Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2022 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: Asesor sądowy Justyna Stelmach

Protokolant: stażysta Justyna Osiewała-Wawrowska

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2022 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa P. A.

przeciwko Towarzystwu (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.000 zł (dwa tysiące złotych)
z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty;

2.  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3.  nie obciąża powódki obowiązkiem zwrotu kosztów procesu na rzecz strony przeciwnej;

4.  nakazuje zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 500 zł (pięćset złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki;

5.  odstępuje od obciążenia stron nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt VIII C 1241/20

UZASADNIENIE

W dniu 23 października 2019 roku powódka P. A., reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika, wytoczyła przeciwko pozwanemu (...) S.A.
w W. powództwo o zapłatę kwoty 10.000 zł tytułem zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty. Ponadto wniosła
o zasądzenie od pozwanego zwrotu kosztów procesu oraz o zwolnienie od kosztów sądowych w całości. W uzasadnieniu pełnomocnik wyjaśnił, że w dniu 27 marca 2018 roku doszło do zdarzenia komunikacyjnego, w wyniku którego powódka doznała uszkodzeń ciała w postaci urazu głowy, kręgosłupa szyjnego i piersiowego oraz barku. Sprawca szkody był ubezpieczony w zakresie OC u pozwanego. Przez okres ponad 5 miesięcy poszkodowana przebywała na zwolnieniu lekarskim oraz musiała poddać się leczeniu, które jest kontynuowane. Następstwa wypadku doprowadziły do znacznego pogorszenia sprawności powódki i wyłączyły ją, przynajmniej na długi okres, z dotychczasowego sposobu funkcjonowania. Po zgłoszeniu szkody pozwanemu odmówił on spełnienia świadczenia.

(pozew k. 4-8)

W odpowiedzi na pozew pozwany, reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki zwrotu kosztów procesu. Pełnomocnik zaprzeczył, aby powódka w wyniku przebytego zdarzenia doznała jakiejkolwiek krzywdy, trwałego/długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz opisanych
w pozwie dolegliwości. Wskazał, że wypadek mógł skutkować wyłącznie powstaniem urazu w mechanizmie whiplash, zaś wszystkie dolegliwości powódki można zakwalifikować, jako dystorsję szyjnego odcinka kręgosłupa. Zwrócił uwagę, że badanie obrazowe nie wykazały
u powódki zmian pourazowych, została ona wypisana tego samego dnia do domu, nie zalecono jej dalszych konsultacji medycznych, ani konieczności noszenia kołnierza ortopedycznego, a także, że w ramach wdrożonego leczenia powódka odbyła tylko jedną konsultację neurologiczną. Powyższe, zdaniem pozwanego świadczy o dobrej kondycji fizycznej poszkodowanej po kolizji. Pełnomocnik podniósł ponadto, że zgłaszane przez powódkę dolegliwości mogą być wynikiem innych chorób, których istnienia mogła nie być świadoma przed wypadkiem.

(odpowiedź na pozew k. 37-43)

Postanowieniem z dnia 6 lutego 2020 roku referendarz sądowy zwolnił powódkę od kosztu zaliczki na wynagrodzenie biegłych oraz oddalił wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych w pozostałej części.

(postanowienie k. 75)

W toku procesu stanowiska stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 111-113, k. 168-171, k. 182-183, k. 253-254, k. 268, pismo procesowe k. )

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 marca 2018 roku doszło do zdarzenia drogowego, w wyniku którego poszkodowana została P. A.. W tył kierowanego przez powódkę samochodu wjechało inne auto, kierowane przez K. G., która w trakcie jazdy nie zachowała bezpiecznej odległości między pojazdami. W momencie uderzenia powódka miała zapięte pasy bezpieczeństwa.

Na miejsce kolizji została wezwana policja oraz pogotowie ratunkowe.

