Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 września 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant: Dominika Hendzel

po rozpoznaniu w dniu 14 września 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Funduszu Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko H. K.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.208,92 zł (sześć tysięcy dwieście osiem złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2021 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nie obciąża pozwanego obowiązkiem zwrotu kosztów procesu należnych stronie powodowej;

4.  przyznaje i nakazuje wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adw. M. F. kwotę 1.476 zł (jeden tysiąc czterysta siedemdziesiąt sześć złotych) tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu.

Sygn. akt VIII C 1075/21

UZASADNIENIE

W dniu 2 listopada 2021 roku powód (...) (...) w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu H. K. powództwo o zapłatę kwoty 6.515,86 zł
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2021 roku do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu.

W uzasadnieniu pełnomocnik podniósł, że pozwanego łączyły z pierwotnym wierzycielem (...) umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych. W zamian za świadczone usługi operator wystawiał faktury VAT, które nie zostały przez pozwanego opłacone, co skutkowało wypowiedzeniem umów. Pełnomocnik wyjaśnił ponadto, że powód nabył wierzytelność wobec pozwanego na podstawie umowy cesji, a także, że na dochodzone roszczenie składa się należność główna – 6.105,68 zł oraz odsetki – 410,18 zł.

(pozew k. 2-6)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa, o zasądzenie od powoda zwrotu kosztów procesu, a także o zwolnienie od kosztów sądowych
i ustanowienie pełnomocnika z urzędu. W uzasadnieniu pozwany zakwestionował wysokość dochodzonego w sprawie zadłużenia.

(odpowiedź pozew k. 173-173v.)

Postanowieniem z dnia 6 kwietnia 2022 roku referendarz sądowy zwolnił pozwanego od kosztów sądowych w całości oraz ustanowił dla niego pełnomocnika
z urzędu.

(postanowienie k. 191)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie, przy czym pełnomocnik pozwanego z urzędu podtrzymał stanowisko wyrażone w odpowiedzi na pozew,
a z ostrożności procesowej wniósł o nieobciążanie pozwanego kosztami procesu. Pełnomocnik powoda z kolei uzupełniająco wyjaśnił, że wobec rozwiązania umowy przez operatora z przyczyn leżących po stronie pozwanego, pierwotny wierzyciel naliczył karę umowną odpowiadającą wysokości przyznanej pozwanemu ulgi pomniejszonej o proporcjonalną jej wartość za okres od dnia zawarcia umowy do dnia jej rozwiązania.

(pismo procesowe k. k. 179-181, k. 202, protokół rozprawy k. 209-210)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

H. K. w dniu 22 listopada 2017 roku zawarł z (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych
nr (...) dla:

- numeru (...), w ramach taryfy (...),
z kwotą abonamentu 80 zł, z ulgą 1.000 zł na usługę oraz ulgą 1.038 zł na urządzenie H. (...) Lite,

- numeru (...), w ramach taryfy Internet (...), z kwotą abonamentu 0 zł.

Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy.

Następnie w dniu 20 lutego 2018 roku pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych
nr (...) dla numeru (...), w ramach taryfy (...), z kwotą abonamentu 51,97 zł, w ramach której otrzymał ulgę 176 zł na usługę oraz ulgę 9 zł na urządzenie H. (...); w ramach umowy aktywowana została usługa Ochrona (...) w cenie 9,99 zł począwszy od 2-go miesiąca. Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy.

Pozwany w dniu 18 października 2018 roku zawarł z (...) Sp. z o.o.
z siedzibą w W. umowę o świadczenie usług telekomunikacyjnych
nr (...) dla numeru (...), w ramach taryfy (...), z kwotą abonamentu 90 zł (bez rabatów za zgody), w ramach której otrzymał ulgę 690 zł na usługę oraz ulgę 850 zł na urządzenie Samsung (...). Umowa została zawarta na okres 24 miesięcy.

W dniu 31 października 2018 roku pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
nr (...) dla numeru (...), w ramach taryfy (...), z kwotą abonamentu 60 zł (bez rabatów za zgody), w ramach którego otrzymał ulgę 480 zł na usługę oraz ulgę 538 zł na urządzenie N. (...). Aneks wchodził w życie w dniu 29 października 2018 roku, a na jego mocy czas trwania umowy został przedłużony do dnia 31 stycznia 2021 roku.

