Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant st. sekr. sąd. Ewa Ławniczak

po rozpoznaniu w dniu 21 listopada 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) 1 Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego Niestandaryzowanego Fundusz Sekurytyzacyjnego z siedzibą w W.

przeciwko J. R.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 1692/18

UZASADNIENIE

W dniu 16 sierpnia 2017 roku powód (...) 1 Fundusz Inwestycyjny Zamknięty Niestandaryzowany Fundusz Sekurytyzacyjny w W., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanemu J. R. powództwo o zapłatę kwoty 989,97 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych. Powództwo zostało skierowane do Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli w Warszawie.

W uzasadnieniu powód podniósł, że swoje roszczenie wywodzi między innymi z wyciągu z księgi rachunkowej funduszu sekurytyzacyjnego wystawionego przez powoda o nr (...).

Powód oświadczył, że nabył przedmiotową wierzytelność na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 6 listopada 2015 roku od (...) Spółki Akcyjnej jako przysługującą od pozwanego.

Powód wezwał pozwanego do zapłaty ale to pozostało bezskuteczne.

(pozew k. 1-2 v)

Postanowieniem z dnia 30 października 2017 roku Sąd Rejonowy dla Warszawy-Woli w Warszawie stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę do rozpoznania do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Widzewa w Łodzi.

(postanowienie k. 11-13)

W odpowiedzi na pozew pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości wobec jego nieudowodnienia, nadto podniósł zarzut przedawnienia roszczenia.

Na rozprawie w dniu 21 listopada 2018 roku pozwany podtrzymał dotychczasowe stanowisko w sprawie. Pełnomocnik powoda nie stawił się na termin rozprawy.

(odpowiedź na pozew k. 27-28, protokół rozprawy k. 32)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 6 listopada 2016 roku powód zawarł z (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności. Do akt nie załączono wykazu wierzytelności objętych przedmiotową umową.

(umowa przelewu wierzytelności k. 9-10 v)

W dniu 17 lipca 2017 roku powód sporządził wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego, w którym wskazano, że na podstawie swych ksiąg rachunkowych, Fundusz oświadcza, że na podstawie umowy o przelew wierzytelności z dnia 6 listopada 2015 roku nabył wierzytelność od (...) Spółki Akcyjnej z tytułu nieuregulowanych opłat przysługujących względem pozwanego w łącznej wysokości 989,97 zł, na którą składa się: należność główna
– 690,00 zł, odsetki ustawowe naliczone od kwoty należności głównej – 82,50 zł od dnia 9 listopada 2015 roku do dnia 17 lipca 2017 roku oraz odsetki naliczone przez pierwotnego wierzyciela – 217,47 zł.

(wyciąg z ksiąg rachunkowych funduszu sekurytyzacyjnego k. 5)

W dniu 28 lipca 2017 roku powód sporządził, skierowane do pozwanego, wezwanie przedprocesowe, w którym wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 991,24 zł, jednocześnie wskazując w specyfikacji zadłużenia, że wierzytelność stała się wymagalna w dniu 3 lutego 2013 roku.

(wezwanie przedprocesowe wraz ze specyfikacją zadłużenia k. 6-6v)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez pozwanego zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 r., I CSK 653/09, Lex nr 741022). Zarzut ten okazał się w pełni zasadny, przy czym aktualnym stanie prawnym, zgodnie z treścią przepisu
art. 117 § 2 ¹ k.c., po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi, co Sąd był obowiązany również rozważyć z urzędu, zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 roku o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018, poz. 1104).

W myśl przepisu art. 117 § 1 k.c., z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w ustawie, roszczenia majątkowe ulegają przedawnieniu. Roszczenie dochodzone niniejszym powództwem bez wątpienia jest roszczeniem majątkowym, a zgodnie z art. 77 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 roku prawo przewozowe (t.j. Dz.U. 2015, poz. 915 ze zm.) roszczenia dochodzone na podstawie ustawy lub przepisów wydanych w jej wykonaniu przedawniają się z upływem roku.

Bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 zd. 1 k.c.). Bieg przedawnienia przerywa się m.in. przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju albo przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia, ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia (art. 123 §1 pkt 1 k.c.) oraz przez uznanie roszczenia przez osobę, przeciwko której roszczenie przysługuje (art. 123 § 1 pkt 2 k.c.). Po każdym przerwaniu przedawnienia biegnie ono na nowo, przy czym w razie przerwania przedawnienia w sposób wskazany w art. 123 § 1 pkt 1 k.c., biegnie ono na nowo dopiero po zakończeniu postępowania (art. 124 k.c.). Bieg terminu przedawnienia nie rozpoczyna się, a wszczęty ulega zawieszeniu w przypadkach wskazanych w art. 121 k.c.