(dowód z przesłuchania powódki 00:06:01-00:13:02 elektronicznego protokołu rozprawy
z dnia 20 października 2020 roku, 00:11:30-00:31:06 elektronicznego protokołu rozprawy
z dnia 9 marca 2021 roku, 00:10:29-00:19:16 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia
9 sierpnia 2022 roku, zeznania świadka K. G. 00:05:31-00:14:12 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 11 maja 2021 roku, pismo k. 18, policyjna notatka służbowa k. 60, notatka informacyjna o zdarzeniu drogowym k. 61, okoliczności bezsporne)

Z miejsca zdarzenia powódka została przetransportowana do szpitala, gdzie po wykonaniu badań nie stwierdzono zmian pourazowych. Zalecono kołnierz ortopedyczny na okres 14 dni oraz stosowanie leków przeciwbólowych. Po wypadku powódka uskarżała się na bóle w obrębie kręgosłupa szyjnego i piersiowego oraz barku prawego, w następstwie których podjęła decyzję o wizycie u lekarza neurologa. W badaniu fizykalnym stwierdzono bólowe ruchomości odcinka szyjnego kręgosłupa ze wzmożonym napięciem mięśni i bolesnością prawego stawu barkowego.

Powódka kontynuowała leczenie neurologiczne, w trakcie którego rozpoznano u niej zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa w odcinku lędźwiowym. W dniach 1-13 sierpnia 2018 roku odbyła zabiegi fizjoterapeutyczne. Leczenie neurologiczne P. A. zakończyła 30 lipca 2018 roku. Do dnia 29 sierpnia 2018 roku przebywała na zwolnieniu lekarskim.

(dowód z przesłuchania powódki 00:11:30-00:31:06 elektronicznego protokołu rozprawy
z dnia 9 marca 2021 roku, 00:10:29-00:19:16 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia
9 sierpnia 2022 roku, dokumentacja medyczna k. 9-12, k. 96-101v., druki (...) k. 19-26)

Z neurologicznego punktu widzenia powódka na skutek wypadku doznała skręcenia kręgosłupa szyjnego i piersiowego oraz stłuczenia barku prawego, które to urazy nie skutkowały powstaniem długotrwałego/trwałego uszczerbku na zdrowiu i uległy wygojeniu
w okresie 5 miesięcy. Objawy korzeniowe kręgosłupa szyjnego utrzymywały się przez
2 miesiące.

Wystąpienie zespołu bólowego kręgosłupa lędźwiowo-krzyżowego
z promieniowaniem do prawej kończyny dolnej związane było ze schorzeniem samoistnym – zaawansowanymi zmianami zwyrodnieniowo-dyskopatycznymi. Bezpośrednio po wypadku oraz w ciągu pierwszych dni nie występował zespół bólowy odcinka L-S. Istniejące zmiany zwyrodnieniowe mogły spowodować wystąpienie dolegliwości bólowych przy niekorzystnym ułożeniu ciała, potknięciu się, kichnięciu, kaszlu. Leczenie rehabilitacyjne powódki od lipca 2018 roku dotyczyło wyłącznie w/w zespołu bólowego.

Zakres cierpień fizycznych i psychicznych był miernego stopnia w związku
z koniecznością noszenia kołnierza ortopedycznego przez okres 14 dni. W tym okresie powódka wymagała pomocy osób trzecich przez ok. 1-2 godziny dziennie.

Koszt leczenia przeciwbólowego powódki mógł wynieść 20-30 zł miesięcznie przez okres 4 miesięcy. Leczenie powódki było prawidłowe. Dodatkowo wystąpił zespół bólowy odcinka lędźwiowo-krzyżowego kręgosłupa, jako zaostrzenie istniejących zmian zwyrodnieniowo-dyskopatycznych.

(pisemna opinia biegłego neurologa k. 102-105, pisemna uzupełniająca opinia biegłego neurologa k. 132)

Z ortopedycznego punktu widzenia w wyniku przebytego zdarzenia powódka doznała urazu głowy bez utraty przytomności, urazu kręgosłupa szyjnego i piersiowego w postaci skręcenia oraz stłuczenia barku prawego, które nie skutkowały długotrwałym, ani trwałym uszczerbkiem na zdrowiu. Leczenie trwało około 5 miesięcy. Po około tygodniu po wypadku wystąpił zespół bólowy kręgosłupa lędźwiowego, co skutkowało podjęciem leczenia neurologicznego i neurochirurgicznego oraz rehabilitacji. Zespół ten nie ma związku
z przedmiotowym wypadkiem.

