w formie elektronicznej. Na podstawie umowy pozwany otrzymał kwotę 1.500 zł, którą zobowiązał się zwrócić wraz z kosztami w wysokości 397 zł do 15 grudnia 2016 r. Zgodnie z § 5 ust. 3 wszelkie kwoty wpłacone przez pożyczkobiorcę były zaliczane w pierwszej kolejności na poczet całkowitych kosztów pożyczki, w tym na poczet odsetek, a następnie na poczet należności głównej. W myśl pkt. 3 załącznika nr 1 do umowy odsetki za opóźnienie od niezwróconej w terminie całkowitej kwoty do zwrotu wynosiły 14 % w skali roku, jako dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie.

(umowa pożyczki k. 11- 13, tabela opłat i prowizji k. 13 v.- 14, wniosek o pożyczkę k. 10)

W dniu 13 kwietnia 2017 r. (...) spółka z o.o. w K. zawarła z R., (...) spółka jawna w W. umowę cesji wierzytelności, w tym wierzytelności wynikającej z umowy pożyczki nr (...).

(umowa przelewu wierzytelności k. 17- 20, załącznik nr 1 k. 21- 23)

W dniu 21 czerwca 2017 r. M. K. dokonał zapłaty na rzecz powoda kwoty 502,21 zł tytułem spłaty umowy nr (...) za pośrednictwem przelewu bankowego.

(potwierdzenie wykonania przelewu k. 50)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił powodowi kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo jest zasadne w całości.

Przypomnieć można, że powód wniósł o zasądzenie od M. K. kwoty 1.700,19 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości 14 %, ale nie więcej niż w wysokości odsetek maksymalnych za opóźnienie od kwoty 1.500 zł od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz z ustawowymi odsetkami od kwoty 200,19 zł od dnia 21 września 2017 r. do dnia zapłaty, tytułem zobowiązania wynikającego z zawartej w dniu 15 listopada 2016 roku z (...) spółka z o.o. w K. umowy pożyczki. Pozwany potwierdzając fakt zawierania wielu umów pożyczek, złożył wniosek o rozłożenie należności na raty.

Na wstępie rozważań należy zauważyć, że strona powodowa przedstawiając zawartą w dniu 13 kwietnia 2017 r. z (...) spółka z o.o. w K. umowę cesji wierzytelności oraz załącznik do tej umowy obejmujący wierzytelność wynikającą z umowy pożyczki nr (...), wykazała swoją legitymację czynną do wystąpienia z przedmiotowym powództwem.

Bezspornym w przedmiotowej sprawie było twierdzenie faktyczne powoda o tym, że pierwotnego wierzyciela i pozwanego łączyła umowa, na mocy której udzielono pozwanemu pożyczki (kredytu konsumenckiego), która miała zostać zwrócona wraz z odsetkami w oznaczonym terminie spłaty. Strona powodowa przedstawiając umowę pożyczki, wniosek o pożyczkę oraz tabelę opłat i prowizji, wykazała zasadność dochodzonego roszczenia, również co do wysokości. Zresztą jak już była o tym, pozwany potwierdził zawarcie umowy pożyczki, a co więcej złożył wniosek o rozłożenie dochodzonego świadczenia na raty. Nie ulega wątpliwości, że powyższe stanowisko M. K. należy oceniać jako niewłaściwe uznanie długu. Na rzecz pierwotnego wierzyciela zastrzeżono w umowie także, w przypadku niespłacenia należności w terminie, prawo do naliczania odsetek od całości zadłużenia w wysokości określonej w umowie. Okolicznością bezsporną było także to, że pozwany popadł w opóźnienie ze spłatą pożyczki, gdyż w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniesionym w elektronicznym postępowaniu upominawczym, pozwany nie kwestionował, iż nie spłacił pożyczki w terminie, a jedyny dowód zapłaty przedstawiony przez pozwanego dotyczył kwoty 502,21 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.700,19 zł, na którą złożyło się 1.500 zł tytułem należności głównej, 20,84 zł tytułem prowizji przy obsłudze pożyczki i 179,35 zł tytułem skapitalizowanych odsetek umownych naliczonych od kwoty udzielonej pożyczki od dnia 16 grudnia 2016 r. do dnia wytoczenia powództwa.

M.-prawną podstawę roszczenia odsetkowego powoda stanowi przepis art. 481 § 1 k.c., zgodnie z treścią którego jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Wskazany przepis art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie. W myśl pkt. 3 załącznika nr 1 do umowy odsetki za opóźnienie od niezwróconej w terminie całkowitej kwoty do zwrotu wynosiły 14 % w skali roku, ale nie więcej niż dwukrotność odsetek ustawowych za opóźnienie. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda umowne odsetki w wysokości 14 % w stosunku rocznym, przy czym nie wyższymi od dwukrotności odsetek ustawowych za opóźnienie w stosunku rocznym od kwoty kapitału pożyczki, czyli 1.500 zł, od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu, czyli od 21 września 2017 r. do dnia zapłaty oraz ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 200,19 zł, również od dnia następnego po dniu wniesienia pozwu, czyli od 21 września 2017 r. do dnia zapłaty.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. Strona powodowa wygrała sprawę w całości i dlatego w takim stopniu należy się jej zwrot kosztów procesu. Koszty poniesione przez powoda wyniosły łącznie 947 zł i obejmowały: opłatę sądową od pozwu – 30 zł, opłatę skarbową od pełnomocnictwa – 17 zł oraz koszty zastępstwa adwokata w kwocie 900 zł – § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie. Mając na uwadze powyższe należało zasądzić od pozwanego na rzecz powoda kwotę 947 zł.