Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 sierpnia 2019 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2019 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa M. M.

przeciwko J. K.

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  nakazuje zwrócić na rzecz powoda ze środków Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem niewykorzystanej zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego.

Sygn. akt VIII C 2102/18

UZASADNIENIE

W dniu 17 września 2018 roku powód M. M. wytoczył przeciwko pozwanej J. K. powództwo o zasądzenie kwoty 600 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 13 września 2018 roku do dnia zapłaty, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że w dniu 2 lutego 2018 roku zawarł z pozwaną umowę o dzieło, której przedmiotem było wykonanie kurtki zgodnie z przedstawionym wzorem – inną przyniesioną przez niego kurtką. W ramach umowy przekazał pozwanej materiał o wartości 300 zł oraz uiścił zaliczkę w wysokości 300 zł. Odbiór kurtki nastąpił w dniu 24 sierpnia 2018 roku. Okazało się wówczas, że dzieło posiada liczne wady i zostało wykonane niezgodnie ze wzorem oraz zasadami sztuki krawieckiej. Kołnierz został uszyty zbyt nisko, materiał ściągał się pod pachami oraz ściągał rękawy na kołnierzu, ponadto wybrzuszał się na rękawach oraz klapach, nierówno zostały wykonane szwy. Kurtka w tym stanie nie nadaje się do noszenia, jest niewygodna, wygląda nieestetycznie. Pismem z dnia 29 sierpnia 2018 roku pozwana została wezwana do zwrotu kwoty 600 zł, czego jednak nie uczyniła. Wobec powyższego powód pismem z dnia 10 września 2018 roku odstąpił od umowy. (pozew k. 4-5v.)

W odpowiedzi na pozew pozwana J. K. wniosła o oddalenie powództwa w całości. Przyznała, że powód zamówił u niej wykonanie kurtki na wzór innej, którą przyniósł, zaznaczyła jednak, iż kurtka na wzór była niewykończona. Po złożeniu zamówienia powód wielokrotnie stawiał się w zakładzie bez wcześniejszej zapowiedzi i dokonywał zmian odnośnie wyglądu kurtki. Wszystkie uwagi powoda były przyjmowane, a zmiany nanoszone na kurtkę. Na etapie wykonywania kurtki powód dwukrotnie pojawił się w zakładzie, pierwszy raz podczas spotkania z konstruktorką, która przyjechała na jego specjalne życzenie, drugi raz na przymiarkę. Przy każdej wizycie powód nanosił zmiany w projekcie, jednocześnie wyrażając zadowolenie z dotychczasowych prac. Po drugiej przymiarce powód był zadowolony, a kurtka była niemalże gotowa. Następnego dnia powód niespodziewanie przyszedł do zakładu zachowując się agresywnie i krzycząc, że kurtka jest źle wykonana, niezgodnie z zamówieniem i sztuką. Wówczas pozwana zaproponowała powodowi, żeby zabrał kurtkę w obecnym kształcie bez dodatkowej opłaty, pomimo, że ta była należna, dzieło było bowiem niemalże skończone, a poniesione przez pozwaną koszty wyniosły 720 zł. (odpowiedź na pozew k. 18-22)

W toku dalszego postępowania stanowiska procesowe stron nie uległy zmianie. Na rozprawie powód oświadczył, że kwestionowane zastrzeżenia są widoczne na kurtce, są to: zbyt płytka klapa, za nisko wszyty kołnierz, kurtka jest napuchnięta. (protokół rozprawy k. 43-50, k. 56-58)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwana J. K. prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) m.in. w zakresie produkcji odzieży skórzonej. (wydruk z (...) k. 13-15, okoliczności bezsporne)