Początkiem biegu terminu przedawnienia jest chwila wymagalności roszczenia, które w przedmiotowej sprawie stało się wymagalne w dniu 3 lutego 2013 roku, co wprost wynika z dokumentów przedłożonych przez powoda – specyfikacja zadłużenia w wezwaniu przedsądowym (k. 6 v akt sprawy).

W świetle przepisów regulujących przerwanie i zawieszenie biegu terminu przedawnienia, stwierdzić należy, że w okresie 1 roku od momentu rozpoczęcia biegu terminu przedawnienia nie doszło do przerwania ani zawieszenia tego terminu – powód nie tylko nie wykazał, by takie przerwanie lub zawieszenie miało miejsce ale nawet nie podnosił takich twierdzeń.

Tym samym należy uznać, iż powód wytoczył powództwo przeciwko pozwanemu po upływie rocznego terminu przedawnienia roszczenia dochodzonego pozwem (powód wniósł do Sądu pozew dopiero 16 sierpnia 2017 roku, po upływie ponad czterech lat od daty jego wymagalności).

W przedmiotowej sprawie, powód nie wykazał również by pozwany zrzekł się korzystania z zarzutu przedawnienia ani twierdzeń takich nie podnosił.

Nie sposób także uznać by względy słuszności wymagały nieuwzględnienia w przedmiotowej sprawie upływu terminu przedawnienia, zgodnie
z art. 117 ¹ § 1 i 2 k.c. W ocenie Sądu, powód nie może w przedmiotowej sprawie powoływać się ani na okoliczność, że termin przedawnienia jest stosunkowo krótki, gdyż niweczyłoby to cel instytucji przedawnienia oraz wolę ustawodawcy. Powód nie może się także powoływać na okoliczność, że od upływu terminu przedawnienia do chwili dochodzenia roszczenia nie upłynął długi czas, gdyż minęło w tym zakresie ponad 3 lata. W sprawie nie stwierdzono by zachodziły jakiekolwiek wyjątkowe okoliczności, które spowodowały niedochodzenie roszczenia przez uprawnionego, w tym nie stwierdzono by miała na to jakikolwiek wpływ sama zobowiązana.

W konsekwencji uznać należy, że roszczenie jest przedawnione, a zarzut pozwanego w tym zakresie zasługiwał na uwzględnienie.

Poza powyższym powód nie wykazał jednakże również swojej legitymacji czynnej ani zasadności samego roszczenia.

Powód nie udowodnił, że wierzytelność dochodzona od pozwanego w istocie była objęta umową przelewu wierzytelności z dnia 6 listopada 2015 roku jak również, że pozwany w ogóle był dłużnikiem cedenta.

Powyższego w szczególności nie dowodzi załączony do pozwu wyciąg z ksiąg funduszu Sekurytyzacyjnego, który nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego, zatem nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych, co do jego mocy dowodowej w procesie przeciwko konsumentowi, jak w przedmiotowej sprawie. Powyższe przesądził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 lipca 2011 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt P 1/10 (Dz.U. 2011, Nr 152, poz. 900). Tym samym jest to li tylko dokument prywatny, który sam w sobie nie dowodzi istnienia wierzytelności względem pozwanego, ani faktu jego nabycia przez poprzednika prawnego powoda. Dokumenty te nie korzystają z przywilejów wynikających z domniemania prawdziwości i domniemania autentyczności właściwych dokumentom urzędowym przewidzianych przepisami procedury cywilnej ( por. Mroczkowski Rafał (red.), Ustawa o funduszach inwestycyjnych. Komentarz do art. 194 ustawy). Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84). Dokument taki stanowi jedynie dowód tego, że osoba która go podpisała złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie.

Nie budzi wątpliwości, że zarówno legitymację czynną jak i bierną winien wykazać powód, bowiem zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c., to na na nim ciążył obowiązek udowodnienia powyższego, jako że z faktów tych wywodził skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści
art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie w pełni podziela stanowisko Sądu Najwyższego, wyrażone w wyroku z dnia 17 grudnia 1996 roku (I CKU 45/96, OSNC 1997/6-7/76), że rzeczą sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających
na ich udowodnienie ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy, w szczególności jeżeli strona jest reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika (art. 232 k.p.c.). Obowiązek przedstawienia dowodów spoczywa na stronach (art. 3 k.p.c.), a ciężar udowodnienia faktów mających dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.) spoczywa na stronie, która z faktów tych wywodzi skutki prawne (art. 6 k.c.). Wskazać przy tym należy, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie (pozwie, odpowiedzi na pozew, sprzeciwie). Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. S. P.. (...)-148) (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania cywilnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd oddalił powództwo w całości.