Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 4 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant Przemysław Staszczyk

po rozpoznaniu w dniu 4 grudnia 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Miasta Ł. – (...) z siedzibą w Ł.

przeciwko M. B. (1)

o zapłatę

1.  oddala powództwo;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.617 zł (trzy tysiące sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VIII C 2118/18

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 21 grudnia 2017 roku Miasto Ł. – (...), reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wniósł o zasądzenie solidarnie od pozwanych: Z. B., M. B. (2) i M. B. (1) kwoty 12.222,46 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 9.982,23 zł od dnia 1 listopada 2017 roku do dnia zapłaty i od kwoty 2.240,23 zł od dnia wniesienia powództwa do dnia zapłaty oraz kosztów procesu według norm przepisanych. W uzasadnieniu strona powodowa podniosła, iż pozwani zajmują lokal mieszkalny nr (...) położony w Ł. przy ulicy (...) na podstawie umowy najmu zawartej ze Z. B.. Pomimo wezwań do zapłaty pozwani nie płacili czynszu wobec czego pismem z dnia 11 maja 2015 roku powód wypowiedział umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2015 roku. Kwota zaległości z tytułu czynszu za czas trwania umowy wyliczona wraz z odsetkami na dzień 31 października 2017 roku wynosi 12.222,46 zł.

(pozew k. 3-4 v)

W dniu 25 stycznia 2018 roku Referendarz Sądowy w Sądzie Rejonowym dla Łodzi-Widzewa w Łodzi wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym przeciwko pozwanym.

(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 36)

Pozwany M. B. (1), reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, zaskarżył powyższy nakaz zapłaty sprzeciwem w całości wnosząc o oddalenie powództwa oraz zasądzenie kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu pozwany podniósł, że dopiero w dniu 21 sierpnia 2018 roku dowiedział się o przedmiotowym orzeczeniu bowiem od 2002 roku nie zamieszkuje w lokalu, którego sprawa dotyczy. O powyższym posiadała wiedzę powódka, którą w toku postępowania o eksmisję pozwany poinformował o tym fakcie.

(sprzeciw od nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 47-51)

W toku dalszego postępowania strony podtrzymały swoje stanowiska w sprawie.

(protokół rozprawy k. 74)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Z. B. zawarł w dniu 9 kwietnia 2010 roku z Miastem Ł. umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ulicy (...).

M. B. (1), syn Z. B., urodził się (...), pełnoletniość osiągnął w 2005 roku. Rodzice pozwanego rozwiedli
się w 2000 roku, a jako miejsce zamieszkania dziecka – M. B. (1) oznaczono miejsce zamieszkania matki.

Po rozwodzie rodziców M. B. (1) zamieszkał wraz z matką w N., tam ukończył pierwszą klasę gimnazjum. W lipcu 2001 roku pozwany zamieszkał u ojca ponieważ jego matka R. B. wyjechała do Belgii do pracy. U ojca pozwany zamieszkiwał do sierpnia 2002 roku. Po powrocie matki pozwany zamieszkał wraz z nią i do dziś razem mieszkają. Pozwany zamieszkiwał w tym czasie w lokalu położonym pomiędzy ulicą (...) a S., następnie na S., kolejno na ulicy (...)
a od 2004 roku na ulicy (...).

Pozwany jako adres do korespondencji zawsze wskazywał aktualny adres zamieszkania, choć zameldowany był pod adresem zamieszkania ojca do sierpnia 2018 roku. Powyższe związane było między innymi z tym, że wynajmujący nie chcą zameldować lokatorów, którym wynajmują mieszkanie, a zameldowanie było konieczne do przyjęcia pozwanego do szkoły.

Od chwili powrotu matki pozwanego z Belgii pozwany nie ma żadnego kontaktu z ojcem, nie ma u niego w mieszkaniu żadnych swoich rzeczy ani kluczy do jego mieszkania.

(umowa o najem lokalu mieszkalnego z dnia 23.05.1995 r. k. 25-27 v, wezwanie w sprawie VII Cupr 174/07 k. 57, wyjaśnienia pozwanego do sprawy VII Cupr 174/07 k. 58, dowód z przesłuchania pozwanego k. 75)

Z. B. nie uiszczał opłat za zajmowany lokal, wobec czego pismem z dnia 11 maja 2015 roku powód wypowiedział umowę najmu ze skutkiem na dzień 30 czerwca 2015 roku. Zaległość z tytułu opłat związanych z zajmowaniem przedmiotowego lokalu na dzień 30 czerwca 2015 roku wynosiła 10.537,24 zł.

(kartoteka finansowa k. 7-7 v, wypowiedzenie umowy najmu k. 19, okoliczności bezsporne)

Opisany stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie znajdujących się w sprawie dokumentów, których prawidłowość i rzetelność sporządzenia nie budziła wątpliwości, nie była również kwestionowana przez strony postępowania,
a także w oparciu o dowód z przesłuchania pozwanego M. B. (1), które Sąd ocenił jako spójne, logiczne i wiarygodne. W tym miejscu wskazać należy, że jego zeznania korespondują z pozostałym, zebranym w sprawie materiałem dowodowym uznanym przez Sąd za wiarygodny, w szczególności w postaci pisemnych wyjaśnień składanych przez pozwanego do sprawy, której przedmiotem było nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego w 200 7roku, czy korespondencji sądowej kierowanej do niego w tym postępowaniu.

