Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

dnia 22 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi – Widzewa w Łodzi w VIII Wydziale Cywilnym

w składzie: przewodniczący: SSR Bartek Męcina

protokolant: st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 czerwca 2018 roku w Ł.

sprawy z powództwa M. C.

przeciwko M. S. i E. S.

o zapłatę

1. zasądza od pozwanych M. S. i E. S. solidarnie na rzecz powoda M. C. ustawowe odsetki za opóźnienie od kwoty 200 zł. od dnia 6 listopada 2016 r. do dnia 8 czerwca 2018 r.,

2. oddala powództwo w zakresie kwoty 200 zł. (dwustu złotych),

3. umarza postępowanie w zakresie kwoty 3.100 zł. (trzy tysiące sto złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 listopada 2016 r. do dnia zapłaty,

4. zasądza od powoda M. C. na rzecz pozwanych solidarnych M. S. i E. S. kwotę 934 zł. (dziewięćset trzydzieści cztery złote) tytułem zwrotu kosztów procesu,

5. zarządza zwrot ze Skarbu Państwa- Sądu Rejonowego dla Łodzi- Widzewa w Łodzi na rzecz powoda M. C. kwoty 220 zł (dwieście dwadzieścia złotych) tytułem opłaty sądowej od rozszerzonego powództwa uiszczonej w dniu 26 kwietnia 2018 r.

Sygn. akt VIII C 1617/17

UZASADNIENIE

W dniu 31 stycznia 2017 roku powód M. C., reprezentowany przez pełnomocnika będącego adwokatem, wytoczył przeciwko pozwanym M. S. i E. S. powództwo o zapłatę solidarnie kwoty 3.300 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 listopada 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że żądanie pozwu wynika z zawartej w dniu 20 grudnia 2014 r. z pozwanym umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) na czas nieoznaczony. Zgodnie z § 4 ust. 1 i 2 pozwany zobowiązał się do uiszczania czynszu w wysokości 3.100 zł do 5 dnia miesiąca danego okresu płatności. Co 6 miesięcy pozwany zobowiązał się do rozliczenia z tytułu zużycia wody i odprowadzania ścieków. We wrześniu 2016 r. M. S. wypowiedział umowę najmu z zachowaniem dwumiesięcznego terminu wypowiedzenia. Pozwany nie uiścił czynszu za listopad 2016 r. w kwocie 3.100 zł oraz zaliczek na poczet płatności za wodę i odprowadzanie ścieków w kwocie 1.200 zł, jednak na skutek wezwania uiścił kwotę 1.000 zł tytułem zaliczek na media. Odpowiedzialność E. S. znajduje swoje źródło w treści art. 688 ¹ kc, gdyż z przedmiotowego lokalu pozwana korzystała wspólnie z pozwanym do celów mieszkaniowych. Na dochodzoną pozwem kwotę 3.300 zł składa się 3.100 zł tytułem opłaty za czynsz za listopad 2016 r. i 200 zł tytułem zaliczki na poczet rozliczenia kosztów zużycia wody i odprowadzania ścieków.

(pozew k. 27- 30)

Nakazem zapłaty z dnia 7 lipca 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi zasądził od pozwanych dochodzoną pozwem kwotę wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie i kosztami procesu.

(nakaz zapłaty k. 70)

Sprzeciwem wniesionym w dniu 31 lipca 2017 r. pozwani, reprezentowani przez pełnomocnika będącego adwokatem, zaskarżyli powyższy nakaz zapłaty w całości i wnieśli o oddalenie powództwa. Pozwani podnieśli zarzut nieistnienia roszczenia w kwocie 200 zł z tytułu rozliczania kosztów wody i odprowadzania ścieków, zarzut nieudowodnienia powyższego roszczenia, zarzut potrącenia z wierzytelnością powoda o czynsz najmu za listopad 2016 r. w kwocie 3.100 zł z wierzytelności pozwanego o zwrot kaucji zabezpieczającej roszczenia z tytułu najmu w kwocie 5.000 zł, a także zarzut niecelowości dochodzenia kwoty 3.100 zł tytułem czynszu za listopad 2016 r. pomimo kaucji zabezpieczającej roszczenia z tytułu najmu. M. S. i E. S. potwierdzili, że pozwany zawarł z powodem umowę najmu lokalu mieszkalnego, a pozwana w nim zamieszkiwała, jak również, że nie dokonali zapłaty czynszu najmu za listopad 2016 r. Co do zaliczek z tytułu rozliczenia kosztów zużycia wody i odprowadzania ścieków kwota 1.000 zł w ocenie pozwanych w całości wyczerpuje roszczenie powoda, który nie udowodnił, że przysługuje mu wierzytelność w wyższej wysokości. Poza tym E. S. w wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 9 listopada 2016 r. wskazała, że wolą pozwanych jest, aby należność z tytułu czynszu najmu za listopad 2016 r. rozliczyć z kaucji. W ocenie pozwanych, zgodnie z treścią art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, powód miał obowiązek potrącić wszelkie należności z kaucji po wydaniu lokalu, co nastąpiło 15 grudnia 2016 r., jednak nie później niż miesiąc od jego wydania. W dniu 28 lipca 2017 r. pozwany przesłał powodowi oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności o zwrot kaucji w wysokości 5.000 zł z wierzytelnością powoda o zapłatę czynszu najmu za listopad 2016 r.