W dniu 17 grudnia 2018 roku pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem aneks do umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych
nr (...) dla numeru (...), w ramach taryfy (...), z kwotą abonamentu 110 zł (bez rabatów za zgody), w ramach którego otrzymał ulgę 480 zł na usługę oraz ulgę 1.098 zł na urządzenie H. (...) Lite. Aneks wchodził w życie w dniu 15 grudnia 2018 roku, a na jego mocy czas trwania umowy został przedłużony do dnia 31 sierpnia 2021 roku.

Przedmiotowe umowy mogły zostać wypowiedziane z zachowaniem
30-dniowego okresu wypowiedzenia liczonego od pierwszego dnia następnego okresu rozliczeniowego, który przypadał na 1-szy ostatni dzień każdego miesiąca.
W przypadku wypowiedzenia umowy przed czasem przez abonenta albo przez operatora z winy abonenta, operator był uprawniony do naliczenia kary umownej
w wysokości przyznanej ulgi, której maksymalną wartość wyznaczała kwota ulgi podana w umowie. Kara była tym mniejsza, im mniej dni zostało do końca umowy.
Z upływem okresu wypowiedzenia umowa ulegała rozwiązaniu.

Pod umowami, o których mowa wyżej, H. K. złożył swój własnoręczny podpis.

(umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych k. 67-70, k. 92-96, k. 104-107, aneks k. 71-73, k. 75-78, umowa sprzedaży na raty wraz z harmonogramem spłat k. 108-109, okoliczności bezsporne)

W związku ze świadczonymi w ramach przedmiotowych umów usługami pierwotny wierzyciel wystawiał faktury VAT. I tak:

- w dniu 3 stycznia 2019 roku wystawił fakturę nr (...) obejmującą opłaty naliczone w okresie 1 grudnia 2018 roku – 31 grudnia 2018 roku oraz abonament za okres od dnia 19 grudnia 2018 roku do dnia 31 stycznia 2019 roku, opiewającą na kwotę 408,27 zł, z terminem płatności do dnia 17 stycznia 2019 roku; Faktura obejmowała ratę za urządzenie H. (...) (20 zł zgodnie z harmonogramem z k. 109), opłaty za abonament i usługi dla numerów: (...) , (...) , (...) , (...) , (...) – w wysokości zgodnej z zawartymi umowami/aneksami (w tym z uwzględnieniem rabatów), przy czym dla nr (...) naliczono również opłatę za niepełny okres rozliczeniowy, a także opłatę dla numeru (...) (15 zł),

- w dniu 3 lutego 2019 roku wystawił fakturę nr (...) obejmującą opłaty naliczone w okresie 1 stycznia 2019 roku – 31 stycznia 2019 roku oraz abonament za okres od dnia 1 lutego 2019 roku do dnia 28 lutego 2019 roku, opiewającą na kwotę 402,97 zł, z terminem płatności do dnia 18 lutego 2019 roku; Faktura obejmowała ratę za urządzenie H. (...) (20 zł zgodnie z harmonogramem z k. 109), opłaty za abonament i usługi dla numerów: (...) , (...) , (...) , (...) , (...) – w wysokości zgodnej z zawartymi umowami/aneksami (w tym
z uwzględnieniem rabatów), a także opłatę dla numeru (...) (17 zł). W treści rozliczenia konta zaległość za poprzedni okres rozliczeniowy została oznaczona na sumę 408,27 zł,

- w dniu 3 marca 2019 roku wystawił fakturę nr (...) obejmującą opłaty naliczone w okresie 1 lutego 2019 roku – 28 lutego 2019 roku oraz abonament za okres od dnia 1 marca 2019 roku do dnia 31 marca 2019 roku, opiewającą na kwotę 402,97 zł,
z terminem płatności do dnia 18 marca 2019 roku; Faktura obejmowała ratę za urządzenie H. (...) (20 zł zgodnie z harmonogramem z k. 109), opłaty za abonament i usługi dla numerów: (...) , (...) , (...) , (...) , (...) – w wysokości zgodnej z zawartymi umowami/aneksami (w tym
z uwzględnieniem rabatów), a także opłatę dla numeru (...) (17 zł). W treści rozliczenia konta zaległość za poprzedni okres rozliczeniowy została oznaczona na sumę 811,24 zł,

