Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 kwietnia 2023 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: staż. Justyna Osiewała-Wawrowska

po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2023 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.757,17 zł (jeden tysiąc siedemset pięćdziesiąt siedem złotych siedemnaście groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 września 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałej części;

3.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 506,80 zł (pięćset sześć złotych osiemdziesiąt groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Sygn. akt VIII C 919/21

UZASADNIENIE

W dniu 21 września 2020 roku powód (...) Sp. z o.o. w G., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko (...) S.A. w W. powództwo o zapłatę kwoty 2.508,95 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 września 2021 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że dochodzone roszczenie dotyczy szkody z dnia
29 czerwca 2021 roku w samochodzie marki H., likwidowanej z ubezpieczenia AC poszkodowanego. W dniu 5 lipca 2021 roku poszkodowany zawarł w warsztatem (...) K. S. Sp.j. zlecenie naprawy, w którym ustalono przedmiot naprawy, zakres oraz metodę sporządzenia kalkulacji kosztów, według której określona została kwota końcowa za wykonanie usługi, a tym samym wysokość szkody w pojeździe. Uzgodnione w umowie zlecenia stawki za prace blacharsko-mechaniczne i lakiernicze mieszą się w przedziale stawek stosowanych przez inne podmioty na rynku. Kalkulacja ta została przedłożona pozwanemu, celem uzgodnienia kosztów naprawy. Po dokonanej przez ubezpieczyciela weryfikacji warsztat nie uwzględnił zastosowanych przez zakład ubezpieczeń potrąceń, jako niezgodnych z treścią zlecenia naprawy. Koszt naprawy wyniósł 10.073,20 zł i został ujęty w wystawionej przez warsztat fakturze. Z powyższego tytułu pozwany wypłacił łącznie 7.314,25 zł. Pełnomocnik wskazał ponadto, że między stronami sporna jest wysokość stawki za rbg i zakres naprawy, że powód od kwoty za naprawę odjął wartość franszyzy redukcyjnej – 250 zł, a także, że nabył przedmiotową wierzytelność w drodze umowy cesji.

(pozew k . 4-7v.)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że spór między stronami sprowadza się do ustalenia stawki za roboczogodzinę prac naprawczych warsztatu samochodowego.

(odpowiedź na pozew k. 40-41)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 104-105, k. 136, k. 147-147v., pismo procesowe k. 140-141)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 29 czerwca 2021 roku miało miejsce zdarzenie, w wyniku którego doszło do uszkodzenia samochodu marki H. (...) o nr rej. (...), stanowiącego własność M. Ś..

Przedmiotowy pojazd był ubezpieczony w zakresie AC w pozwanym Zakładzie (...) w wariancie „serwisowy” w ramach polisy nr (...). Suma ubezpieczenia została określona na 92.100 zł.

(zeznania świadka M. Ś. 00:09:44-00:13:02 elektronicznego protokołu rozprawy
z dnia 19 lipca 2022 roku, z płyty CD na k. 18: polisa; okoliczności bezsporne)

M. Ś. zleciła naprawę samochodu H. autoryzowanej stacji obsługi (...) K. S. Sp.j. w Ł.. Zakresem naprawy zostały objęte wszystkie uszkodzenia powstałe w szkodzie, o której mowa wyżej. Koszt naprawy miał stanowić równowartość kwoty wynikającej z kalkulacji naprawy wykonanej przez zleceniobiorcę w systemie A.
z uwzględnieniem części nowych i oryginalnych zakupionych w (...) oraz stawki za rbg
w wysokości 225 zł netto.

Koszt naprawy ujęty w kalkulacji opiewał na kwotę 10.073,20 zł, na którą po wykonanej naprawie warsztat wystawił fakturę VAT nr (...) z terminem płatności do dnia
3 września 2021 roku. Pismem z dnia 23 sierpnia 2021 roku pozwany został wezwany do zapłaty sumy wynikającej z w/w dokumentu księgowego.

Z tytułu przedmiotowej szkody pozwany przyznał świadczenie w łącznej wysokości 7.314,25 zł brutto (kwota po uwzględnieniu franszyzy redukcyjnej – 250 zł). Pomimo wezwania do dopłaty odszkodowania do wysokości oznaczonej w fakturze pozwany nie spełnił tego roszczenia.