(sprzeciw k. 75- 80)

W piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2018 r. powód zmienił żądanie pozwu wnosząc, w miejsce pierwotnie żądanej kwoty 3.300 zł, o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 5.569,50 zł tytułem należności czynszowych, za energię elektryczną, ochronę, gaz, wodę oraz wywóz śmieci. W uzasadnieniu pisma powód nie zakwestionował skuteczności dokonanego przez pozwanego potrącenia kwoty 3.100 zł tytułem czynszu z kaucji pobranej przez powoda. Jednak po dokonaniu pełnego wyliczenia należności powód ustalił, że pozwani są zobowiązani do zapłaty na jego rzecz kwoty 10.669,50 zł, w tym należności za energię elektryczną, ochronę, gaz, wodę oraz wywóz śmieci w wysokości 5.569,50 zł oraz brakujący czynsz w wysokości 5.000 zł

(pismo procesowe k. 126- 129)

Postanowieniem z dnia 8 maja 2018 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi w związku z treścią art. 505 § 1 kpc uznał za niedopuszczalne rozszerzenie powództwa w zakresie wskazanym w piśmie pełnomocnika powoda z 30 kwietnia 2018 r.

(pismo procesowe k. 184)

Na rozprawie w dniu 8 czerwca 2018 roku pełnomocnik powoda wniósł o wydanie na podstawie art. 505 ⁷ kpc zarządzenia w przedmiocie zmiany trybu postępowania z uproszczonego na zwykły z uwagi na zawiły charakter sprawy. Na wypadek nieuwzględnienia powyższego wniosku pełnomocnik powoda cofnął powództwo w zakresie kwoty 3.100 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie za okres wskazany w pozwie, ze zrzeczeniem się roszczenia. Z kolei pełnomocnik pozwanych nie kwestionował powództwa w zakresie 200 zł. Pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności z tytułu kaucji z wierzytelnością powoda w kwocie 200 zł. z tytułu zaliczki na poczet kosztów mediów. Pełnomocnik powoda nie uznał skuteczności powyższego oświadczenia i w dalszym ciągu popierał powództwo w zakresie kwoty 200 zł.

(protokół rozprawy k. 195- 197)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 20 grudnia 2014 r. M. C. zawarł z M. S. umowę najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) na czas nieoznaczony. Zgodnie z § 4 ust. 1 i 2 umowy pozwany zobowiązał się do uiszczania miesięcznego czynszu w wysokości 3.100 zł do 5 dnia każdego miesiąca. W myśl § 4 ust. 4 umowy koszty zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu śmieci miały być regulowane przez wynajmującego z miesięcznych zaliczek w kwocie 200 zł rozliczanych nie rzadziej niż co 6 miesięcy. Do dnia 20 grudnia 2012 r. pozwany zobowiązał się do wpłacenia wynajmującemu zwrotnej kaucji gwarancyjnej w kwocie 5.000 zł.

(umowa najmu k. 37- 39)

W dniu 22 grudnia 2014 r. pozwany dokonał na rzecz powoda przelewu kwoty 8.200 zł, w tym kwoty 5.000 zł tytułem kaucji.

(potwierdzenie wykonania przelewu k. 105)

We wrześniu 2016 r. M. S. wypowiedział umowę najmu z zachowaniem dwumiesięcznego terminu wypowiedzenia.