- w dniu 3 kwietnia 2019 roku wystawił fakturę nr (...) obejmującą opłaty naliczone w okresie 1 marca 2019 roku – 31 marca 2019 roku oraz abonament za okres od dnia 1 kwietnia 2019 roku do dnia 30 kwietnia 2019 roku, opiewającą na kwotę 402,97 zł, z terminem płatności do dnia 17 kwietnia 2019 roku; Faktura obejmowała ratę za urządzenie H. (...) (20 zł zgodnie z harmonogramem z k. 109), opłaty za abonament i usługi dla numerów: (...) , (...) , (...) , (...) , (...) – w wysokości zgodnej z zawartymi umowami/aneksami (w tym
z uwzględnieniem rabatów), a także opłatę dla numeru (...) (17 zł). W treści rozliczenia konta zaległość za poprzedni okres rozliczeniowy została oznaczona na sumę 1.214,21 zł,

- w dniu 3 maja 2019 roku wystawił fakturę nr (...) obejmującą opłaty naliczone w okresie 1 kwietnia 2019 roku – 30 kwietnia 2019 roku oraz abonament za okres od dnia 1 maja 2019 roku do dnia 31 maja 2019 roku, opiewającą na kwotę 402,97 zł, z terminem płatności do dnia 17 maja 2019 roku; Faktura obejmowała ratę za urządzenie H. (...) (20 zł zgodnie z harmonogramem z k. 109), opłaty za abonament i usługi dla numerów: (...) , (...) , (...) , (...) , (...) – w wysokości zgodnej z zawartymi umowami/aneksami (w tym
z uwzględnieniem rabatów), a także opłatę dla numeru (...) (17 zł). W treści rozliczenia konta zaległość za poprzedni okres rozliczeniowy została oznaczona na sumę 1.617,18 zł.

Wszystkie faktury, o których mowa wyżej, zostały przesłane na adres email (...) , który pozwany podał przy podpisywaniu umów/aneksów.

Pozwany nie zapłacił w terminie należności wynikających z faktur,
o których mowa wyżej, w konsekwencji w piśmie z dnia 20 maja 2019 roku (...) Sp. z o.o. wypowiedział przedmiotowe umowy o świadczenie usług telekomunikacyjnych,
a także umowę dla numeru (...) , ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2019 roku (zgodnie z pkt 11 zawartych umów, początek biegu okresu wypowiedzenia przypadał na pierwszy dzień następnego okresu rozliczeniowego – tu 1 czerwca 2019 roku) oraz wezwał do uiszczenia kwoty 2.020,15 zł tytułem należności z tytułu wystawionych faktur oraz należności odsetkowych.

Z uwagi na fakt, iż na mocy przedmiotowych umów pozwanemu zostały przyznane ulgi, a umowy te uległy rozwiązaniu przed upływem okresu, na jaki zostały zawarte, po stronie pierwotnego wierzyciela powstało prawo do naliczenia kar umownych zgodnie z art. 57 ust. 6 ustawy prawo telekomunikacyjne.

W dniu 4 lipca 2019 roku (...) wystawił 6 not obciążeniowych: (1) na kwotę 213,93 zł w związku z rozwiązaniem umowy dla nr (...) , (2) na kwotę 402,02 zł
w związku z rozwiązaniem umowy dla nr (...) , (3) na kwotę 1.000,68 zł
w związku z rozwiązaniem umowy dla nr (...) , (4) na kwotę 722,73 zł
w związku z rozwiązaniem umowy dla nr (...) , (5) na kwotę 1.266,87 zł
w związku z rozwiązaniem umowy dla nr (...) , (6) na kwotę 59,30 zł w związku z rozwiązaniem umowy dla nr (...) , wszystkie noty z terminem płatności do dnia 18 lipca 2019 roku.

Ponadto, w dniu 4 marca 2020 roku (...) wystawił notę obciążeniową
nr (...) na kwotę 520 zł z tytułu zaległości związanych z nieuiszczaniem rat za nabyte przez pozwanego w ramach umowy nr (...) urządzenie H. (...). Termin płatności przypadał na dzień 18 marca 2020 roku.

Noty, o których mowa wyżej, zostały przesłane na adres email pozwanego podany w treści zawartych z (...) umów/aneksów.

(faktury VAT wraz z rozliczeniem konta k. 125-128, k. 135-150, noty obciążeniowe k. 110-124, k. 129-134, wypowiedzenie z załącznikiem k. 151-153)

W dniu 25 listopada 2020 roku powód zawarł z (...) Sp. z o.o. z siedzibą
w W. umowę sprzedaży wierzytelności, na mocy której nabył wierzytelności pieniężne wynikające z zawartych z dłużnikami umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych, obejmujące należności wynikające z faktur VAT, not debetowych (dokumentów potwierdzających zobowiązanie abonentów do zapłaty opłat specjalnych z tytułu udzielonej ulgi wynikającej z art. 57 ust. 6 ustawy Prawo telekomunikacyjne, tj. za przedwczesne rozwiązanie umowy z przyczyn leżących po stronie abonenta), not księgowych oraz odsetek, w tym wierzytelność wobec pozwanego. W dniu 26 listopada 2020 roku powód uiścił cenę za nabyte wierzytelności.