(...) K. S. Sp.j. w Ł. stosuje przy naprawie lakiery wyższej klasy marek S., L., N. A., P., rekomendowane przez producenta pojazdu
i pozwalające przywrócić jego stan sprzed kolizji. Są to lakiery ekologiczne i bezołowiowe,
a ich stosowanie skutkuje podniesieniem współczynnika odchylenia materiałów lakierniczych do poziomu 121%.

(zeznania świadka M. Ś. 00:09:44-00:13:02 elektronicznego protokołu rozprawy
z dnia 19 lipca 2022 roku, zeznania świadka R. P. 00:15:52-00:22:04 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 19 lipca 2022 roku umowa zlecenia naprawy pojazdu k. 16, faktura k. 21, kalkulacja naprawy k. 22-25, wezwanie do zapłaty k. 26, z płyty CD na k. 18: korespondencja email, pismo H. (...), decyzja ubezpieczeniowa, wezwanie do zapłaty, certyfikat; okoliczności bezsporne)

Na mocy umowy z dnia 5 lipca 2021 roku M. Ś. przelała na (...) K. S. Sp.j. wierzytelność z tytułu odszkodowania z polisy AC poszkodowanego, celem pokrycia całkowitego kosztu naprawy pojazdu. Następnie, w dniu 23 sierpnia 2021 roku (...) K. S. Sp.j. zawarł z powodem umowę o powierniczy przelew wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność uprzednio nabyta przez cedenta od poszkodowanej.

(umowa przelewu wierzytelności k. 18, zlecenie do powierniczej umowy o przelew wierzytelności k. 19 , umowa o powierniczy przelew wierzytelności k. 20, okoliczności bezsporne)

W myśl postanowień Ogólnych Warunków Ubezpieczeń Komunikacyjnych (...), koszty naprawy pojazdu ustalane są w oparciu o ceny usług i części zamiennych stosowanych
w RP w dniu ustalenia odszkodowania (§ 15 ust. 6). W przypadku szkody częściowej pozwany ustala koszty naprawy pojazdu: w wariancie serwisowym – na podstawie cen części oryginalnych (§ 17 ust. 1).

Wysokość odszkodowania ustalana jest z uwzględnieniem zasad określonych w ust. 1-2 oraz sposobu naprawy pojazdu w wybranym przez ubezpieczonego warsztacie wykonującym naprawę oraz w oparciu o zasady zawarte w systemie A., E. lub D.,
z zastosowaniem:

- norm czasowych operacji naprawczych określonych przez producenta pojazdu,

- stawki za roboczogodzinę ustalonej przez (...) – w wariancie serwisowym i optymalnym –
w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat,

- cen części zamiennych ustalonych stosowanie do ust. 1 i 2,

- cen materiałów lakierniczych i normaliów zawartych w systemie A., E. lub D..

(...) ustala odszkodowanie w w/w sposób pod warunkiem przedstawienia rachunków lub faktur VAT dotyczących robocizny, części zamiennych, materiałów lakierniczych i normaliów (§ 17 ust. 3).

W razie udokumentowania naprawy pojazdu rachunkami lub fakturami VAT, pozwany weryfikuje koszty wynikające z tych rachunków lub faktur VAT pod kątem ich zgodności
z zasadami określonymi w ust. 3 (§ 17 ust. 4).

(z płyty CD na k. 18: OWU AC)

Zgodnie z załączoną przez powoda opinią biegłego sądowego S. M., wysokość średniej arytmetycznej stawki za roboczogodzinę prac stosowanych przez warsztaty autoryzowane różnych marek, działające w województwie (...) w 2019 roku, wynosiła
193 zł netto.

(z płyty CD na k. 18: opinia biegłego sądowego S. M.)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów
z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Sąd oparł się również na spójnych, logicznych oraz korespondujących ze sobą zeznaniach świadków, których wiarygodności strona pozwana nie kwestionowała.