(bezsporne)

W wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 9 listopada 2016 r. E. S. wskazała, że chce, aby należność z tytułu czynszu najmu za listopad 2016 r. rozliczyć z kaucji.

(wydruk wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną k. 88)

W dniu 15 grudnia 2016 r. pozwany przekazał powodowi lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ul. (...).

(protokół zdawczo- odbiorczy k. 87)

Pismem z dnia 15 listopada 2016 r. pełnomocnik powoda wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 4.300 zł, w tym kwoty 3.100 zł tytułem czynszu za listopad 2016 r. oraz 1.200 zł tytułem zaliczek na poczet płatności za wodę i odprowadzanie ścieków za okres od czerwca do listopada 2016 r.

(wezwanie do zapłaty k. 46)

W dniu 28 lipca 2017 r. pozwany przesłał powodowi oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności o zwrot kaucji w wysokości 5.000 zł z wierzytelnością powoda o zapłatę czynszu najmu za listopad 2016 r. w wysokości 3.100 zł.

(potwierdzenie nadania k. 90, wydruk ze strony umożliwiającej śledzenie przesyłek k. 91- 92)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił bądź jako niesporny, bądź w oparciu o dowody z powołanych dokumentów, których prawdziwości nie kwestionowała żadna ze stron. Na rozprawie w dniu 8 czerwca 2018 r. Sąd oddalił wnioski obu stron o dopuszczenie dowodu z ich przesłuchania z uwagi na cofnięcie powództwa w zakresie 3.100 zł ze zrzeczeniem się roszczenia oraz nie kwestionowaniem roszczenia w pozostałym zakresie 200 zł.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo było zasadne jedynie w niewielkiej części.

Można przypomnieć, że M. C. wniósł o zasądzenie od M. S. i E. S. solidarnie kwoty 3.300 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 6 listopada 2016 r. do dnia zapłaty tytułem należności wynikających z zawartej w dniu 20 grudnia 2014 r. z pozwanym umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...), w tym kwoty 3.100 zł tytułem opłaty za czynsz za listopad 2016 r. i 200 zł tytułem zaliczki na poczet rozliczenia kosztów zużycia wody i odprowadzania ścieków.

Co prawda w piśmie procesowym z dnia 30 kwietnia 2018 r. powód zmienił żądanie pozwu wnosząc, w miejsce pierwotnie żądanej kwoty 3.300 zł, o zasądzenie solidarnie od pozwanych kwoty 5.569,50 zł tytułem należności czynszowych, za energię elektryczną, ochronę, gaz, wodę oraz wywóz śmieci. Jednak z uwagi na to, że sprawa jest rozpoznawana w trybie postępowania uproszczonego, postanowieniem z dnia 8 maja 2018 roku Sąd w związku z treścią art. 505 § 1 kpc uznał za niedopuszczalne rozszerzenie powództwa w zakresie wskazanym w powyższym piśmie.

W przedmiotowej sprawie niesporne były twierdzenia faktyczne powoda o tym, że łączyła go z pozwanym umowa wskazanego powyżej lokalu mieszkalnego, w którym poza pozwanym zamieszkiwała także E. S.. Pozwani nie kwestionowali, że nie dokonali zapłaty kwoty 3.100 zł tytułem czynszu najmu za listopad 2016 r., jak również kwoty 200 zł tytułem rozliczenia kosztów zużycia mediów. Nie było też sporu pomiędzy stronami co do tego, że zgodnie z umową pozwany uiścił na rzecz powoda kwotę 5.000 zł tytułem kaucji zabezpieczającej roszczenia z tytułu umowy najmu. Przypomnieć należy, że w myśl § 4 ust. 4 łączącej strony umowy, koszty zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu śmieci miały być regulowane przez wynajmującego z miesięcznych zaliczek w kwocie 200 zł rozliczanych nie rzadziej niż co 6 miesięcy. Strona powodowa udowodniła, że przysługuje jej roszczenie z tytułu zużycia mediów przedstawiając zestawienia kosztów eksploatacyjnych oraz faktury VAT znajdujące się na kartach 130- 161 akt sprawy. Zresztą na rozprawie w dniu 8 czerwca 2018 r. pozwani nie kwestionowali powództwa w zakresie kwoty 200 zł tytułem kosztów zużycia wody, odprowadzania ścieków i wywozu śmieci. Można jeszcze zauważyć, że zgodnie z twierdzeniem strony powodowej, źródłem odpowiedzialności pozwanej jest przepis art. 688 ¹ § 1 kc, w myśl którego za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie. Dlatego też Sąd zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od kwoty 200 zł tytułem kosztów za zużycie mediów, za okres wskazany w pozwie, czyli od dnia 6 listopada 2016 r. do dnia 8 czerwca 2018 r., gdyż zgodnie z treścią przepisu art. 481 § 1 k.c., jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik nie ponosi odpowiedzialności, przy czym dłużnik jest w opóźnieniu jeżeli nie spełnia świadczenia w określonym terminie. Jeżeli zaś stopa odsetek za opóźnienie nie była z góry oznaczona, należą się odsetki ustawowe. Jako datę końcową, do której należało zasądzić na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie, Sąd przyjął datę rozprawy na której pozwany złożył oświadczenie o potrąceniu przysługującej mu wierzytelności z tytułu kaucji w kwocie 1.900 zł (5.000 zł- 3.100 zł) z wierzytelnością powoda z tytułu kosztów mediów w kwocie 200 zł.

