Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego dla Łodzi-Widzewa w Łodzi

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 marca 2017 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi - Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący S.S.R. Małgorzata Sosińska-Halbina

Protokolant sekr. sąd. Izabella Bors

po rozpoznaniu w dniu 15 marca 2017 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Bank (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 3027/16

UZASADNIENIE

W dniu 14 czerwca 2016 roku powód Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W., reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, wytoczył przeciwko pozwanemu P. W. w elektronicznym postępowaniu upominawczym powództwo o zapłatę kwoty 2.916,68 zł, a także wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu powód podniósł, że dochodzona pozwem wierzytelność wynika z braku zapłaty przez pozwanego kwoty należności głównej z tytułu zawartej w dniu 27 sierpnia 2014 roku umowy o korzystanie z karty kredytowej nr (...)- (...). Pomimo podjęcia przez powoda działań zmierzających do ugodowego rozwiązania sporu, pozwany nie wywiązał się ze swojego zobowiązania i nie uregulował dochodzonej należności.

(pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym k. 2-4)

W dniu 2 września 2016 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie wydał w przedmiotowej sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, który następnie utracił moc w całości na skutek wniesienia przez pozwanego sprzeciwu, zaś sprawa została przekazana do rozpoznania tutejszemu Sądowi.
(nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 4v, sprzeciw k. 5, postanowienie k. 7v)

Pismem przewodnim do pozwu, uzupełnionego zgodnie
z art. 505 ³⁷ § 1 zd. 1 k.p.c., z dnia 27 grudnia 2016 roku powód podtrzymał żądanie pozwu. Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez stronę powodową także w odpowiedzi na sprzeciw z dnia 7 lutego 2017 roku.

(pismo przewodnie do pozwu k. 11, pozew k. 12-13, odpowiedź na sprzeciw k. 42-44)

Na rozprawie w dniu 15 marca 2017 roku nikt się nie stawił, zawiadomienia zostały doręczone w prawidłowy sposób.

(protokół rozprawy k. 51, zawiadomienia k. 49 i k. 50)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 27 sierpnia 2014 roku pozwany P. W. zawarł z (...) Bankiem (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W., będącym poprzednikiem prawnym Banku (...) Spółką Akcyjną z siedzibą w W., umowę o korzystanie z karty kredytowej nr (...)- (...), na mocy której bank przyznał pozwanemu limit kredytowy w kwocie 5.000 zł, z którego pozwany mógł korzystać na warunkach określonych w umowie, zobowiązując się do jego zwrotu wraz z należnym oprocentowaniem, opłatami i prowizjami w terminie i na zasadach określonych w umowie. Transakcje dokonywane w ramach zawartej umowy miały być rozliczane w miesięcznych okresach rozliczeniowych. Przedmiotowa umowa została zawarta na okres ważności karty, przy czym miała być automatycznie przedłużana na okresy ważności kolejnych kart.

Powód nie załączył do akt sprawy żadnych wyciągów ani innych dokumentów potwierdzających dokonanie przez pozwanego operacji bankowych wykorzystujących w jakimkolwiek zakresie przyznany mu limit kredytowy.

(umowa k. 16-24, okoliczności bezsporne)

Bank (...) Spółka Akcyjna z siedzibą w W. w wyciągu z ksiąg rachunkowych banku na dzień 7 czerwca 2016 roku nr (...) wskazał, że wysokość zobowiązania P. W. wynikającego z umowy o korzystanie z karty kredytowej nr (...)- (...) ((...) (...) (...)) z dnia 27 sierpnia 2014 roku, według stanu na dzień wystawienia wyciągu, wynosi łącznie 2.916,68 zł.

(wyciąg z ksiąg rachunkowych banku k. 14)

W piśmie opatrzonym datą 8 lutego 2016 roku powód wypowiedział pozwanemu umowę o korzystanie z karty kredytowej nr (...) z powodu braku terminowej spłaty wymagalnego zadłużenia. Rozwiązanie umowy miało nastąpić w terminie 2 miesięcy o daty doręczenia wypowiedzenia. W przedmiotowym piśmie wskazano ponadto, że na dzień jego sporządzenia zadłużenie pozwanego obejmujące kwotę należności głównej wraz z odsetkami wynosi 3.729,22 zł. Powyższe pismo nie zawierało dowodu nadania oraz zwrotnego potwierdzenia odbioru wskazanego pisma.

W wystawionym w dniu 17 maja 2016 roku wezwaniu do zapłaty powód określił zadłużenie pozwanego wynikające z umowy o korzystanie z karty kredytowej nr (...) ((...) (...) (...)) z dnia 28 sierpnia 2014 roku, zawartej z Bankiem (...) Spółką Akcyjną (następcą prawnym (...) S.A.) na kwotę 3.816,68 zł. Do pisma nie został załączony dowód nadania ani zwrotne potwierdzenie odbioru przesyłki.

(wypowiedzenie umowy k. 45, wezwanie do zapłaty k. 44-45, okoliczności bezsporne)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy, które nie były kwestionowane przez żadną ze stron.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Powód nie załączył do akt sprawy żadnego dowodu wskazującego
na to, czy w ogóle, a jeśli tak w jaki sposób pozwany korzystał z przyznanego mu limitu kredytowego, tym samym, czy pozwany w ogóle zadłużył się wobec powoda. Samo bowiem zawarcie umowy przyznającej limit kredytowy, co oczywiste, nie oznacza jego wykorzystania. Powód twierdząc, że pozwany zadłużył się względem Banku jednocześnie nie tylko tego nie udowodnił, ale nawet nie wskazał jaka część tego limitu została wykorzystana przez pozwanego, jaka nie została przez niego spłacona, kiedy przypadał termin płatności poszczególnych spłat minimalnych a tym samym kiedy te stały się wymagalne. Powyższe po pierwsze czyni powództwo nieudowodnionym, po drugie uniemożliwia Sądowi zweryfikowanie poprawności wyliczenia zadłużenia pozwanego w tym sprawdzenia, czy prawidłowo i za jaki okres naliczono pozwanemu odsetki umowne i karne.