Powódka odczuwała dolegliwości bólowe związane ze zdarzeniem, w tym
z noszeniem kołnierza ortopedycznego, mające średnie nasilenie, przez okres 2-3 tygodni.
W tym czasie wymagała ona pomocy ze strony osób trzecich w wymiarze 1-2 godzin dziennie
w związku z wykonywaniem prac domowych. Koszt leczenia farmakologicznego powódki wyniósł ok. 100 zł.

Zgłaszane przez powódkę dolegliwości związane z chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa i towarzyszącą dyskopatią mają przewlekły charakter, niezwiązany z urazem.

(pisemna opinia biegłego ortopedy k. 199-207, pisemna uzupełniająca opinia biegłego ortopedy k. 245-247)

Powódka P. A. ma 34 lata, z zawodu jest kierowcą. Po wypadku powódka musiała zaniechać dotychczasowej aktywności fizycznej, w tym biegania. Dolegliwości ze strony ramienia i szyi odczuwała przez miesiąc czasu. Późniejsze dolegliwości bólowe powódka odczuwała w zakresie kręgosłupa lędźwiowego i z nimi związane były zabiegi rehabilitacyjne, którym się poddawała.

(dowód z przesłuchania powódki 00:11:30-00:31:06 elektronicznego protokołu rozprawy
z dnia 9 marca 2021 roku, 00:10:29-00:19:16 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia
9 sierpnia 2022 roku)

W chwili przedmiotowego zdarzenia, jego sprawca miał zawartą umowę obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody związane z ruchem pojazdów, z tytułu której odpowiedzialność ponosi pozwany.

Po zgłoszeniu szkody pozwanemu, wdrożył on postępowanie likwidacyjne. Decyzją
z dnia 27 kwietnia 2018 roku ubezpieczyciel poinformował powódkę, że nie znajduje podstaw do uznania, że na skutek zdarzenia doszło u niej do rozstroju zdrowia uzasadniającego przyznanie zadośćuczynienia i odszkodowania. Następnie, pismem z dnia 8 sierpnia 2018 roku pozwany podtrzymał swoje stanowisko.

(potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia szkody k. 13, pismo k. 14-17, z akt szkody: decyzja o odmowie uznania roszczeń; okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako bezsporny, bądź na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, których prawdziwości ani rzetelności ich sporządzenia nie kwestionowała żadna ze stron. Za podstawę ustaleń faktycznych Sąd przyjął ponadto dowód z przesłuchania powódki oraz zeznania świadka. Depozycje te były logiczne i spójne, korespondowały ze sobą oraz z pozostałym materiałem dowodowym, ponadto ich wiarygodność nie była w toku procesu podważana przez stronę pozwaną. Wobec powyższego Sąd przyjął, iż odpowiadają one prawdzie i mogą stanowić
w pełni podstawę czynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Sąd oparł się ponadto na opiniach biegłych sądowych. Oceniając opinie biegłych Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zawartych w ich treści wniosków, opinie te były bowiem rzetelne, jasne, logiczne oraz w sposób wyczerpujący objaśniające budzące wątpliwości kwestie. Opinie te
w pełni odnosiły się do zagadnień będących ich przedmiotem, wnioski biegłych nie budzą przy tym wątpliwości w świetle zasad wiedzy oraz doświadczenia życiowego, a jednocześnie opinie zostały sporządzone w sposób umożliwiający prześledzenie - z punktu widzenia zasad wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania - analizy przez biegłych zagadnień będących ich przedmiotem. W opiniach uzupełniających biegli odnieśli się do zastrzeżeń zgłoszonych przez stronę pozwaną. W tym miejscu zwrócić należy uwagę, że wprawdzie pozwany kwestionował opinie biegłych w ich ostatecznych kształcie, to jednocześnie nie wnosił o ich uzupełnienie, czy też o wezwanie biegłych na rozprawę. Jednocześnie biegli precyzyjnie opisali charakter urazów, jakich doznała powódka w wyniku wypadku, odnieśli się do długości leczenia powódki, jej stanu zdrowia po zdarzeniu, rodzaju doznawanych dolegliwości bólowych oraz ich wpływu na życie powódki, wreszcie wypowiedzieli się w zakresie rozpoznanej u powódki choroby samoistnej zgodnie podając, że dolegliwości ze strony kręgosłupa lędźwiowego są wyłącznie jej wynikiem i nie pozostają
w związku przyczynowym ze zdarzeniem.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne i zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie znajdują zastosowanie zasady odpowiedzialności samoistnego posiadacza mechanicznego środka komunikacji poruszanego za pomocą sił przyrody statuowane w przepisie art. 436 § 1 k.c., oraz – w związku z objęciem odpowiedzialności posiadacza pojazdu – sprawcy zdarzenia obowiązkowym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej – przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 roku o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, zwanej dalej ustawą.