W związku ze złożeniem przez pozwanego powyższego oświadczenia o potrąceniu, powództwo w zakresie kwoty 200 zł tytułem kosztów mediów, podlegało oddaleniu, co znalazło odzwierciedlenie w punkcie 2 wyroku. Dla przypomnienia instytucja potrącenia uregulowana jest w art. 498 – 505 k.c. Podstawowy w tym zakresie przepis art. 498 § 1 k.c. stanowi, że gdy dwie osoby są jednocześnie względem siebie dłużnikami i wierzycielami, każda z nich może potrącić swoją wierzytelność z wierzytelności drugiej strony, jeżeli przedmiotem obu wierzytelności są pieniądze lub rzeczy tej samej jakości oznaczone tylko co do gatunku, a obie wierzytelności są wymagalne i mogą być dochodzone przed sądem lub przed innym organem państwowym. Powyższe rozwiązanie bez wątpienia wychodzi naprzeciw oczekiwaniom praktycznym i zdecydowanie ułatwia i upraszcza obrót prawny. Dzięki potrąceniu możliwym staje się regulowanie zobowiązań, a samo potrącenie w istocie rzeczy jest traktowane jako surogat świadczenia, za pomocą którego dłużnik płaci swój dług i zwalnia się z zobowiązania. Zamiast bowiem doprowadzać do tego, że jedna ze stron będzie świadczyć na rzecz drugiej i jednocześnie od niej oczekiwać tego samego, efektywniejszym i niejednokrotnie bezpieczniejszym środkiem będzie umorzenie świadczenia wyższego o świadczenie niższe. Dopuszczalność potrącenia, wywierającego doniosłe skutki w sferze prawnej drugiej strony, musi się łączyć ze szczegółowym określeniem jego przesłanek, uwzględniających uzasadnione interesy także drugiej strony oraz osób trzecich. Wprawdzie zarzut potrącenia nie jest formą dochodzenia roszczeń, lecz środkiem obrony strony pozwanej, to jednak każdorazowo trzeba rozważyć, czy dokonane potrącenie jest skuteczne, tj. czy przedstawiona do potrącenia wierzytelność istnieje w zgłoszonym rozmiarze i zachodzą inne niezbędne przesłanki z art. 498 § 1 k.c., warunkujące potrącenie. Trzeba jeszcze zauważyć, że w myśl art. 505 ⁴ § 2 kpc zarzut potrącenia jest dopuszczalny jeżeli roszczenia nadają się do rozpoznania w postępowaniu uproszczonym. Nie było sporu pomiędzy stronami, że pozwanemu na dzień składania oświadczenia, czyli 8 czerwca 2018 r., przysługiwała wierzytelność z tytułu zwrotu kaucji w kwocie 1.900 zł. Z tego też względu potrącenie wywołało skutek z art. 498 § 2 k.c., doprowadzając do wzajemnego umorzenia wierzytelności stron do wysokości wierzytelności niższej, czyli kwoty 200 zł z tytułu rozliczenia mediów.