W lutym 2018 roku powód M. M. zawarł z pozwaną ustną umowę, której przedmiotem było wykonanie kurtki według przyniesionego przez powoda wzoru – innej kurtki. Przed złożeniem zamówienia powód upewnił się, czy pozwana zdoła spełnić jego oczekiwania. Zamówienie zostało złożone w obecności krawcowej oraz konstruktorki, która w tym celu, wbrew dotychczasowej praktyce pozwanej, specjalnie przyjechała do jej zakładu, i spisane na kilku kartkach wraz z wytycznymi do zmian w stosunku do wzoru. Na poczet wykonania umowy powód uiścił zaliczkę w wysokości 300 zł, dostarczył również materiał na kurtkę. Jeszcze przed stworzeniem konstrukcji kurtki zmieniła się osoba krawcowej, która miała ją uszyć. Pracownica pozwanej początkowo wzbraniała się przed uszyciem kurtki z relacji poprzedniczki wiedziała bowiem, że powód permanentnie dokonywał zmian w zamówieniu, ostatecznie jednak zgodziła się na wykonanie zamówienia. Na etapie realizacji zamówienia powód wielokrotnie stawiał się w zakładzie pozwanej, najczęściej poza uzgodnionym terminem, i wprowadzał zmiany odnośnie wyglądu kurtki. Pomimo wykonanych szablonów, zgłaszane przez zamawiającego uwagi były na bieżąco uwzględniane przez pracowników pozwanej. Po pierwszej przymiarce powód zgłosił zastrzeżenie co do „płytkości pachy”. Celem wprowadzenia oczekiwanych przez powoda zmian krawcowa „podkroiła pachę”, wypruła rękawy, a następnie ponownie je wszyła. Podczas ostatniej przymiarki powód zgłosił uwagi odnośnie kołnierza, który w jego ocenie był zbyt miękki, poza tym nie miał innych zastrzeżeń. Krawcowa zaproponowała wówczas, że podklei kołnierz, tak, aby odpowiadał on sztywnością kołnierza w kurtce pozostawionej za wzór. Na ten moment kurtka była niemal w całości gotowa, brakowało jedynie elementów wykończeniowych. Jednocześnie strony ustaliły, że kurtka będzie do obioru w przeciągu tygodnia. Pomimo powyższych uzgodnień powód stawił się u pozwanej już następnego dnia i w sposób ekspresyjny dał wyraz temu, że jest niezadowolony z uszytej kurtki. Z uwagi na zachowanie powoda pozwana zaproponowała, że odda kurtkę w jej obecnym kształcie bez pobierania dodatkowego wynagrodzenia za już wykonaną pracę. To według powódki oscylowało (bez wliczania zaliczki) wokół kwoty 720 zł i obejmowało koszt: przeprowadzonych z pozwanym konsultacji – 100 zł, przyjazdu konstruktora – 100 zł, wykonania konstrukcji – 200 zł, wykonania kurtki – 320 zł. W odpowiedzi M. M. odebrał kurtkę i opuścił zakład pozwanej. (dowód z przesłuchania powoda 00:31:30-00:48:37 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27 lutego 2019 roku, 00:06:28-00:08:29, 00:10:07-00:10:55, elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 2 sierpnia 2019 roku, dowód z przesłuchania pozwanej 00:49:13-01:05:08 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27 lutego 2019 roku, 00:08:29-00:10:07, 00:12:46-00:14:00 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 2 sierpnia 2019 roku, zeznania świadka E. O. 00:14:03-00:30:00, 01:07:10-01:10:00 elektronicznego protokołu rozprawy z dnia 27 lutego 2019 roku, paragon k. 11, oświadczenie k. 12, szablony k. 53)

Pismem z dnia 29 sierpnia 2018 roku, doręczonym następnego dnia, powód wezwał pozwaną do zapłaty w terminie 7 dni kwoty 600 zł, na którą złożyły się uiszczona zaliczka – 300 zł oraz koszt tkaniny – 300 zł. W treści pisma powód wyjaśnił, że odebrał kurtkę niewykończoną, uszytą niezgodnie ze wzorem, obarczoną wieloma błędami konstrukcyjnymi i technologicznymi.

W odpowiedzi pozwana wyjaśniła, że wykonała usługę zgodnie ze sztuką krawiecką, a wszelkie uwagi powoda zostały uwzględnione przy wykonywaniu konstrukcji oraz szycia kurtki. Pozwana podniosła również, że wyłącznie na skutek zachowania powoda kurtka nie została skończona, a także, że dotychczas poniesione przez nią koszty wynoszą 720 zł. Pismo pozwanej nie zostało odebrane przez powoda.