Sąd zważył co następuje:

Zgodnie z treścią art. 659 § 1 k.c. przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony
lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz. Jeżeli inaczej nie postanowiono, a umowa została zawarta na czas nie oznaczony, czynsz winien być płatny z góry do 10- ego dnia miesiąca
(art. 669 § 2 k.c.). Za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie, ale jedynie za okres ich stałego zamieszkiwania (art. 688 ¹ k.c.).

Bezspornym jest w niniejszej sprawie, że ojciec pozwanego Z. B. na postawie umowy z dnia 9 kwietnia 2010 roku wstąpił w stosunek najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...).

Poza sporem pozostawała także okoliczność, że strona powodowa wywiązała się ze swojego zobowiązania wynikającego z zawartej umowy o najem nieruchomości wydając najemcy przedmiotowy lokal mieszkalny do używania. Tym samym po stronie głównego najemcy Z. B. oraz stale zamieszkujących z nim osób dorosłych powstał obowiązek uiszczania czynszu w oznaczonej wysokości i terminie.

Jak wynika z ustalonego przez Sąd stanu faktycznego pozwany M. B. (1) zamieszkiwał wraz z ojcem jedynie przez roku czasu od lipca 2001 roku do sierpnia 2002 roku, kiedy jego matka wyjechała do pracy w Belgii, przy czym podkreślić należy, że pozwany pełnoletniość osiągnął w 2005 roku. Od czasu powrotu matki do Polski, pozwany stale z nią wspólnie zamieszkuje w kolejnych lokalach, innych niż lokal numer (...) położony w Ł. przy ulicy (...). Co istotne pozwany nie ma w lokalu, którego sprawa dotyczy żadnych swoich rzeczy ani kluczy do niego. Zauważyć w tym miejscu również należy,
że w orzeczeniu rozwodowym rodziców pozwanego z 2010 roku jako miejsce zamieszkania pozwanego oznaczono miejsce zamieszkania jego matki.

Na marginesie wskazać jedynie dodatkowo należy, że bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy pozostaje adres zameldowania pozwanego, jako że to ma charakter jedynie administracyjno-prawny. Choć ten powinien pokrywać się z miejscem faktycznego zamieszkania, na podstawie oznaczania miejsca zameldowania, w braku innych dowodów i przy istnieniu dowodów przeciwnych, nie można przyjmować, że osoba faktycznie zamieszkiwała pod adresem miejsca zameldowania. To pozostaje bez znaczenia dla solidarnej z najemcą odpowiedzialności za zapłatę czynszu.

Powyższego stanowiska nie podważa także w żadnym razie oświadczenie zawarte w umowie najmu, w której wskazano, że wspólnie z pozwanym Z. B. zamieszkuje jego syn – M. B. (1), jako że wskazane oświadczenie jest tzw. dokumentem prywatnym, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.c., ogranicza się do domniemania, że jego autor złożył oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tego dokumentu bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi jest nikła. Oświadczenie to zostało złożone przez ojca pozwanego i nie jest podpisane również przez matkę M. B. (1), a zatem mogło nie pokrywać się z rzeczywistym stanem faktycznym, zwłaszcza, że pozwany w pisemnych wyjaśnieniach składanych w toku sprawy o eksmisję wskazywał, że mieli wraz z matką problem z zameldowaniem w wynajmowanych mieszkaniach a to było mu potrzebne do szkoły, jednocześnie pozwany zaprzeczył j prawdziwości tego oświadczenia. Wskazać również należy, że dokument ten sam w sobie, nie poparty innymi dowodami, nie wykazuje, że istotnie M. B. (1) mieszkał na ulicy (...) kiedy był już pełnoletni.

Skoro zatem pozwany M. B. (1) nie był stroną zawartej z powodem umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...) oraz nie mieszkał i nie mieszka w przedmiotowym lokalu po osiągnięciu pełnoletniości, to brak jest podstaw dla obciążania go obowiązkiem zapłaty czynszu i opłat za świadczenia dodatkowe za tenże lokal.

Jedynie na marginesie wskazać należy, że powód nie wykazał zasadności ósmego roszczenia. Złożone wyliczenie nie rozpoczyna się od stanu zerowego wobec czego brak jest jakiejkolwiek możliwości jego weryfikacji.

Mając na uwadze powyższe, Sąd oddalił powództwo jako bezzasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., regulującego zasadę odpowiedzialności stron za wynik procesu. Strona pozwana wygrała proces w całości a zatem należy się jej od powoda zwrot kosztów procesu, na które składa się wynagrodzenie pełnomocnika – 3.600 złotych (§ 6 pkt 5

rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych, Dz.U. Dz.U.2018.265) oraz opłata za pełnomocnictwo – 17 złotych.