Zasadności roszczenia powoda nie dowodzą, poza samą umową, z której jak wcześniej wskazano nie wynika powstanie i istnienie zadłużenia pozwanego, złożone przez powoda dokumenty w postaci wyciągu z ksiąg banku z dnia 7 czerwca 2016 roku, wypowiedzenia umowy oraz wezwania do zapłaty.

W tym miejscu należy podkreślić, że wyroku z 15 marca 2011 Trybunał Konstytucyjny orzekł, że art. 95 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Prawo bankowe w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 26 czerwca 2009 roku o zmianie ustawy o księgach wieczystych i hipotece oraz niektórych innych ustaw w związku z art. 244 § 1 i art. 252 ustawy z dnia 17 listopada 1964 roku - Kodeks postępowania cywilnego w części, w jakiej nadaje moc prawną dokumentu urzędowego księgom rachunkowym i wyciągom z ksiąg rachunkowych banku w odniesieniu do praw i obowiązków wynikających z czynności bankowych w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta, jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 zdanie pierwsze i art. 76 konstytucji oraz nie jest niezgodny z art. 20 konstytucji. Trybunał Konstytucyjny oceniał część przepisu prawa bankowego, która nadaje księgom rachunkowym banku oraz wyciągom z tych ksiąg moc prawną dokumentu urzędowego w postępowaniu cywilnym prowadzonym wobec konsumenta.
Co do zasady moc prawna dokumentów urzędowych jest związana z wykonywaniem zadań publicznych, a nie działalnością podmiotów prywatnych, jakimi są obecnie banki w Polsce.

Trybunał zważył m.in., że konstrukcja przewidziana w art. 95 ust. 1 prawa bankowego, wprowadzona do polskiego systemu prawnego po II wojnie światowej była powtarzana w kolejnych przepisach regulujących działalność banków. Ze względu na zasadnicze przeobrażenia ustrojowo-gospodarcze obecnie stanowi relikt gospodarki nakazowo-rozdzielczej. Nie znajduje także uzasadnienia w pozanormatywnym przymiocie instytucji zaufania publicznego jaki przysługuje bankom, ze względu na ściśle prawny i procesowy charakter tego unormowania. Trybunał stwierdził brak konstytucyjnie wartościowych argumentów uzasadniających utrzymywanie zakwestionowanego w niniejszej sprawie przywileju bankowego. Trybunał Konstytucyjny uznał, że uprzywilejowanie ksiąg bankowych i wyciągów z tych ksiąg w postępowaniu cywilnym prowadzi do naruszenia zarówno zasady równości stron w procesie, jak i zasady sprawiedliwości społecznej wywodzonej z art. 2 konstytucji. Jest to rozwiązanie sprzeczne z konstytucyjną zasadą polityki państwa wynikającą z art. 76 konstytucji - zasadą ochrony praw konsumentów. Przywilej banku powoduje bowiem umocnienie istniejącej z natury rzeczy przewagi podmiotu profesjonalnego - banku - wobec konsumenta.

Konsekwentnie należy zatem uznać, że złożony przez powoda wyciąg z ksiąg banku z dnia 7 czerwca 2016 roku nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego w niniejszym procesie, w którym strona pozwana jest konsumentem, zatem nie stanowi on dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych co do jego mocy dowodowej.

Zasadności żądania pozwu nie dowodzi również wystawione przez powoda wypowiedzenia umowy, czy wezwanie do zapłaty, które to dokumenty same w sobie oczywiście nie mogą stanowić i nie stanowią dowodu na istnienie zobowiązania pozwanego (tak co do zasady, jak i co do wysokości). Jest to tzw. dokument prywatny, którego formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że powód złożył oświadczenie nim objęte. Tylko w takim zakresie dokument ten nie budzi wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa omawianego wezwania bez poparcia go odpowiednimi dokumentami źródłowymi, jest nikła.

Jedynie na marginesie wskazać w tym miejscu należy, że powód nie tylko nie udowodnił powstania i wysokości zadłużenia pozwanego ale nawet nie podniósł twierdzeń faktycznych w tym zakresie, ograniczając się jedynie do wskazania sumy dłużnej pozwanego, bez żadnych bliższych do tego danych co do tego co się na nią składa, kiedy postała zaległość i jak została obliczona.

Wskazać w tym miejscu należy, że zgodnie z treścią przepisu art. 6 k.c.,
to na powodzie ciążył obowiązek udowodnienia istnienia zadłużenia pozwanej i poprawności jego wyliczenia, jako że z faktu tego powód wywodził skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy ( por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw.

W przedmiotowej sprawie to właśnie powód winien udowodnić, że pozwanego obciąża nieuregulowane zadłużenie wynikające z zawartej z nim umowy o kartę kredytową (to nie na pozwanym spoczywał ciężar udowodnienia tego, że takiego zadłużenia nie ma). Podkreślić przy tym należy, że powód nie załączając do pozwu, jak również późniejszych pism procesowych żadnego dowodu potwierdzającego zasadność roszczenia, czy wreszcie nie stawiając się na terminie rozprawy tym samym praktycznie pozbawił się możliwości wykazania prawdziwości swoich twierdzeń.

Mając powyższe na uwadze Sąd oddalił powództwo w całości.