Pismem doręczonym pozwanej w dniu 11 września 2018 roku M. M. złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy o dzieło. (wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem odbioru k. 7-8, oświadczenie o odstąpieniu od umowy wraz z potwierdzeniem odbioru k 10-11, pismo wraz z kopertą k. 42, okoliczności bezsporne)

Do dnia wyrokowania pozwana nie zapłaciła powodowi kwoty dochodzonej przedmiotowym powództwem. (okoliczność bezsporna )

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, których prawdziwość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości Sądu, a także w oparciu o dowód z przesłuchania stron oraz zeznania świadka. Na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2019 roku Sąd oddalił wniosek powoda o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego na okoliczność niezgodności wykonanej kurtki ze wzorem oraz zasadami sztuki krawieckiej, uznając, że przeprowadzenie wnioskowanego dowodu w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jest zbędne. Wyjaśnić należy, że w sprawie nie zostało wykazane przez powoda wedle jakich kryteriów pozwana miała uszyć kurtkę. Wprawdzie niesporne było, że powód przedstawił, jako wzór, inną kurtkę, to jednocześnie strony zgodnie przyznały, że zamówienie to było następnie kilkukrotnie modyfikowane przez powoda, również po tym, jak został stworzony szablon. Na rozprawie poprzedzającej wydanie wyroku powód nie potrafił przy tym określić, jakie dokładnie zmiany zostały przez niego wprowadzone, poprzestając na stwierdzeniu, że nie zmieniał w stosunku do kurtki ze wzoru nic na gorsze oraz że zmieniał jakieś drobnostki. W konsekwencji biegły nie byłby w stanie określić po pierwsze, czy uszyta przez pozwaną kurtka odpowiada zamówieniu, skoro nie wiadomo tak naprawdę, jaki ostateczny kształt zamówienie to przybrało, a także, czy sporna kurtka została wykonana zgodnie ze sztuką krawiecką, skoro zakres zmian wprowadzonych przez powoda nie został w żaden sposób oznaczony.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo, jako nieudowodnione, podlegało oddaleniu w całości.

Na wstępie czynionych rozważań godzi się przypomnieć, że w myśl treści przepisu art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Zaznaczyć jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. To zatem powód winien wykazać w niniejszej sprawie, że pozwana uszyła kurtkę w sposób wadliwy, tj. niezgodnie z zamówieniem oraz zasadami sztuki krawieckiej.

W drugiej kolejności wyjaśnić należy, że zawarta przez strony umowa jest umową o dzieło, gdyż zawiera wszelkie elementy przedmiotowo istotne tejże umowy. Zgodnie bowiem z treścią przepisu art. 627 k.c., przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. O zakwalifikowaniu umowy do danego typu, decyduje zaś jej treść ustalona przez strony. Umowa o dzieło jest umową określonego rezultatu (ma na celu wytworzenie dzieła, tu: uszycie kurtki według przedstawionego przez powoda wzoru).

Między stronami niesporny był fakt zawarcia przedmiotowej umowy, jak również główne jej postanowienia. Strony zgodnie przyznały, że kurtka miała być uszyta na wzór innej, przyniesionej przez powoda, względem której jednak powód chciał wprowadzić szereg zmian. Te były omawiane z pozwaną, konstruktorem oraz krawcową, następnie w oparciu o poczynione ustalenia konstruktor stworzył szablon, na podstawie którego pracownica pozwanej rozpoczęła szycie kurtki. Sąd przyjął przy tym, że pozwany wielokrotnie wprowadzał zmiany do zamówienia, w tym już po stworzeniu szablonu, jak również na etapie szycia, podczas kolejnych przymiarek. Na powyższe wskazali nie tylko pozwana oraz świadek E. O., ale także sam powód, który przyznał, iż był w zakładzie kilka razy, chcąc dopilnować, żeby kurka została prawidłowo uszyta, a także wskazywał na szereg zmian, których zażądał (m.in. dotyczących głębokości pach oraz kołnierza). Jednocześnie Sąd nie podzielił twierdzeń powoda, jakoby szyta kurtka miała posiadać jedynie niewielkie zmiany względem kurtki ze wzoru. Powyższemu przeczą zeznania powoda złożone na pierwszej rozprawie, w których podnosił, iż zmiany dotyczyły m.in. głębokości pach, kołnierza, klap, zaszewek z tytułu, depozycje pozwanej oraz świadka, z których jednoznacznie wynika, że sporne zmiany dotyczyły konstrukcji kurtki, czy też częściowe zapiski złożone do akt sprawy (k. 34-36), które wprawdzie nie są w całości czytelne, to jednak ich analiza prowadzi do wniosku, że wiele elementów kurtki miało zostać wykonanych inaczej, niż we wzorze. Wskazać wreszcie należy, że twierdzenia powoda odnośnie charakteru zmian podważa obecność przy ustalaniu szczegółów zamówienia konstruktora. Jak wyjaśniła pozwana, była to pierwsza sytuacja w całej jej wieloletniej działalności, gdy konstruktor był specjalnie wzywany na rozmowę z zamawiającym, co implikuje jednoznaczną konstatację, iż złożone przez pozwanego zamówienie nie miało typowego charakteru, stopień trudności jego wykonania był ponadprzeciętny, zaś wprowadzone względem wzoru zmiany nie były niewielkie, a stanowiły istotne odstępstwo od tegoż wzoru. W ocenie Sądu wątpliwości nie budziło również, że na poczet zamówienia powód uiścił zaliczkę w wysokości 300 zł oraz przekazał materiał na kurtkę, że powód pomimo ustalenia terminu ostatniej przymiarki pojawił się w zakładzie pozwanej wcześniej zgłaszając zastrzeżenia odnośnie całej kurtki, w efekcie czego kurtka ta została mu wydana w stanie niewykończonym, a także iż powód wzywał pozwaną do zwrotu zaliczki oraz kosztów zakupionego materiału, a następnie, wobec inercji pozwanej, złożył oświadczenie o odstąpieniu od umowy.

