Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: S.S.R. Bartek Męcina

Protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

z powództwa E. D. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G.

przeciwko J. J.

o zapłatę

1.  oddala powództwo,

2.  zasądza od powoda E. D. Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w G. na rzecz pozwanej J. J. kwotę 917 zł (dziewięćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 1419/18

UZASADNIENIE

W dniu 16 marca 2018 roku powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko J. J. powództwo o zapłatę kwoty 3.355,42 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z zawartej z (...) spółka z o.o. w dniu 26 stycznia 2017 r. umowy pożyczki o nr (...). Pozwana nie wywiązała się z obowiązku zwrotu pożyczonej kwoty, wobec czego umowa pożyczki została wypowiedziana, a wierzytelność wynikająca z umowy stała się wymagalna od 8 stycznia 2018 r. W dniu 27 stycznia 2017 r. powód zawarł z pierwotnym wierzycielem umowę cesji, na mocy której przejął prawa do wierzytelności wobec pozwanej z tytułu powyższej umowy. Na dochodzoną pozwem kwotę składają się: 1.638,75 zł z tytułu należności głównej, 118,53 zł z tytułu odsetek umownych oraz 1.598,14 zł z tytułu opłaty przygotowawczej i administracyjnej.

(pozew k. 4- 5)

W odpowiedzi na pozew J. J. reprezentowana przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego. Pozwana podniosła zarzuty braku legitymacji czynnej i biernej, nieistnienia dochodzonego roszczenia, a także nieudowodnienia roszczenia zarówno co do zasady, jak i wysokości. W uzasadnieniu pełnomocnik pozwanej zarzucił stronie pozwanej, że nie przedstawiła umowy cesji wierzytelności objętej pozwem, a jedynie zawiadomienie o cesji. Ponadto pozwana zarzuciła, że powód nie udowodnił faktu zawarcia przez nią umowy pożyczki z pierwotnym wierzycielem, gdyż przedstawił nie podpisaną przez nikogo umowę. Na koniec pełnomocnik pozwanej podniósł, że strona powodowa nie wykazała wymagalności dochodzonego roszczenia.

(odpowiedź na pozew k. 39- 42)

Do zamknięcia rozprawy stanowiska stron nie uległy zmianie.

(protokół rozprawy k. 50)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 października 2017 r. pracownik Kancelarii (...) S.A. we W. sporządził pismo, ostateczne wezwanie do zapłaty pod rygorem wypowiedzenia umowy pożyczki, skierowane do J. J..

(zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 11)

W dniu 24 listopada 2017 r. pracownik Kancelarii (...) S.A. we W. sporządził pismo, wypowiedzenie umowy pożyczki, skierowane do J. J..

(wypowiedzenie umowy pożyczki k. 13)

W dniu 9 stycznia 2018 r. pracownik Kancelarii (...) S.A. we W. sporządził pismo, zawiadomienie o przelewie wierzytelności, skierowane do J. J..

(zawiadomienie o przelewie wierzytelności k. 10)

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

W przedmiotowej sprawie powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny z siedzibą w G. nie wykazał, że przysługuje mu wierzytelność w stosunku do J. J. wynikająca z zawartej w dniu 26 stycznia 2017 r. z (...) spółka z o.o. umowy pożyczki o nr (...) w wysokości dochodzonej przedmiotowym powództwem. Powód nie udowodnił, że skutecznie nabył wierzytelność względem pozwanej od (...) spółka z o.o. w W. wobec nie złożenia umowy cesji wierzytelności z dnia 27 stycznia 2017 r., na którą powołał się w treści uzasadnienia pozwu. Dowodem przeniesienia wierzytelności przysługującej wobec pozwanej nie może być znajdujące się na karcie 10 akt sprawy, zawiadomienie o przelewie wierzytelności. Wskazany dokument musi zostać potraktowany jako prywatny, co zgodnie z treścią art. 245 kpc ogranicza jego moc dowodową wyłącznie do potwierdzenia tego, że osoba podpisana pod dokumentem złożyła oświadczenie w nim zawarte. Poza tym zawiadomienie o przelewie wierzytelności zostało złożone przez pełnomocnika Kancelarii (...) S.A. we W., a strona powodowa w żaden sposób nie wykazała, aby osoba podpisująca zawiadomienie o przelewie wierzytelności, była uprawniona do działania w jej imieniu.

Zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie to powód winien udowodnić, że pozwana powinna zapłacić mu należność w wysokości dochodzonej pozwem. Stosownie bowiem do treści art. 232 k.p.c., strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela zaś stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.).

Również zarzut nieudowodnienia istnienia roszczenia podlegał uwzględnieniu w całości. Można przypomnieć, że powód dochodził zapłaty na podstawie umowy pożyczki zawartej w dniu 26 stycznia 2017 r. z (...) spółka z o.o. o nr (...). Strona powodowa przedstawiła druk umowy pożyczki, jednak bez żadnego podpisu, w tym przede wszystkim bez podpisu J. J.. Dopiero z treści załączonej umowy pożyczki wynika, że umowa pomiędzy pierwotnym wierzycielem, a pozwaną miała zostać zawarta na odległość. Jednak zgodnie z par. 3 pkt. 2 umowy w celu udzielenia pożyczki ratalnej pożyczkobiorca powinien dokonać rejestracji oraz utworzyć profil na stronie (...) a następnie w celu potwierdzenia rejestracji jest zobowiązany do zalogowania się do rachunku bankowego z użyciem aplikacji pożyczkodawcy- konto X. Ponadto w myśl par. 4 pkt. 3 umowy po wydaniu pozytywnej decyzji o udzieleniu pożyczki ratalnej, pożyczkodawca zobowiązał się bezzwłocznie, jednak w terminie nie dłuższym niż 14 dni przekazać przelewem bankowym kwotę pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy. Pomimo powyższego brzmienia umowy pożyczki, która miała łączyć pozwaną z pierwotnym wierzycielem, strona powodowa nie przedstawiła żadnych dowodów potwierdzających rejestrację oraz utworzenie przez pozwaną profilu na stronie (...) czy też zalogowanie się przez pożyczkobiorcę do rachunku bankowego z użyciem aplikacji pożyczkodawcy- konto X. Ponadto strona powodowa nie złożyła potwierdzenia przekazania przelewem bankowym kwoty pożyczki na rachunek bankowy pożyczkobiorcy, pomimo że taki obowiązek spoczywał na pierwotnym wierzycielu w terminie nie dłuższym niż 14 dni od wydania pozytywnej decyzji o udzieleniu pożyczki ratalnej. W związku z tym wobec kwestionowania przez stronę pozwaną okoliczności zawarcia umowy pożyczki, należy zgodzić się powód również w tym zakresie nie sprostał ciążącemu na nim ciężarowi dowodowemu.

Na marginesie należy w tym miejscu przytoczyć treść art. 207 § 6 k.p.c., zgodnie z którym Sąd pomija spóźnione twierdzenia i dowody, chyba że strona uprawdopodobni, że nie złożyła ich w pozwie, odpowiedzi na pozew lub dalszym piśmie przygotowawczym bez swojej winy lub że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo że występują inne wyjątkowe okoliczności. Zgodnie z treścią powołanego powyżej przepisu zaniedbania strony w zakresie zgłoszenia na oznaczonym etapie postępowania twierdzeń i dowodów rodzą poważne konsekwencje, bowiem strona ta traci prawo ich powołania na późniejszym etapie postępowania.

W niniejszej sprawie uznać należy, iż to pierwsze posiedzenie przeznaczone na rozprawę wyznaczało dla powoda ostateczny termin na zgłoszenie stosownych wniosków dowodowych, czego jednak powód nie uczynił. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389).

Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania legitymacji czynnej powoda, jak również istnienia roszczenia z umowy pożyczki, istniała niewątpliwie już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę roszczenia dochodzonego niniejszym powództwem. Strona powodowa musiała mieć świadomość niedostatecznej mocy dowodowej złożonych do akt sprawy dokumentów, zwłaszcza że od początku postępowania była ona reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika.

Z powyższych względów, powództwo w przedmiotowej sprawie musiało podlegać oddaleniu, gdyż powód nie udowodnił zarówno swojej legitymacji czynnej, jak i istnienia dochodzonego roszczenia.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c. Ponieważ pozwana wygrała sprawę w całości, należał jej się zwrot kosztów poniesionych w celu obrony swych praw. Na koszty procesu poniesione przez pozwaną w przedmiotowej sprawie w łącznej wysokości 917 zł złożyły się koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej- 900 zł- § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych z dnia 22 października 2015 r. oraz 17 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.