W kwestii zakresu szkody i odszkodowania obowiązują reguły wyrażone w przepisach ogólnych księgi III Kodeksu cywilnego. Zastosowanie w przedmiotowej sprawie znajdują także przepisy Kodeksu cywilnego dotyczące ubezpieczeń majątkowych.

W myśl przepisu art. 822 § 1 k.c., przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Zaś zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy,
z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia. Ubezpieczyciel odpowiada w granicach odpowiedzialności sprawcy szkody – odpowiada za normalne następstwa działania bądź zaniechania, z którego szkoda wynikła. Wysokość odszkodowania winna odpowiadać rzeczywistym, uzasadnionym kosztom usunięcia skutków wypadku, ograniczona jest jedynie kwotą określoną w umowie ubezpieczenia (art. 824 § 1 k.c., art. 36 ustawy).

Ubezpieczeniem OC posiadaczy pojazdów mechanicznych jest objęta odpowiedzialność cywilna każdej osoby, która kierując pojazdem mechanicznym w okresie trwania odpowiedzialności ubezpieczeniowej, wyrządziła szkodę w związku z ruchem tego pojazdu (art. 35 ustawy).

Zakład ubezpieczeń w ramach odpowiedzialności gwarancyjnej wynikającej z umowy ubezpieczenia przejmuje obowiązki sprawcy wypadku.

Poszkodowany w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczeń bezpośrednio od zakładu ubezpieczeń (art. 19 ust. 1 ustawy, art. 822 § 4 k.c.).

W przedmiotowej sprawie zdarzeniem rodzącym odpowiedzialność odszkodowawczą strony pozwanej jest zdarzenie komunikacyjne z dnia 27 marca 2018 roku, w konsekwencji którego obrażeń ciała doznała powódka. Pozwany ubezpieczyciel nie kwestionował swojej legitymacji procesowej biernej, ani podstawy swojej odpowiedzialności. Nie zgadzał się natomiast z wysokością dochodzonej kwoty, twierdząc, że na skutek zdarzenia powódka nie doznała uszczerbku na zdrowiu, ani krzywdy.

Stosownie do treści art. 444 § 1 k.p.c., w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu. Natomiast, jeżeli poszkodowany utracił całkowicie lub częściowo zdolność do pracy zarobkowej albo jeżeli zwiększyły się jego potrzeby lub zmniejszyły widoki powodzenia na przyszłość, może on żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty (§ 2 art. 444 k.c.).

Ponadto, w przypadku uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia, Sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę (art. 445 k.c.).

Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie i orzecznictwie poglądem, zadośćuczynienie stanowi sposób naprawienia szkody niemajątkowej na osobie, wyrażającej się krzywdą
w postaci doznanych cierpień fizycznych i psychicznych. Inaczej niż przy odszkodowaniu,
w przypadku zadośćuczynienia, ustawodawca nie wprowadza jasnych kryteriów ustalania jego wysokości. Wskazuje jedynie ogólnikowo, iż suma przyznana z tego tytułu winna być odpowiednia.