Oś sporu ogniskowała się wokół ustalenia, czy wykonane przez pozwaną dzieło było zgodne z zamówieniem oraz zasadami sztuki krawieckiej. W ocenie Sądu powód nie sprostał ciężarowi dowodu w tym zakresie, nie zdołał bowiem udowodnić, że pozwana wykonała dzieło w sposób nieprawidłowy. O czym była już mowa, w sprawie nie zostało wykazane, jak wyglądało zamówienie w pierwotnym kształcie, w szczególności jakie elementy kurtki ze wzoru miały zostać powielone, a jakie zmienione, a także jaki miał być zakres tych zmian. Nie wiadomo również, jakie dokładnie zmiany powód wprowadził na kolejnych etapach tworzenia najpierw szablonu, a później szycia kurtki. Wprawdzie do akt sprawy został złożony szablon, powód był także w posiadaniu spornej kurtki, to jednak wobec podniesionych przez pozwaną twierdzeń, że w stosunku do szablonu zostało wprowadzonych przez powoda szereg zmian, których jednak powód nie był w stanie opisać, niemożliwym było odniesienie wyglądu i konstrukcji uszytej kurtki do stworzonego szablonu. Nieprzydatne okazały się również załączone do akt odręczne zapiski, miały one bowiem cząstkowy charakter, a ponadto zostały naniesione w początkowych etapach pracy, tym samym nie odzwierciedlają one później wprowadzonych modyfikacji. W ocenie Sądu oczywiste jest przy tym, że jeśli powód na etapie szycia kurtki zgłosił określone zastrzeżenia, czy też wprowadził szereg zmian, które zostały uwzględnione przez pozwaną i krawcową, a następnie przed ostateczną przymiarką stwierdził, że „wszystko zostało zrobione źle”, to za taki stan rzeczy może odpowiadać wyłącznie powód. Powód nie wykazał bowiem w żaden sposób, że jego odczucie wynikało z faktu, że kurtka została wykonana niezgodnie z wytycznymi, czy też sztuką krawiecką. Ostateczna ocena powoda nie tylko zatem ma charakter subiektywny, ale nadto nie poddaje się jakiejkolwiek weryfikacji. Wprawdzie nie budzi wątpliwości, że powód chciał kurtkę dla siebie i oceniał jej wykonanie według własnych potrzeb, to równie niewątpliwe jest, że ocena ta musi być zobiektywizowana, a kryteria tej oceny muszą być wyznaczane w kontekście treści złożonego przez powoda zamówienia i następczo wprowadzonych zmian oraz zasad sztuki krawieckiej. Skoro zaś powód na ostatniej rozprawie wprost podnosi, że nie pamięta, jakie wprowadzał zmiany, nie potrafi ich określić, to twierdzenia te muszą prowadzić do oddalenia powództwa, jako nieudowodnionego. Nie sposób bowiem uznać w świetle zgromadzonego materiału dowodowego, że pozwana wykonała dzieło w sposób wadliwy, w konsekwencji czego po stronie powoda ukonstytuowało się uprawnienie do złożenia oświadczenia o odstąpieniu od umowy.

Jeżeli chodzi o żądanie zwrotu kwoty 300 zł „za koszty tkaniny”, podkreślić należy dodatkowo, że powód nie złożył żadnych wniosków dowodowych celem wykazania, że materiał, który przekazał pozwanej w chwili zawarcia umowy o dzieło, z którego to materiału miała zostać uszyta sporna kurtka, był warty 300 zł.

Wobec powyższego Sąd orzekł, jak w sentencji wyroku.