Postanowieniem z dnia 23 stycznia 2023 roku Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego wobec nieuiszczenia przez powoda zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego
w zakreślonym terminie. Wyjaśnienia wymaga, że w piśmie procesowym z dnia 7 lutego 2023 roku (k. 140-141) powód wyjaśnił, że nie uiścił zaliczki z uwagi na fakt, że spór w sprawie dotyczy wyłącznie stawki za rbg, a dowody złożone do pozwu uzasadniają stawkę z faktury.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części.

W myśl przepisu art. 805 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Przy ubezpieczeniu majątkowym świadczenie zakładu ubezpieczeń polega w szczególności na zapłacie określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku (art. 805 § 2 k.c.).

W niniejszej sprawie bezspornym między stronami był fakt zaistnienia zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego uszkodzony został samochód marki H.. W dacie szkody właściciela pojazdu łączyła z pozwanym umowa dobrowolnego ubezpieczenia AC. Przedmiotem sporu nie była zatem zasada odpowiedzialności pozwanego za przedmiotową szkodę. Osią sporu w niniejszej sprawie była jedynie wysokość dochodzonego roszczenia z tytułu odszkodowania, a konkretnie – zgodnie z oświadczeniem pełnomocnika pozwanego zawartym w odpowiedzi na pozew – wysokość stawki za rbg.

Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że zawierając umowę ubezpieczenia poszkodowana zdecydowała się na wariant serwisowy. Od tak wybranego zakresu ubezpieczenia M. Ś. uiściła należną składkę, przy czym w świetle § 14 ust. 1 OWU nie budzi wątpliwości, że wybrany wariant ubezpieczenia miał wpływ na wysokość składki i determinował sposób likwidacji szkody. Wskazać należy w tym miejscu, że obowiązek naprawienia szkody przez wypłatę odpowiedniej sumy pieniężnej powstaje z chwilą wyrządzenia szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy
i czy w ogóle zamierza ją naprawiać. Przy takim rozumieniu obowiązku odszkodowawczego nie ma w zasadzie znaczenia prawnego okoliczność, czy poszkodowany dokonał naprawy oraz czy i jakim kosztem to uczynił. Niemniej jednak nie należy tracić z pola widzenia okoliczności, że powód opiera swoje żądanie na łączącej poszkodowaną z pozwanym umowie ubezpieczenia AC, które jest dobrowolnym ubezpieczeniem komunikacyjnym. W ramach tej umowy jej strony mają swobodę kształtowania jej treści zgodnie z przewidzianą w art. 353 ¹ k.c. zasadą swobody umów. Na rynku jest wielu ubezpieczycieli oferujących taki rodzaj ubezpieczenia, a ubezpieczający się mają możliwości wyboru różnych jego wariantów, propozycji u różnych podmiotów. Zasady i zakres odszkodowania z ubezpieczenia mienia określa umowa ubezpieczenia, bliżej ogólne warunki ubezpieczenia (OWU) konkretnego zakładu ubezpieczeń, który ubezpieczający wybiera. Przy ubezpieczeniu autocasco to strony w umowie określają zasady ustalenia odszkodowania w sytuacji zajścia wypadku ubezpieczeniowego. Umowa ubezpieczenia może zawierać także postanowienia określające sposób liczenia szkody, ustalania wartości uszkodzonego lub zniszczonego mienia, podstawy do przyjęcia szkody całkowitej lub częściowej. Umowa ta jest dla stron wiążąca i znajduje zastosowanie w sytuacji odpowiedzialności ubezpieczyciela. Zaznaczyć trzeba, że zasada pełnego odszkodowania realizowana jest jedynie w obowiązkowym ubezpieczeniu komunikacyjnym odpowiedzialności cywilnej. W pozostałych ubezpieczeniach kompensacja szkody jest dokonywana w granicach określonych warunkami ubezpieczeń. W omawianej sprawie postanowienia OWU odnoszące się do sposobu likwidacji szkody zostały sformułowane w sposób klarowny, niebudzący wątpliwości interpretacyjnych. Postanowienia te w sposób precyzyjny odnoszą się do procesu likwidacji szkody, przedstawiając wszystkie jego możliwe warianty. Odnośnie spornej stawki za rbg postanowienia OWU dla szkody częściowej i wariantu serwisowego przewidywały, że odszkodowanie zostanie ustalone w oparciu o średnie ceny usług stosowane przez warsztaty porównywalnej kategorii do warsztatu wykonującego naprawę, działające na terenie województwa, w którym znajduje się ten warsztat. To nie zatem stawki rynkowe, na co wskazywał powód, a stawki mające średni charakter wyznaczały w sprawie poziom stawki za rbg według której powinna zostać przeprowadzona naprawa. Wprawdzie poszkodowany ma prawo wyboru zakładu naprawczego, niemniej jednak reżim odpowiedzialności z tytułu umowy ubezpieczenia AC, o czym była już mowa, nie oznacza, że wybór ten jest całkowicie nieograniczony. W niniejszej sprawie wobec nieuiszczenia przez powoda zaliczki Sąd pominął dowód z opinii biegłego sądowego, który mógłby się wypowiedzieć na okoliczność uzasadnionych kosztów naprawy pojazdu. Powyższe nie stanowiło jednak przeszkody do oceny tego, czy stawka wynikająca z kalkulacji warsztatu spełniała kryteria OWU. Sam powód wszak odwołując się do zasadności spornej stawki powoływał się na załączone do pozwu dokumenty, w tym opinię biegłego sądowego S. M., na gruncie której średnia stawka za rbg stosowana w (...) w województwie (...) została wyliczona na poziomie 193 zł netto. Zdaniem Sądu wobec braku innych dowodów w sprawie uzasadnione było przyjęte tej właśnie stawki. Sąd nie podziela przy tym argumentacji powoda, jakoby postanowienia OWU odnoszące się do kryterium „średnich cen usług” były nieprecyzyjne. Wprawdzie rację ma powód wywodząc, że OWU nie przewidują metodologii wyliczenia takiej stawki, niemniej jednak nie budzi wątpliwości, że lista warsztatów posiadających autoryzację w danym rejonie nie jest nieskończona. Jak pokazują opinie biegłych wydawane na gruncie innych spraw wyliczenie takie nie przysparza problemów, na co zresztą wskazuje opinia załączona przez samego powoda. Samo pojęcie „średnie ceny” nie ma niejasnego charakteru i nie wymaga definicji. Oczywiście można rozważać w jaki sposób owa średnia winna być wyliczona, tj. czy arytmetycznie, czy też poprzez średnią wyciągniętą z sumy maksymalnej i minimalnej stawki. Dostrzegając tę kwestię Sąd uznał, że wobec sformułowania użytego w OWU w sprawie winno się uwzględnić stawkę najbardziej korzystną dla powoda wychodząc z założenia, że wszelkie niejednoznaczne postanowienia OWU winny być rozstrzygane na korzyść ubezpieczonego. I tak, bazując na opinii biegłego S. M., gdyby zsumować stawkę najniższą (120 zł netto) z najwyższą (250 zł netto) otrzymalibyśmy kwotę 370 zł i średnią stawkę na poziomie 185 zł netto. Średnia arytmetyczna (193 zł netto) była zatem wyższa i dlatego też Sąd przyjął ją jako wiążącą. Zdaniem Sądu nie przekonują również wywody powoda, jakoby zasadne było uwzględnienie stawki rynkowej, gdyby bowiem wolą stron umowy ubezpieczenia było odniesienie się do tego kryterium, to znalazłoby to wyraz w treści OWU. Końcowo zwrócić należy uwagę, że ciężar dowodu w zakresie wykazania zasadności stawki inaczej rozkłada się w przypadku roszczenia znajdującego oparcie w umowie OC, a inaczej gdy szkoda jest likwidowana w ramach umowy dobrowolnego ubezpieczenia AC. O ile w pierwszym przypadku powód może poprzestać na złożeniu zlecenia naprawy, kalkulacji naprawy i faktury dokumentującej jej koszt, i wówczas to pozwany kwestionujący wysokość stawki winien wykazać, że nie ma ona rynkowego charakteru, o tyle na gruncie umowy AC sama dokumentacja sporządzona przez warsztat jest niewystarczająca. Skoro bowiem nie znajduje zastosowania reguła pełnego odszkodowania, a zasady wyliczenia kosztów naprawy są kształtowane przez postanowienia OWU, to powinnością powoda jest wykazanie, że dochodzone przez niego roszczenie mieści się w graniach wyznaczonych tymi postanowieniami. Przypomnienia wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W realiach niniejszej sprawy powód nie zdołał wykazać, że stawka za rbg w wysokości 225 zł netto spełnia kryteria OWU. Z kolei pozwany poprzez niezłożenie akt szkodowych nie zdołał wykazać, że wypłacone przez niego odszkodowanie zostało wyliczone w sposób prawidłowy, skoro w sprawie nie wiadomo nawet, według jakiej stawki za rbg zostało ono ustalone. Dlatego też Sąd oparł się na dostępnym materiale dowodowym, w szczególności posiłkując się opinią biegłego S. M. załączoną przez powoda.