W wyciągu z listy wierzytelności łączne zobowiązanie pozwanego zostało oznaczone na kwotę 6.105,68 zł z tytułu należności głównej oraz 306,21 zł tytułu odsetek.

(umowa sprzedaży wierzytelności k. 27-32, potwierdzenie przelewu k. 63)

Pozwany H. K. ma 58 lat. Samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe utrzymując się z wynagrodzenia za pracę – 1.000 zł miesięcznie (po potrąceniach komorniczych) oraz renty – 900 zł miesięcznie. Pozwany ponosi koszty wyżywienia – 900 zł, opłat za mieszkanie – 600 zł, leczenia – 300 zł, uiszcza także opłaty za telefon – 100 zł. Pozwany porusza się na wózku inwalidzkim w związku z wiotkim paraliżem kończyn dolnych. Jest po zawale serca. Poza lokalem mieszkalnym pozwany nie posiada żadnego majątku, jak również oszczędności.

(oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku, dochodach i źródłach utrzymania k. 187-189)

Do dnia wyrokowania pozwany nie zapłacił kwoty dochodzonej pozwem. (okoliczność bezsporna)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwość ani rzetelności nie budziła wątpliwości Sądu, nie była nadto kwestionowana przez strony postępowania. Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku Sąd, na podstawie art. 235 ² § 1 k.p.c., pominął wnioskowany przez pozwanego dowód z opinii biegłego ds. rachunkowości, który miałby być przeprowadzony „na okoliczność całkowitego zadłużenia pozwanego u strony powodowej.”, wobec tego, że dochodzone przez powoda należności wynikały wprost z załączonych do akt umów, aneksów, faktur, not, a sprawdzenie prawidłowości ich wyliczenia nie wymagało wiedzy specjalnej. Strona pozwana nadto nawet nie podnosiła twierdzeń, że dokonała wpłat nie uwzględnionych przez stronę powodową, które skutkowałyby koniecznością ponownego przeliczenia zadłużenia pozwanego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne w przeważającej części.