W judykaturze i piśmiennictwie podkreśla się, że zadośćuczynienie ma charakter kompensacyjny i jako takie musi mieć odczuwalną wartość ekonomiczną, jednocześnie nie może być nadmierne. Wskazuje się na potrzebę poszukiwania obiektywnych i sprawdzalnych kryteriów oceny jego wysokości, choć przy uwzględnieniu indywidualnej sytuacji stron (tak m.in. SN w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX). Do podstawowych kryteriów oceny w tym zakresie zalicza się stopień i czas trwania cierpień fizycznych i psychicznych, trwałość obrażeń, prognozy na przyszłość, wiek poszkodowanego, skutki w zakresie życia osobistego oraz zawodowego, konieczność wyrzeczenia się określonych czynności życiowych, korzystania z pomocy innych osób, czy wreszcie stopień przyczynienia się poszkodowanego i winy sprawcy szkody (tak m.in. SN w wyroku z dnia
4 czerwca 1968 roku, I PR 175/68, OSNCP 1968, nr 2, poz.37; w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej z dnia 8 grudnia 1973 roku, III CZP 37/73, OSNCP 1974, nr 9, poz.145;
w wyroku z dnia 12 września 2002 roku, IV CKN 1266/00, LEX; w wyroku z dnia
19 sierpnia 1980 roku, IV CR 238/80, OSNCP 1981, nr 5, poz.81; w wyroku z dnia
30 stycznia 2004 roku, I CK 131/03, OSNC 2004 r, nr 4, poz.40). Przy ustalaniu zadośćuczynienia nie można więc mieć na uwadze wyłącznie procentowego uszczerbku na zdrowiu. Nie odzwierciedla on bowiem psychicznych konsekwencji doznanego urazu. Konieczne jest również uwzględnienia stosunków majątkowych społeczeństwa
i poszkodowanego, tak, aby miało ono dla niego odczuwalną wartość. Zważyć przy tym należy, iż doznanej przez poszkodowanego krzywdy nigdy nie można wprost, według całkowicie obiektywnego i sprawdzalnego kryterium przeliczyć na wysokość zadośćuczynienia. Charakter szkody niemajątkowej decyduje, bowiem o jej niewymierności (por. wyrok SN z dnia 9 lutego 2000 roku, III CKN 582/98, LEX), zaś pojęcie „odpowiedniej sumy zadośćuczynienia” użyte w art. 445 § 1 k.c. ma charakter niedookreślony (por. wyrok SN z dnia 28 września 2001 roku, III CKN 427/00, LEX). W konsekwencji w judykaturze za ugruntowane uznać należy stanowisko, że procentowo określony uszczerbek służy tylko jako pomocniczy środek ustalania rozmiaru odpowiedniego zadośćuczynienia, a należne poszkodowanemu zadośćuczynienie nie może być mechanicznie mierzone przy zastosowaniu stwierdzonego procentu uszczerbku na zdrowiu (por. m.in. wyrok SA w Krakowie z dnia
17 lutego 2016 roku, I ACa 1621/15, LEX; wyrok SN z dnia 18 listopada 1998 roku, II CKN 353/98, LEX). Jak wyjaśnił przy tym Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 28 czerwca 2005 roku (I CK 7/05, LEX) mierzenie krzywdy wyłącznie stopniem uszczerbku na zdrowiu stanowiłoby niedopuszczalne uproszczenie nieznajdujące oparcia w treści art. 445 § 1 k.c. Dlatego też w orzecznictwie wskazuje się, że oceniając wysokość należnej sumy zadośćuczynienia Sąd korzysta z daleko idącej swobody (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 11 lipca 2000 roku, II CKN 1119/98, LEX). Wreszcie w judykaturze za utrwalone uznać należy stanowisko, że procentowy uszczerbek na zdrowiu, jako oparty na ustandaryzowanych i mechanicznie powielanych kryteriach, jest właściwy dla odszkodowań określonych w odrębnych przepisach (np. z tytułu wypadków przy pracy), gdzie determinantem wysokości świadczenia jest wyłącznie rozmiar tego uszczerbku. W oczywisty sposób nie obejmuje on zatem istoty i funkcji krzywdy, opartej na zdematerializowanych przeżyciach psychicznych i zmiennego - stosownie do indywidualnych cech poszkodowanego - odczuwania skutków zdarzenia (por. m.in. wyrok SA w Szczecinie z dnia 24 lutego 2022 roku, I ACa 1012/21, L.; wyrok SA w Poznaniu z dnia 24 stycznia 2022 roku, I ACa 157/21, L.; wyrok SA w Łodzi z dnia 26 lutego 2021 roku, I ACa 1188/19, L.).