Odnośnie współczynnika odchylenia na materiałach lakierniczych, którego uwzględnienie w kalkulacji naprawy zwiększało jej koszt o kwotę 225,29 zł netto Sąd przyjął, że ostatecznie pozwany nie kwestionował tej pozycji kosztorysowej, na co wprost wskazuje treść odpowiedzi na pozew. Dodatkowo zwrócić należy uwagę, że powód poprzez złożenie odpowiednich dokumentów oraz wnioskowany dowód z zeznań świadka R. P. udowodnił, że stosuje w naprawie lakiery premium, które uzasadniają zwiększenie wartości materiałów lakierniczych.

Reasumując Sąd doszedł do wniosku, że w sprawie należało przeliczyć koszty naprawy
z uwzględnieniem stawki za rbg prac blacharsko-lakierniczych w wysokości 193 zł netto. Przyjmując za punkt wyjścia sporządzoną przez powoda kalkulację (k. 22-25) i ujęte w niej
w jednostkach czasowych poszczególne operacje naprawcze otrzymujemy następujące kwoty: dla robocizny blacharskiej: 10,3 rbg x 193 zł = 1.987,90 zł netto, dla kosztów dodatkowych
w pozycji „total”: 0,4 rbg x 193 zł = 77,20 zł netto, dla robocizny lakierniczej: 8,4 rbg x 193 = 1.621,20 zł netto. Po doliczeniu pozostałych pozycji z kalkulacji końcowej, tj. kwot 40 zł netto, 1.492,83 zł netto, 2.313 zł netto oraz 46,26 zł netto, otrzymujemy sumę 7.578,39 zł netto/9.321,42 zł brutto. Po uwzględnieniu wypłaconego przez pozwanego odszkodowania – 7.314,25 zł, do dopłaty pozostawało 2.007,17 zł. Odejmując franszyzę redukcyjną (250 zł), o którą powód pomniejszył swoje roszczenie, powództwo okazało się zasadne co do kwoty 1.757,17 zł.

Mając powyższe na uwadze Sąd zzasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.757,17 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 7 września 2021 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałej części. Przypomnienia wymaga, że niespełnienie świadczenia w terminie powoduje po stronie dłużnika konsekwencje przewidziane w art. 481 § 1 k.c., zgodnie z którym, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Jeżeli stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe za opóźnienie (§ 2 art. 481 k.c.). W omawianej sprawie termin płatności dochodzonego przez powoda roszczenia wynikał z faktury VAT, przy czym powód żądał odsetek od daty późniejszej.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 98 k.p.c. w zw. z art. 100 k.p.c. zasądzając od pozwanego na rzecz powoda kwotę 506,80 zł stanowiącą różnicę pomiędzy kosztami faktycznie poniesionymi a kosztami, które strona powodowa powinna ponieść. Koszty powoda wyniosły 1.117 zł (200 zł opłaty sądowej, 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa), zaś pozwanej 917 zł (900 zł wynagrodzenia pełnomocnika, 17 zł opłaty skarbowej pełnomocnictwa). Łączne koszty procesu wyniosły 2034 zł. Skoro zaś powód wygrał w sprawę w 70%, pozwany winien był ponieść koszt w kwocie 1.423,80 zł (70% z 2034 zł), poniósł zaś 917 zł. Zatem do zasądzenia pozostało 506,80 zł.

Z tych względów, orzeczono jak w sentencji.