Sąd za niebudzące wątpliwości uznał twierdzenia powoda na okoliczność zawarcia przez pozwanego z (...) umów i aneksów do umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych dla numerów (...) , (...) , (...) , (...) , (...) oraz 570 758 356, na podstawie których pozwany zobowiązał
się do uiszczania opłat za korzystanie z usług operatora. Powód załączył w poczet materiału dowodowego przedmiotowe umowy/aneksy sygnowane podpisami pozwanego, których autentyczność nie była w sprawie podważana. Powód przedłożył również faktury za świadczone przez operatora usługi, wystawione w okresie od stycznia do maja 2019 roku, w których ujęto opłaty abonamentowe oraz opłaty za wybrane przez pozwanego usługi, w wysokości zgodnej z podpisanymi przez pozwanego umowami/aneksami, z uwzględnieniem rabatów. Przykładowo, w fakturze wystawionej w dniu 3 maja 2019 roku – k. 139-142 – naliczone opłaty wyniosły: dla numeru (...) – 75 zł (w umowie 80 zł), dla numeru (...) – 45,98 zł
(w umowie 51,97 zł) plus 9,99 zł za ochronę internetu PRO, dla numeru (...)
– 80 zł (w umowie 90 zł), dla numeru (...) – 55 zł (w umowie 60 zł), dla numeru (...) – 100 zł (w umowie 110 zł), dla urządzenia H. (...) (rata)
– 20 zł (zgodnie z umową sprzedaży na raty i harmonogramem z k. 108-109). Łącznie faktura ta opiewała na kwotę 402,97 zł. Takie samo rozliczenie zawierały faktury wystawione od lutego do kwietnia 2019 roku, natomiast faktura ze stycznia 2019 roku była nieco wyższa, co miało związek z faktem objęcia nią ponad miesięcznego okresu rozliczeniowego (zwyżce uległa należność dla numeru (...) ). Jednocześnie
w dokumencie tym operator uwzględnił nadpłatę w kwocie 34,32 zł. W tym miejscu wyjaśnienia wymaga, że każda z w/w faktur zawierała także opłaty dotyczące numeru (...) , w wysokości 15 zł (1 faktura) i 17 zł (4 faktury). Powód nie załączył jednak umowy, która dotyczyłaby takiego numeru telefonu. Niewymienione w stanie faktycznym umowy dotyczyły innych numerów, umowa z dnia: 13 marca 2012 roku numeru (...) (k. 64), 10 sierpnia 2011 roku numeru (...) (k. 79), 6 września 2016 roku usług telewizyjnych, przy czym na potrzeby kontaktu pozwany podał numer (...) (k. 82-86), 4 sierpnia 2012 roku numeru (...) (k. 99),
15 października 2012 roku numeru (...) (k. 101), aneks z dnia 15 czerwca 2011 roku numeru (...) (k. 81), a każda z nich została zawarta na okres, którego koniec przypadał na kilka lat wcześniej, aniżeli data wystawienia przedmiotowych faktur, ponadto żadna z tych umów nie została zawarta w ramach taryfy FORMUŁA (...), nie przewidywała pakietów TV m. i TV usługi dodatkowe, za które naliczono opłaty w wysokości 15 zł/17 zł. Dlatego też w tym zakresie (tj. co do łącznej kwoty 83 zł) zarzut pozwanego, który kwestionował wysokość zadłużenia, okazał się zasadny. Przypomnienia wymaga również, że każde z rozliczeń konta załączonych do faktur zawiera w sobie saldo końcowe z poprzedniego okresu, co pozwoliło ustalić, że pozwany nie uiszczał poszczególnych należności, skoro na gruncie każdej kolejnej faktury saldo wzrastało dokładnie o kwotę wynikającą z faktury poprzedniej. Pozwany przy tym nawet nie starał się udowodnić (art. 6 k.c., art. 232 k.p.c.), że należności,
o których mowa uregulował jeśli nie w całości, to choćby w części. H. K. nie zdołał również podważyć wiarygodności przedmiotowych faktur, przy czym uwypuklenia wymaga, że dowodem na wysokość zobowiązania pozwanego są nie tylko faktury, ale także podpisane przez niego umowy/aneksy, z których wynika wysokość opłat abonenckich. Na koniec wskazać należy, że faktury były przesyłane na adres email pozwanego, niewątpliwie miał on zatem możliwość zapoznania się z ich treścią. Reasumując tę część rozważań Sąd uznał, że powód przedkładając podpisane przez pozwanego umowy/aneksy określające rodzaj taryfy wybranej przez pozwanego, wartość abonamentu i opłat z tego tytułu, a także rodzaj i wartość usług wybranych przez abonenta, jak również składając faktury za okres od stycznia 2019 roku do maja 2019 roku, udowodnił – za wyjątkiem kwoty 83 zł – roszczenie w tej części.

Wreszcie powód wykazał, że umowy stanowiące źródło jego roszczenia zostały skutecznie wypowiedziane. Nie powielając ustaleń faktycznych przypomnienia wymaga, że strony umowy mogły wypowiedzieć umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. Pozwany, o czym była mowa, nie uiszczał należności wynikających z wystawianych faktur i w takim stanie rzeczy pierwotny wierzyciel sporządził w dniu 20 maja 2019 roku oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, na skutek którego uzgodniony przez strony 30-dniowy okres wypowiedzenia rozpoczął swój bieg w dniu 1 czerwca 2019, tj. w pierwszym dniu następnego okresu rozliczeniowego (pkt 11 lit. b umowy). 30 dni upłynęło w dniu 30 czerwca 2019 roku,
a zatem z tą datą umowy zostały rozwiązane (pkt 13 umowy). Skoro zatem umowy uległy rozwiązaniu przed upływem okresu, na który zostały zawarty, a na ich gruncie pozwanemu zostały udzielone określone ulgi, których wartość nie była w sprawie kwestionowana, po stronie (...) ukonstytuowało się uprawnienie do naliczenia kar umownych z tego tytułu. Uprawnienie to wynika nie tylko z postanowień umów zawartych przez pozwaną, ale zostało wprost przewidziane w art. 57 ust. 6 ustawy prawo telekomunikacyjne. Pierwotny wierzyciel skorzystał z tego uprawnienia
i w dniu 4 lipca 2019 roku wystawił 6 not obciążeniowych – po jednej dla każdego numeru telefonu, które następnie przesłał na adres email pozwanego. Kwoty wskazane w każdej z not stanowią wartość udzielonej pozwanemu ulgi pomniejszonej proporcjonalnie o czas trwania umowy, stąd też Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania ich wiarygodności. Jedynie w przypadku noty dla numeru (...) (k. 110) wystawionej na kwotę 213,93 zł, Sąd uznał, że powód nie udowodnił swojego roszczenia – o czym była już mowa, powód nie załączył w poczet materiału dowodowego umowy, która zostałaby zawarta dla takiego numeru telefonu.