Kryterium pozwalającym na pewną obiektywizację rozmiaru szkody doznanej przez powódkę stanowi w niniejszej sprawie stopień długotrwałego uszczerbku na jej zdrowiu, który wynosi 0%. Skoro jednak uszczerbek na zdrowiu jest tylko jednym z elementów istotnych dla oceny adekwatności zadośćuczynienia, jego wymiar powinien uwzględnić wszystkie zachodzące w przedmiotowej sprawie okoliczności. Jak wyjaśniono wyżej, zadośćuczynienie przysługuje bowiem za doznaną krzywdę ujmowaną jako cierpienie fizyczne (ból i inne dolegliwości) i cierpienia psychiczne (negatywne odczucia przeżywane
w związku z cierpieniami fizycznymi, niemożnością wykonywania działalności zawodowej
i wyłączeniem z życia codziennego). Sąd zobowiązany był zatem uwzględnić wszystkie zachodzące w przedmiotowej sprawie okoliczności, zwłaszcza takie jak nasilenie cierpień, trwałe następstwa, czy wiek poszkodowanej oraz jej wcześniejszy stan zdrowia, sposób życia.
W pierwszej kolejności zwrócić należy uwagę, że sam fakt, iż powódka nie doznała długotrwałego uszczerbku na zdrowiu nie oznacza jeszcze, iż przebyte zdarzenie nie odbiło się na jej zdrowiu i nie skutkowało cierpieniami fizycznymi oraz psychicznymi. Powódka cierpiała na dolegliwości bólowe, przez okres 2 tygodni była zmuszona nosić kołnierz ortopedyczny, przebywała na zwolnieniu lekarskim, co miało przełożenie na jej możliwości zarobkowe. Oczywiście dolegliwości te – w zakresie w jakim pozostawały w związku przyczynowym z wypadkiem – miały przemijalny charakter, niemniej jednak przejściowo wpłynęły na funkcjonowanie powódki, negatywnie odbijając się na jej życiu codziennym. Przypomnienia wymaga, że wskutek zdarzenia powódka stała się częściowo zależna od osób trzecich i wymagała pomocy w okresie 2-3 tygodni, co niewątpliwie zdezorganizowało jej życie i miało negatywny wpływ na jej samopoczucie. Wypadek skutkował ponadto zaniechaniem przez powódkę dotychczasowej aktywności fizycznej. Wyjaśnienia wymaga
w tym miejscu, że każdy wypadek komunikacyjny jest niewątpliwie dużym przeżyciem, łączącym się z ogromnym stresem, co ma negatywny wpływ na psychikę poszkodowanego. Twierdzenie, że powódka w wyniku wypadku nie doznała krzywdy nie znajduje zatem jakichkolwiek podstaw i nie wytrzymuje konfrontacji ze zgromadzonym materiałem dowodowym. Z drugiej strony należało uwzględnić okoliczność, że przebieg leczenia powódki był typowy, niepowikłany, leczenie to – w zakresie w jakim miało związek ze zdarzeniem – zostało zakończone, a cierpienia fizyczne poszkodowanej nie były zbytnio nasilone i dość szybko ustały. Istotne było ponadto, że w przeważającym zakresie dolegliwości bólowe, na które cierpiała powódka miały związek z samoistną chorobą zwyrodnieniową kręgosłupa lędźwiowego. To z tej przyczyny powódka kontynuowała leczenie neurologiczne oraz poddała się zabiegom rehabilitacyjnym, także obecnie wszelkie dolegliwości na które uskarża się powódka należy wiązać ze zmianami zwyrodnieniowymi
w jej organizmie. Również długotrwałe zwolnienie lekarskie od pewnego momentu przestało mieć związek z wypadkiem. Wreszcie należało mieć na uwadze fakt, że powódka otrzymała pewną rekompensatę w formie świadczenia wypłaconego przez podmiot, u którego była ubezpieczona.

Uwzględniając powyższe okoliczności, rodzaj i rozmiar doznanej przez P. A. krzywdy, jak też dyrektywę przyznawania umiarkowanego zadośćuczynienia,
w ocenie Sądu uzasadnione roszczenie z tego tytułu wyraża się kwotą 2.000 zł. Żądanie powódki ponad tę kwotę Sąd uznał za zawyżone.