W dalszej kolejności podnieść należy, że strona powodowa – wskutek potrącenia przysługującej pozwanemu wierzytelności z tytułu kaucji z wierzytelnością powoda o zapłatę czynszu najmu za listopad 2016 r., cofnęła żądanie pozwu w zakresie 3.100 zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie do dnia 6 listopada 2016 r. do dnia zapłaty, ze zrzeczeniem się roszczenia. Uznając, że częściowe cofnięcie powództwa przez powoda nie jest sprzeczne z prawem ani zasadami współżycia społecznego, nie zmierza również do obejścia prawa (art. 203 § 4 k.p.c.), na podstawie art. 355 § 1 k.p.c. i art. 203 § 1 k.p.c., Sąd umorzył postępowanie w sprawie w części, w której nastąpiło cofnięcie, orzekając jak w punkcie 3 sentencji wyroku.

W tym miejscu można zauważyć, że na rozprawie w dniu 8 czerwca 2018 roku pełnomocnik powoda wniósł o wydanie na podstawie art. 505 ⁷ kpc zarządzenia w przedmiocie zmiany trybu postępowania z uproszczonego na zwykły z uwagi na zawiły charakter sprawy. Zgodnie z powołanym przepisem jeżeli sąd uzna, że sprawa jest szczególnie zawiła lub jej rozstrzygnięcie wymaga wiadomości specjalnych, w dalszym ciągu rozpoznaje ją z pominięciem przepisów o postępowaniu uproszczonym. W ocenie Sądu w związku z cofnięciem powództwa w zakresie kwoty 3.100 zł oraz nie kwestionowaniem roszczenia przez pozwanych w pozostałym zakresie 200 zł, nie może być mowy o wystąpieniu szczególnej zawiłości przedmiotowej sprawy lub wymogu wiadomości specjalnych dla jej rozstrzygnięcie. Dlatego też Sąd oddalił wniosek powoda o zmianę trybu postępowania z uproszczonego na zwykły.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie przepisu art. 98 § 1 k.p.c., który stanowi, że strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw. W ocenie Sądu dla potrzeb rozstrzygnięcia o kosztach procesu powód powinien być traktowany, jako strona, która przegrała proces w całości. Jak już była o tym mowa powyżej powód cofnął powództwo w zakresie 3.100 zł na skutek złożonego przez pozwanego oświadczenia o potrąceniu. Zdaniem strony powodowej złożenie pozwu było w pełni uzasadnione, gdyż w dacie wytoczenia powództwa, roszczenie pozwanego z zwrot kaucji nie było jeszcze wymagalne. Z takim stanowiskiem nie można się zgodzić, gdyż zgodnie z art. 6 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, kaucja podlega zwrotowi w ciągu miesiąca od dnia opróżnienia lokalu lub nabycia jego własności przez najemcę, po potrąceniu należności wynajmującego z tytułu najmu lokalu. Bezspornym było, że wydanie lokalu mieszkalnego powodowi nastąpiło w dniu 15 grudnia 2016 r. Zatem od tego dnia należy liczyć miesięczny termin, o którym mowa w art. 6 ust. 2 powołanej powyżej ustawy. Wobec tego roszczenie pozwanego o zwrot kaucji stało się wymagalne od 15 stycznia 2017 r. Strona powodowa wydaje się pominąć fakt, że pozew wniesiony w dniu 2 grudnia 2016 r. został zwrócony zarządzeniem z dnia 24 stycznia 2017 r., które nie zostało zaskarżone. W myśl art. 130 § 2 zd. 2 kpc pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Ponownie powód złożył uzupełniony pozew w dniu 31 stycznia 2017 r., jako załącznik do pisma z k. 22 akt sprawy, czyli w dacie kiedy roszczenie pozwanego o zwrot kaucji było już wymagalne. Poza tym E. S. w wiadomości przesłanej pocztą elektroniczną w dniu 9 listopada 2016 r. wskazała, że wolą pozwanych jest, aby należność z tytułu czynszu najmu za listopad 2016 r. rozliczyć z kaucji. Dlatego też w ocenie Sądu pozwani wygrali proces w całości, a zatem należy im się od powoda zwrot kosztów procesu w pełnej wysokości. Dlatego też Sąd zasądził od powoda na rzecz pozwanych solidarnych kwotę 934 zł tytułem zwrotu kosztów procesu, na które złożyły się koszty zastępstwa procesowego w stawce minimalnej – 900 zł (§ 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie) oraz opłata skarbowa od dwóch pełnomocnictw – 34 zł.

W ostatnim punkcie orzeczenia Sąd zarządził zwrot ze Skarbu Państwa na rzecz powoda kwoty 220 zł tytułem opłaty sądowej od rozszerzonej części powództwa.

Mając powyższe na uwadze orzeczono jak w sentencji wyroku.