Wreszcie pierwotny wierzyciel miał podstawy do wystawienia noty z dnia
4 marca 2020 roku na kwotę 520 zł z tytułu nieuiszczonych rat za urządzenie H. (...), zgodnie z umową sprzedaży na raty (k. 108-109).

Powód był ponadto uprawniony do naliczenia odsetek od każdego wystawionego dokumentu księgowego – za wyjątkiem noty obciążeniowej dla numeru (...) – za okres od daty jego wymagalności do dnia wytoczenia powództwa
w e.p.u. (17 marca 2021 roku), w łącznej wysokości 400,17 zł (niezasadna była należność odsetkowa w kwocie 10,01 zł). Sąd oczywiście dostrzega fakt, że na gruncie każdej
z wystawionych faktur „ucięciu” ulegała opłata w wysokości 15 zł/17 zł, przez co należność odsetkowa winna zostać odpowiednio zmniejszona, powód naliczył jednak odsetki w kwotach niższych, aniżeli należnych za wskazany przez niego okres, przy czym różnica ta była wyższa od nienależnych odsetek od kwoty 15 zł/17 zł. Dlatego też roszczenie odsetkowe, za wyjątkiem kwoty 10,01 zł naliczonej od noty obciążeniowej dla numeru (...) , Sąd uwzględnił w całości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 6.208,92 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 18 marca 2021 roku do dnia zapłaty, oddalając powództwo w pozostałym zakresie (tj. co do kwot: 83 zł, 213,93 zł oraz 10,01 zł).

Podkreślić należy, że strona powodowa miała prawo, oprócz żądania należności głównej, żądać za czas opóźnienia odsetek w umówionej wysokości, jako że przepis
art. 481 k.c. obciąża dłużnika obowiązkiem zapłaty odsetek bez względu na przyczyny uchybienia terminu płatności sumy głównej. Sam fakt opóźnienia przesądza, że wierzycielowi należą się odsetki. Dłużnik jest zobowiązany uiścić je, choćby nie dopuścił się zwłoki w rozumieniu art. 476 k.c., a zatem nawet w przypadku gdy opóźnienie jest następstwem okoliczności, za które nie ponosi odpowiedzialności
i choćby wierzyciel nie doznał szkody. Odpowiedzialność dłużnika za ustawowe odsetki w terminie płatności ma zatem charakter obiektywny. Do jej powstania jedynym warunkiem niezbędnym jest powstanie opóźnienia w terminie płatności. Zgodnie z treścią § 2 art. 481 k.c. jeżeli strony nie umówiły się co do wysokości odsetek z tytułu opóźnienia lub też wysokość ta nie wynika ze szczególnego przepisu, to wówczas wierzycielowi należą się odsetki ustawowe za opóźnienie.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 102 k.p.c., mając na uwadze trudną sytuację życiową i majątkową H. K., która zdaniem Sądu oceniana przez pryzmat zasad współżycia społecznego, uzasadnia odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu cywilnego. Zgodnie z treścią wskazanego przepisu, w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. W ocenie Sądu taki właśnie szczególny wypadek zachodzi w stosunku do pozwanego. H. K. jest osobą schorowaną, poruszającą się na wózku inwalidzkim, samotnie prowadzącą gospodarstwo domowe, a jego miesięczny dochód jest niewystarczający do pokrycia bieżących i podstawowych potrzeb. Biorąc powyższe pod uwagę przyjąć należy, że w niniejszej sprawie zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności, które w szczególności opierają się na sytuacji majątkowej i życiowej pozwanego, co uzasadnia zastosowanie przepisu art. 102 k.p.c. do rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu (por. Wyrok Sądu Apelacyjnego
w S. z dnia 25 października 2012 roku, sygn. akt I ACa 571/12, LEX).

Ponadto Sąd przyznał i nakazał wypłacić ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi na rzecz adw. M. F. kwotę 1.476 zł tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu

Mając powyższe na uwadze orzeczono, jak w sentencji wyroku.