Mając powyższe na uwadze Sąd zasądził od pozwanego na rzecz powódki kwotę 2.000 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 9 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty, oddalając pozew w pozostałym zakresie.

Zasadą prawa cywilnego jest, że dłużnik popada w opóźnienie, jeżeli nie spełnia świadczenia w terminie, w którym stało się ono wymagalne. Termin wymagalności świadczeń przysługujących poszkodowanemu od zakładu ubezpieczeń z tytułu obowiązkowego ubezpieczenia posiadaczy pojazdów mechanicznych za szkody powstałe w związku z ruchem tych pojazdów określa art. 14 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. W przypadku gdyby wyjaśnienie w terminie,
o którym mowa w ust. 1, okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie wypłaca się w terminie 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie później jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia zawiadomienia o szkodzie, chyba że ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszkodowania zależy od toczącego się postępowania karnego lub cywilnego
(art. 14 ust. 2 ustawy). W niniejszej sprawie pozwany wydał decyzję o odmowie przyznania odszkodowania w dniu 27 kwietnia 2018 roku, a następnie pismem z dnia 8 sierpnia 2018 roku podtrzymał swoje stanowisko. Z tą datą postępowanie likwidacyjne uznać należy za zakończone, a decyzję pozwanego za ostateczną. Dlatego też powódka była uprawniona żądać odsetek począwszy od dnia następnego.

O kosztach procesu rozstrzygnięto w oparciu o art. 102 k.p.c. odstępując od obciążenia nimi strony powodowej, która przegrała spór w 80% i tym samym winna zwrócić przeciwnikowi koszty procesu stosownie do wyniku sprawy. Zgodnie jednak z treścią powołanego art. 102 k.p.c., w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Przytoczony przepis stanowi wyjątek od podstawowej zasady orzekania o kosztach procesu, unormowanej w art. 98 § 1 k.p.c., a zarazem wyklucza dokonywanie wykładni rozszerzającej. Sposób skorzystania z art. 102 k.p.c. jest przy tym suwerennym uprawnieniem sądu orzekającego i od oceny tegoż sądu należy przesądzenie, że taki szczególnie uzasadniony wypadek nastąpił w rozpoznawanej sprawie oraz usprawiedliwia odstąpienie od obowiązku ponoszenia kosztów procesu. W tym miejscu należy zaznaczyć, że przy ocenie przesłanek
z art. 102 k.p.c. Sąd winien wziąć pod uwagę przede wszystkim fakty związane z samym przebiegiem procesu, w szczególności podstawę oddalenia żądania, szczególną zawiłość sprawy, bądź przekonanie powoda o słuszności żądania trudne do zweryfikowania a limine (por. wyrok SA w Katowicach z dnia 18 lipca 2013 roku, I ACa 447/13, LEX; postanowienie SN z dnia 7 grudnia 2011 roku, II CZ 105/11, LEX; wyrok SA w Łodzi z dnia 27 listopada 2013 roku, I ACa 725/13, LEX). Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, iż powódka występując z przedmiotowym żądaniem mogła działać
w usprawiedliwionym subiektywnym przekonaniu o jego zasadności. Za oczywiste uznać bowiem należy, iż w przypadku żądania zapłaty zadośćuczynienia jego zasadność jest prima facie trudna do weryfikacji, a ocena czy i w jakiej wysokości wystąpił u poszkodowanego uszczerbek na zdrowiu wymaga sięgnięcia do wiadomości specjalnych w postaci opinii biegłego, który to dowód przeprowadzony w niniejszym postępowaniu ostatecznie pozwolił na zweryfikowanie zasadności roszczeń powódki. Mając powyższe na uwadze, Sąd doszedł do przekonania, iż w sprawie ziściły się przesłanki, o których mowa w art. 102 k.p.c., przemawiające za odstąpieniem od obciążenia P. A. kosztami procesu należnymi stronie przeciwnej.

Ponadto Sąd nakazał zwrócić pozwanemu ze Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 500 zł tytułem niewykorzystanej zaliczki na podstawie art. 80 ust. 1 w zw. z art. 84 ust. 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz odstąpił na podstawie art. 113 ust. 4 ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych od obciążenia stron nieuiszczonymi kosztami sądowymi przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.